Εργαζόταν ως υπάλληλος και άλλα πράγματα που δεν γνωρίζατε για τον
Αϊνστάιν!
Φανταστείτε να είστε τόσο έξυπνοι που ο εγκέφαλός σας να φυλάσσεται σε ένα μουσείο για δεκαετίες μετά το θάνατό σας! Ναι, δεν συμβαίνει σε όλους τους έξυπνους ανθρώπους εκεί έξω, αλλά εδώ μιλάμε για τον Άλμπερτ Αϊνστάιν: ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά όλων των εποχών.
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Βλέπετε εκείνη την πόλη εκεί ανάμεσα στη Στουτγάρδη και το Μόναχο; Είναι μια πόλη που λέγεται Ουλμ, η γενέτειρα του Αϊνστάιν. Γεννήθηκε το έτος 1879. Ήταν η ίδια χρονιά που ο Τόμας Έντισον δοκίμασε τον πρώτο του πρακτικό ηλεκτρικό λαμπτήρα. Και τη χρονιά που γεννήθηκαν άλλοι 3 νομπελίστες. Ξέρετε τι λένε... πρέπει να υπήρχε κάτι στο νερό εκείνης της χρονιάς που δημιούργησε ιδιοφυΐες σε όλο τον κόσμο. Αλλά αυτό δεν ίσχυε πάντα για τον Αϊνστάιν. Θέλω να πω, δεν θεωρούνταν πάντα ιδιοφυΐα.
Στην πραγματικότητα, οι γονείς του ανησυχούσαν για τις μαθησιακές του ικανότητες όταν ήταν μικρός. Μέχρι την ηλικία των 5 ετών, ο Αϊνστάιν δεν μπορούσε να φτιάξει ολοκληρωμένες προτάσεις. Του πήρε αρκετό καιρό μέχρι να αρχίσει να μιλάει με συνοχή. Ωστόσο, ήταν πάντα ένα παιδί που γοητευόταν από τον κόσμο και τις λεπτομέρειες για το πώς λειτουργούσαν τα πράγματα. Ήταν επίσης στην ηλικία των 5 ετών που του συνέβη κάτι μεγάλο.
Μια μέρα, ο πατέρας του του έδωσε μια πυξίδα για να παίξει. Ήταν η πρώτη φορά που ο μικρός είδε ένα τέτοιο αντικείμενο. Και το ενδιαφέρον του γι' αυτό ήταν εξαιρετικά μεγάλο! Του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι η βελόνα έδειχνε πάντα προς τον μαγνητικό Βορρά της Γης. Αργότερα, στην αυτοβιογραφία του, ο Αϊνστάιν γράφει ότι η γοητεία του με την πυξίδα τον έκανε να αναρωτηθεί αν μπορεί να υπάρχουν αόρατες δυνάμεις στον κόσμο. Θυμάται ότι ήταν μια ιδιαίτερα σημαντική στιγμή για την επιλογή της καριέρας του αργότερα στο μέλλον.
Στην ηλικία των 15 ετών, ο Αϊνστάιν είχε ήδη μάθει τον διαφορικό και τον ολοκληρωτικό λογισμό. Σε περίπτωση που είστε σαν εμένα και δεν έχετε ιδέα τι σημαίνει αυτό, ας πούμε απλώς ότι έχει να κάνει με τον υπολογισμό μηκών, εμβαδών, όγκων και ταχυτήτων. Εκείνη την εποχή, ο έφηβος άρχισε να δείχνει την ιδιοφυΐα του σε ορισμένους τομείς της γνώσης, αλλά δυσκολευόταν σε άλλους τομείς, όπως οι γλωσσικές σπουδές.
Δεν του άρεσε και πολύ το σχολείο και συχνά απεικονιζόταν ως άτομο με έντονη και όχι και τόσο εύκολη προσωπικότητα. Ένας δάσκαλος, κουρασμένος από τα ξεσπάσματα του Αϊνστάιν, είπε μάλιστα ότι το παιδί δεν θα έφτανε ποτέ σε τίποτα. Έκανε λάθος, ε; Τέλος πάντων, η αδυναμία του να ενταχθεί πλήρως στο σχολείο έκανε τον Αϊνστάιν να εγκαταλείψει το σχολείο σε ηλικία 15 ετών.
Τα επόμενα βήματά του ήταν στην Ελβετία, όπου έκανε αίτηση στο διάσημο Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας. Προσπάθησε να μπει δύο φορές. Πρώτα, απέτυχε στις εξετάσεις εισαγωγής. Τα πήγε καλά στο τμήμα μαθηματικών και φυσικής των εισαγωγικών εξετάσεων, αλλά λέγεται ότι τα πήγε φρικτά στη γλώσσα, τη ζωολογία και τη βοτανική. Ένα άλλο πρόβλημα ήταν ότι οι εξετάσεις ήταν στα γαλλικά.
Συνέχισε τις σπουδές του στο λύκειο, και οι εκπληκτικοί σχολικοί του βαθμοί ήταν αυτοί που τον έβαλαν τελικά στο Ινστιτούτο. Εγγράφηκε σε ένα τετραετές πρόγραμμα διδασκαλίας στα Μαθηματικά και τη Φυσική. Τα χρόνια αυτά αποδείχθηκαν καθοριστικά για την καριέρα και την ιδιοφυΐα του Αϊνστάιν. Εκεί γνώρισε τη μέλλουσα σύζυγό του, τη Μιλέβα Μάριτς - τη μοναδική φοιτήτρια στην τάξη του στη Φυσική.
Μέχρι το 1900, ο Αϊνστάιν αποφοίτησε και πήρε το δίπλωμά του και στα δύο μαθήματα. Ο Αϊνστάιν ήταν αυτός που είπε: "Αν δεν μπορείς να το εξηγήσεις απλά, δεν το καταλαβαίνεις αρκετά καλά". Γι' αυτόν, η ικανότητα να εξηγείς περίπλοκα θέματα με απλό τρόπο ήταν η βάση της διδασκαλίας. Γι' αυτό προσπάθησε να γίνει δάσκαλος από νωρίς στην καριέρα του.
Μετά την αποφοίτησή του, έκανε αίτηση σε διάφορες ακαδημαϊκές θέσεις για να διδάξει Μαθηματικά και Φυσική, αλλά τελικά δεν τον προσέλαβαν. Αργότερα, μετά από δύο χρόνια αναζήτησης, κατέληξε σε μια θέση εργασίας στο ελβετικό γραφείο ευρεσιτεχνίας, στη Βέρνη. Στην αρχή, ο Αϊνστάιν δεν ήταν πραγματικά ευχαριστημένος με την προσφορά που του έγινε. Παρόλα αυτά, θα περνούσε τα επόμενα επτά χρόνια της ζωής του σε αυτή τη θέση.
Αποδείχθηκε ότι αυτή η δουλειά ήταν ένα μεταμφιεσμένο δώρο. Περνούσε τα πρωινά και τα απογεύματα ερευνώντας τις αιτήσεις για πατέντες και κρίνοντας αν επρόκειτο για πραγματικές εφευρέσεις ή όχι, αλλά τα βράδια είχε χρόνο να σκεφτεί. Η δουλειά δεν ήταν πολύ απαιτητική πνευματικά και αυτό επέτρεψε στον Αϊνστάιν να αφιερώσει τον ελεύθερο χρόνο του σε αυτό που αγαπούσε: την έρευνα στη φυσική. Και τότε ήταν που τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν για την πιο διάσημη ιδιοφυΐα του κόσμου.
Ένα βράδυ, την άνοιξη του 1905, ο Αϊνστάιν είχε μόλις τελειώσει τη βάρδια του στο γραφείο ευρεσιτεχνιών. Έβγαλε το ρολόι του και πήρε το βαγόνι του τραμ για το σπίτι του. Σε εκείνο το τραμ, συνέβη κάτι που άλλαξε εντελώς τον τρόπο με τον οποίο έβλεπε τη λειτουργία του σύμπαντος γύρω του. Κοιτούσε έξω από το παράθυρο του τραμ, κοιτάζοντας αφηρημένα τον πύργο του ρολογιού στο κέντρο της Βέρνης.
