Ο Βασιλιάς Αρθούρος στη Βρετάνη
Οι αληθινές απαρχές των θρύλων γύρω από τον βασιλιά Αρθούρο του 6ου αιώνα και τους ιππότες του χάνονται στη μακρινή ομίχλη του χρόνου. Διάσπαρτες αναφορές σε αυτόν τον πολεμιστή βασιλιά βρίσκονται στην πρώιμη ουαλική λογοτεχνία, αγιογραφίες και υποτιθέμενα ιστορικά χρονικά, αλλά στις αρχές του 12ου αιώνα οι χαρακτήρες και τα χαρακτηριστικά του θρύλου του Αρθούρου είναι γνωστά σε εμάς σήμερα, όπως ο Μέρλιν ο μάγος, η βασίλισσα Γκουινέβερ, η Στρογγυλή Τράπεζα και το ξίφος Excalibur, συνενώνονται σε μια ενιαία αφήγηση για την άνοδο και την πτώση ενός βασιλιά των Βρετανών που υπερασπίστηκε τον λαό του ενάντια στους Σάξωνες εισβολείς.
Μέχρι το τέλος του 12ου αιώνα, πέντε επικά ειδύλλια που έγραψε ο Γάλλος ποιητής Chrétien de Troyes έφεραν στοιχεία όπως ο ιπποτικός κώδικας, το Camelot και το Άγιο Δισκοπότηρο και βασικές προσωπικότητες όπως ο Sir Lancelot και ο Sir Percival. Στη συνέχεια, δεκάδες μεσαιωνικοί συγγραφείς έγραψαν άλλα ρομάντζα, ιστορίες και μπαλάντες με τον βασιλιά Αρθούρο ή έναν από τους ιππότες του. Μερικές από αυτές τις ιστορίες ήταν επανεφαντασία του προηγούμενου υλικού πηγής και περιείχαν σημαντικές αλλαγές στις προσωπικότητες των βασικών χαρακτήρων, ιδιαίτερα του Άρθουρ που συχνά απεικονίζεται ως αδρανής κούκλα παρά ως ζωηρός πολεμιστής ή η ετεροθαλής αδερφή του Μόργκαν λε Φέι απεικονίζεται λιγότερο ως θεραπευτής και σύμμαχος του Άρθουρ αλλά ως απαίσια, δόλια μάγισσα.
Στο τέλος της μεσαιωνικής περιόδου, αυτά τα συχνά ανόμοια και αντιφατικά νήματα συγκεντρώθηκαν στο έπος Le Morte d'Arthur (1470) του Sir Thomas Malory και είναι αυτό το έργο, ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, που έχει διαμορφώσει την άποψή μας για τον Αρθούριο. σύμπαν. Οι σχέσεις του Άρθουρ με τη Βρετάνη είναι διάσπαρτες σε αυτά τα πρώιμα έργα και προτείνω να επισημάνω μερικούς από τους πιο σημαντικούς δεσμούς τόσο στη λογοτεχνία όσο και στον τοπικό μύθο.
Το πιο διάσημο από τα οποία είναι σίγουρα το Brocéliande γύρω από το Paimpont. τα ερείπια του θρυλικού μαγεμένου δάσους που κάποτε εκτεινόταν πιθανότατα δυτικά σε όλη την καρδιά της Βρετάνης για να συμπεριλάβει τα πλέον ξεχωριστά δάση Loudeac, Quénécan και Huelgoat. Εδώ βρίσκεται το Σιντριβάνι του Μπάρεντον, όπου ο Sir Ywain, ανιψιός του βασιλιά Αρθούρου, εκδικούμενος τον φόνο του ξαδέλφου του, νίκησε τον μυστηριώδη Μαύρο Ιππότη στη μάχη. Ο Ywain στη συνέχεια παντρεύεται τη χήρα του Μαύρου Ιππότη και φύλακα του σιντριβάνι, Laudine, αλλά χάνει τον έρωτά της αφού αθετεί τον όρκο του να επιστρέψει σε αυτήν μέχρι μια συγκεκριμένη ημερομηνία. Τρελός από τη θλίψη, ο Ywain κατέφυγε στο δάσος όπου επέστρεψε στην κατάσταση του ζώου. Έχοντας επιστρέψει στις αισθήσεις του από ένα μαγικό βάλσαμο, ο Ywain ξεκινά να κερδίσει τις στοργές της γυναίκας του. Στο Brocéliande, σώζει ένα λιοντάρι που χτυπήθηκε από έναν δράκο.
Ωστόσο, το σιντριβάνι είναι πιο διάσημο για τη συσχέτισή του με τον Μέρλιν γιατί ήταν εδώ, όταν ταξίδευε με το πρόσχημα ενός νεαρού άνδρα, που συνάντησε τη Βίβιαν, τη νεράιδα φύλακα του σιντριβανιού και την αιτία της καταδίκης του. Υπάρχουν πολλές εκδοχές της ιστορίας τους, αλλά το κοινό θέμα είναι ότι ο Μέρλιν έχει πλήρη επίγνωση των σχεδίων της Βίβιαν εναντίον του, αλλά είναι τόσο κατατρεγμένος από αυτήν που δεν έχει πλέον την ικανότητα ή τη θέληση να σωθεί από τη μοίρα του.
Για να ευχαριστήσει τη Βίβιαν, ο Μέρλιν συμφώνησε να της διδάξει τη μαγεία του, ακόμη και τελικά εκμυστηρεύοντάς της το μυστικό για να δεσμεύσει έναν άντρα για πάντα. Έχοντας μάθει ό,τι μπορούσε από αυτόν, η Βίβιαν παγίδευσε τον Μέρλιν με το δικό του ξόρκι και τον φυλάκισε σε μια σπηλιά της οποίας η είσοδος καλυπτόταν από έναν μεγάλο βράχο, αν και μια πιο ρομαντική ιστορία τον κρατούσε σε έναν κρυστάλλινο πύργο. Περιορισμένος για την αιωνιότητα, λέγεται ότι ακόμη και σήμερα ο Μέρλιν περιμένει την απελευθέρωσή του από την αιχμαλωσία κάπου βαθιά στο δάσος του Μπροσελιάντε.
Πολεμιστής, βάρδος, γιατρός, μάντης και μορφοποιός. Ο ρόλος του Μέρλιν στους θρύλους του βασιλιά Αρθούρου δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Ήταν σύμβουλος τόσο του Άρθουρ όσο και του πατέρα του, Ούθερ Πεντράγκον, και συμβούλεψε τον Άρθουρ μέχρι το τέλος. Αν και ποτέ δεν αναφέρεται ρητά ως Δρυίδης, ο ρόλος του Μέρλιν με τον Άρθουρ αντικατοπτρίζει τον διαχωρισμό των εξουσιών μεταξύ δρυΐδων και βασιλιά στην αρχαία κελτική κοινωνία: οι βασιλιάδες κυβερνούν, οι δρυΐδες συμβουλεύουν. Όπως οι Δρυίδες, ο Μέρλιν ερμήνευε οιωνούς και απολάμβανε απόλυτη ελευθερία κινήσεων, φεύγοντας συχνά από την αυλή του Αρθούρου για το ιερό του δάσους ή για να βοηθήσει άλλους ηγεμόνες χωρίς να ειδοποιήσει πρώτα τον βασιλιά.
Το σιντριβάνι, το οποίο ποτέ δεν φαίνεται να εκχριστιανίστηκε με επιτυχία, παραδοσιακά λέγεται ότι έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Όποιος έβγαζε νερό από αυτό και ράντιζε τις πέτρες με αυτό, δημιουργούσε μια τρομερή καταιγίδα συνοδευόμενη από πυκνό σκοτάδι. Η πηγή πίστευαν επίσης ότι είχε τόσο θεραπευτικές όσο και μαντικές δυνάμεις. Τα νερά του κάποτε τα έβγαζαν προσδοκώντας μια θεραπεία για την τρέλα, αλλά το επισκέπτονταν επίσης ευρέως νέοι που αναζητούσαν γάμο. Η εικόνα του μελλοντικού συζύγου τους λέγεται ότι εμφανιζόταν στην επιφάνεια του νερού τα μεσάνυχτα τη νύχτα της πανσελήνου. Ομοίως, οι νεαρές γυναίκες έριχναν καρφίτσες στο νερό για να μάθουν αν ήταν πραγματικά αγαπημένες ή όχι.
Ένα ερειπωμένο νεολιθικό ντολμέν στα βόρεια του δάσους του Brocéliande είναι γνωστό ως Merlin's Tomb. Οι σπασμένες πλάκες λέγεται ότι βρίσκονται πάνω από την είσοδο της φυλακής του Μέρλιν. Δυστυχώς, η τοποθεσία είναι δύσκολο να ερμηνευθεί σήμερα λόγω των σημαντικών ζημιών που προκάλεσαν οι κυνηγοί θησαυρών με δυναμίτη τον 19ο αιώνα. Ένα άλλο ντολμέν στο δάσος είναι γνωστό ως ο τάφος του γίγαντα και λέγεται ότι ήταν ο τάφος ενός γίγαντα που σκοτώθηκε από τους ιππότες του Αρθούρου.
Όχι πολύ μακριά είναι μια πηγή γνωστή τοπικά ως Πηγή της Ζωής. Σύμφωνα με μια ιστορία, δημιουργήθηκε από τη νεράιδα Βίβιαν για να αναζωογονηθεί ο Μέρλιν. Η Viviane συνδέεται επίσης έντονα με το κοντινό Château de Comper. Η λίμνη δίπλα στο κάστρο φημίζεται ότι ήταν το σπίτι της Viviane που ζούσε σε ένα όμορφο κρυστάλλινο παλάτι που δημιούργησε για εκείνη ο Merlin και μεταμφιέστηκε μαγικά σε λίμνη.
Σε έναν άλλο μύθο, ο βασιλιάς Ban του Benoïc και η οικογένειά του κατέφυγαν στο Brocéliande έχοντας εγκαταλείψει τη χώρα τους στα ανατολικά σύνορα της Βρετάνης μετά την εισβολή της από τον βασιλιά Claudas των Wasted Lands. Καθώς ο Μπαν βρίσκεται ετοιμοθάνατος, τον φροντίζει η βασίλισσά του, ο βρέφος γιος τους σέρνεται κάτω από το νερό από την Κυρία της Λίμνης. Το αγόρι μεγαλώνει στο μαγεμένο βασίλειό της μέχρι τα δεκαπέντε γενέθλιά του, όταν φεύγει για να γίνει ιππότης, ο Sir Lancelot of the Lake. Πιο νότια, προς το Coëtquidan βρίσκεται η κοιλάδα Aff, όπου η σύζυγος του Αρθούρου, η βασίλισσα Guinevere, άνοιξε στη συνέχεια την καρδιά της σε εκείνο το βρετονικό «λουλούδι των ιπποτών του κόσμου», τον Sir Lancelot.
Σχεδόν από την αρχή, ο Λάνσελοτ αγαπά τη Γκίνεβερ ασύστολα και αφοσιώνεται στην υπηρεσία της, αλλά δεν μπορεί να ενεργήσει σύμφωνα με το πάθος του και έτσι, τις περισσότερες φορές, απομακρύνεται από την αυλή του Άρθουρ. Ως ιππότης, δεν έχει όμοιο του και οι ιστορίες για τα κατορθώματά του νικώντας τους εχθρούς του Άρθουρ στη μάχη ή τους δράκους, τους γίγαντες και τους ισχυρούς κακούς σε μια μάχη είναι τόσο πολλές όσο και οι ιστορίες που αναφέρουν τις πολλές φορές που σώζει αυτούς που κρατούνται αιχμάλωτοι ή σε κίνδυνο. Η αγάπη του για το Guinevere αντέχει σε όλες τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς. η μόνη του απιστία είναι όταν η κόρη του Fisher King χρησιμοποιεί τη μαγεία για να τον πείσει ότι είναι η Guinevere και είναι το παιδί που γεννήθηκε από αυτόν τον σύνδεσμο, τον Sir Galahad, που προορίζεται να γίνει ο τέλειος ιππότης και να βρει το Άγιο Δισκοπότηρο - ένα βραβείο αρνήθηκε στον μοιχό πατέρα του.
Λίγο προς τα δυτικά, προς το Tréhorenteuc βρίσκεται μια βαθιά χαράδρα γνωστή ως Vale of No Return. το φημισμένο κάποτε σπίτι της ετεροθαλούς αδερφής του Άρθουρ, της νεράιδας Μόργκαν λε Φέι, όπου κάποτε το πέρασμα του χρόνου κυλούσε διαφορετικά προς τον έξω κόσμο. Αξίζει να σημειωθεί ότι στις αρχές του 19ου αιώνα, αυτή η τοποθεσία του Αρθούρου λέγεται ότι βρισκόταν πιο ανατολικά, αλλά μετατοπίστηκε δυτικά στα μέσα του αιώνα, όταν οι βιομηχανικές ουλές που δημιουργήθηκαν από τη μεταλλουργική βιομηχανία άλειψαν τη ρομαντική εικόνα μιας παρθένας ερημιάς.
Ψηλά στις κορυφογραμμές του Vale of No Return βρίσκεται ένας βραχώδης σχηματισμός γνωστός ως Rock of False Lovers. Δύο όρθιοι βράχοι λέγεται ότι είναι οι φιγούρες του ιππότη Guiomar ή Graelent και του εραστή του, που έγιναν πέτρα από την προδομένη Morgan όταν τους ανακάλυψε μαζί. Ο άπιστος Γκιομάρ καταδικάστηκε να μην εγκαταλείψει ποτέ την Κοιλάδα και ο Μόργκαν επέκτεινε αυτή την τιμωρία σε οποιονδήποτε ιππότη έμπαινε στην Κοιλάδα που ήταν άπιστος, στη σκέψη ή στην πράξη, στον αγαπημένο του. μόνο ένας αληθινά πιστός εραστής, ικανός να ξεπεράσει τις δοκιμασίες στο Βαλ, θα μπορούσε να απελευθερώσει τους αιχμάλωτους ιππότες. Αυτές οι δοκιμές περιελάμβαναν την καταδίωξη τρομερών δράκων και τη διέλευση ενός τοίχου από φωτιά και μιας πισίνας με γκρεμό και επιχειρήθηκαν, ανεπιτυχώς, από πολλούς ιππότες, συμπεριλαμβανομένου του Sir Ywain. Τελικά,
Ο χαρακτήρας της Morgan μερικές φορές ποικίλλει πολύ μεταξύ των διαφορετικών ιστοριών στις οποίες εμφανίζεται, αλλά απεικονίζεται πάντα ως μια σπουδαία θεραπευτής και μια μάγισσα που θέλει να βελτιώσει την κυριαρχία της στη μαγεία. Στην παλαιότερη αναφορά, κυβερνά το νησί του Άβαλον, όπου αυτή και οι οκτώ αδερφές της τείνουν προς τον Άρθουρ. μια περιγραφή που φαίνεται να απηχεί τα γραπτά του 1ου αιώνα του Ρωμαίου γεωγράφου Pomponius Mela, ο οποίος έγραψε για ένα άλλο νησί στα ανοικτά των ακτών της Βρετάνης. το Île de Sein. Αυτό το νησί περιέγραψε ως την κατοικία εννέα θηλυκών παρθένων γνωστών ως Gallicenae. Αυτές οι παρθένες λέγεται ότι ήταν Κέλτικες ιέρειες που λάτρευαν έναν θεό της προφητείας του οποίου το ιερό φύλαγαν. Πολλές μαγικές δυνάμεις αποδίδονταν σε αυτές τις γυναίκες και λέγεται ότι μπορούσαν να θεραπεύσουν ακόμη και τις πιο αδύνατες ασθένειες.
Όπως η Βίβιαν, έτσι και ο Μόργκαν ήταν κάποτε ένας από τους μαθητευόμενους του Μέρλιν, αλλά ενώ οι πρώτες ιστορίες την παρουσιάζουν ως σοφή θεραπευτή, οι μεταγενέστερες ιστορίες ζωγραφίζουν τη μαγεία και την ηθική της με ένα πολύ πιο σκοτεινό φως: «Δυνατή ήταν στη μαγεία και η ζωή της αψηφούσε πολύ. Θεός". Από σύμμαχος του Άρθουρ και της Γκουινέβερ, ο Μόργκαν γίνεται ο αρχι-κακός του Αρθούρου κόσμου. ένας απαίσιος δολοφόνος που αντιτίθεται στη βασίλισσα του Αρθούρου, της οποίας την απιστία προσπαθεί συχνά να αποκαλύψει, και μερικούς από τους ιππότες του, ιδιαίτερα τον Λάνσελοτ, με τον οποίο φαίνεται ερωτευμένη. Ωστόσο, μετά τη μοιραία Μάχη του Κάμλαν όπου ο Άρθουρ νικά τον ύπουλο ανιψιό του Σερ Μόρντρεντ, τέτοιες ίντριγκες παραμερίζονται. Ο Μόργκαν είναι ένας από τους τέσσερις μαγευτές, μαζί με τη Βίβιαν, που φτάνουν με μια μαύρη βάρκα για να μεταφέρουν τον τραυματισμένο βασιλιά στο νησί Άβαλον όπου εκείνη θα επουλώσει τις πληγές του.
Ένα νεολιθικό μενίρ ή όρθια πέτρα στο μικρό νησί της βόρειας ακτής Île Aval λέγεται παραδοσιακά ότι σηματοδοτεί το σημείο όπου βρίσκεται θαμμένος ο βασιλιάς Αρθούρος. περιμένοντας την εκ νέου αφύπνιση του που θα αποκαταστήσει την ειρήνη στα κελτικά εδάφη. Λίγο πάνω από τρία μίλια (5χλμ) από το Île Aval βρίσκεται το Château de Kerduel του 13ου αιώνα . που φημολογείται ότι χτίστηκε στη θέση ενός από τα κυνηγετικά σπίτια του βασιλιά Αρθούρου. Ο τοπικός μύθος λέει ότι, ορισμένες νύχτες, ο Άρθουρ κάνει ιππασία στα μονοπάτια του κάστρου με το λευκό του άλογο. Είναι δύσκολο να προσδιοριστεί με ακρίβεια η ηλικία αυτής της παράδοσης, αλλά είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι η λέξη Kerduel μοιάζει με το Carduel όπου ο Arthur λέγεται ότι είχε το δικαστήριο και όπου, σύμφωνα με μια ιστορία, ο Merlin ετοίμασε το στρογγυλό τραπέζι.
Ένας θρύλος λέει ότι ο Άρθουρ και η βασίλισσά του περνούσαν κάθε Άνοιξη στο κάστρο τους στο Κερντούελ, αλλά ότι μια νύχτα, ο Μόργκαν λε Φέι απήγαγε τον Άρθουρ και τον πήγε στο Ιλ Αβάλ όπου του πρόσφερε την αγάπη και την αιώνια ζωή της. Ένας πανίσχυρος μάγος, η μαγεία του Μόργκαν κράτησε τον βασιλιά φυλακισμένο στο νησί μέχρι που της ζήτησε τη χάρη να μπορέσει να αναθεωρήσει το βασίλειό του. Αυτό το αίτημα το έκανε, αλλά με την προϋπόθεση ότι ο Άρθουρ μεταμορφωνόταν σε κοράκι για να πετάξει πάνω από το βασίλειό του. Λέγεται ότι μόνο εάν η Βρετάνη βρεθεί σε μεγάλο κίνδυνο, ο Μόργκαν θα απελευθερώσει τον Άρθουρ για να επιστρέψει στα εδάφη του.
Ωστόσο, ένας άλλος μύθος λέει ότι ο Άρθουρ περιμένει, κοιμάται σε μια σπηλιά στο δάσος Huelgoat, περίπου 30 μίλια (50 χιλιόμετρα) νότια. Ομοίως, ένα σπήλαιο όχι μακριά από το Le Roz, κοντά στο Guerlédan στην κεντρική Βρετάνη, θεωρείται παραδοσιακά ότι κάποτε ήταν το σπίτι του μάγου Merlin. Λέγεται ότι το σπήλαιο μπορούσε να στραφεί δια μαγείας, ώστε να μην αντιμετώπιζε ποτέ τον άνεμο, ή ακόμη και να μετακινηθεί τελείως υπόγεια αν ο άνεμος φυσούσε από κάθε πλευρά. Ενώ ένας βράχος στο δάσος γνωστός ως Koat Toul Lairon Arthur κοντά στο Spézet φέρει δεκαεπτά σημάδια που λέγεται ότι δημιουργήθηκαν από τις ταραχές του αλόγου του βασιλιά Αρθούρου που ήταν δεμένο στον βράχο για δεκαεπτά πολλά χρόνια.
Το Huelgoat Forest περιέχει επίσης τα ερείπια ενός αρχαίου κελτικού λόφου-οχυρού, που σήμερα είναι γνωστό ως Στρατόπεδο του Βασιλιά Αρθούρου, και οι γιγάντιοι ογκόλιθοι από γρανίτη εδώ γύρω δημιούργησαν τη δημοφιλή πεποίθηση ότι αυτή ήταν η τοποθεσία ενός από τα κάστρα του Αρθούρου. Ο οικισμός φαίνεται να εγκαταλείφθηκε προς τα τέλη του 1ου αιώνα π.Χ., όταν οι Ρωμαίοι κατακτητές δημιούργησαν μια νέα πόλη, το Vorgium (Carhaix), 10 μίλια (15 χλμ.) ανατολικά.
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, οι τεράστιοι βράχοι που κατακλύζουν τους λόφους του Poullaouen, μόλις 4 μίλια (7 χιλιόμετρα) μακριά είναι τα ερείπια του κάστρου του Αρθούρου. Εδώ ο βασιλιάς λέγεται ότι έκρυψε τους θησαυρούς του όταν έφευγε συνήθως από τη Βρετάνη για να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις στη Βρετανία. Λέγεται ότι ο Διάβολος και οι γιοι του φύλαγαν αυτόν τον πλούτο και είναι ένας απερίσκεπτος άνθρωπος που θα τολμούσε να κλέψει τα πλούτη του Αρθούρου!
Μία από τις πρώτες αποστολές του πρόσφατα στεφθέντος βασιλιά Αρθούρου ήταν να βοηθήσει τον υποτελή του, τον βασιλιά Leodegrance, του οποίου το βασίλειο του Cameliard πολιορκήθηκε από τους αντιπάλους του Arthur. Μια γαλλική αφήγηση στις αρχές του 13ου αιώνα λέει ότι η αποφασιστική μάχη ήταν στο Carhaise (Carhaix), όπου θριάμβευσαν οι δυνάμεις του Αρθούρου υπό τον Merlin και μερικοί ιππότες, συμπεριλαμβανομένου του βασιλιά Ban de Benoïc. Ο Leodegrance είχε υπηρετήσει τον πατέρα του Arthur, Uther Pendragon και του είχε ανατεθεί η διατήρηση της Στρογγυλής Τράπεζας μετά το θάνατο του Uther. Ήταν επίσης ο πατέρας της Guinevere και, σύμφωνα με ορισμένα κείμενα, έδωσε τη Στρογγυλή Τράπεζα στην Arthur ως μέρος της προίκας της.
Ένας άλλος βρετονικός θρύλος λέει ότι ο βασιλιάς Αρθούρος δεν παντρεύτηκε τη Γκουινέβερ αλλά την Αγία Τρεφίνη ή τον Τριφέν. Σε αυτό το παραμύθι, είναι ο ευγενής Άρθουρ που παντρεύεται την Τρεφίν και όχι ο βάρβαρος κόμης Κόνομοραλλά υπάρχουν σαφείς ομοιότητες με τις πιο γνωστές αφηγήσεις για τον γάμο του Άρθουρ. Μεγάλο μέρος της ιστορίας περιστρέφεται γύρω από τον Kervoura, τον κακό αδερφό του Trephine, ο οποίος ζηλεύει το βασίλειο του Arthur. Όταν ανακαλύπτει την εγκυμοσύνη της Τρεφίν, αποφασίζει να εξαλείψει τη γραμμή για να κληρονομήσει το βασίλειο. Όταν η αδερφή του ετοιμάζεται να γεννήσει, την απαγάγει και κρύβει το μωρό στο κάστρο του στο Lanmeur. Κατηγορεί την Τρεφίν ότι σκότωσε το μωρό και χρησιμοποιεί ψευδείς αποδείξεις για να την ενοχοποιήσει σε μια συνωμοσία κατά της ζωής του Άρθουρ. Ο τελευταίος, βαθιά αναστατωμένος, συλλαμβάνει τη γυναίκα του αλλά εκείνη καταφέρνει να δραπετεύσει και ζει ανώνυμα για έξι χρόνια ως ταπεινή υπηρέτρια.
Η Τρεφίν τελικά ανακαλύφθηκε και επαναφέρθηκε στο δικαστήριο όπου ο Άρθουρ αποδέχεται την αθωότητά της. Με τον καιρό, το βασιλικό ζεύγος αποκτά μαζί μια κόρη, αλλά η ευτυχία είναι βραχύβια καθώς η Κερβούρα κατηγορεί στη συνέχεια τον Τρεφίν για μοιχεία χρησιμοποιώντας ανέντιμους μάρτυρες. Είναι λοιπόν καταδικασμένη να εκτελεστεί. Ωστόσο, ο γιος της Tremeur, που είναι πλέον μεγάλος, καταφέρνει να ξεφύγει από τους δεσμοφύλακες του και επιστρέφει. Φτάνει στο δικαστήριο ακριβώς τη στιγμή που πρόκειται να αποκεφαλιστεί η μητέρα του και προκαλεί τον Κέρβουρα σε μονομαχία. Ο Tremeur κερδίζει και ο Kervoura ομολογεί τα εγκλήματά του πριν εξιλεωθεί και δει ξανά τον Arthur και την Tréphine να συμφιλιώνονται.
Άλλοι μοναδικά βρετονικοί θρύλοι υπάρχουν για τον βασιλιά Αρθούρο. Για παράδειγμα, μια αγιογραφία που συντάχθηκε γύρω στον 13ο αιώνα λέει ότι, τον 5ο αιώνα , όλα τα βρέφη που πέθαιναν χωρίς βάπτισμα παραδίδονταν στον τρομερό δράκο του Grand Rocher, κοντά στη βόρεια ακτή της πόλης Plestin, αλλά κάθε χρόνο, τα Χριστούγεννα. Εύα, απαιτούσε ανθρώπινη λεία βασιλικού αίματος. Ο θρύλος λέει ότι ο βασιλιάς Αρθούρος πολέμησε αυτό το ανθρωποκέφαλο θηρίο, του οποίου ο λαιμός ήταν παχύς όσο ο λαιμός επτά ταύρων, για τρεις ημέρες, αλλά δεν κατάφερε να το νικήσει. ο δράκος τελικά σκοτώθηκε από τον Άγιο Έφλαμ, έναν γνωστό του Άρθουρ.
Πιο πέρα κατά μήκος της ακτής, στη βορειότερη γωνία της Βρετάνης, το νησί Mont Saint-Michel ήταν κάποτε η φωλιά ενός βάναυσου γίγαντα, που περιγράφεται ως 30 πόδια (9 μέτρα) ψηλός, ο οποίος κρατούσε αιχμάλωτη την ανιψιά του Δούκα της Βρετάνης. Πολλοί ιππότες προσπάθησαν να τη σώσουν από τα νύχια αυτού του ανθρωποφάγου γίγαντα, αλλά όλοι είχαν φτάσει στο τέλος τους πριν προλάβουν να αποκτήσουν βάση στο νησί. ο γίγαντας βύθισε όλα τα πλοία τους πετώντας πάνω τους τεράστιους ογκόλιθους. Απτόητος από το θέαμα τόσων θρυμματισμένων πλοίων και σπασμένων οστών, ο βασιλιάς Αρθούρος αποφάσισε να σώσει τους συγγενείς του Δούκα και να εκδικηθεί τους θανάτους τόσων πολλών ευγενών ανδρών. Συνοδευόμενος από τους ιππότες του, τον Sir Kay και τον Sir Bedivere, ο Arthur πέρασε στο νησί υπό την κάλυψη του σκότους, αλλά επέλεξε να αντιμετωπίσει μόνος τον γίγαντα. Μετά από μια σκληρή και μακρά μάχη, Ο Άρθουρ βγήκε νικητής και έδωσε εντολή στους ιππότες του να κόψουν το κεφάλι του γίγαντα για να το κοιτάξουν οι άνδρες της Βρετάνης. Δυστυχώς, η ανιψιά του Δούκα δεν μπορούσε να σώσει. Το νεαρό σώμα της ανίκανο να επιβιώσει από την παραβίαση του θηρίου.
Η περιοχή γύρω από το Mont Saint-Michel διαθέτει επίσης έναν άλλο σύνδεσμο με τον Αρθούρο που ειπώθηκε στο The Great and Inestimable Chronicles of the Great and Enormous Giant Gargantua, που δημοσιεύτηκε ανώνυμα το 1532. Αυτό λέει ότι για να προστατεύσει τον βασιλιά Αρθούρο από τους εχθρούς που θα έχει , ο Merlin δημιούργησε τον Grantgosier και την Galemelle, τον πατέρα και τη μητέρα του γίγαντα Gargantua , από οστά φάλαινας, το αίμα του Lancelot και τα αποκόμματα των νυχιών του Guinevere. Όταν γεννιέται ο γιος τους, ο Μέρλιν τους αναθέτει να τον στείλουν στην αυλή του Άρθουρ στα έβδομα γενέθλιά του.
Με τον καιρό, το οικογενειακό ταξίδι του Gargantua στην αυλή του Arthur, παίρνοντας μαζί τους δύο βράχους, αλλά ο Gargantua τραυματίζει το πόδι του και ξεκουράζονται στην ακτή πριν περάσουν στη Μεγάλη Βρετανία. Οι περίεργοι Βρετόνοι αγρότες έρχονται και επιτίθενται στις προμήθειες των γιγάντων. Για να προστατεύσουν τα υπάρχοντά τους, οι γίγαντες κατέβασαν τα βράχια τους και έτσι δημιούργησαν το Mont Saint-Michel και το παρακείμενο νησάκι Tombelaine. Δυστυχώς, οι γονείς πεθαίνουν από πυρετό και αφήνεται στον Μέρλιν να μεταφέρει τον Γκαργκαντούα διασχίζοντας τη θάλασσα στον Άρθουρ. Ο γίγαντας συμφωνεί να πολεμήσει για τον βασιλιά, τους εχθρούς του οποίου νικά ανελέητα ξανά και ξανά. Τελικά, μετά από πολλά χρόνια μάχης με μεγάλους γίγαντες και ισχυρούς στρατούς, οδηγείται στο νησί του Άβαλον από τον Μέρλιν.
Δεν είναι όλες οι αναμνήσεις του Άρθουρ αγκυροβολημένες στη γη εδώ, γιατί πολλές δεισιδαιμονίες απέδιδαν κάποτε θαυμάσια προέλευση στους περίεργους θορύβους που ακούγονταν στον άνεμο τη νύχτα. Τέτοιοι θόρυβοι, παραμορφωμένοι από τον φόβο, πιστεύεται ότι παράγονται από υπερφυσικά κυνήγια από τον Άλλο Κόσμο. Σε πολλά μέρη της Βρετάνης, ήταν ο βασιλιάς Αρθούρος που λέγεται ότι οδήγησε αυτά τα άγρια κυνήγια στον αέρα. καταραμένο, λόγω ιεροσυλίας, να οδηγήσει ένα ημιτελές κυνήγι μέχρι την Ημέρα της Κρίσεως. Η αναπαράσταση του Άρθουρ ως ο αιώνιος κυνηγός που οδηγεί αυτά τα φανταστικά κυνήγια επιβεβαιώθηκε ήδη από τη 12ηαιώνα, όταν ο Gervais of Tilbury έγραψε: «οι δασοκόμοι της Βρετανίας και της Βρετάνης λένε ότι βλέπουν συχνά, ορισμένες μέρες στο πρώτο μέρος της νύχτας, όταν λάμπει η πανσέληνος, μια παρέα ιπποτών που κυνηγούν ανάμεσα στη βουή των σκύλων και των κέρατων. . Σε όσους τους αμφισβητούν, απαντούν ότι είναι από την αυλή του Άρθουρ».
Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ αν υπήρξε ποτέ ένας ιστορικός βασιλιάς Αρθούρος, αλλά ο μύθος του δεν δείχνει σημάδια μείωσης. Ο Άρθουρ θα μπορούσε ακόμη και να παρέμενε ένας σκοτεινός τοπικός θρύλος αν οι μακρινές αναμνήσεις ενός βασιλιά πολεμιστή που υπερασπιζόταν τον λαό του δεν είχαν συνυφαστεί με τις πιο σκοτεινές παραδόσεις της κελτικής μυθολογίας για να δημιουργηθεί ένας καμβάς στον οποίο γενιές βρετονικών μινστραλών επικαλύπτουν τα πλούσια ρομάντζα τους πριν φύγουν οι άλλοι και στολίζουν τα παραμύθια τους σε χαρτί.
Εάν έχετε φτάσει ως εδώ, σας ευχαριστώ που διαβάσατε! Θα ήθελα επίσης να εκφράσω τις ευγνώμονές μου ευχαριστίες σε εκείνους τους αναγνώστες που με παρέμειναν κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής απουσίας μου από το WP. η ανοχή και η υποστήριξή σας εκτιμάται πολύ, σας ευχαριστώ!!
https://bonjourfrombrittany.wordpress.com/
