Λονδίνο-Μόσχα 19 λεπτά πριν τον πόλεμο; Αποχαρακτηρισμένη συνομιλία Γουάλας-Σόιγκου για την εμπλοκή Su-27-RC-135
Η Ρωσία είπε ότι επρόκειτο για «τεχνική δυσλειτουργία» και, σύμφωνα με τον Βρετανό ΥΕΘΑ, οι δυνάμεις της Βρετανίας έχουν πια ξαναρχίσει τις περιπολίες πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα
Ο επικεφαλής του βρετανικού υπουργείου Άμυνας, Μπεν Γουάλας, ανακοίνωσε το περιστατικό με το αναγνωριστικό αεροσκάφος της Βασιλικής Αεροπορίας πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα. Το Λονδίνο και η Μόσχα απείχαν από την κήρυξη πολέμου κατά 19 λεπτά, αναφέρειρωσικό ΜΜΕ.Μετά την έκτακτη ανάγκη, ο υπουργός αναγκάστηκε όχι μόνο να καλέσει τον επικεφαλής του ρωσικού υπουργείου Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου, αλλά και να γράψει επιστολές.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με όσα υποστηρίζει η βρετανική πλευρά, το περιστατικό έλαβε χώρα στις 29 Σεπτεμβρίου, όταν ένα ρωσικό αεροσκάφος εκτόξευσε πύραυλο κοντά σε βρετανικό αεροσκάφος που έκανε περιπολίες στον διεθνή εναέριο χώρο πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα. Η εμπλοκή των αεροσκαφών φέρεται να διήρκησε 19 λεπτά.Αναφερόμενος στο εν λόγω συμβάν ενώπιον του βρετανικού κοινοβουλίου, ο Μπεν Γουάλας είπε ότι η Βρετανία ανέστειλε τις περιπολίες της μετά από αυτό το περιστατικό.Ο ίδιος ο Βρετανός ΥΕΘΑ αντέδρασε επικοινωνώντας με τον υπουργό Άμυνας της Ρωσίας Σεργκέι Σόιγκου.
Η Ρωσία από την πλευρά της είπε ότι επρόκειτο για «τεχνική δυσλειτουργία» και, σύμφωνα με τον Βρετανό ΥΕΘΑ, οι δυνάμεις της Βρετανίας έχουν πια ξαναρχίσει τις περιπολίες πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα. Οι εν λόγω περιπολίες ωστόσο πλέον γίνονται συνοδεία μαχητικών αεροσκαφών.
Ο ίδιος ο Γουάλας παρουσιάζεται πάντως πλέον να αποδέχεται την αιτιολογία της ρωσικής πλευράς. «Δεν θεωρούμε ότι επρόκειτο για σκόπιμη κλιμάκωση από τους Ρώσους, η ανάλυσή μας θα συμφωνούσε ότι ήταν δυσλειτουργία», δήλωσε ο Βρετανός υπουργός Άμυνας μιλώντας στο κοινοβούλιο.
Δεν είναι ασυνήθιστο να ακολουθείται ένα στρατιωτικό αεροσκάφος, ωστόσο, κατά τη διάρκεια της αναχαίτισης, ένα από τα μαχητικά Su-27 εκτόξευσε έναν πύραυλο κοντά στο αεροσκάφος RC-135 River Joint χωρίς οπτική επαφή με τον στόχο.
«Υπό το πρίσμα αυτής της δυνητικά επικίνδυνης συνάντησης, κοινοποίησα τις ανησυχίες μου απευθείας στον Ρώσο ομόλογό μου, υπουργό Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου, και στον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου (Βαλερί Γκερασίμοφ - επιμ.) στη Μόσχα», είπε ο Γουάλας. Ο υπουργός υποστηρίζει ότι από τη στιγμή που το αναγνωριστικό αεροσκάφος κινούνταν στον διεθνή εναέριο χώρο, οι ενέργειες των αεράμυνων των ρωσικών συνόρων είναι αδικαιολόγητες.
«Η απάντηση του Ρώσου υπουργού Άμυνας με ημερομηνία 10 Οκτωβρίου λέει ότι έχει διεξαχθεί έρευνα για τις συνθήκες του συμβάντος και διαπιστώθηκε τεχνική δυσλειτουργία του μαχητικού Su-27», είπε ο Βρετανός υπουργός.
Σύμφωνα με τον Γουάλας, μέχρι τη λήψη απάντησης από τη Ρωσία στις 10 Οκτωβρίου, η RAF δεν διακινδύνευσε να «περιπολήσει» ξανά στα ρωσικά σύνορα.
Τα αναγνωριστικά αεροσκάφη του ΝΑΤΟ παραβίασαν τον ρωσικό εναέριο χώρο σε διάφορες περιοχές - από τη Βαλτική και την Αρκτική μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα. Στον ουρανό πάνω από την Ουκρανία, αεροσκάφη τόσο από το Ηνωμένο Βασίλειο όσο και από τις ΗΠΑ αισθάνονται εδώ και καιρό σαν στο σπίτι τους. Πτήσεις αναγνωριστικών αεροσκαφών από χώρες του ΝΑΤΟ ανάγκασαν τις ρωσικές αεροδιαστημικές δυνάμεις να σηκώσουν μαχητικά αεροσκάφη για αναχαίτιση.
Υπενθυμίζουμε ότι η πολιτική των δυτικών χωρών οδήγησε στον τερματισμό της Συνθήκης Ανοικτών Ουρανών μεταξύ αυτών και της Ρωσίας, η οποία περιελάμβανε αμοιβαίες επιθεωρήσεις του εναέριου χώρου. Συγκεκριμένα, η αποχώρηση των ΗΠΑ από την OST είχε εξουσιοδοτηθεί από τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.
Είναι γνωστό ότι οι Ρώσοι πιλότοι φρουρούν πάντα τα σύνορα της Ρωσίας. Συγκεκριμένα, τα πληρώματα αναχαιτιστών MiG-31 άρχισαν να εκπαιδεύονται για την αντιμετώπιση πολύπλοκων υπερταχέων στόχων, όπως υπερηχητικούς πυραύλους.
Το έργο της αναχαίτισης των μελλοντικών δυτικών υπερηχητικών όπλων αποφασίστηκε να ανατεθεί στους αναχαιτιστές MiG-31 στην τελευταία τους τροποποίηση. Αυτό το αεροσκάφος, αν και εφευρέθηκε πίσω στην ΕΣΣΔ, μετά τον εκσυγχρονισμό εξακολουθεί να ξεπερνά όλα τα ξένα ανάλογα. Το μοναδικό ατσάλινο κύτος και οι κινητήρες του επιτρέπουν να επιταχύνει σε ταχύτητες απρόσιτες για άλλα αεροσκάφη και να πετά σε πολύ μεγάλα ύψη.
Τιμητική στήλη με ανάγλυφη παράσταση γυναικείας μορφής που εκτίθεται στην Αίθουσα 17 του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (αριθ. ευρ. 226). Φωτ. Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Κοντινές ματιές σε επιλεγμένα εκθέματα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.
Σε κάθε αίθουσα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου υπάρχουν εκθέματα που μπορεί να διαφύγουν την προσοχή του επισκέπτη, «κρυμμένα» στο πλήθος των αντικειμένων της έκθεσης. Μερικές φορές χρειάζεται να κοιτάξουμε από κοντά κάτι για να μας αποκαλυφθεί η ομορφιά, η γοητεία του, αλλά και η σημασία που είχε για την κοινωνία και τον πολιτισμό της εποχής του. Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, θέλοντας να εμπλουτίσει την επικοινωνία με το κοινό, φέρνει στο προσκήνιο μη προβεβλημένα εκθέματα των προϊστορικών και ιστορικών χρόνων.
Στο κείμενο που ακολουθεί η δρ Έλενα Βλαχογιάννη, Επιμελήτρια στη Συλλογή Έργων Γλυπτικής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, παρουσιάζει μια τιμητική στήλη με ανάγλυφη παράσταση γυναικείας μορφής που εκτίθεται στην Αίθουσα 17 του Μουσείου (Αριθ. ευρ. 226).
«Η στήλη βρέθηκε το 1887 στην αγορά της αρχαίας Μαντίνειας της Αρκαδίας, ανάμεσα στον νότιο αναλημματικό τοίχο του θεάτρου και στον ναό που έχει υποθετικά ταυτιστεί με τον ναό της Ήρας.
»Η επιβλητική μαρμάρινη στήλη, ύψους 1,48 μ. και πλάτους 0,80 μ., από πεντελικό μάρμαρο, της οποίας δεν σώζεται η αριστερή πλευρά και το ανώτερο τμήμα, φέρει ανάγλυφη παράσταση όρθιας γυναικείας μορφής, που απεικονίζεται σε στάση τριών τετάρτων προς τα αριστερά, προβάλλοντας το δεξί πόδι. Η γυναίκα φοράει αργείτικο πέπλο που σχηματίζει κόλπο και απόπτυγμα και πέφτει πάνω από το στάσιμο αριστερό σκέλος σε κατακόρυφες σχηματοποιημένες πτυχώσεις, ενώ κολλάει στο άνετο δεξί υπογραμμίζοντας την άρθρωση του γονάτου. Στα πόδια φοράει σανδάλια με πλαστικά αποδιδόμενη σόλα. Έχει υψωμένο το δεξί της χέρι, πιθανόν σε στάση σεβίζοντος. Στο αριστερό κρατάει κάποιο αντικείμενο, όχι άμεσα αναγνωρίσιμο. Στο κάτω μέρος της στήλης, αριστερά, σώζεται τμήμα από τον κορμό ενός φοινικόδενδρου, ιερού δένδρου του Απόλλωνα, με κομμένα προεξέχοντα κλαδιά.
»Το αντικείμενο που κρατά η γυναίκα της στήλης είναι ένα συκώτι, που εικονίζεται από τη μπροστινή πλευρά με διακριτό τον δεξιό και τον αριστερό ανατομικό λοβό και τον δρεπανόσχημο σύνδεσμο ανάμεσα. Για την ακρίβεια πρόκειται για το «μαντικoν ?παρ», το συκώτι δηλαδή του θυσιασμένου ζώου από την εξέταση του οποίου οι ιερείς προέβλεπαν το μέλλον (σπλαγχνοσκοπία). Το συκώτι λειτουργεί ως το προσδιοριστικό στοιχείο για την ιδιότητα της απεικονιζόμενης γυναίκας. Πρόκειται για μια ιέρεια-μάντισσα. Η προέλευση της στήλης από τη Μαντίνεια σε συνδυασμό με την ιδιότητά της οδηγούν στην ταύτισή της με την περίφημη Διοτίμα.
»Η Διοτίμα, ιέρεια του Απόλλωνα στο ναό του θεού στη Μαντίνεια, είναι γνωστή από τις φιλολογικές πηγές ως η ιέρεια εκείνη που πραγματοποίησε τον καθαρμό της Αθήνας μετά το τρίτο κύμα του λοιμού ο οποίος έπληξε την πόλη το 429 π.Χ., στις αρχές του Πελοποννησιακού Πολέμου. Κυρίως όμως είναι γνωστή από το Συμπόσιο του Πλάτωνα, στο οποίο ο Σωκράτης μεταφέρει στους συνδαιτημόνες του τον διάλογο που είχε με την πάνσοφη αυτή γυναίκα, η οποία, κατά ομολογία του ίδιου, του δίδαξε τα μυστήρια και τους αναβαθμούς του Έρωτα: το πέρασμα δηλαδή από τον σαρκικό έρωτα, που αντιπροσωπεύει τον πρώτο αναβαθμό, ως τον “πλατωνικό έρωτα” της φιλοσοφίας, που αποτελεί την κορύφωση και εγγυάται την αναβάθμιση της ψυχής. Το όνομά της θεωρείται σήμερα συνώνυμο φιλοσοφικών αναζητήσεων και προβληματισμών, καθώς και σύμβολο ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών μιας και είναι η μοναδική γυναίκα που εμφανίζεται, όχι ως φυσικό πρόσωπο αλλά μέσω της σοφίας της, στο ανδροκρατούμενο πλατωνικό Συμπόσιο.
»Η απόδοση της στήλης σε συγκεκριμένο εργαστήριο είναι δύσκολη, καθώς συνδυάζει στυλιστικά χαρακτηριστικά τόσο της πελοποννησιακής (Άργος) όσο και της αττικής σχολής γλυπτικής. Η έρευνα έχει εν τέλει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο δημιουργός της στήλης, προφανώς πελοποννησιακής καταγωγής, έζησε στην Αθήνα και επηρεάστηκε από την καλλιτεχνική παραγωγή του γλύπτη Αλκαμένη.
»Αν και τελευταία έχει διατυπωθεί η άποψη ότι η στήλη κατασκευάστηκε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού (117-138 μ.Χ.), εξαιτίας της σκληρής απόδοσης των κομμένων κλαδιών του κορμού του φοίνικα, που θυμίζει τα δενδρόμορφα στηρίγματα αγαλμάτων των ρωμαϊκών χρόνων, και της επίσης σκληρής απόδοσης των πτυχών του πέπλου, χρονολογείται κατά κοινή ομολογία στην αυγή των ώριμων κλασικών χρόνων, γύρω στο 420 π.Χ. Τόρμοι σχήματος Π στην πρόσθια πλευρά της στήλης, τόσο δεξιά, στο ύψος του μαστού της γυναίκας, όσο και αριστερά, όπως και στην πίσω πλευρά, οφείλονται μάλλον σε επισκευή του μνημείου που ανάγεται σε προχωρημένα ρωμαϊκά χρόνια, παρά σε τόρμους στερέωσης τυχόν πλευρικής πλαισίωσης.
»Η στήλη εντάσσεται τελευταία σε μια ιδιαίτερη κατηγορία μνημείων, στις τιμητικές στήλες με ανάγλυφη παράσταση, οι οποίες στήνονταν στην αρχαιότητα σε επιφανείς τόπους των πόλεων (αγορές, ιερά, ναούς) προς τιμήν προσώπων που διακρίθηκαν για την πολιτική, κοινωνική και πνευματική τους δράση. Οι στήλες αυτού του είδους είχαν τον ίδιο ρόλο με τους τιμητικούς ανδριάντες. Οι τιμώμενοι ήταν ως επί το πλείστον άνδρες (αθλητές, δημόσια πρόσωπα, πεσόντες στον πόλεμο, ιστορικές προσωπικότητες) και σπανιότερα γυναίκες (ιέρειες, ποιήτριες). Επειδή, ωστόσο, η θέση εύρεσής της δεν είναι η αρχική δεν μπορεί να αποκλειστεί και η πιθανότητα να ήταν αρχικά στημένη πάνω στον τάφο της περιώνυμης ιέρειας-μάντισσας. Εάν η τελευταία υπόθεση ισχύει θα μπορούσε η στήλη να έχει διττό χαρακτήρα, να είναι δηλαδή ταυτόχρονα επιτύμβια και τιμητική. Σίγουρα όμως δεν μπορεί να αποτελεί τμήμα στήλης ψηφίσματος, όπως έχει διατυπωθεί».
* Η βιβλιογραφία που παρατίθεται ακολουθεί χρονολογική σειρά.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: G. Fougeres, “Stele de Mantinee”, BCH 12 (1888), σ. 376-380, πίν. 4. G. Fougeres, Mantinee et l’Arcadie orientale, Paris 1898, σ. 540-542, πίν. 5. H. Mobius, “Diotima”, JdI 49 (1934), σ. 45-60, εικ. 1. H. Mobius, Studia Varia, Wiesbaden 1967, σ. 33-44, πίν. 9-12 και 44-46 (με όλη την παλαιότερη βιβλιογραφία). G. Neumann, Probleme des griechischen Weihreliefs, Tubingen 1979, σ. 43, πίν. 22. B.S. Ridgway, Fifth Century Styles in Greek Sculpture, Princeton N.J. 1981, σ. 141-142, 186, εικ. 101. S. Wegener, Funktion und Bedeutung landschaftlicher Elemente in der griechischen Reliefkunst archaischer bis hellenistischer Zeit, Frankfurt 1985, σ. 126-128, 299, αριθ. 114, πίν. 23,1. Α.Γ. Μάντης, Προβλήματα της εικονογραφίας των ιερειών και των ιερέων στην αρχαία ελληνική τέχνη, Αθήνα 1990, σ. 51, πίν. 18. K. Schefold, Die Bildnisse der antiken Dichter, Redner und Denker, Basel 1997 (2η έκδ.), 108-109. A. Hupfloher, “Mantik in Mantineia- und die Folgen”, Forum Archaeologiae. Zeitschrift fur klassische Archaologie 18/III/2001 (http://farch.net). Ν. Καλτσάς, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο: Τα Γλυπτά, Αθήνα 2002 (2η εκδ.)., σ. 132, αριθ. κατ. 254. D. Kreikenbom, “Der reiche Stil: Korper und Gewand”, στο P.C. Bol (επιμ.), Die Geschichte der antiken Bildhauerkunst ΙΙ. Klassische Plastik, Mainz am Rhein 2004, σ. 225-226, 229, εικ. 164. M.A. Flower, The Seer in Ancient Greece, Berkeley 2008, σ. 212-213, εικ. 18. H.R. Goette, “Klassisches Original oder klassizistische Tradition in der Kaiserzeit? Zum Relief Athen, Nationalmuseum Inv. 226 aus Mantineia”, στο Θ. Στεφανίδου-Τιβερίου, Π. Καραναστάση, Δ. Δαμάσκος (επιμ.), Κλασική παράδοση και νεωτερικά στοιχεία στην πλαστική της ρωμαϊκής Ελλάδας, Θεσσαλονίκη 2012, σ. 213-224. Γ. Δεσπίνης, Μικρές Μελέτες για Ανάγλυφα. Συγκολλήσεις και συσχετισμοί θραυσμάτων. Νέες παρατηρήσεις και ερμηνείες, Αθήνα 2013, σ. 18-20, εικ. 2. [archaiologia.gr]
Το φως του διαβόλου: Μία νέα εκδοχή του εξορκισμού, μία έντονα τρομαχτική κινηματογραφική εμπειρία
Η μοναχή Αν (Τζάκλιν Μπάιερς) πιστεύει ότι το κάλεσμα της είναι να γίνει η πρώτη γυναίκα εξορκιστής… αλλά ποιος ή τι είναι αυτό που την καλεί; Η Αν αναζητά μία θέση στη σχολή εξορκισμού που άνοιξε ξανά η Καθολική Εκκλησία μετά την παγκόσμια αύξηση των δαιμονισμών. Μέχρι τώρα αυτές οι σχολές εκπαίδευαν μόνο άντρες ιερείς, αλλά ο καθηγητής (Κόλιν Σάλμον) αναγνωρίζει το χάρισμα της και δέχεται να την εκπαιδεύσει.
Στην πρώτη γραμμή της μάχης με τον συμφοιτητή της πάτερ Ντάντε (Κρίστιαν Ναβάρο), η αδελφή Αν θα προσπαθήσει να σώσει την ψυχή ενός νεαρού κοριτσιού, που κατά τη γνώμη της έχει κυριευθεί από τον ίδιο δαίμονα που βασάνιζε τη μητέρα της πριν από χρόνια. Σύντομα, η Αν θα συνειδητοποιήσει ότι ο Διάβολος την έχει εκεί που ο ίδιος θέλει να βρίσκεται. Η ταινία «Το φως του διαβόλου» θα βγει στις ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου από την Tanweer.
Η αδελφή Αν: Μία ηρωίδα νέας κοπής
Η αδελφή Αν δεν τρέφει ψευδαισθήσεις για την πραγματική φύση του διαβόλου. Από προσωπική πείρα, ξέρει ότι ο δαιμονισμός είναι μία πραγματικότητα. Ξέρει επίσης ότι για να ανταποκριθεί στο πραγματικό της κάλεσμα, πρέπει να καταρρίψει αιώνες παράδοσης. Όταν μπαίνει σε σχολή εξορκισμού και αρχίζει την εκπαίδευση της στην τελετή του εξορκισμού -είναι η πρώτη καλόγρια που της επιτρέπεται να παρακολουθήσει κάτι τέτοιο- θα αρχίσει να αναρωτιέται πώς το δικό της παρελθόν επηρεάζει τα γεγονότα που της συμβαίνουν στη σχολή. Για να μπορέσει να σώσει τη Νάταλι, μία μικρή ασθενή, θα χρειαστεί να αναγνωρίσει αυτόν ή αυτό που την οδήγησε σε αυτό το μονοπάτι.
Για τον σκηνοθέτη Ντάνιελ Σταμ, που δεν είναι καινούριος σε αυτό το κινηματογραφικό είδος έχοντας υπογράψει το επιτυχημένο θρίλερ «Ο Τελευταίος Εξορκισμός», Το «Φως του Διαβόλου» είναι μία νέα εκδοχή του θέματος. «Η Αν κάνει ένα ταξίδι που προκύπτει από το συναρπαστικό παρελθόν της. Ήθελα πραγματικά να χτίσω την ταινία από τη δική της σκοπιά» λέει. «Είναι ένα καταιγιστικό θρίλερ και ένα ψυχολογικό δράμα μαζί».
Ο σεναριογράφος Ρόμπερτ Ζάπια λέει ότι η έρευνα του αποκάλυψε μία αύξηση στους δαιμονισμούς. «Έχω πίστη στον θεό και ανατράφηκα ως Καθολικός, οπότε αυτά τα στοιχεία μου προκάλεσαν το ενδιαφέρον» λέει ο σεναριογράφος. Την ίδια στιγμή, σκέφτηκε έναν τρόπο να κάνει την ιστορία πιο σύγχρονη. «Μου άρεσε η ιδέα της καλόγριας που έχει χάρισμα και νιώθει ότι ο εξορκισμός είναι το κάλεσμα της. Η Αν είναι στο περιθώριο, αλλά νιώθει ότι μπορεί να εκτελέσει έναν εξορκισμό εξίσου καλά με οποιονδήποτε άντρα ιερέα παρακολουθεί την εκπαίδευση. Η Αν είναι ευάλωτη, εξαιτίας του παρελθόντος της, αλλά έχει θάρρος. Είναι αθώα, αλλά όχι αφελής. Είναι δυνατή, αλλά κινδυνεύει».
Ο Σταμ λέει ότι τον συνάρπασε η ευκαιρία να δείξει την ιστορία της Αν με τη μητέρα της, που έχει πια πεθάνει. «Αγαπούσε τη μητέρα της πολύ» λέει ο σκηνοθέτης. Η μητέρα της την κακοποιούσε και η Αν θεωρεί ότι ξέρει τον λόγο για την ανελέητη στάση της μητέρας της. «Η Αν χρειαζόταν να πιστέψει ότι η μητέρα της ήταν δαιμονισμένη και όχι κακοποιητική» συνεχίζει ο Σταμ. «Έπρεπε ν' αποδώσει την ενοχλητική συμπεριφορά της μητέρας της σε δαιμονισμό, γεγονός που την κάνει συναρπαστική σαν χαρακτήρα. Αν η Αν μάθει ότι οι δαίμονες δεν υπάρχουν, αυτό θα είναι χειρότερο από το να χρειαστεί να τους αντιμετωπίσει».
Η Τζάκλιν Μπάιερς, που αναλαμβάνει τον ρόλο της Αν, λέει ότι η ταινία είναι μία έντονα τρομαχτική κινηματογραφική εμπειρία, την οποία προσέγγισε σαν ένα ψυχολογικό δράμα. Πιο συγκεκριμένα, η ταινία παρακολουθεί «την ψυχολογία της Αν και του κινήτρου της».
Η ηθοποιός ερμηνεύει τον ρόλο με ενσυναίσθηση, τρυφερότητα, επαναστατικότητα και μαχητικότητα. «Η Τζάκι συνδυάζει τη δύναμη, την ευαισθησία και την αυθεντικότητα» τονίζει ο Σταμ. «Παρουσιάζει την Αν δυνατή, αλλά την ίδια στιγμή μας δείχνει τον φόβο της».
Το ταξίδι του πάτερ Ντάντε στην κόλαση
Ο Κρίστιαν Ναβάρο ενσαρκώνει τον πάτερ Ντάντε, τον ιερέα που παρακολουθεί τα μαθήματα εξορκισμού, ο οποίος είναι ένας ανοιχτόμυαλος σύμμαχος της Αν με τα δικά του μυστικά. «Ήθελα να δημιουργήσω έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα» λέει ο Ναβάρο. «Οπότε έκανα έρευνα σε ντοκιμαντέρ και ταινίες με εξορκισμούς. Ο χαρακτήρας προέρχεται από μία βίαιη ζωή και στράφηκε σε μία ζωή αφοσιωμένη στον Χριστό. Με συνεπήρε η διαδρομή του από τις συμμορίες στην ιεροσύνη».
Για τον Ναβάρο, οι ριψοκίνδυνες επιλογές που κάνει ο χαρακτήρας είναι και οι μόνες που θα μπορούσε να κάνει. «Είναι πολύ πιστός» λέει ο Ναβάρο. «Πιστός στις ιδέες του και στην οικογένεια του, πιστός σε αυτό που θεωρεί σωστό, κάτι που καμιά φορά έρχεται σε αντίθεση με την εκκλησία ή το παρελθόν του στις συμμορίες. Στην αρχή της ταινίας, πρέπει να βρει έναν τρόπο να βοηθήσει την αδελφή του και στην πορεία, θέλει να βοηθήσει την αδελφή Αν και να εξασφαλίσει ότι θα επιβιώσει. Όλη η ζωή του είναι αφιερωμένη να φροντίζει τις γυναίκες στη ζωή του, οπότε όταν εμφανίζεται μία δυνατή γυναίκα, αρπάζει την ευκαιρία να τη βοηθήσει και να την υποστηρίξει».
Ο Ναβάρο λέει ότι τα άμφια του χαρακτήρα τον βοήθησαν να μπει στο πετσί του ρόλου. «Η αμφίεση καθόρισε κάθε πτυχή του χαρακτήρα» λέει ο ηθοποιός. «Ως πείραμα, κυκλοφορούσα στη Βουλγαρία (όπου γυρίστηκε η ταινία) φορώντας τα άμφια. Έξω είχε 36 βαθμούς κελσίου και μου έκανε εντύπωση ότι οι ιερείς είναι πρόθυμοι να το κάνουν αυτό και τι σημαίνει κάτι τέτοιο».
Ο Ναβάρο προσθέτει ότι τον προσέλκυσε και το γεγονός ότι η αδελφή Αν είναι στο επίκεντρο αυτού του θρίλερ. «Είμαι τυχερός που έχω συμμετάσχει σε ιστορίες με δυνατές πρωταγωνίστριες» λέει ο σταρ του 13 γιατί, της επιτυχημένης σειράς του Netflix. «Το Φως του Διαβόλου ήταν η πρώτη φορά που είδα τέτοια προσέγγιση σε θρίλερ, με μία γυναίκα πρωταγωνίστρια σε ρόλο εξορκιστή να αναλαμβάνει τα ηνία».
Δρ. Πίτερς: Ακροβατώντας ανάμεσα σε δύο κόσμους
Ένα από τα πρώτα άτομα που θα αντιμετωπίσει η Αν στη σχολή είναι η Δόκτωρ Πίτερς, που ρωτά την Αν σχετικά με τη μητέρα της και το φριχτό παρελθόν της που έπαιξε ρόλο στην απόφαση της να γίνει εξορκιστής. Τον ρόλο υποδύεται η Βιρτζίνια Μάντσεν. Η Πίτερς είναι μία συναρπαστική και πολύπλοκη φιγούρα που προσπαθεί να γεφυρώσει τους δύο εκ διαμέτρου αντίθετους κόσμους της επιστήμης και της θρησκείας. Ο Σταμ λέει, «Η παρουσία της στη σχολή εκσυγχρονίζει την εκκλησία. Δεν είναι μία ομάδα που απαρνιέται την επιστήμη, αλλά συμμετέχει σε μία επική μάχη ενάντια σε δαιμονικές δυνάμεις.Η εκκλησία χρειάζεται βοήθεια από παντού, ακόμα και από την επιστήμη. Η Πίτερς είναι εκεί για να αντικρούσει μερικές πεποιθήσεις και μεθόδους, γιατίη εκκλησία δεν είναι σε μία φούσκα».
Η Μάντσεν, μία εμβληματική φιγούρα ως πρωταγωνίστρια στο κλασικό θρίλερ Candyman, επιβεβαιώνει ότι ο χαρακτήρας της «έχει ένα πόδι στην επιστήμη και ένα πόδι στη θρησκεία. Είναι ανοιχτή στην πιθανότητα του δαιμονισμού και της αξίας του εξορκισμού. Αυτό ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο».
Η αλληλεπίδραση της Πίτερς με την Αν αρχικά είναι ανταγωνιστική, αλλά τελικά έρχονται κοντά. «Στην πρώτη συνάντηση, η Πίτερς επιμένει ότι η μητέρα της Αν δεν ήταν δαιμονισμένη, αλλά ότι η κακοποίηση που υπέστη η Αν ήταν αποτέλεσμα ψυχικής νόσου, πιθανότατα σχιζοφρένειας» λέει ο σκηνοθέτης. «Προκαλεί την Αν να σκαλίσει το παιδικό της τραύμα. Η Αν αρνείται ότι η μητέρα της ήταν άρρωστη με τέτοια ένταση που φαίνεται πόσο βαθύς είναι ο πόνος της, κάτι που μας κάνει να νοιαζόμαστε για την Αν ακόμα περισσότερο».
«Η Πίτερς ενδιαφέρεται για την Αν, γιατί η Αν είναι ανοιχτό βιβλίο» λέει η Μάντσεν. «Η Πίτερς θέλει να μάθει πώς στράφηκε στην πίστη μετά από αυτά τα φριχτά πράγματα που της συνέβησαν. Η Αν της τραβάει το ενδιαφέρον. Μπορεί η Πίτερς να μην είναι θρήσκα, αλλά πιστεύει σε αυτή τη γυναίκα, που είναι αφοσιωμένη στην πίστη. Η Πίτερς νιώθει τη δύναμη μέσα στην Αν».
Η Τζάκλιν Μπάιερς δηλώνει ότι η Αν, αρχικά, αντιμετωπίζει την Πίτερς σαν «μία ακόμα γιατρό που έκανε λάθος διάγνωση για τη μητέρα της. Όμως, μέσα από την Πίτερς, η Αν συνειδητοποιεί ότι πρέπει να θεραπεύσει τον εαυτό της».
Πάτερ Κουίν: Μία πατρική φιγούρα
Ο Πάτερ Κουίν, τον οποίο υποδύεται ο διακεκριμένος ηθοποιός Κόλιν Σάλμον, δεν συμφωνεί, αρχικά, με την αντισυμβατική άποψη της Αν . Η προσέγγιση του στο ζήτημα του εξορκισμού είναι μιλιταριστική. Στα μάτια του ο εξορκισμός είναι ένας πόλεμος ανάμεσα στις δυνάμεις του καλού και του κακού, λέγοντας στους μαθητές του ότι οι δαίμονες είναι οι στρατιώτες του Λούσιφερ και ότι η τελετή του εξορκισμού είναι σαν να βαδίζουν σε πεδίο μάχης.
«Ο Κουίν και η Αν βρίσκονται στις αντίθετες πλευρές σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του δαιμονισμού, τουλάχιστον στην αρχή» σημειώνει ο Σταμ «Η Αν θέλει αλλάξει τους κανόνες και να είναι η πρώτη γυναίκα που εκτελεί εξορκισμούς, ενώ ο Κουίν πρέπει να ακολουθεί τον κανόνα που ορίζει ότι αυτό απαγορεύεται. Ο Κουίν δεν μπορεί να επαναστατήσει ανοιχτά εναντίον της εκκλησίας, αλλά νιώθει συνδεδεμένος με την Αν και θέλει να τη βοηθήσει όσο μπορεί».
Η κορμοστασιά του Σάλμον, που είναι σχεδόν δύο μέτρα, σε συνδυασμό με την καριέρα του, τον έκαναν ιδανικό για τον ρόλο του Πάτερ Κουίν. «Ο Κόλιν είναι επιβλητικός» εξηγεί ο Σταμ. «Αναζητούσαμε κάποιον που θα εξέφραζε το εκτόπισμα του χαρακτήρα και θα ήταν ένας δυνατός αντίπαλος για τον δαίμονα. Ο Κουίν λειτουργεί στον αρχαίο κόσμο της εκκλησίας, αλλά εκπέμπει σύγχρονη ευφυία».
Ο Σάλμον λέει ότι εντυπωσιάστηκε με τον χαρακτήρα της Αν. «Με ενέπνευσε ο Κουίν, αλλά η Αν είναι ένα νέο αρχέτυπο» επισημαίνει. «Ο Κουίν τη θεωρεί επικίνδυνη γιατί έχει την απαραίτητη σπίθα για να πυροδοτήσει μία νικηφόρα μάχη με τον δαίμονα».
Νάταλι: Ένα δαιμονισμένο κορίτσι
Η Αν συνδέεται άρρηκτα με τη δεκάχρονη Νάταλι, που νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Είναι η ενσυναίσθηση, η ευαισθησία και η δύναμη της Αν που την κάνουν μοναδική στον εξορκισμό και στην ικανότητα της να συνδεθεί με μία νεαρή ασθενή.
Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να βρεθεί η ηθοποιός που θα αναλάμβανε να εκφράσει τη φριχτή δύναμη που καταλαμβάνει τον χαρακτήρα, εξηγεί ο σκηνοθέτης. Μετά από οντισιόν με πολλές επαγγελματίες ηθοποιούς, οι δημιουργοί της ταινίας αποφάσισαν να ανοίξουν τις οντισιόν σε τοπικά σχολεία. Η Πόζι Τέιλορ πήρε τον ρόλο, εντυπωσιάζοντας τους πάντες με τις ικανότητες της. «Η Πόζι είναι πολύ μυστηριώδης. Δίνει την εντύπωση ότι αντλεί συναισθήματα από ένα μέρος που δεν έπρεπε να υπάρχει καν στον μυαλό ενός δεκάχρονου κοριτσιού» λέει ο σκηνοθέτης.
Η Μπάιερς προσθέτει, «Η Πόζι έχει μία καταπληκτική ικανότητα να αλλάζει στο λεπτό και να γίνεται το πιο τρομαχτικό παιδί που έχεις δει σε ταινία. Το βλέμμα της αλλάζει και είναι σαν να ξέρει κάτι που δεν ξέρεις». Είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό το γεγονός ότι «Το Φως του Διαβόλου» είναι το κινηματογραφικό της ντεμπούτο και ότι πήρε τον ρόλο με ένα βίντεο-δοκιμαστικό των 7 λεπτών. Η νεαρή
ηθοποιός ήταν ατρόμητη, αλλά παραδέχεται ότι το μακιγιάζ του δαιμονισμού ήταν πολύ τρομαχτικό. «Η Νάταλι περνάει δύσκολα γιατί έχει μια φωνή στο κεφάλι της που της λέει απαίσια πράγματα και δεν μπορεί να τη σταματήσει. Όταν γυρίζαμε τη σκηνή στο μπουντρούμι, έπρεπε να αντιμετωπίσω τον ίδιο τον διάβολο και να τρέχω στους σκοτεινούς διαδρόμους. Ήταν τρομαχτικό και συναρπαστικό και έμοιαζε πολύ αληθινό. Μου άρεσε να κάνω η ίδια της επικίνδυνες σκηνές, ακόμα και όταν υποτίθεται ότι έσπαγα το χέρι κάποιου!».
Στην ταινία παίζει και ο Μπεν Κρος, ο θρυλικός σταρ ταινιών όπως Οι Δρόμοι της Φωτιάς και Λάνσελοτ, ο Πρώτος Ιππότης. Ο ηθοποιός αναλαμβάνει τον ρόλο του επικεφαλής της σχολής, του Καρδινάλιου Μάθιους. Δυστυχώς, ο Κρος έφυγε από τη ζωή δέκα μέρες μετά τη συμμετοχή του στην ταινία, αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι του σε όλους τους ηθοποιούς και το συνεργείο. «Ο Μπεν είναι η επιτομή της αξιοπρέπειας» λέει η Μπάιερς. Ο σκηνοθέτης συμπληρώνει, «Ακόμα και όταν απλώς έμπαινε σε έναν χώρο, ο Μπεν είχε απίθανη αύρα».
Παραγωγή
Το πανεπιστήμιο της Σόφια με την όμορφη και παρηκμασμένη αρχιτεκτονική του ήταν το τέλειο μέρος για την ταινία. «Όλα ήταν ερειπωμένα» θυμάται ο σκηνοθέτης. «Όπου και να έστρεφες την κάμερα ήταν ωραία. Μας έδωσε έναν πιστευτό κόσμο για μια ιστορία που διαδραματίζεται σε μία σχολή εξορκισμών».
Ο κόσμος και οι χαρακτήρες της ταινίας δημιουργούν ένα σύγχρονο παραμύθι που παρουσιάζει την πρακτική του εξορκισμού στον 21ο αιώνα, συνδέοντας αναπάντεχα την πνευματικότητα με την επιστήμη, και τη μάχη ανάμεσα στις δυνάμεις του φωτός και του σκότους, που υπερβαίνει όσα ξέραμε για την πρακτική αυτή .
Η Μπάιερς λέει, «Πολλά θρίλερ αφορούν τον δαιμονισμό και τους δαιμονισμένους και τους άπιστους που δεν πιστεύουν στην απειλή αυτή. Οπότε ο τρόμος πηγάζει από τον ίδιο τον δαιμονισμό. Στο "Φως του Διαβόλου" ασχολούμαστε με την αιτία κι αυτό είναι πιο τρομαχτικό».
Για τον σκηνοθέτη, το καλύτερο σημείο της δημιουργίας αυτής της ταινίας ήταν η συνεργασία του με την πρωταγωνίστρια, που υποδύεται έναν απρόσμενο χαρακτήρα. «Η Τζάκι είναι εκπληκτική ηθοποιός και ήταν χαρά μου να συνεργαστώ μαζί της, καθώς έδινε σάρκα και οστά στην Αν. Και τώρα που τελείωσε η ταινία, είμαι έτοιμος να επιστρέψω στην κοσμική ζωή» λέει χαμογελώντας
Όσο περισσότερες ώρες εργάζεται κάποιος σε εβδομαδιαία βάση σε μία αγχωτική δουλειά, τόσο περισσότερο αυξάνεται ο κίνδυνος να αναπτύξει κατάθλιψη, σύμφωνα με νέα μελέτη σε νεαρούς γιατρούς.
Η εργασία για 90 ή περισσότερες ώρες την εβδομάδα συσχετίστηκε με αλλαγές στις βαθμολογίες των συμπτωμάτων της κατάθλιψης τρεις φορές μεγαλύτερες από την αλλαγή στα συμπτώματα της κατάθλιψης μεταξύ εκείνων που εργάζονταν 40 έως 45 ώρες την εβδομάδα.
Επιπλέον, ένα υψηλότερο ποσοστό όσων εργάζονταν πολλές ώρες, είχαν αρκετά υψηλές βαθμολογίες ώστε να πληρούν τις προϋποθέσεις για διάγνωση μέτριας έως σοβαρής κατάθλιψης -αρκετά σοβαρή ώστε να δικαιολογείται θεραπεία- σε σύγκριση με εκείνους που εργάζονταν λιγότερες ώρες.
Η ερευνητική ομάδα, που εδρεύει στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, χρησιμοποίησε προηγμένες στατιστικές μεθόδους για να μιμηθεί μια τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή, λαμβάνοντας υπόψη πολλούς άλλους παράγοντες της προσωπικής και επαγγελματικής ζωή των γιατρών.
Παρατηρήθηκε μέση αύξηση των συμπτωμάτων κατά 1,8 βαθμούς σε μια τυπική κλίμακα για όσους εργάζονται 40 έως 45 ώρες, που έφτασε έως και 5,2 βαθμούς για όσους εργάζονται περισσότερες από 90 ώρες.
Οι ειδικοί συμπεραίνουν ότι μεταξύ όλων των στρεσογόνων παραγόντων που επηρεάζουν τους γιατρούς, η πολύωρη εργασία συμβάλλει σημαντικά στην κατάθλιψη.
Η ομάδα από το Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν μελέτησε πάνω από 17.000 νέους γιατρούς οι οποίοι ξεκίνησαν να εκπαιδεύονται σε εκατοντάδες νοσοκομεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, για μια περίοδο 11 ετών.
Τα δεδομένα προέρχονται από την Intern Health Study του Ινστιτούτου Νευροεπιστημών του Μίσιγκαν και του Κέντρου Οικογενειακής Κατάθλιψης Eisenberg.
Ο αντίκτυπος των πολλών ωρών εργασίας
Η μελέτη έρχεται εν μέσω προειδοποιήσεων από σημαντικούς εθνικούς οργανισμούς, όπως η Εθνική Ακαδημία Ιατρικής και η Ένωση Αμερικανικών Ιατρικών Κολλεγίων, για τα υψηλά ποσοστά κατάθλιψης μεταξύ των γιατρών, των εκπαιδευόμενων γιατρών και άλλων επαγγελματιών υγείας. Αν και οι ασκούμενοι στη μελέτη ανέφεραν μεγάλο αριθμό ωρών εργασίας κατά την προηγούμενη εβδομάδα, οι περισσότεροι δούλευαν μεταξύ 65 και 80 ώρες την εβδομάδα.
Το Συμβούλιο Διαπίστευσης για Μεταπτυχιακή Ιατρική Εκπαίδευση, το οποίο ορίζει τα εθνικά πρότυπα για τα προγράμματα ειδικότητας, έχει θέσει επί του παρόντος ένα όριο 80 ωρών στις εβδομάδες εργασίας των γιατρών.
Οι συγγραφείς λένε ότι τα ευρήματά τους δείχνουν μια σαφή ανάγκη για περαιτέρω μείωση του αριθμού των ωρών που εργάζονται οι γιατροί κάθε εβδομάδα κατά μέσο όρο.
«Αυτή η ανάλυση υποδεικνεύει ότι η μείωση του μέσου αριθμού ωρών εργασίας θα έκανε τη διαφορά στο βαθμό στον οποίο τα καταθλιπτικά συμπτώματα των ασκουμένων αυξάνονται με την πάροδο του χρόνου και θα μειώσει τον αριθμό όσων αναπτύσσουν διαγνώσιμη κατάθλιψη», τονίζει η ψυχίατρος και βασική συγγραφέας της μελέτης Amy Bohnert.
Ο μέσος όρος ηλικίας των γιατρών στη μελέτη ήταν 27 ετών, ενώ λίγο παραπάνω από τους μισούς συμμετέχοντες ήταν γυναίκες. Ένας στους πέντε εκπαιδεύονταν σε χειρουργικούς κλάδους.
Λιγότεροι από 1 στους 20 πληρούσαν τα κριτήρια για μέτρια έως σοβαρή κατάθλιψη στην αρχή του έτους πρακτικής άσκησης. Συνολικά, το 46% είχε ένα αγχωτικό γεγονός στη ζωή του, όπως θάνατο συγγενικού προσώπου, γέννηση ή γάμο, κατά τη διάρκεια του έτους της πρακτικής τους άσκησης και το 37% είπε ότι είχε εμπλακεί σε τουλάχιστον ένα ιατρικό λάθος κατά τη διάρκεια του έτους.
Οι ερευνητές έλαβαν υπόψιν το φύλο, τον νευρωτισμό, το ιστορικό κατάθλιψης πριν από την πρακτική άσκηση, το οικογενειακό περιβάλλον, την ηλικία, το έτος έναρξης της πρακτικής άσκησης, την οικογενειακή κατάσταση, το αν είχαν παιδιά και τα αγχωτικά γεγονότα της ζωής τους, καθώς και τα ιατρικά λάθη κατά τη διάρκεια του έτους της πρακτικής άσκησης.
