Ολλανδικό πλοίο που μετέφερε θωρακισμένα οχήματα στην Λιβύη είναι στον Βόλο-
Θα αποκτήσουμε και άλλα οχήματα δωρεάν;
Είναι αποθηκευμένα σε αποθήκη στον Βόλο 15 σύγχρονα θωρακισμένα οχήματα και περιμένουν
Στις 11 Οκτωβρίου, η επιχείρησηEUNAVFOR MED IRINI πραγματοποίησε επιθεώρηση του εμπορικού σκάφους MV MEERDIJK στα ανοικτά των ακτών της Λιβύης.
Το πλοίο διαπιστώθηκε ότι μετέφερε θωρακισμένα οχήματα τροποποιημένα για στρατιωτική χρήση στη Λιβύη, τα οποία παραβίασαν το εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ, ενώ πλοία της επιχείρησης IRINI κατάσχεσαν το φορτίο με τα θωρακισμένα οχήματα σε εφαρμογή της απόφασης 2292 (2016) του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Ένα από τα ευρωπαϊκά στρατιωτικά σκάφη που επιχειρούσε στην Κεντρική Μεσόγειο Θάλασσα για την επιχείρηση IRINI εντόπισε το πλοίο καθ' οδόν προς τη Λιβύη.
Κατόπιν αιτήματος της επιχείρησης IRINI, η Ολλανδία, ως κράτος σημαίας του πλοίου, έδωσε τη συγκατάθεσή της χωρίς καθυστέρηση για την επιθεώρηση και, στις 11 Οκτωβρίου, στάλθηκε ομάδα επιβίβασης στο πλοίο για να επαληθεύσει τη φύση αυτών των οχημάτων.
Η ομάδα επιβίβασης ανακάλυψε δεκάδες στρατιωτικά οχήματα που είχαν αποσταλεί κατά παράβαση του εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ στη Λιβύη.
Σύμφωνα με εντολή του Έλληνα διοικητή της επιχείρησης, τα οχήματα κατασχέθηκαν και το πλοίο οδηγήθηκε στο λιμάνι του Βόλου για περαιτέρω έλεγχο.
Μετά από επιθεώρηση από την Ομάδα Εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ, τα θωρακισμένα οχήματα αποθηκεύτηκαν σε ειδική αποθήκη στον Βόλο.
Από την έναρξη της Επιχείρησης, μόνο ένα έθνος, η Τουρκία, αρνήθηκε σε εννέα περιπτώσεις τη συγκατάθεσή του.
Στις 16 Οκτωβρίου, το τουρκικής ιδιοκτησίας πλοίο “φάντασμα”«MATILDE A», για το οποίο οι Τούρκοι όχι μόνο αρνήθηκαν τον έλεγχο από πολεμικά πλοία της επιχείρησης IRINI ( λόγω Έλληνα διοικητή της επιχείρησης), αλλά λοιδόρησαν και την ίδια επιχείρηση, θεωρώντας την ουσιαστικά ως παράνομη για τα τουρκικά συμφέροντα, μετέφερε όπλα στην Λιβύη.
Λιβυκές πηγές είχαν αναφέρει πως η επίλεκτη ταξιαρχία «Militia 444»( δημιούργημα των Τουρκικών ενόπλων δυνάμεων), μετακινήθηκε προς το λιμάνι της Μισράτα, στο Μπάνι Ουαλίντ την Παρασκευή, όταν το τουρκικό εμπορικό πλοίο εμπορευματοκιβωτίων «MATILDE A» έδεσε στο λιμάνι της Μισράτα την Τετάρτη γύρω στη 1:30 μ.μ., εκφορτώνοντας άγνωστο είδος οπλισμού, σύμφωνα με το Ίδρυμα Μελετών και Ερευνών «Libyan Silphium».
Το πλοίο «MATILDE A», θεωρείται επίσημα ως ύποπτο για μεταφορά τουρκικών όπλων, αφού αρνήθηκε να επιθεωρηθεί από την Επιχείρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης «IRINI» στη Μεσόγειο και δύο ημέρες μετά την άφιξή του στη Μιστράτα.
Τα κατασχεθέντα το 2015 θωρακισμένα οχήματα που τα στείλαμε στον Έβρο
Υπενθυμίζουμε ότι τα Βαριά τεθωρακισμένα οχήματα τύπου MRAP Typhoon GSS-300 καναδικής κατασκευής, τα οποία είχαν κατασχεθεί το 2015 από τις ελληνικές αρχές και βρισκόντουσαν στον Πειραιά, τέθηκαν στη μάχιμη δύναμη της Ελληνικής Αστυνομίας και στάλθηκαν στον Έβρο για να ενισχύσουν τις περιπολίες στα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Πρόκειται για πραγματικά τρομερά οχήματα μεταφοράς προσωπικού με πρωτόκολλο ασφαλείας 3, είναι ικανά να επιχειρήσουν σε συνθήκες πολέμου και έχουν αυτονομία κίνησης μέχρι και 1.000 χιλιόμετρα.
Τα 8 τεθωρακισμένα οχήματα τύπου MRAP Typhoon GSS-300 πέντε θωρακισμένα τύπου Toyota Land Cruiser, δύο οχήματα BMW και ένα ακόμη μάρκας Mercedes το 2015 κατασχέθηκαν τον Μάιο του 2015 από το Λιμενικό Σώμα και την Ελληνική Ακτοφυλακή νότια της Κρήτης. Ηταν στα αμπάρια φορτηγού πλοίου ονόματι Tychy.
Ελπίζουμε σε κάτι ανάλογο και αυτήν την φορά, ανάλογα με τους κανονισμούς και τις διατάξεις της ΕΕ.
Το Hubble κατέγραψε καρέ καρέ μια έκρηξη σουπερνόβα (βίντεο)
Παρασκευή, 11 Νοεμβρίου 2022
Μπορεί το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb να έχει κλέψει τις εντυπώσεις και να μονοπωλεί τους τελευταίους μήνες το ενδιαφέρον αλλά το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble με 32 έτη... εμπειρίας στην εξερεύνηση του Σύμπαντος συνεχίζει να προσφέρει εντυπωσιακά στοιχεία και ευρήματα στην επιστημονική κοινότητα. Είναι μάλιστα τέτοιο το πλήθος των εικόνων και δεδομένων που έχει καταγράψει που οι επιστήμονες ανακαλύπτουν μέσα στον ωκεανό του υλικού που έχει καταγράψει κρυμμένους κοσμικούς θησαυρούς όπως την καταγραφή μιας αλληλουχίας εικόνων από μια αστρική έκρηξη, εικόνες που δεν είχε εντοπίσει κανείς μέχρι σήμερα.
Το 2010 το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble κατέγραψε μια σειρά από εικόνες από το γαλαξιακό σμήνος Abell 370 που βρίσκεται σε απόσταση περίπου πέντε δισ. ετών φωτός από εμάς. Μια ομάδα ερευνητών που συστηματικά μελετά εικόνες που έχει καταγράψει το Hubble στη διάρκεια της πολυετούς λειτουργίας του έκανε μια εντυπωσιακή ανακάλυψη.
Μεδημοσίευσητους στην επιθεώρηση «Nature» οι ερευνητές αναφέρουν ότι το Hubble κατέγραψε σε διαδοχικές φάσεις μια έκρηξη σουπερνόβα γεγονός εξαιρετικά σημαντικό στη μελέτη ενός από τα πιο βίαια και εντυπωσιακά κοσμικά φαινόμενα που γνωρίζουμε. Καθώς τα άστρα γερνούν και καταναλώνουν τα καύσιμα τους ξεκινούν οι διεργασίες που θα οδηγήσουν το άστρο στο θάνατο του.
Οι διεργασίες αυτές διαφέρουν ανάλογα με το είδος του άστρου. Κάποια είδη άστρων όπως αυτό στο οποίο ανήκει ο Ήλιος καθώς εξαντλούνται τα καύσιμα τους διογκώνονται υπέρμετρα μετατρεπόμενα σε ερυθρούς γίγαντες καταπίνοντας κυριολεκτικά οτιδήποτε βρίσκεται στον χώρο που διαστέλλονται ή καταστρέφοντας οτιδήποτε βρίσκεται στο θερμικό βεληνεκές του. Η Γη για παράδειγμα, όταν σε περίπου πέντε δισ. έτη γίνει ερυθρός γίγαντας πιθανότατα δεν θα εξαφανιστεί αλλά θα γίνει κυριολεκτικά… κάρβουνο.
Στη συνέχεια οι ερυθροί γίγαντες συρρικνώνονται και μετατρέπονται σε αστρικά πτώματα που ονομάζονται λευκοί νάνοι. Κάποια είδη άστρων όμως καθώς τα καύσιμα τους λιγοστεύουν αρχίζουν να καταρρέουν κάτω από το ίδιο τους το βάρος και τελικά αυτοκαταστρέφονται μέσω τρομερών εκρήξεων οι οποίες ανάμεσα στα άλλα διασκορπίζουν την αστρική ύλη στο Διάστημα η οποία λειτουργεί ως… σπόρος δημιουργίας νέων, ολοένα πιο εμπλουτισμένων και σύνθετης χημικής σύστασης άστρων. Οι ερευνητές εντόπισαν μια έκρηξη σουπερνόβα η οποία όπως εκτιμούν βάση των δεδομένων που μελέτησαν προκλήθηκε από την κατάρρευση ενός πανάρχαιου κολοσσιαίου άστρου. Το άστρο αυτό σύμφωνα με τους ερευνητές εξερράγη πριν από 11,5 δισ. έτη κάτι που σημαίνει ότι ανήκε πιθανότατα στις πρώτες αν όχι την πρώτη γενιά άστρων του Σύμπαντος. Το άστρο αυτό υπολογίζεται ότι είχε 530 φορές μεγαλύτερο μέγεθος από αυτό του Ήλιου.
Το Hubble κατέγραψε εικόνες μόλις έξι ώρες μετά την έκρηξη του άστρου και στη συνέχεια κατέγραψε εικόνες δέκα μέρες αργότερα και εικόνες τριάντα μέρες μετά την έκρηξη. Όπως είναι ευνόητο οι εικόνες αυτές θα βοηθήσουν τους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα την εξέλιξη αυτού του φαινομένου που παίζει τόσο σημαντικό ρόλο στον κύκλο ζωής του Σύμπαντος.
Τι κοιτάζουν εντός ελληνικού εδάφους στον Πύθιο δύο Τούρκοι Σωματάρχες;
Την τελευταία φορά που μετέβησαν “μαζεμένοι” Τούρκοι ανώτατοι αξιωματικοί στον Έβρο ήταν πριν τα γεγονότα του 2020-Συνάντηση με Εκπροσώπους της Εταιρείας «Lockheed Martin»
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων , ο διοικητής 2ου Σώματος Στρατηγός Rasim Yaldız και ο διοικητής του 5ου Σώματος Στρατηγός Tevfik Algan πραγματοποίησαν επιθεωρήσεις και ελέγχους στα συνοριακά φυλάκια στις 7 Νοεμβρίου.
Πολλά ερωτηματικά εξάγονται όχι από μια "συνηθισμένη" για πολλούς, επιθεώρηση δύο Τούρκων αξιωματικών σε ένα συγκεκριμένο συνοριακό με την Ελλάδα φυλάκιο, αλλά για τις αληθινές προθέσεις του τουρκικού καθεστώτος.
Απορία πάντως προκαλεί η παρουσία δύο Τούρκων σωματαρχών βαθμού ανωτάτου αξιωματικού σε συγκεκριμένο φυλάκιο στο Πύθιο, αφού την τελευταία φορά που εθεάθηκαν Τούρκοι αξιωματικοί να ελέγχουν συγκεκριμένα δρομολόγια, ήταν πριν τα γεγονότα του Έβρου το 2020.
Πιθανόν όμως να τους θορύβησε το γεγονός του θανάτου Βούλγαρου συνοριοφύλακα πριν λίγες ημέρες από Τούρκο δουλέμπορα.
Για όσους γνωρίζουν την περιοχή αυτή, όλα αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, διότι σαφώς ο τουρκικός στρατός ελέγχει ασφυκτικά τα σύνορα του μιας και είναι στρατιωτική περιοχή, όπως απέδειξε και το περιστατικό με την σύλληψη των δύο Ελλήνων στελεχών παλαιότερα, και τίποτα δεν κινείται χωρίς την έγκριση της δυνάμεων της τουρκικής στρατοχωροφυλακής.
Είναι γνωστό επίσης εδώ και πολύ καιρό ότι οι Τούρκοι αναζητούν “περάσματα” στην απέναντι πλευρά, για αυτό πιθανότατα να χρησιμοποιούν κατά κόρον τους μετανάστες, για να διακρίνουν αυτά τα περάσματα στο ελληνικό έδαφος.
Κινούμαστε με μεγάλη ταχύτητα για τα αμερικανικά ελικόπτερα Blackhawk
Σύμφωνα με πληροφορίες την Τρίτη 08 Νοε 2022, πραγματοποιήθηκε συνάντηση φορέων του ΓΕΣ και της ΔΕΠ με εκπροσώπους της εταιρείας Lockheed Martin, σχετικά με τις δυνατότητες των αμερικανικών ελικοπτέρων Ε/Π UH-60M Black hawk.
Δημοσιογραφικές πληροφορίες φέρουν να έχουμε συνεχόμενες παρουσιάσεις τους τελευταίους μήνες στο Γενικό Επιτελείο Στρατού για τα αμερικανικά ελικόπτερα Black Hawk, αφού η ηγεσία του ΓΕΣ έχει τεράστιο ενδιαφέρον για το θέμα αυτό.
Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο, αλλά δείχνει ότι η χώρα μας κινείται πλέον με ρυθμούς αγώνων ταχύτητας, σε ότι αφορά εξοπλισμούς που πρέπει να καλύψουν άμεσες ανάγκες των ενόπλων δυνάμεων, ειδικά του στρατού ξηράς. Τα μεταφορικά αμερικανικά ελικόπτερα BLACK HAWK, δεν είναι πρώτη φορά που απασχολούν την ηγεσία του στρατού ξηράς, μιας και ο νυν Αρχηγός ΓΕΣ Στρατηγός Χ. Λαλούσης, όταν είχε μεταβεί στις ΗΠΑ, είχε θέσει το θέμα στους Αμερικανούς, αλλά έλαβε αρνητική απάντηση, ενώ και η έκδοση των ελικοπτέρων αυτών που μας προσφέρονταν προηγουμένως, δεν ήταν προς το συμφέρον της χώρας μας.
Η μεταφορά μεγάλης αριθμητικής δύναμης πάνοπλων πεζικάριων στο σημείο που υπάρχει ανάγκη, με ελικόπτερα BLACK HAWK, (υπό την συνοδεία των μαχητικών αεροσκαφών μας στο Αιγαίο ή και χωρίς αυτήν), θα μπορούσε να αποβεί σωτήρια σε σενάρια πιθανής ελληνοτουρκικής διένεξης, σε περίπτωση που Τούρκοι προσέβαλαν μικρόνησο με λίγους ή καθόλου κατοίκους.
Η Τουρκία έχει βάλλει για τα καλά στο μάτι τα νησιά μας στο Αιγαίο, αμφισβητώντας την κυριαρχία τους ανοιχτά, γεγονός που έχει οδηγήσει τη χώρα μας στην ενίσχυση των αεροναυτικών δυνατοτήτων της. Το Sikorsky UH-60 Black Hawk είναι ένα μεταφορικό ελικόπτερο μεσαίας μεταφορικής ικανότητας, το οποίο κατασκευάζει η Sikorsky Aircraft.
Το ελικόπτερο UH-60 Black Hawk είναι το κύριο αεροσκάφος μεταφοράςτου Στρατού των ΗΠΑ. Είναι ένα δικινητήριο ελικόπτερο μεσαίας ανύψωσης. Είναι εξοπλισμένο με ρότορα μονής 4 πτερυγίων και ουρά ρότορα μονής 4 πτερυγίων
Τα πτερύγια του ρότορα με πυρήνα τιτανίου είναι ανθεκτικά σε πυρά AAA (αντιαεροπορικό πυροβολικό) έως 23 mm και είναι εξοπλισμένα με αισθητήρες υπό πίεση που μπορούν να ανιχνεύσουν την απώλεια πίεσης του ρότορα (βλάβη).
Το μοντέλο Α σχεδιάστηκε για να μεταφέρει 11 στρατεύματα μάχης εκτός από το πλήρωμα τριών (πιλότος, συγκυβερνήτης, επικεφαλής πληρώματος)
Το UH-60A χρησιμοποιεί ένα σύστημα μηχανισμού προσγείωσης συρόμενου τροχού ουράς, με δύο μη κινητά γόνατα κύριου γραναζιού και ένα περιστρεφόμενο συγκρότημα ουρά τροχού που κλειδώνει. Για λειτουργίες σε αρκτικά περιβάλλοντα, το Black Hawk μπορεί να εξοπλιστεί με σκι προσγείωσης.
Το UH-60A είναι εξοπλισμένο με καταλύματα στρατευμάτων για οκτώ, τα οποία μπορούν να αφαιρεθούν για να φιλοξενήσουν τέσσερις ιατρικές απορρίμματα πλήρους μεγέθους.
Το Black Hawk μπορεί να μεταφέρει 11 πλήρως εξοπλισμένους στρατιώτες μάχης σε κατάσταση ετοιμότητας για επίθεση ή 14 σε κατάσταση μέγιστης χωρητικότητας.
Η μέγιστη ικανότητα μεταφοράς στρατευμάτων είναι 20 ελαφρά εξοπλισμένο προσωπικό.
Ατλαντίς: Το πλοίο φάντασμα των Γερμανών που έσπειρε τον τρόμο – Γιατί τιμήθηκε και από τους Συμμάχους ο κυβερνήτης του
Το όνομά του ήταν Ατλαντίς και είχε χαρακτηριστεί ως Επιδρομικό Πολεμικό Πλοίο. Ήταν το πλοίο - φάντασμα των Γερμανών, που κυριάρχησε στις θάλασσες κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έγινε ο φόβος και ο τρόμος των Συμμάχων. Με τον όρο Επιδρομικό χαρακτηριζόταν το καράβι, που ήταν στην εμφάνιση εμπορικό, αλλά ήταν εξοπλισμένο με πυροβόλα που έπλητταν καίρια άλλα πλοία. Ήταν με λίγα λόγια ένα ελαφρώς εξοπλισμένο εμπορικό καράβι με πλήρωμα αξιωματικούς και ναύτες του Πολεμικού Ναυτικού.
Η τακτική χρήση των Επιδρομικών πλοίων, ήταν να στήνουν ενέδρες στους θαλάσσιους δρόμους του εχθρού ή ακόμα και να τους ναρκοθετεί. Τα πλοία αυτά, όταν εντόπιζαν το θύμα τους που συνήθως ήταν ασυνόδευτο εμπορικό πλοίο, το πλησίαζαν και έστελναν οπτικό σήμα: «Σταματήστε τις μηχανές σας! Μην χρησιμοποιήσετε τον ασύρματό σας.» Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης τον λόγο είχαν τα πυροβόλα. που υποχρέωναν τον πλοίαρχο να υπακούσει και να παραδοθεί. Αν και πάλι οι καπετάνιοι των εμπορικών δεν συμμορφώνονταν, τα Επιδρομικά βύθιζαν τους «ανυπάκουους».
Το Ατλαντίς ήταν το πλοίο – θρύλος των Γερμανών και το Φάντασμα για τους Συμμάχους. Στην πρώτη ζωή του, το Ατλαντίς ήταν το φορτηγό πλοίο της γραμμής Hansa Goldenfels μήκους 155 μέτρων και εκτοπίσματος7.862 τόνων. Από τον Δεκέμβριο του 1939 δεσμεύτηκε από το Γερμανικό Πολεμικό Ναυτικό και έγινε το πρώτο και μεγαλύτερο από τα 9 Επιδρομικά πλοία. Το πλοίο είχε πλήρωμα 349 άνδρες: 21 αξιωματικούς και 328 ναύτες. Το Ατλαντίς είχε μια τσιμινιέρα, αλλά οι τεχνίτες του μπορούσαν να του δώσουν κι άλλες μορφές μεταμφιέζοντάς το! Στο σκαρί του είχε κρυμένα επιμελώς πυροβόλα των 150, 75, 37 και 20 χιλιοστών, σωλήνες βολής τορπιλών, δύο υδροπλάνα και νάρκες. Όταν ολοκληρώθηκαν οι εργασίες μετατροπής του πλοίου από εμπορικό σε επιδρομικό, ο πλοίαρχος και κυβερνήτης του Bernhard Rogge το ονόμασε Ατλαντίς. Ο Μπέρναρντ Ρόγκε δεν ήταν μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και δεν έχαιρε εκτίμησης στους κύκλους των φανατικών Ναζί, γι αυτό και τοποθετήθηκε σε ένα - ας το πούμε - πειρατικό πλοίο. Ο Μπέρναρντ Ρόγκε μετά τον πόλεμο, έγινε υπόναυαρχος στο ναυτικό της Δυτικής Γερμανίας.Ο Μπέρναρντ Ρόγκε κέρδισε τον σεβασμό εχθρών και φίλωνΟ Ρόγκε ήταν ένας από τους λίγους γερμανούς ανώτατους αξιωματικούς, που δεν συνελήφθη από τους Συμμάχους μετά τον πόλεμο και αυτό οφειλόταν στον τρόπο που είχε ασκήσει τη διοίκηση του πλοίου Ατλαντίς. Ο J. Armstrong White, καπετάνιος του βρετανικού εμπορικού πλοίου City of Bagdad, το οποίο βύθισε το Ατλαντίς τον Ιούλιο του 1941, είχε γράψει στην αναφορά του: «Η μεταχείρισή του πλοιάρχου προς τους κρατούμενους άφησε περισσότερο σεβασμό γι’ αυτόν αντί για μίσος»! Ο Ρόγκε ήταν ευγενικός και αγαπητός τόσο από το πλήρωμά του, όσο και από όλους τους αιχμαλώτους του. Λέγεται ότι με πολλούς από όσους συνέλαβε και περισυνέλλεξε στο πλοίο του, ο Ρόγκε διατηρούσε μετά τον πόλεμο αλληλογραφία! Ο πλοίαρχος Ρόγκε τήρησε το «πολιτισμένο» ύφος του σε όλη τη διάρκεια των αποστολών του, αφού πρόσφερε, κατά ομολογία των αιχμαλώτων του, αξιοπρεπείς συνθήκες αιχμαλωσίας και φρόντιζε να διασώσει όσους ναυαγούς μπορούσε από τα βυθισμένα σκάφη. Για την Ιστορία να αναφέρουμε ότι ο Μπερναρντ Ρόγκε πέθανε σε ηλικία 82 χρονών το 1982.
Σε όλη τη διάρκεια της πολεμικής δραστηριότητας του, το Ατλαντίς βύθισε14 φορτηγά πλοία,1 επιβατικό, 1 δεξαμενόπλοιο, ενώ αιχμαλώτισε 5 φορτηγά και 1 δεξαμενόπλοιο· συνολικά χτύπησε 22 πλοία τα περισσότερα βρετανικά.
Στη ρότα του Μαγγελάνου
Η πρώτη αποστολή που ανατέθηκε στο Ατλαντίς από το Γερμανικό Ναυτικό ήταν η αναζήτηση και καταστροφή εχθρικών εμπορικών σκαφών στην περιοχή του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας. Το Ατλαντίς είχε καταφέρει να διασχίσει τα ναρκοπέδια της Βόρειας Θάλασσας να περάσει τον Αρκτικό Κύκλο πότε υψώνοντας τη σημαία με το σφυροδρέπανο παριστάνοντας το σοβιετικό καράβι και πότε με τον «ήλιο» της Ιαπωνίας στην πρύμη του, μεταμφιεσμένο σε γιαπωνέζικο εμπορικό.
Λέγεται ότι κάποτε το Ατλαντίς εντόπισε το βρετανικό επιβατικό City of Exeter. Σύμφωνα με τις διαταγές που είχε ο πλοίαρχος έπρεπε να το βυθίσει. Όταν όμως ο Μπέρναρντ Ρόγκε είδε με τα κιάλια του μεταξύ των επιβατών πολλά γυναικόπαιδα αποφάσισε, να μην επιτεθεί.
Το Ατλαντίς περισυνελλέγει ναυαγούς χτυπημένου πλοίουΣτις 11 Ιουλίου του 1940 το Ατλαντίς χτύπησε το βρετανικού φορτηγό πλοίο City of Baghdad. Οι άνδρες του γερμανικού επιδρομικού ανακάλυψαν ένα ανεκτίμητης αξίας «δώρο»: Στο καλάθι των αχρήστων του ασυρματιστή υπήρχε ένα σήμα του Βρετανικού Ναυαρχείου και οδηγίες αποκωδικοποίησης που βοήθησε γρήγορα τους γερμανούς αποκωδικοποιητές να «σπάσουν» τον Βρετανικό Ναυτικό Κώδικα.
Γρήγορα οι επιτυχίες του Ατλαντίς θορύβησαν το Βρετανικό Ναυαρχείο που διέταξε την άμεση αναφορά για κάθε πλοίο που συναντά οποιοδήποτε εμπορικό συμφερόντων του. Το Ατλαντίς άλλαξε άμεσα τακτική: πρώτα κανονιοβολούσε και ύστερα ζητούσε την παράδοση των εμπορικών καραβιών για να προλάβει να μην σταλεί σήμα για τον εντοπισμό του.
Ένα ανεκτίμητο δώρο στο ακαλάθι των αχρήστων
Στις 11 Νοεμβρίου του 1940, μια μέρα σαν σήμεραδηλαδή, το Ατλαντίς, εντόπισε το βρετανικό φορτηγό Automedon, που έπλεε βορειοδυτικά της Σουμάτρας και που πρόλαβε και έστειλε το σήμα «RRR»,που σήμαινε «Raider - Επιδρομικό» με αποτέλεσμα να χτυπηθεί με 28 οβίδες από απόσταση 1,5 χλμ., που σκότωσαν τον πλοίαρχο και αρκετά μέλη του πληρώματός του. Όταν τελικά ακινητοποιήθηκε το βρετανικό φορτηγό και ερευνήθηκε από τους Γερμανούς, ανακαλύφθηκαν διαταγές παραγγελίας του στόλου, οδηγίες για το πυροβολικό και απόρρητες εκθέσεις ναυτικών πληροφοριών, επίσης βρέθηκαν και 15 σάκοι απόρρητης βρετανικής αλληλογραφίας, που μεταξύ άλλων περιείχαν πίνακες κωδίκων και αναλυτική αναφορά του ανώτερου Βρετανού Διοικητή Άπω Ανατολής προς το Υπουργείο Πολέμου για τις Βρετανικές δυνάμεις στη Σιγκαπούρη.
Τα έγγραφα αυτά εστάλησαν στο Τόκιο, με αποτέλεσμα να τιμηθεί ο κυβερνήτης Ρόγκε από τους Ιάπωνες με ένα ξίφος σαμουράι. Ο Ρόγκε ήταν ένας από τους τρεις γερμανούς ανώτατους αξιωματικούς - οι άλλοι δύο ήταν ο Χέρμαν Γκέρινγκ και ο Έρβιν Ρόμελ - που θα λάμβαναν ένα τέτοιο συμβολικό δώρο από την Ιαπωνία.
Οι φωτογραφίες που αποκάλυψαν το Ατλαντίς
Μοιραία για το Ατλαντίς αποδείχτηκε - εκ των υστέρων - η αιχμαλωσία των 217 επιβατών του αιγυπτιακού Zam Zam, στους οποίους συμπεριλαμβανόταν και ο αμερικανός δημοσιογράφος του περιοδικού «Life» Ντέιβιντ Σέρμαν. Οι Γερμανοί του επέτρεψαν να χρησιμοποιήσει τη φωτογραφική του μηχανή, αλλά πριν τον παραδώσουν, μαζί με τους υπόλοιπους, στο γερμανικό Dresden, που θα τους μετέφερε στο Μπορντό, απαίτησαν όλα τα φιλμ. Ο Σέρμαν όμως έκρυψε 4 φιλμ στις αποσκευές του και παρέδωσε τις τυπωμένες φωτογραφίες στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, όταν επέστρεψε στη Νέα Υόρκη και αυτοί με τη σειρά τους παρέδωσαν αντίγραφα στους Βρετανούς, οι οποίοι είχαν πλέον στα χέρια τους την εικόνα έστω του πλοίου – φαντάσματος Ατλαντίς.
Μέχρι τότε το πλοίο – δολοφόνος προκαλούσε τρόμο στα εμπορικά βαπόρια, αλλάζοντας συχνά την πορεία τους, προκαλώντας έτσι, να χάνουν χρόνο και καύσιμα, ενώ ταυτόχρονα το Βρετανικό Ναυαρχείο αναγκάζονταν να δεσμεύει πολύτιμες ισχυρές ναυτικές μονάδες, όπως βαριά καταδρομικά, για την καταδίωξη του Ατλαντίς, χωρίς αποτέλεσμα.
Η φωτογραφία του δημοσιογράφου που αποκάλυψε το ΑτλαντίςΚαι οι μήνες περνούσαν σαν τα κύματα και το 60% του πληρώματος του Ατλαντίς ήταν έφεδροι με συζύγους και οικογένειες πίσω. Μέχρι τις 11 Ιουνίου, το πλοίο βρισκόταν στη θάλασσα επί 600 ημέρες και νύχτες, σημειώνοντας παγκόσμιο ρεκόρ για συνεχόμενες ημέρες παραμονής στη θάλασσα!
Το τέλος του πλοίου - δολοφόνος
Κι όπως όλα έχουν ένα τέλος έτσι και το Ατλαντίς κάποτε από την επιφάνεια βρέθηκε στον βυθό της θάλασσας. Στις 10 Σεπτεμβρίου του 1941, ανατολικά της Ν. Ζηλανδίας το Ατλαντίς αιχμαλώτισε το τελευταίο θύμα του, το νορβηγικό φορτηγό Silvaplana, που μετέφερε πολύτιμο φορτίο καουτσούκ, που στάλθηκε με άγημα στην κατεχόμενη Γαλλία.
Τα ξημερώματα της 22 Νοεμβρίου το Ατλαντίς συναντήθηκε με γερμανικό υποβρύχιο για να το ανεφοδιάσει. Κατά τη διάρκεια του ανεφοδιασμού ακούστηκε η κραυγή του οπτήρα του Ατλαντίς: «Εχθρικό καταδρομικό εν όψει». Ήταν το βρετανικό βαρύ καταδρομικό Devonshire.
Το πλήρωμα του υποβρυχίου έκοψε τους κάβους που το έδεναν με το Ατλαντίς και καταδύθηκε βιαστικά. Από τον σωλήνα ανεφοδιασμό συνέχιζε να χύνεται πετρέλαιο στη θάλασσα. Το Ατλαντίς φαίνονταν καταδικασμένο. Η μόνη του ελπίδα ήταν το υποβρύχιο να τορπιλίσει το βρετανικό βαρύ καταδρομικό, αλλά δεν είχε καύσιμα για να το καταδιώξει κι έτσι του έστησε καρτέρι. Το καταδρομικό, από την άλλη, δεν είχε εντοπίσει το υποβρύχιο στην επιφάνεια και δε διέθετε SONAR, ούτε συνοδεύονταν από αντιτορπιλικό· πλησίαζε επιφυλακτικά το μυστηριώδες εμπορικό πλοίο, που ταίριαζε με τις περιγραφές Επιδρομικού που διέθετε το Βρετανικό Ναυτικό από τις φωτογραφίες του Σέρμαν.
Επιβάτες που διασώθηκαν από το βυθισμένο πλοίο Zam Zam στο κατάστρωμα του ΑτλαντίςΤο βρετανικό πλοίο έριξε δυο προειδοποιητικές βολές από απόσταση 15 ναυτικών μιλίων, πέρα από το βεληνεκές των πυροβόλων και των τορπιλών του Ατλαντίς. Ο Ρόγκε προσπάθησε να πείσει τους Βρετανούς ότι ήταν το βρετανικό φορτηγό Polyphemus και κάλεσε το καταδρομικό να πλησιάσει. Ο κυβερνήτης του βρετανικού σκάφους όμως κράτησε την απόσταση ασφαλείας και έστειλε σήμα στο Ναυαρχείο αν επρόκειτο για βρετανικό φορτηγό το πλοίο που τους περιέγραφε. Η απάντηση ήρθε μετά μια ώρα: «Όχι!». Τότε το καταδρομικό άδειασε όλα πυροβόλα του πάνω στο Ατλαντίς. Ο γερμανός κυβερνήτης Μπέρναρντ Ρόγκε διέταξε να πυροδοτηθούν οι ωρολογιακοί μηχανισμοί αυτοκαταστροφής του πλοίου. Στις 10:00 το Ατλαντίς ανατινάχθηκε και άρχισε να βυθίζεται.
Ναυαγοί ξανά και ξανά
Το βρετανικό καταδρομικό δεν περισυνέλλεξε τους ναυαγούς και απομακρύνθηκε ολοταχώς, δίχως να πέσει στην παγίδα του υποβρυχίου που είχε στήσει καρτέρι. Από το Ατλαντίς σκοτώθηκαν 7 άνδρες του πληρώματος. Το γερμανικό υποβρύχιο αναδύθηκε και μάζεψε τους ναυαγούς, που τους παρέλαβε το γερμανικό πλοίο ανεφοδιασμού Python και κατευθύνθηκαν με προορισμό την κατεχόμενη Γαλλία. Μετά κάποιες μέρες το Python βυθίστηκε από βρετανικό καταδρομικό. Οι ναυαγοί του Ατλαντίς και πάλι ναυαγοί! Τελικά διασώθηκαν από γερμανικά και ιταλικά υποβρύχια που τους οδήγησαν στο Βερολίνο.
Το Ατλαντίς βρισκόταν κομμάτια πια στον βυθό αφού σε αν μονάχα ταξίδι είχε διανύσει απόσταση 102.000 ναυτικών μιλίων μέσα σε 622 ημέρες. Ο Ρόγκε στην αναφορά του κατέγραψε ότι είχε βυθίσει 16 εχθρικά πλοία και είχε αιχμαλωτίσει άλλα έξι. Το Ατλαντίς ταξίδευε επί 655 συνεχόμενες ημέρες - ένα νέο γερμανικό ρεκόρ. Ο Ρόγκε είχε κάνει τον γύρο του πλανήτη σε ένα ταξίδι 110.000 ναυτικών μιλίων και επέζησε πλέοντας επί 1.000 μιλίων με σωσίβιες λέμβους και 5.000 ακόμη μιλίων με υποβρύχια πριν επιστρέψει στην πατρίδα. Ήταν ένα υπεράνθρωπο επίτευγμα!
Αναγνώριση των υπηρεσιών και του ήθους του
Την 1η Μαρτίου του 1943, ο Ρόγκε προήχθη σε υποναύαρχο και του δόθηκε η ευθύνη για την επιλογή και την εκπαίδευση των υποψηφίων αξιωματικών. Τον Σεπτέμβριο του 1944, ανέλαβε τη διοίκηση της 1ης Ναυτικής Ομάδας Μάχης στη Βαλτική. Μετά τον πόλεμο, ερευνήθηκε ως πιθανός εγκληματίας πολέμου, αλλά αφέθηκε ελεύθερος. Όταν το Γερμανικό Ναυτικό ανασυγκροτήθηκε το 1957, επανάφερε τον Ρόγκε στις τάξεις του με το βαθμό του υποναυάρχου. Ο Ρόγκε ήταν ένας από τους πιο επιτυχημένους ναυάρχους στην Ιστορία, για τον οποίο μιλούσαν με δέος τα πρώην μέλη του πληρώματος, αλλά και οι πρώην εχθροί του.
To 1960 γυρίστηκε η ιταλικής παραγωγής ταινία του Ντίνο ντε Λαουρέντις με σκηνοθέτη τον Ντουίλιο Κολέτι «Sotto dieci bandiere» ή «Under Ten Flegs» (Υπό 10 Σημαίες) με πρωταγωνιστές τον Τσαρλς Λότον, τη Μιλέν Ντεμονζό και τον Βαν Χέφλινγκ. Η ταινία περιέγραφε τις περιπέτειες του Ατλαντίς του «πλοίου - δολοφόνος» και του κυβερνήτη του Μπέρναρντ Ρόγκε.Το μόνο που έμεινε από την - ας την πούμε - «ελαφριά» για το θέμα της ταινία είναι η μουσική του σπουδαίου Νίνο Ρότα που έντυσε τη γυμνή προσπάθεια απεικόνισης των περιπετειών του Ατλαντίς στη Μεγάλη Οθόνη…
Γνωριμία με τα Ελληνόφωνα χωριά της κάτω Ιταλίας και της Σικελίας.
Οδοιπορικό στην Σικελία του συγγραφέα Όμηρου Μαυρίδη.
Ήμουν φοιτητής τότε, όταν αρχές του 1960 που επισκέφτηκα για πρώτη φορά τη Σικελία. Με τα λίγα χρήματα που διέθετα δεν μπόρεσα να επισκεφτώ και να γνωρίσω από κοντά όλα τα μεγαλουργήματα της Μεγάλης Ελλάδας, παρά μόνο τον Ακράγαντα και τις Συρακούσες.
Τον Οκτώβριο του 2008 πήρα την απόφαση να ταξιδέψω οδικώς από την Αλεξανδρούπολη στην κάτω Ιταλία και Σικελία, παρέα με τη σύζυγό μου και ένα φιλικό μας ζευγάρι. Διασχίζοντας ολόκληρη τη Βόρειο Ελλάδα, φθάσαμε στην Ηγουμενίτσα, όπου πήραμε το νυχτερινό φέριμποτ για το Μπάρι. Επιθυμία όλων μας ήταν να επισκεφτούμε τα κυριότερα κέντρα της Μεγάλης Ελλάδας στην Κάτω Ιταλία, τα αφήσαμε όμως για τον γυρισμό, όπου θα είχαμε περισσότερο χρόνο. Προορισμός μας ήταν η Κεφαλού στο μέσον της βόρειας ακτής της Σικελίας. Μόνο στον Κρότωνα επισκεφτήκαμε την παλιά πόλη και το ακρωτήρι με το ιερό της Ήρας, που με την μοναδική όρθια κολώνα του θυμίζει το ομώνυμο Ηραίο της Σάμου, με τη διαφορά ότι οι ραβδώσεις του κίονα εδώ είναι ελικοειδείς. Το μουσείο του ακρωτηρίου βρίθει από ελληνικό πνεύμα και πολιτισμό κι ας είναι πετρωμένα.
Ο παραλιακός δρόμος από τον Κρότωνα έως το Ρήγιο είναι σκέτη απόλαυση. Αριστερά εκτείνεται το Ιόνιο, φέρνοντας στα ρουθούνια σου τον ούριο πατρικό άνεμο της Ελλάδας, θαρρείς και είχε το αυτοκίνητο πανιά, για να το σπρώξει περισσότερο νότια, ενώ τα μάτια δε χόρταιναν να βλέπουν πόλεις και χωριά χτισμένα σαν αετοφωλιές πάνω στις κορυφές των βουνών της Καλαβρίας, που δεν έπαυαν να σε καλούν ελληνιστί για να σε φιλοξενήσουν. Κρίμα που δεν έχει ο Έλληνας τρεις και τέσσερις ζωές, για να τα επισκεφτεί ή καλλίτερα να ζήσει στο καθένα απ’ αυτά.
Από τα χέρια μας δεν έλειψε ούτε στιγμή το υπέροχο βιβλίο της Αρτέμιδας Μερτάνη-Λίζας: «Ζεφυρία οδός» -Οδοιπορικό στην Μεγάλη Ελλάδα-. Μετά τους Λοκρούς μάς κουκούλωσε η νύχτα με τα απαλά, τρισδιάστατα πέπλα της, κόβοντας βίαια τον ομφάλιο λώρο που συνέδεε μέχρι τώρα την ψυχή με την πανταχού παρούσα ελληνικότητα. Στην Μπόβα Μαρίνα έπρεπε να διανυχτερεύσουμε, σ’ ένα παραλιακό, απλό, αλλά εξαίσιο ξενοδοχείο, στο οποίο μας οδήγησε η αδερφή του συναδέλφου του γιου μας, αφού προηγουμένως μας φιλοξένησε στο σπίτι της. Οι γονείς της μιλούσαν ακόμη την αρχαία ελληνική διάλεκτο, η ίδια όμως γνώριζε μόνο λίγες λέξεις. «Από χρόνο σε χρόνο και από γενιά σε γενιά χάνεται η ελληνικότητα της περιοχής» μας διαβεβαίωσε το γέρικο ζευγάρι, εμφανώς λυπημένο. «Να πάτε όμως αύριο οπωσδήποτε μέχρι ψηλά στη Βόυα (Μπόβα Σουπεριόρε). Εκεί θα βρείτε περισσότερο κόσμο να ομιλεί τα ελληνικά» μάς συνέστησαν. Αυτήν την ευκαιρία δε θέλαμε να χάσουμε με τίποτε. Μια επίσκεψη στην ορεινή Βόυα άξιζε πάντα τον κόπο και τον χρόνο. Ατέλειωτο φίδι ο στενός ανηφορικός δρόμος. Η μέχρι προ δεκαετίας ακμάζουσα πόλη, υποδέχονταν τώρα με μισή καρδιά τα ενενηκοστά ξαδέρφια της, αφού τα περισσότερα σπίτια ήταν αμπαρωμένα κι οι άνθρωποι λιγοστοί στην πλατεία και στα δρομάκια, με πινακίδες πρώτα στα ελληνικά και μετά στα ιταλικά. Δαιμόνιο κι εδώ το πνεύμα των κατοίκων κατάφερε να μεταφέρει μέχρι εκεί ψηλά, ολόκληρη ατμομηχανή και να την στήσει δίπλα στην πλατεία. Τι σήμαινε ο συμβολισμός του, δεν κατόρθωσα να διαπιστώσω.
ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ ΧΩΡΙΑ
Μεταδοτικός ιός είναι και ο ενθουσιασμός. Μια που ήρθαμε έως εδώ, ας γνωρίσουμε και τα υπόλοιπα χωριά της περιοχής, καθαρά ελληνόφωνα, ακόμα πιο ψηλά στις ράχες των Καλαβρίων. Ο επόμενος σταθμός μας το Ρεγκούτι Χωριό, ναι, με το όνομα Χωριό. Ο δρόμος χειρότερος, στενός, σκέτη λακκούβα και κακό, σκυλί όμως και ο «κίτσος» μας, το γκολφ. Αντίκρυ ο οικισμός, μερικές εκατοντάδες μέτρα ακόμη. Πάνω στην τελευταία στροφή, έπαιρνε μια ομάδα εργατών το πρωινό της. Ρωτήσαμε στα ιταλικά, αν συνεχίζει ο δρόμος για τα απέναντι χωριά και κατόπιν κάτω στην θάλασσα ξανά. Είδαν τις γερμανικές πινακίδες του «κίτσου» και μας απάντησαν λακωνικά με ένα «Ναι». Όταν όμως τους είπαμε πως είμαστε Έλληνες, μόνο που δεν μας έβγαλαν με το ζόρι από το αυτοκίνητο. Απλόχερα μας πρόσφεραν τη φιλοξενία τους: δικό τους τυρί, χωριάτικο λουκάνικο και ψωμί, και κρασί από δική τους παραγωγή. Και το ωραιότερο, να μη σταματούν να μιλούν την αρχαΐζουσα ελληνική, που ομολογουμένως, μόλις και μετά βίας καταλαβαίναμε. Ο Λορέντζο μάλιστα με τα άψογα νεοελληνικά του, μας παρακάλεσε να μας προσφέρει κι έναν καφέ στο σπίτι του στο Χωριό, πράγμα που εκτελέσαμε ευχαρίστως. Εκεί μας έδειξε το πατρικό του, το σπίτι του παππού και του πεθερού του, ακόμα κι αυτό που γεννήθηκε ο ίδιος, όλα εγκαταλελειμμένα. Μόνο το πατρικό του άρχισε να επισκευάζει τα Σαββατοκύριακα κι είχε καρφιτσωμένο στον τοίχο το πρόγραμμα των εργασιών του στα ελληνικά.
Απερίγραπτη η θέα στα γύρω βουνά και λαγκάδια. Μπαλκόνι της Καλαβρίας το σπίτι. Στην αυλή μια χειροποίητη πινακίδα με την επιγραφή: «Φασαρία». «Όταν μαζευόμαστε εδώ, πάντα υπάρχει φασαρία» μας εξήγησε αστειευόμενος. Για την παραμονή μας στην Σικελία μας έδωσε και τέσσερα μπουκάλια απ’ το κρασί του. Με κανένα τρόπο όμως δε δέχτηκε να του τα πληρώσουμε. Σε τέτοιες στιγμές πλημμυρίζει η ψυχή σου από περηφάνια ελληνισμού κι ας ισχυριζόσουν προηγουμένως συχνά, κατηγορώντας τους συμπατριώτες σου, πως αν ξαναγεννιόσουν, πάλι σαν Έλληνας ήθελες να ζεις, αλλά στην εποχή των Πελασγών.
Από το Ρήγιο περάσαμε απέναντι στη Μεσσήνα, καρφώνοντας την προσοχή μας στα στενά και κολλώντας την φαντασία στα ανοιχτά στόματα των ομηρικών όντων, της Σκύλλας και της Χάρυβδης. Κατευθυνθήκαμε για τη Νάξο, την πρώτη αποικία των Ναξιωτών, τη σημερινή Ταορμίνα. Πληθώρα οι τουρίστες, θέση για πάρκινγκ πουθενά, και το αρχαίο θέατρο μόλις έκλεισε. Ευτυχώς που μπορούσες να σκαρφαλώσεις κάπου και να το φωτογραφίσεις από ψηλά, όπως και τον ήλιο που εκείνη τη στιγμή βυθίζονταν μέσα στον κρατήρα του ηφαιστείου της Αίτνας, για να φορτωθεί περισσότερη φωτιά. Βρήκαμε ένα ωραιότατο παραλιακό ξενοδοχείο, με θέα τη Νάξο, την αρχαία και την μοντέρνα.
ΣΤΙΣ ΣΥΡΡΑΚΟΥΣΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ
Ο επόμενος σταθμός μας: οι Συρακούσες. Η μεγαλούπολη της αρχαιότητας διατηρεί ακόμα και σήμερα την παλιά της αίγλη. Το θέατρο με την πηγή Αρεθούσα, δίπλα στις στοές λατομείων του Διονύσου, είναι τεράστιο και ολόκληρο σκαλιστό στο βράχο. Μόνο στη βόρεια Πελοπόννησο γνώρισα παρόμοιο στον ελλαδικό χώρο. Η παλιά πόλη στη θέση (νησί Ορτιγία) της αρχαίας χτισμένη, είναι μοναδική κι ανεπανάληπτη. Μετά τη γέφυρα εντυπωσιάζεσαι στην αρχή από τη μεγαλοπρέπεια του ναού του Απόλλωνα, ενώ λίγο παρακάτω ο δεξιός τοίχος της μητρόπολης στηρίζεται στους ακέραιους κίονες του ναού της Αθηνάς. Στην Πλατεία Αρχιμήδη ηχούν άθελα στ’ αυτιά σου τα τελευταία λόγια του μεγάλου επιστήμονα «Μη μου τους κύκλους τάραττε». Πανέμορφα παλάτια το ένα δίπλα στο άλλο και στενά σοκάκια με θέα τη θάλασσα συμπληρώνουν τη γραφικότητα της πόλης, που δύσκολα την εγκαταλείπεις, αφού ρίχνεις μια ματιά και στην μοντέρνα αστεροειδή εκκλησία της Παναγιάς των δακρύων.
Δια μέσου Κατάνιας, διασχίσαμε τώρα το εσωτερικό του νησιού και κάναμε μια στάση στην Έννα, πάνω σ’ έναν λόφο χτισμένη. Η θέα στα γύρω βουνά και στα μαφιόζικα χωριά ήταν φανταστική, αλλά δίπλα σου, στην πλατεία και στους δρόμους στοιβάζονταν τα σκουπίδια, βουνά κι αυτά. Το βράδυ έπρεπε να είμαστε στο ξενοδοχείο μας στην Κεφαλού. Από εκεί θα οργανώναμε τις ημερήσιες εκδρομές μας για τα υπόλοιπα αξιοθέατα της Μεγάλης Ελλάδας. Η πρώτη μέρα ήταν αφιερωμένη στην πόλη Κεφαλού. Δε χόρταινε κανείς να περπατά στα στενά της σοκάκια, να φωτογραφίζει τα παλιά αραβικά πλυντήρια και τον υπερβλητικό της καθεδρικό νορμανδικό ναό (1140), τους ογκώδεις τρούλους και τα βυζαντινά μωσαϊκά του, και να απολαμβάνει το εξαίσιο κρασί στην παραθαλάσσια πιτσαρία.
Η μεγαλύτερη μας εκδρομή ήταν εκείνη προς την Σελινούντα. Αφήσαμε προς το παρόν την Ιμέρα και το Παλέρμο και κατευθυνθήκαμε στην Σεγέστα, οι κάτοικοι της οποίας αποδέχτηκαν τον ελληνικό πολιτισμό και μας κληρονόμησαν έναν σχεδόν ακέραιο ναό δωρικού ρυθμού, αγνώστου όμως θεότητας, καθώς επίσης και το αμφιθέατρο, καλαισθητικά τοποθετημένο στην κορυφή του λόφου, με θέα τα ήπια γύρω βουνά και τη Μεσόγειο. Το γεύμα μας θέλαμε να πάρουμε στην πόλη Τράπανι, που εκτείνεται μέσα στη θάλασσα σαν ένα δάκτυλο. Τα νεοκλασικά της κτίρια, τα διάφορα παλάτια γοητεύουν κάθε επισκέπτη, ενώ στο λιμάνι συνειδητοποιεί κανείς τη δυνατότητα να κάνει και το πρώτο του άλμα στην Αφρική.
Στο δρόμο για τηΣελινούντα αντικρίζεις τους άσπρους λόφους από τις αλυκές και παρακάτω τους δεκάδες ανεμόμυλους, να φουντώνουν τη φαντασία σου για νέους δονκιχωτισμούς. Ο αρχαιολογικός χώρος της Σελινούντας είναι τόσο μεγάλος, ώστε χρειάζεσαι μια ολόκληρη μέρα για να τον περιηγηθείς, ή τουλάχιστον το τοπικό μεταφορικό μέσο. Οχτώ ναοί υπάρχουν εδώ, επιβλητικότερος ο αναστηλωμένος της Θεάς Ήρας, ενώ παντού είναι διασκορπισμένοι οι τεράστιοι κίονες των υπόλοιπων, που με φόντο τους κίονες της ακρόπολης, άθελα σε γυρνούν στα χρόνια της έξαρσης της ελληνικής αποικιοκρατίας. Μπορεί ο Ακράγας με τόσους καλά διατηρημένους δωρικούς ναούς στην περίφημη κοιλάδα των Τεμπών να είναι μοναδικός, η Σελινούντα όμως αποτελεί κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο μαργαριτάρι στο λαμπερό περιδέραιο που φέρει το όνομα Μεγάλη Ελλάδα.
ΠΑΛΕΡΜΟ Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ
Την επόμενη μέρα πήραμε από την Κεφαλού το τραίνο για την πρωτεύουσα του νησιού, το Παλέρμο. Με είχαν προειδοποιήσει πολλοί να μην τολμήσω να επισκεφτώ την πόλη με το αυτοκίνητο. Στην αρχή επισκεφτήκαμε το Μονρεάλε, μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα, πάνω στο γειτονικό βουνό, απ’ όπου έχει κανείς μια φαντασμαγορική θέα του Παλέρμου και της βόρειας ακτής του νησιού. Ο καθεδρικός ναός, αποδεικνύεται γρήγορα όχι μόνο σαν θρησκευτικός, αλλά και σαν αληθινός καλλιτεχνικός παράδεισος. Οι εσωτερικοί τοίχοι (6340 τ.μ.) είναι καλυμμένοι με αριστουργηματικά επίχρυσα μωσαϊκά, με σκηνές απ’ όλη την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Αισθάνεσαι μηδαμινός και φορτωμένος με τύψεις, φωτογραφίζοντας τόση συγκεντρωμένη θεία παρουσία, κάτω από το αυστηρό βλέμμα του Παντοκράτορα. «Αγιά Σοφιά της Δύσης» θέλεις να αναφωνήσεις. Ακόμη και το περιστύλιο της αυλής δίπλα, είναι τόσο περίτεχνα κατασκευασμένο, ώστε να αδυνατείς πραγματικά να το εγκαταλείψεις.
Παλέρμο: Πόλη των αντιθέσεων και διάφορων χαρακτήρων. Παλιό και νέο, καλοφτιαγμένο και ερειπωμένο, ζωντανό και κοιμισμένο, χριστιανικό και αλλόδοξο, τα πάντα συναντάς εκεί, εκτός από ελληνικές αρχαιότητες. Το Νορμανδικό στοιχείο υπερισχύει, και κατ’ εξοχήν η μητρόπολη, αλλά και το Μπαρόκ δε μένει πίσω. Παντού εκκλησίες με κομψά καμπαναριά και αγάλματα στις κεντρικές πύλες και στα περίτεχνα παράθυρα. Στο μουσείο «Παλάτι των Νορμανδών» με τη περίφημη «Καπέλα Παλατίνα» νιώθεις και πάλι το βυζαντινό πνεύμα να κυριαρχεί ολοκληρωτικά. «Ναι, και στο Παλέρμο υπάρχει ελληνισμός» θέλεις να φωνάξεις ενθουσιασμένος. Κι όταν σε λίγο επισκέπτεσαι το θέατρο μάσσιμο, διαπιστώνεις ξανά τη σημαντική διαφορά της βυζαντινής τέχνης από την πομπώδη μοντέρνα, και θυμάσαι τα λόγια του καθηγητού σου απ’ το γυμνάσιο: «Βάλε ένα αρχαίο ελληνικό άγαλμα ανάμεσα σε εκατό ρωμαϊκά και θα στο βρω αμέσως.»
Την τελευταία μέρα της παραμονής μας στη Σικελία, σκοπεύαμε να επισκεφτούμε τον Ακράγαντα και την Γέλα, προτιμήσαμε όμως λόγω του μεγάλου ταξιδιού της επιστροφής μας, να γνωρίσουμε την γύρω περιοχή από την Κεφαλού, την ορεινή Μαδονία. Ο ιερός χώρος προσκυνήματος Γκιμπιλμάννα, μέσα στο δάσος από βαλανιδιές και δέντρα μάννα, που μόνο στην περιοχή αυτή βλαστάνουν και παράγουν την ειδική ρετσίνη για τα τρόφιμα και γλυκά, ήταν ο πρώτος μας σταθμός. Γραφικότατα προστέθηκαν στις εμπειρίες μας και τα χωριά Ισνέλλο και Καστελμπουόνο, με τα στενά τους σοκάκια, τα καστέλα, τις αμέτρητες τρατορίες και τα εγχώρια προϊόντα, ιδίως τυριά και γλυκά, που προσφέρονταν στους τουρίστες υπαίθρια. Κρύο αεράκι κατέβαινε απ’ τα ψηλά βουνά με τα γέρικά τους κεφάλια, και να, εμφανίστηκαν κιόλας οι πρώτοι σκιέρ με τα πέδιλα στ’ αυτοκίνητά τους. Σε λίγο θα χειμώνιαζε και εδώ, καιρός να φύγουμε κι εμείς.
Ο αυτοκινητόδρομος από τηνΚεφαλού έως τη Μεσσήνα είναι μια ατέλειωτη σειρά από τούνελ και αερογέφυρες. Οι φίλοι μας άρχισαν να τα μετρούν, τα παράτησαν όμως σε λίγο. Διασχίσαμε κατά λάθος ολόκληρη την πόλη, άξιζε όμως τον κόπο, αφού απολαύσαμε από κοντά όλα σχεδόν τα μοντέρνα αξιοθέατά της. Απέναντι στην ηπειρωτική πλευρά, παρουσίαζε κι εδώ ο δρόμος την ίδια εικόνα. Μόνο που πήρε φωτιά κάποιο λεωφορείο μπροστά μας και κλειστήκαμε μέσα σ’ ένα τούνελ. Παλαβοί και οι Ιταλοί σαν τους Έλληνες, αφού έβλεπαν ότι φρακάραμε, προσπερνούσαν συνεχώς, δίχως ν’ αφήνουν την παραμικρή απόσταση στο προπορευόμενο όχημα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πλησιάσει ούτε η αστυνομία ούτε το νοσοκομειακό. Ο γιατρός έτρεχε πεζός ανάμεσα στα αμάξια, για να προλάβει να σώσει μερικά άτομα που έπαθαν σοβαρά εγκαύματα.
Στη Σύβαρη σταματήσαμε για γεύμα και πιο πάνω στην Ηράκλεια και το Μεταπόντιο, για να θαυμάσουμε ακόμη έναν ναό της Ήρας που σώζεται αρκετά άρτιος. Στη σκιά του ναού αυτού θελήσαμε να διανυχτερεύσουμε, δε βρήκαμε όμως κατάλυμα και συνεχίσαμε για τον Τάραντα. Αφού περάσαμε τη γέφυρα που ενώνει τα δυο τμήματα της πόλης, και ακολουθώντας την παραλιακή οδό, δίπλα στο εσωτερικό μεγάλο λιμάνι, καταλήξαμε στο ξενοδοχείο ΑΣΤΟΡ. Δεν προλάβαμε να ξεκουραστούμε από το μακρινό ταξίδι και βρεθήκαμε στο κέντρο της πόλης. Τίποτε δε θέλαμε να χάσουμε από τη γαλαζοαίματη γενιά της. Παρ’ ότι νέα, ίσως γι’ αυτό ακριβώς, λουσμένη με άπλετο ηλεκτρικό φως, φάνταζε ολοζώντανη, πλημμυρισμένη από νέους, μεσόκοπους και γέρους ανακατεμένους, να βολτάρουν ασταμάτητα στην πλατεία και στην κεντρική λεωφόρο, έφερναν στη μνήμη σου αυτόματα Ελλάδα και πάλι, όπου στήνονταν κάθε βράδυ σε κάθε πόλη και χωριό το περίφημο νυφοπάζαρο. Κι αν οι προσόψεις των κτιρίων δεν θύμιζαν διόλου Ελλάδα, τα πρόσωπα των ανθρώπων, οι κινήσεις οι χειρονομίες, τα γέλια, τα χαμόγελα, τα πάντα σε γέμιζαν τη ψυχή με ελληνικότητα. Μας άρεσε η νυχτερινή ζωή της πόλης του Τάραντα αφάνταστα, και δίχως ντίσκο ή μπαράκια. «Εδώ θα μπορούσα να ζήσω κι εγώ» δήλωσα στην παρέα μου. Στο κρεβάτι διάβασα το σχετικό κεφάλαιο της Μερτάνη-Λίζας και αποκοιμήθηκα ευτυχισμένος. Πρώτη φορά στη ζωή μου δε μ’ ενόχλησε η διπλανή μουσική.
Νωρίς το πρωί βιαστήκαμε να ανακαλύψουμε τους θησαυρούς της: Σε μια πλατεία την επιγραφή ΤΑΡΑΣ, δίπλα μια άλλη: ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΣ και Μagna Grecia, παρακάτω την Οδό Αρχιμήδη, την οδό Αρχύτου, την προτομή του Πυθαγόρα. Σκιρτά μέσα σου άτσαλα ξανά η ελληνίζουσα καρδιά. Κι όταν επισκεφτείς το αρχαιολογικό μουσείο, κοντεύει εκείνη να σπάσει. Εκατοντάδες πνεύματα μεγάλων στοχαστών στριφογυρίζουν σα σμήνος μελισσών στο κεφάλι σου. Χιλιάδες εντυπώσεις που δεν περιγράφονται, αλλ’ ούτε και λησμονιούνται. Μια πεζοπορία ακόμη στην παλιά πόλη, με τα πολύ στενά δρομάκια της, που ευτυχώς για τους πεζούς δεν επιτρέπουν τη διάβαση σε οχήματα, ολοκληρώνουν τον υπέροχο πρωινό σου περίπατο. Λίγο πιο πέρα από τη γέφυρα, ορθώνονται μπροστά σου αδερφωμένοι δυο κίονες δωρικοί και μερικά μέτρα παρακάτω, ο μητροπολιτικός ναός με το πανέμορφο ροκοκό παρεκκλήσι του δίπλα στο ιερό, κλείνουν το κεφάλαιο Τάραντας, χαρίζοντας σου συνάμα την ιερή υπόσχεση, ότι θα σε φέρουν κάποτε πίσω στον ίδιο χώρο πάλι.
Επιστρέφοντας στο Μπάρι περάσαμε κι από τους ιδιόρρυθμους τρούλους της Μαρτίνα Φράνκα και του Αλμπερομπέλλο, απλά και μόνο για να τους αποθανατίσουμε με μια δική μας φωτογραφία. Στο Μπάρι μας κατέβαλε μια ανεξήγητη μελαγχολία, ακόμα και η κάνον μου έπαψε έξαφνα να λειτουργεί. Ούτε η άψυχη μηχανή δεν άντεξε τόση φόρτιση, ψηφιακή και συναισθηματική. «Θεέ μου ποια Ελλάδα είχαμε τότε δημιουργήσει και πως την έχουμε σήμερα καταντήσει» έβγαλα από τα έγκατά μου τον βαθύ αναστεναγμό, καθώς μπαίναμε στο καράβι κι άλλαξα λίγο το γνωστό μου ρητό: «Έλληνας πάλι θα ήθελα να ξαναγεννηθώ, αλλά την εποχή των Δωριέων και των Ιώνων, παρακαλώ.»
