ON Ο FYODOR DOSTOEVSKY ΣΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ – ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΤΟΥ – ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Ο Fyodor Dostoevsky στο εκτελεστικό απόσπασμα – Επιστολές στον αδερφό του – Μικρό ιστορικό

Στις 23 Απριλίου 1849 ο Fyodor Dostoevsky συνελήφθη μαζί με άλλους προοδευτικούς διανοούμενους που ανήκαν στον κύκλο Petrashevsky.

Ο λόγος ήταν γιατί ο τσάρος, Νικόλαος Α’, φοβόταν πως θα υπονόμευαν την εξουσία του και πιθανός να ξεσπούσαν επανάσταση.

Αν και θα εκτελούνταν, ο τσάρος άλλαξε την ποινή και τους έστειλε σε τετραετή εξορία στο Omsk της Σιβηρίας, σε καταναγκαστικά έργα.

Μόλις του δόθηκε χάρη, έστειλε γράμμα στον αδελφό του Mikhail Dostoevsky.

Όταν αναπολώ το παρελθόν μου και σκέφτομαι πόσο χρόνο έχω χάσει για το τίποτα, πόσο πολύ χρόνο έχω σπαταλήσει ματαιοπονώντας, σε λάθη, τεμπελιά, σε ανικανότητα για να ζήσω – πόσο λίγο εκτιμούσα τη ζωή, πόσες φορές αμάρτησα ενάντια στην καρδιά μου και στην ψυχή μου – τότε η καρδιά μου ματώνει.

Η ζωή είναι ένα δώρο, η ζωή είναι ευτυχία, κάθε λεπτό μπορεί να είναι μια αιωνιότητα ευτυχίας. Δεν είμαι ούτε κακόκεφος ούτε αποκαρδιωμένος. Η ζωή βρίσκεται παντού, η ζωή είναι εντός μας, όχι εκτός μας.

Θα βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπινα πλάσματα και θα είμαι ένας άντρας μεταξύ αντρών κι έτσι θα παραμείνω για πάντα, δεν θα αποκαρδιωθώ και δεν θα τα παρατήσω ό,τι κι αν συμβεί – αυτό είναι η ζωή, αυτό είναι το νόημά της, θα το θυμάμαι για πάντα. Αυτή η ιδέα έχει κυριεύσει τη ζωή μου και το αίμα μου.

Στα κάτεργα ο διάσημος συγγραφέας θα περάσει πολύ δύσκολες στιγμές. Σε επιστολή στον αδερφό και πάλι, γράφει.

Το καλοκαίρι ανυπόφορη κλεισούρα, το χειμώνα αβάσταχτο κρύο. Η βρωμιά στο πάτωμα, μία ίντσα πάχος. Θα μπορούσε κάποιος να γλιστρήσει και να πέσει. Είμαστε παστωμένοι σαν τις ρέγγες στο βαρέλι. Από την αυγή έως το σούρουπο ζούμε σαν τα γουρούνια. Ψύλλοι, ψείρες, και κατσαρίδες με το τσουβάλι.

Αφέθηκε ελεύθερος στις 14 Φεβρουαρίου 1854.

ΠΗΓΗ : https://perithorio.com/

 13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 2022     GEOPELA

https://georgepelagia.wordpress.com/

Η νεράιδα και ο δράκος

 

Η νεράιδα και ο δράκος

Ήταν κάποτε ένα δράκος. Ζούσε μοναχός σε χαμένες στα βουνά σπηλιές. Περνούσε τη μέρα του τριγυρνώντας από εδώ από εκεί.. αν και τον περισσότερο χρόνο καθόταν και συλλογιζότανε.
Τι να κάνει ένας φτερωτός δράκος σε αυτά τα μέρη; Γιατί δεν βρίσκει άλλους δράκους να συναντήσει ;
Μία ημέρα εκεί που καθόταν ήρεμα, ήρθε μία παιχνιδιάρα νεράιδα και άρχισε να του πειράζει τα αυτιά.

Ξαφνιάστηκε. Ήταν η πρώτη φορά που κάτι έμψυχο δεν φοβότανε μπροστά στην θέα του .
Γύρισε και την κοίταξε κατάματα ενώ αυτή συνέχιζε να του χαμογελάει.

– Δεν φοβάσαι μήπως σε καταπιώ ;
– Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις.
– Δεν φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα ;
– Όχι.. όποτε θέλω εξαφανίζομαι.
– Δεν φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω ;

Η νεράιδα σάστισε. Γιατί ένας δράκος να αγαπήσει μία νεράιδα ; Γιατί μία νεράιδα να μη φοβάται ένα δράκο;

(η νεράιδα συνέχισε..)
– Όχι… όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Ο δράκος ένοιωσε ξαφνικά την επιθυμία να την αγκαλιάσει.. να την φιλήσει.

Άπλωσε τα χέρια του αλλά τα νύχια μπήκαν βαθειά στη σάρκα της .
Άνοιξε το στόμα του αλλά έβγαλε φωτιές και τα φτερά της νεράιδας κάηκαν.
Έβγαλε δάκρυα από τα μάτια του αλλά αυτά την έπνιξαν.

Η νεράιδα κάθισε και πέθανε στην αγκαλιά του.. ο δράκος ήταν και πάλι μόνος.

Ηθικό δίδαγμα :

Δεν αρκεί να το θέλεις.. πρέπει και να μπορείς..

.. να αγαπήσεις τον άλλον.

https://mybellavista.wordpress.com

το βρήκα στο: https://georgepelagia.wordpress.com/

Ο Λίνκολν, ο Πούτιν και η υποκρισία των Γιάνκηδων

 Ο Λίνκολν, ο Πούτιν και η υποκρισία των Γιάνκηδων

Posted on 10 Απριλίου, 2022 by ellas

Του Walter D. (Donnie) Kennedy (Abbeville Institute) / ΚΟ

Την στιγμή που συντάσσεται αυτό το άρθρο, ο εν εξελίξει πόλεμος μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, έχει τραβήξει την προσοχή των περισσότερων ανθρώπων. Ενώ ελπίζουμε και προσευχόμαστε για μια ειρηνική διευθέτηση αυτής της σύγκρουσης, είναι δύσκολο να παραβλέψουμε την πραγματική υποκρισία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ και των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης καθώς ασχολούνται με ζητήματα όπως η «σωτηρία της ένωσης», η «απόσχιση» και τα «εγκλήματα πολέμου». Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να αποκαλύψει την υποκρισία των Γιάνκηδων σε σχέση με αυτά τα ζητήματα και όχι να προτείνει υποστήριξη στο ένα ή το άλλο μέρος σε αυτόν τον πόλεμο.

Ένα σύντομο ιστορικό υπόβαθρο είναι χρήσιμο για την καλύτερη κατανόηση αυτής της σύγκρουσης. Οι ιστορίες της Ρωσίας και της Ουκρανίας συνδέονται πολύ στενά. Γύρω στο 862 μ.Χ., οι Ρώσοι εγκαταστάθηκαν στη σημερινή Ουκρανία. Από αυτήν την εγκατάσταση τα έθνη της Ρωσίας, της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας μπορούν να εντοπίσουν την αρχή τους. Σήμερα η γλώσσα αυτών των τριών εθνών είναι πολύ παρόμοια και μοιράζονται μια κοινή προσκόλληση στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ανάλογα με το πώς κρίνει κανείς την «αρχή» της Ρωσίας και της Ουκρανίας, η ιστορία τους προηγείται των Ηνωμένων Πολιτειών από 300 έως 900 χρόνια. Αυτοί οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης έχουν μια μακρά και περίπλοκη ιστορία. Ως εκ τούτου, είναι πολύ δύσκολο να γίνουν οριστικές δηλώσεις σχετικά με την ορθότητα της θέσης ενός από τα μέρη σε αυτή τη σύγκρουση. Θυμηθείτε ότι το πολιτικό κατεστημένο που υποσχέθηκε «Διαβάστε τα χείλη μου, όχι νέους φόρους», είπε ψέματα (“Read my lips, no new taxes,” φράση που είπε ο George H. W. Bush). Το ίδιο πολιτικό κατεστημένο που υποσχέθηκε «έτοιμες δουλειές με φτυάρι», είπε ψέματα (“Shovel ready jobs,” υπόσχεση της κυβέρνησης Obama – Biden). Το πολιτικό κατεστημένο που διαβεβαίωσε την Αμερική ότι ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν απαραίτητος λόγω των «όπλων μαζικής καταστροφής» αποδείχτηκε λάθος. Η ίδια κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης που υποσχέθηκαν ότι οι μάσκες προσώπου θα προστατεύουν από τους ιούς έκαναν λάθος. Είναι περίεργο το γεγονός ότι σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσκόπηση της Gallup, το 64% των Αμερικανών δεν πιστεύει στην αξιοπιστία των μέσων ενημέρωσης; Με έγκριση μόνο 18%, η βαθμολογία αποδοχής της ομοσπονδιακής κυβέρνησης είναι ακόμη χαμηλότερη από την αξιοθρήνητη βαθμολογία των μέσων ενημέρωσης. Οι Αμερικανοί φαίνεται να εμπιστεύονται περισσότερο έναν πωλητή μεταχειρισμένων αυτοκινήτων παρά στην κυβέρνηση ή τα μέσα ενημέρωσης! Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σχετικά με την υιοθέτηση των σημείων συζήτησης τέτοιων αναξιόπιστων ομάδων όπως τα μέσα ενημέρωσης και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

Χρησιμοποιώντας τα τρέχοντα γεγονότα, ας δούμε πώς ο τρέχων πόλεμος εκθέτει την υποκρισία των Γιάνκηδων. Παρουσιάζονται τρεις τομείς της Γιάνκικης υποκρισίας: (1) Πόλεμος για τη σωτηρία της Ένωσης τόσο στον πόλεμο του Λίνκολν («εμφύλιος») όσο και στον τρέχοντα πόλεμο, (2) η υποστήριξη τόσο του Λίνκολν όσο και του Πούτιν στην απόσχιση και η απόρριψη της απόσχισης, (3) Λίνκολν, Πούτιν και εγκλήματα πολέμου στην Ουκρανία.

Ο Λίνκολν πίστευε ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είχε το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε μέθοδο για να «σώσει την Ένωση». Σήμερα, όταν ο Πούτιν δηλώνει ότι επιθυμεί μόνο να εξασφαλίσει την ένωση της παραδοσιακής Ρωσίας, η Αυτοκρατορία των Γιάνκηδων ανακηρύσσει τη Ρωσία ως έθνος «επιθετικό». Ωστόσο, το 1861, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση με μια «επιθετική» κίνηση εισέβαλε σε ένα κυρίαρχο έθνος, τις Συνομοσπονδιακές Πολιτείες της Αμερικής και έκανε στο Νότο το ίδιο ακριβώς για το οποίο καταδικάζουν τον Πούτιν. Ο αμερικανικός Τύπος καταδικάζει τακτικά τον Πούτιν ότι έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να «σώσει την ένωση» του ρωσικού λαού, ενώ δοξάζει τις σαδιστικές πράξεις που διέπραξε ο Λίνκολν κατά την εισβολή, την κατάκτηση και την κατοχή της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης των Συνομοσπονδιακών Πολιτειών της Αμερικής. Εφόσον οι πολιτείες της Ένωσης, μέχρι την εκλογή του Λίνκολν, χαρακτηρίζονταν ως «ελεύθερες, ανεξάρτητες και κυρίαρχες πολιτείες», ο Λίνκολν είχε πολύ λιγότερο δικαίωμα να εισβάλει στις δεκατρείς νότιες Πολιτείες από ό,τι ο Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία. Παράδειγμα γιάνκικης υποκρισίας!

Τον Μάρτιο του 1836, το Τέξας κήρυξε την απόσχισή του από το Μεξικό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες όχι μόνο υποστήριξαν αυτό το κίνημα απόσχισης αλλά το 1845 το Τέξας έγινε δεκτό στην Ένωση. Δεκαέξι χρόνια αργότερα, η ίδια ομοσπονδιακή κυβέρνηση που υποστήριξε την απόσχιση του Τέξας από το Μεξικό, αντιτάχθηκε στην απόσχιση του Τέξας από την Ομοσπονδιακή Ένωση. Το 1903, εξήντα επτά χρόνια μετά την υποστήριξη της απόσχισης του Τέξας από το Μεξικό και σαράντα δύο χρόνια μετά την ΑΡΝΗΣΗ του δικαιώματος απόσχισης του Τέξας από την ομοσπονδιακή ένωση, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση υποστήριξε την απόσχιση του Παναμά από την Κολομβία. Ο Θεόδωρος Ρούσβελτ υπερασπίστηκε αυτή την απόσχιση προκειμένου να εξασφαλίσει τον Ισθμό του Παναμά για την κατασκευή της Διώρυγας του Παναμά. Θυμηθείτε, ο Πούτιν ισχυρίζεται ότι έχει το δικαίωμα να διατηρήσει την ιστορική, πολιτιστική και θρησκευτική πατρίδα του ρωσικού λαού. Με παρόμοιο τρόπο, ο Λίνκολν υποστήριξε ότι είχε το δικαίωμα να διατηρήσει την Ένωση λόγω των ιστορικών ριζών της σε όλη την επικράτεια της Ένωσης. Εδώ βλέπουμε ένα παράδειγμα όχι μόνο της υποκρισίας των Γιάνκηδων αλλά και της υπεροψίας των Γιάνκηδων όταν οι Γιάνκηδες υποστηρίζουν και αντιτίθενται στην απόσχιση ανάλογα με το πότε ωφελεί την Γιάνκικη Αυτοκρατορία. Αυτό είναι ένα παράδειγμα της υποκρισίας των Γιάνκηδων και της υπεροψίας των Γιάνκηδων.

H πολιτική ηγεσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, πλήρως υποστηριζόμενη από τα μέσα ενημέρωσης, συγχαίρει την απόσχιση της Ουκρανίας από τη ρωσική επιρροή, ενώ απορρίπτει το δικαίωμα του λαού της ανατολικής ουκρανικής περιοχής του Ντονμπάς να αποσχιστεί από την Ουκρανία. Ο λαός της περιοχής του Ντονμπάς είναι αποφασιστικά υπέρ είτε της ανεξαρτησίας από αυτό που θεωρούν μια διεφθαρμένη και μεροληπτική κυβέρνηση της Ουκρανίας είτε της απόλυτης προσάρτησης (όπως το Τέξας το 1845) στη «Μητέρα Ρωσία». Ενώ συγχαίρουν την απόσχιση της Ουκρανίας από τη Ρωσία, καταδικάζουν την περιοχή του Ντονμπάς και άλλες περιοχές για απόσχιση από την ουκρανική κυριαρχία. Ενώ ενέκρινε την προσάρτηση του Τέξας στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1845, η Αυτοκρατορία των Γιάνκηδων αρνείται αλαζονικά το ίδιο δικαίωμα προσάρτησης στον φιλορώσο λαό της περιοχής του Ντονμπάς.

Σε αντίθεση με τις μέρες που δεν υπήρχαν τηλέφωνα με κάμερα και το Διαδίκτυο, η φρίκη του σύγχρονου πολέμου εισάγεται καθημερινά στα σπίτια μας. Χωρίς αμφιβολία, ο πόλεμος της Ουκρανίας προκάλεσε πολλούς θανάτους και ταλαιπωρία αμάχων. Στις κυρίως ρωσικές ανατολικές επαρχίες, παρόμοιες επιθέσεις κατά των φιλορώσων κατοίκων δεν αναφέρονται. Σύμφωνα με μια έκθεση στο The Citizen, που δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο του 2022, έως και 9.000 πολίτες της περιοχής του Donbass έχουν σκοτωθεί ως αποτέλεσμα της προσπάθειας να αποτραπεί η απόσχιση της περιοχής του Donbass από την Ουκρανία. Αυτός ο αριθμός περιλαμβάνει πολλά παιδιά. Δυστυχώς, αυτές οι στατιστικές θεωρούνται «ρωσική παραπληροφόρηση» από την κυβέρνησή μας και τα μέσα ενημέρωσης – ξέρετε, εκείνοι οι άνθρωποι που είναι και οι ίδιοι τόσο αξιόπιστοι! Ως συνήθως, η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα οποιουδήποτε πολέμου. Ενώ η ομοσπονδιακή κυβέρνηση και οι λακέδες των μέσων ενημέρωσης σπεύδουν να καταδικάσουν τον «θάνατο και τα βάσανα» των Ουκρανών θυμάτων του πολέμου, επαινούν και αποθεώνουν το ασκέρι του Λίνκολν που διέπραξε ακόμη πιο φρικτά εγκλήματα κατά του άμαχου πληθυσμού των Συνομοσπονδιακών Πολιτειών της Αμερικής. Όπως σημείωσε ένας ιστορικός, «Ο πόλεμος εναντίον των μη πολεμιστών έγινε η δηλωμένη πολιτική και πρακτική των Ηνωμένων Πολιτειών» καθώς προσπαθούσαν να υποτάξουν τις Συνομοσπονδιακές Πολιτείες της Αμερικής. Όπως σημείωσε αυτός ο ιστορικός, έγινε πρακτική του Λίνκολν και των Ηνωμένων Πολιτειών «ο βομβαρδισμός και η πυρπόληση πόλεων, οι αναγκαστικές απελάσεις, οι λεηλασίες … ακόμη και οι δολοφονίες έγιναν όλα ρουτίνα».

Το 1864, ο στρατηγός Σέρμαν πολιόρκησε την Ατλάντα της Τζόρτζια. Ο Σέρμαν έστησε 223 κανόνια προς την πόλη και προχώρησε σε κανονιοβολισμό εναντίον των υπερασπιστών καθώς και των γυναικών και των παιδιών της Ατλάντα. Ένας χειρουργός της Ατλάντα σημείωσε ότι κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού είχε κάνει 107 ακρωτηριασμούς σε άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Ναι, τα παιδιά δεν γλίτωσαν την οργή αυτού του χασάπη των Γιάνκηδων. Ο Σέρμαν ήταν εκείνος που μιλώντας για τους Νότιους είπε: «Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, ανδρών και παιδιών, που πρέπει να σκοτωθούν ή να εξοριστούν πριν μπορέσεις να ελπίζεις για ειρήνη και τάξη». «Ο θάνατος είναι πράξη ελέους και όσο πιο γρήγορα τους ξεφορτωθούμε, τόσο το καλύτερο». Αυτή είναι η υποκρισία των Γιάνκηδων.

Το πολιτικό κατεστημένο ενημερώνει τους Αμερικανούς ότι πρέπει να εξοργιστούμε με τη σκέψη ότι ο Πούτιν έκλεισε τις αντιπολιτευόμενες εφημερίδες και φυλακίζει πολιτικούς αντιπάλους. Καταδικάζουν τις ενέργειες του Πούτιν, ενώ παραβλέπουν τον ρόλο της CIA στην ανατροπή ενός δημοκρατικά εκλεγμένου Ουκρανού προέδρου. Η υποκρισία των Γιάνκηδων δεν έχει όρια! Κατά τη διάρκεια της εισβολής του Λίνκολν στη Συνομοσπονδία, όλα τα πολιτικά δικαιώματα και οι συνταγματικές προστασίες ακυρώθηκαν για τους πολίτες του Νότου που, σύμφωνα με τη λογική των Γιάνκηδων, εξακολουθούσαν να είναι πολίτες της Ένωσης. Πώς αντιμετώπιζε όμως ο Λίνκολν τους πολιτικούς του αντιπάλους στο Βορρά; Ο Λίνκολν έκλεισε περισσότερες από 300 εφημερίδες, ανέστειλε παράνομα της εντολής του habeas corpus, (θεσμός που αποσκοπούσε στην προστασία της ατομικής ελευθερίας από τις αυθαιρε3σίες τη κυβέρνησης) …λογόκρινε τις τηλεγραφικές επικοινωνίες, δημιούργησε παράνομα την πολιτεία της Δυτικής Βιρτζίνια, άνοιξε και διάβασε ιδιωτικά γράμματα και φυλάκισε πολιτικούς αντιπάλους. Ο Πούτιν είναι light σε σύγκριση με τον Λίνκολν.

Ένας εκδότης μιας αντιπολιτευόμενης εφημερίδας που ο Λίνκολν φυλάκισε ήταν ο Francis Key Howard, εγγονός του Francis Scott Key, που συνέθεσε το The Star Spangled Banner (εθνικό ύμνο των ΗΠΑ). Η απόλυτη θλιβερή ειρωνεία αυτού του περιστατικού είναι ότι ο Χάουαρντ, ο εγγονός, φυλακίστηκε στο Φορτ Μακ Χένρι, το οχυρό που βομβάρδιζαν οι Βρετανοί όταν ο παππούς του έγραψε αυτό που έγινε ο Εθνικός Ύμνος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Λίνκολν όχι μόνο φυλάκισε τους πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά στην περίπτωση του βουλευτή του Οχάιο Clement L. Vallandigham, ο Λίνκολν ζήτησε από τη στρατιωτική αστυνομία να συλλάβει τον βουλευτή και να τον δικάσει ενώπιον στρατιωτικού δικαστηρίου. Όπως σημείωσε ο Vallandigham στην υπεράσπισή του, ήταν πολίτης, όχι μέλος του στρατού ή της πολιτοφυλακής και ως εκ τούτου, το δικαστήριο δεν είχε καμία απολύτως συνταγματική εξουσία να εκδικάσει την υπόθεσή του ή να επιβάλει τιμωρία. Το δικαστήριο μαϊμού των Γιάνκηδων δεν εντυπωσιάστηκε με την έκκληση του Χάουαρντ στους περιορισμούς του Συντάγματος και προχώρησε στην απέλασή του από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Πούτιν θα μπορούσε να πάρει μαθήματα από τον Λίνκολν! Παρ’ όλα αυτά, το πολιτικό κατεστημένο και τα μέσα ενημέρωσης συνεχίζουν να καταγγέλλουν τον Πούτιν ενώ αποθεώνουν τον υπ’ αριθμόν ένα τύραννο της Αμερικής, τον Λίνκολν.

Όπως δηλώθηκε στην αρχή αυτού του άρθρου, η αξιολόγηση της ενοχής ή της αθωότητας για τους εμπλεκόμενους στον πόλεμο της Ουκρανίας δεν είναι ο στόχος αυτού του άρθρου. Σημειώνουμε το γεγονός ότι η αλήθεια είναι πάντα θύμα στον πόλεμο. Για τους Αμερικανούς γενικά και τους Νότιους ειδικότερα, αξίζει να μελετηθεί και να γίνει κατανοητή η υποκρισία της αυτοκρατορίας των Γιάνκηδων, όχι μόνο στον πόλεμό της εναντίον του Νότου, αλλά καθώς σχετίζεται με αυτό που ο στρατηγός Λι ανέφερε ως «επιθετική εξωτερική πολιτική».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / πηγή

https://ellas2.wordpress.com/

Το βρήκα στο: https://vequinox.wordpress.com/

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ -- Ιστορία 1- Η ΚΑΤΡΟΎΛΑ

 ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ

Ιστορία 1 Η ΚΑΤΡΟΎΛΑ 

Το παλικαράκι της ιστορίας μας ήταν ένας μικροπαντρεμένος λεβέντης με μυαλό ξυράφι, μπράτσα σιδερένια που βγήκε απότομα στη βιοπάλη και μάλλον τα κατάφερε καλά. Από τη μια η ανάγκη για επιβεβαίωση της αξίας του και από την άλλη η ανάγκη για μια αξιοπρεπή διαβίωση του είχαν διδάξει περισσότερα από ότι τα σχολικά θρανία. Με έφεση πάντα στα θετικά μαθήματα και τι όμορφες γυναίκες!

. Και τι δεν έκανε στη ζωή του! Βλέπεις βοήθησε και ο στρατός που ήταν μεγάλο σχολείο. 

Ένα θέμα που γνώριζε καλά ήταν η ηλεκτρολογία και το εκμεταλλεύτηκε κατά κόρον. Βρέθηκε και μια σταθερή δουλειά σε φάμπρικα, που την εποχή εκείνη μπορεί να ήταν πιο κουραστική αλλά  τουλάχιστον δεν υπήρχε το σημερινό άγχος. 

Σιγά σιγά η κατάσταση άρχισε να στρώνει. 

Όχι βέβαια τίποτα σπουδαία πράγματα αλλά για μια αρχή καλά ήταν. Βέβαια και τα όνειρα περί επιστημονικής καριέρας πέρασαν σε τρίτη ή και τέταρτη θέση. Θέλανε λεφτά και αυτό το  είδος την εποχή εκείνη ήταν πολυτέλεια. Έτσι πέρασε στη βιοπάλη.

Την εποχή εκείνη υπήρχαν δουλειές και μάλιστα αρκετές, μια και η ανάπτυξη, είχε αρχίσει να βαράει κόκκινο και οι διαθέσιμοι που έκοβε η γκλάβα τους δύσκολα καταδέχονταν τη φάμπρικα κυνηγώντας .μια θέση στο δημόσιο υποχείριο κάποιου Μαυρογιαλούρου.

Αν είχες και συστατική επιστολή έπιανες αμέσως δουλειά. Προϋπηρεσία και σαχλαμάρες ποιος τα λογάριαζε. Έλεγες τα προσόντα σου και σε προσλάμβαναν αμέσως!

Ρε και να δεις όμως που όλα είναι μέσα στο μυαλό. Όλα για όλα! Από την πρώτη μέρα προσαρμόστηκε. 

Αξίωμα του ήταν ένα και μοναδικό.

Αφού κάποιος μπορεί να κάνει κάτι, γιατί να μην μπορεί κι αυτός;

Σε ένα μήνα ήταν εξπέρ στη δουλειά αν και η αξία του είχε φανεί από τις πρώτες μέρες.

Έτσι λοιπόν από τη μια ένας σταθερός μισθός με προοπτική ανόδου και εξέλιξης και από την άλλη μια δεύτερη δουλειά με ηλεκτρολογικά ή πες το καλύτερα ηχητικά συστήματα σε πονηρά στέκια, μπαράκια, καμπαρέ φτηνιάρικα, που άφηναν όμως γερό μπαγιόκο και το σπουδαιότερο ήταν όλα μαύρα. 

Αυτό ήταν. Ήρθε και κονόμισε, βολεύτηκε και από σπίτι, μικρό μεν αλλά με όλες τις ανέσεις!

Ο ερχομός του μπόμπιρα ήταν ένα μεγάλο γεγονός αλλά και μεγαλύτερη ευθύνη που στη λαϊκή γλώσσα θα πει πιο πολύ δουλειά και λιγότερος ύπνος. 

Ο μπόμπιρας μεγάλωνε και ήρθε και η ανάγκη για ένα σύγχρονο πλυντήριο.

Ο πιο κατάλληλος χώρος ήταν η τουαλέτα. Έπρεπε όμως να θυσιάσουν το μπιντέ, αν και ο πιτσιρικάς βολεύονταν λόγω ύψους και κατούραγε με κάποια μικρή προσπάθεια και έτσι τη γλύτωνε το παντελονάκι του και το σπίτι από τις μπλάνες στο πάτωμα!

Έπιασε λοιπόν το παλικαράκι, μια και πιάναν τα χέρια του όπως είπαμε, είχε όμως και όλα τα εργαλεία γιατί ήξερε καλά ότι τα εργαλεία κάνουν το μάστορα και έτσι αποσύνδεσε το μπιντέ και στη θέση του μπήκε το πλυντήριο. Ο μπιντές τραβήχτηκε στο φις μέχρι να βρεθεί η ευκαιρία να πεταχτεί στα σκουπίδια και ο χρόνος να ξεκουραστεί λίγο το παλικαράκι γιατί το σώμα έχει κι αυτό τα όρια του

Ο μπόμπιρας πέρναγε ξαναπέρναγε και τον κοίταζε περίεργα. Που στην ευχή βρέθηκε εδώ. Τον κοίταζε, τον ξανακοίταζε, τον έφερνε βόλτα ώσπου στο τέλος αμίλητος έφυγε.

Την άλλη μέρα το πρωί είχε ξημερώσει η Άγια Κυριακή της ξεκούρασης και μετά το πρωινό καφέ ήρθε και η ώρα για το πέταγμα του μπιντέ.

Και τότε έγινε το θαύμα. Σηκώνοντας τον φάνηκε μια μεγαλοπρεπής κατρούλα και φυσικά ο ένοχος ήταν φως φανάρι ο μπόμπιρας και το δίκιο του βουνό!. Εγώ σου λέει εδώ κατουράω, το που πάνε τα ζουμιά είναι αλλουνού παπά βαγγέλιο!!

Από τότε όποτε μας λέει αυτή την ιστορία πάντα γελώντας συμπληρώνει; Η Τσουτσούνα φάντασμα ξαναχτυπά

Χατζηκυπραίος Αργύρης

Ποια είναι η κατάλληλη εποχή για κάθε φρούτο και λαχανικό;

 Ποια είναι η κατάλληλη εποχή για κάθε φρούτο και λαχανικό;

Είναι γεγονός ότι σήμερα χάρη στα θερμοκήπια, έχουμε την δυνατότητα να καταναλώνουμε σχεδόν κάθε φρούτο και λαχανικό καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου!  Είναι επίσης γεγονός όμως ότι κάθε φρούτο και λαχανικό χρειάζεται τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες και τον απαραίτητο χρόνο ωρίμανσης, άρα έχει και την δική του εποχή!   Την περίοδο εκείνη δηλαδή κατά την οποία έχει την μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε θρεπτικά συστατικά χωρίς την επιβάρυνση της χρήσης ορμονών, φυτοφαρμάκων και χημικών λιπασμάτων.

Αν θέλετε λοιπόν να τρώτε φρούτα και λαχανικά εποχής και να απολαμβάνετε τα πολύτιμα οφέλη τους, πριν την επόμενη επίσκεψή σας στην λαϊκή, συμβουλευτείτε τον παρακάτω κατάλογο.

 

Ιανουάριος

Φρούτα:  Πορτοκάλι, μανταρίνι, γκρέιπφρουτ, αχλάδι, αβοκάντο

Λαχανικά:  Λάχανο, μπρόκολο, παντζάρι, πράσο, ραδίκι, ρέβα, λαχανάκι Βρυξελλών, σέσκουλο, σπανάκι, φινόκιο, κουνουπίδι, μαρούλι

Φεβρουάριος

Φρούτα:  Πορτοκάλι, μανταρίνι, γκρέιπφρουτ, αχλάδι, αβοκάντο

Λαχανικά:  Λάχανο, πράσο, αντίδι, κουνουπίδι, λαχανάκι Βρυξελλών, μαρούλι, μπρόκολο, παντζάρι, ραδίκι, ρέβα, σέσκουλο, σπανάκι, φινόκιο

Μάρτιος

Φρούτα:  Πορτοκάλι, μανταρίνι, γκρέιπφρουτ, αβοκάντο

Λαχανικά:  Λάχανο, σπαράγγι, αντίδι, αρακάς, κουνουπίδι, λαχανάκι Βρυξελλών, μαρούλι, μπρόκολο, παντζάρι, πράσο, ραδίκι, ρέβα, ραπανάκι, σέσκουλο, σπανάκι, φινόκιο.

Απρίλιος

Φρούτα:  Πορτοκάλι, μανταρίνι, γκρέιπφρουτ, αβοκάντο

Λαχανικά:  Κουνουπίδι, κολοκύθι, ρέβα, αγκινάρα, αρακάς, λάχανο, λαχανάκι Βρυξελλών, μαρούλι, μπρόκολο, παντζάρι, πράσο, ραδίκι, σπαράγγι, σέσκουλο, σπανάκι

Μάιος

Φρούτα:  Πορτοκάλι, γκρέιπφρουτ, φράουλα, κεράσι, μούσμουλο, νεκταρίνι

Λαχανικά:  Βλίτα, φασολάκια, αγκινάρα, σπαράγγι, αγγούρι, μελιτζάνα, αντίδι, αρακάς, κολοκύθι, λάχανο, μάραθος, μαρούλι, παντζάρι, πιπεριά, ραδίκι, ραπανάκι, σέσκουλο, σπανάκι, μπρόκολο

Ιούνιος

Φρούτα:  Φράουλα, βερίκοκο, κεράσι, ροδάκινο, καρπούζι, βύσσινο, μούσμουλο, νεκταρίνι

Λαχανικά:  Ντομάτα, αγγούρι, βλίτα, αρακάς, ραπανάκι, παντζάρι, σπανάκι, πιπεριά, κολοκύθι, μελιτζάνα, φασολάκια, καλαμπόκι

Ιούλιος

Φρούτα:  Κεράσι, βερίκοκο, αχλάδι, βύσσινο,  ροδάκινο, καρπούζι, πεπόνι, νεκταρίνι, δαμάσκηνο

Λαχανικά:  Αγγούρι, αντίδι, αρακάς, βλίτα, κολοκύθι, λάχανο, μάραθος, πιπεριά, ραδίκι, μπάμιες, σέσκουλο, φασολάκια, ντομάτα, ραπανάκι, κολοκύθα, μελιτζάνα, καλαμπόκι

Αύγουστος

 Φρούτα:  Σύκο, αχλάδι, καρπούζι, ροδάκινο, πεπόνι, σταφύλι, δαμάσκηνο

Λαχανικά:  Μπάμιες, αγγούρι, αντίδι, βλίτα, κολοκύθα, κολοκύθι, λάχανο, μάραθος, μελιτζάνα, πιπεριά, ραδίκι, ραπανάκι, σέσκουλο, φασολάκια, ντομάτα, καλαμπόκι

Σεπτέμβριος

 Φρούτα:  Σταφύλι, αχλάδι, μήλο, δαμάσκηνο, καρπούζι, πεπόνι, γιαρμάς, βανίλια, κορόμηλο

Λαχανικά:  Κολοκύθι, φασολάκια, μανιτάρι, ντομάτα, αγγούρι, βλίτα, μελιτζάνα, μπάμιες, πιπεριά, πράσο, σπανάκι, καλαμπόκι

Οκτώβριος

Φρούτα:  Αχλάδι, κυδώνι, μήλο, σταφύλι, λωτός, ρόδι

Λαχανικά:  Μπρόκολο, βλίτα, κολοκύθι, μανιτάρι, μάραθος, μελιτζάνα, πιπεριά, ραπανάκι, φασολάκια, ντομάτα, αγγούρι, αντίδι, κολοκύθα, κουνουπίδι, λάχανο, μαρούλι, πράσο, ραδίκι, σέσκουλο, σπανάκι, ρέβα, φινόκιο

Νοέμβριος

Φρούτα:  Αχλάδι, μήλο, ρόδι, μανταρίνι, πορτοκάλι, σταφύλι

Λαχανικά:  Αντίδι, κουνουπίδι, λάχανο, λαχανάκι Βρυξελλών, μαρούλι, μπρόκολο, παντζάρι, πράσο, ραδίκι, σέσκουλο, σπανάκι, φινόκιο

Δεκέμβριος

Φρούτα:  Πορτοκάλι, μανταρίνι, γκρέιπφρουτ, αχλάδι, αβοκάντο

Λαχανικά:  Αντίδι, κουνουπίδι, λάχανο, λαχανάκι Βρυξελλών, μαρούλι, μπρόκολο, παντζάρι, πράσο, ραδίκι, ρέβα, σέσκουλο, σπανάκι, φινόκιο

Όλο τον χρόνο

Φρούτα:  Μπανάνα, ακτινίδιο

 Λαχανικά:  Κρεμμύδι, σκόρδο, πατάτα, καρότο, λεμόνι, μαϊντανός, άνηθος, σέλινο

 

https://www.diatrofologia.gr/themata-diatrofis/pia-ine-i-katallili-epochi-gia-kathe-frouto-ke-lachaniko

https://enimerosiseola.blogspot.com/

Σήμερα κλείνει ένας χρόνος μακριά σου…

 Σήμερα κλείνει ένας χρόνος μακριά σου…

-ΚΙΚΗ ΓΙΟΒΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

 By Gynaikaeimai 6 Απριλίου 2022

Ναι ξέρω, ποτέ δεν τα πήγαινες καλά με τις ημερομηνίες και τις επετείους. Θυμάμαι που παιχνιδιάρικα στα θύμιζα κάθε φορά κι εσύ δήθεν αδιάφορα έλεγες “τι σημασία έχει;”, αλλά χαμογελούσαν τα μάτια σου που εγώ θυμόμουν…

Εκείνη την πρώτη πρώτη φορά που συναντηθήκαμε και δώσαμε τα χέρια σ’ ένα “χαίρω πολύ” που έμελλε να σημαδέψει την αρχή μιας κοινής πορείας που κανείς μας δεν περίμενε. Το πρώτο πρώτο φιλί, εκείνο το βράδυ που έβρεχε ασταμάτητα και που είχαμε τρέξει να προφυλαχτούμε απ’ τη βροχή μέσα στο αυτοκίνητό σου. Το πρώτο πρώτο “σ’ αγαπώ” που δειλά μου ψιθύρισες με τα χείλη σου σχεδόν κολλημένα στα δικά μου. Το πρώτο πρώτο βράδυ που αποκοιμήθηκες στο πλάι μου και πρόσεχα ακόμη και την αναπνοή μου να μην σ’ ενοχλήσει όσο είχα κρυφτεί στην αγκαλιά σου…

“Τι σημασία έχει;” ίσως σκέφτεσαι και πάλι. Μετά από αμέτρητα “θέλω” που δεν βρήκαν σημείο επαφής. Μετά από πάμπολλα λάθη, που δεν συνάντησαν καμία συγνώμη. Μετά από άπειρους φόβους που μπήκαν ανάμεσά μας και σταθήκαμε πολύ δειλοί για να αντιμετωπίσουμε.

Τι σημασία έχει αλήθεια; Γιατί να μετρώ ακόμη δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες; Έκλεισαν πια οι δρόμοι που μας ένωναν. Άνοιξες καινούριους, διέσχισα διαφορετικούς. Χωρίσανε οι πορείες μας οριστικά. Γελάω, βγαίνω, διασκεδάζω. Ταξιδεύω, ελπίζω, ονειρεύομαι. Όλα όπως πριν φανείς στη ζωή μου. Όλα φυσιολογικά… Μα έρχονται νύχτες που οι δαίμονες του μυαλού μου στήνουν χορό στο κεφάλι μου και με περιγελούν. Έρχονται και διασκεδάζουν με τις σκέψεις και εκείνους τους μικρούς αναστεναγμούς μου όταν σε θυμάμαι. Έρχονται και μου ουρλιάζουν πως μπορεί κανείς να μην γνωρίζει, αλλά εκείνοι ξέρουν. Εκείνοι ξέρουν καλά πόσο μοντάζ είναι όλα και πόσο βαθιά μου βρίσκεσαι ακόμη.

Τι σημασία έχει; Δεν είσαι εδώ, δεν είμαι εκεί. Τι σημασία έχει να μετρώ ακόμη δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες; Ίσως αν ήξερες τι σκέφτομαι, να έλεγες πάλι δήθεν αδιάφορα “τι σημασία έχει;” κι ίσως να χαμογελούσαν ξανά τα μάτια σου που εγώ θυμάμαι. Γιατί θυμάμαι. Σήμερα κλείνει ένας χρόνος μακριά σου…

 https://gynaikaeimai.com/

Κική Γιοβανοπούλου

ΟΜΦΑΛΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

 ΟΜΦΑΛΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

Ομφαλός της γης

9 Απριλίου στις 11:32 μ.μ.  · 
( Από τα διαμαντάκια στο facebook)

Στη σημερινή εποχή της αφθονίας, τα παιδιά που διαλέγουν και απορρίπτουν με χαρακτηριστική ευκολία φαγητά (τούτο μου αρέσει… εκείνο δεν μου αρέσει) σίγουρα δεν μπορούν να πιστέψουν πως στη δεκαετία του ’50 και του ’60 έζησαν παιδιά με μια φέτα ψωμί.

Καταρχήν, τότε, το ψωμί ήταν κάτι ιερό:

– Το ψωμάκι είναι ο Χριστούλης! Είναι αμαρτία να πετάς το σώμα του Χριστούλη!

Έτσι μας έλεγαν από τα μικράτα μας οι σοφές γιαγιάδες και οι άξιες μανάδες, που ήξεραν πάντα ΤΙ έλεγαν! Κι εμείς, που φυλάγαμε σαν γκόλφι στο στήθος κάθε συμβουλή τους, τρώγαμε το ψωμί μας ως το τελευταίο ψίχουλο κι αν τύχαινε και βρίσκαμε κανένα κομματάκι ψωμί πεσμένο στο χώμα, σκύβαμε, το μαζεύαμε με ευλάβεια και το σιγουρεύαμε σε καμιά κόγχη σπιτιού, σε μια τρύπα τοίχου, σε κουφάλα δέντρου ή όπου αλλού.

Τα απογεύματα που είχε καλό καιρό, συνήθως, ήμαστε στους χωματόδρομους και στις αλάνες της γειτονιάς για παιχνίδι! Οι μανάδες, χωρίς καμιά συνεννόηση, είχαν συγχρονιστεί πότε είναι «η ώρα της φέτας» και τότε έβγαιναν στις αυλές, στα παράθυρα, στα κατώφλια και στα μπαλκόνια κι αντηχούσε η γειτονιά από τις φωνές τους, σαν να ήτανε μια συναυλία από κοκόρους που ξελαρυγγιαζόντανε το ξημέρωμα:

– Γιάννηηηη… Γιώργοοο… Μαρίααα… Τάκηηηη… Ποτούλααα… έλα να πάρεις τη φέτα σουουου”!!!!

Και σταματάγαμε εμείς το παιχνίδι και τρέχαμε να παραλάβουμε τη φέτα μας από τα χρυσά τους τα χέρια, τα ταλαιπωρημένα αλλά αγιασμένα απ’ τις σκληρές δουλειές του νοικοκυριού! Και ήταν «η φέτα», μια φέτα ψωμί (οι παλιοί ποτέ δεν περιττολογούσαν) σε συγκεκριμένες παραλλαγές. Ζωή και κότα, δηλαδή, αλλά δεν στενοχωριόσουνα, όλοι τα ίδια τρώγανε στη γειτονιά.

Ήταν πρώτα ας πούμε μια φέτα που πάνω της η μάνα είχε αλείψει με το μαχαίρι μπελντέ από το κόκκινο κουτάκι με τον κύκνο που φύλαγε στο ντουλάπι ή στο φανάρι ή στο ψυγείο του πάγου, σκεπασμένο με λάδι για να μη χαλάει. Ποιο παιδί έφαγε φέτα με μπελντέ και την έχει ξεχάσει; Κανένα!!! Εκείνη η πικάντικη γεύση του μπελντέ μαζί με το λαδάκι του και το νόστιμο ψωμί του ξυλόφουρνου της γειτονιάς παραμένει στη μνήμη της γεύσης μας όσα χρόνια κι αν πέρασαν, όσα φαγητά και «γκουρμεδιές» κι αν δοκιμάσαμε στις εποχές της αφθονίας.

Μετά ήταν η φέτα με τη ζάχαρη: Έβρεχαν μια φέτα με νερό (όχι πολύ για να μην «παπαριάσει» και διαλυθεί) και μετά έριχναν πάνω της ζάχαρη. Η ζάχαρη νοτιζόταν απ’ το νερό και κολλούσε με πάθος γλυκό πάνω στη φέτα του ψωμιού. Κάθε δαγκωνιά ήταν μια γεύση θεϊκής αμβροσίας!

Ήταν ακόμα η φέτα με το λάδι. Έριχνε η μάνα ή η γιαγιά λάδι με το ροΐ πάνω στη φέτα και μετά την «σπυραλάτιζε» (πόσες ωραίες παλαιές λέξεις έχουμε ξεχάσει), έριχνε δηλαδή από πάνω με τα τρία δάχτυλα (σαν που κάνουμε το Σταυρό μας) αλατάκι, και τέλος και ρίγανη ξερή με τον ίδιο τρόπο. Αυτή η φέτα ήταν η πιο μερακλίδικη φέτα της ιστορίας στο φαγητό του δρόμου και της αλάνας! Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει ποτέ καλύτερη παρέα από τούτους τους τέσσερις καλούς φίλους: το ψωμί, το λάδι, το αλάτι και τη ρίγανη!

Άλλη φέτα… τηγανιτή με ζάχαρη! Τηγάνιζαν τη φέτα το ψωμί σε λάδι, και από τις δυο μεριές, και μετά, ζεστή καθώς ήταν, την πασπάλιζαν με ζάχαρη. Έτσι, ζεστή, «πνιγμένη» στο λάδι και γλυκιά απ’ τη ζάχαρη, έκανε τα πιτσιρίκια να την καταβροχθίζουν «αυθωρεί και παραχρήμα» και να ζητάνε και δεύτερη και τρίτη!

Πιο προωθημένη ήταν η φέτα με το αυγό! Βουτούσαν τη φέτα μέσα σε χτυπημένο αυγό, την τηγάνιζαν, έριχναν μετά πάνω αλατάκι και πιπεράκι και είχες μια ομελέτα με ψωμί πεντανόστιμη, που σε ζούρλαινε και μόνο με τη μυρουδιά της!

Είχαμε, ακόμα, τη φέτα με το τυρί, το θρυλικό ψωμοτύρι, και τη φέτα με τις ελιές.

Για ψωμοτύρι σού έδινε η μάνα σου μια φετάρα ψωμί και πάνω της ξαπλωμένη μια χοντρή φέτα μυρωδάτο τυρί απ’ το ξύλινο βαρέλι του μπακάλη της γειτονιάς. Για να μην έχεις και τα δυο σου χέρια απασχολημένα (το ένα χρειαζόταν για το παιχνίδι) έπιανες τη φέτα το ψωμί μέσα στη χούφτα λυγίζοντας προς τα μέσα τα τρία τελευταία δάχτυλα και με τα άλλα δυο (δείχτη και αντίχειρα) έπιανες το τυρί. Έτρωγες μια μπουκιά ψωμί, έτρωγες μετά και μια μπουκιά τυρί και στο τέλος έγλειφες και τα δάχτυλα που κρατούσαν το τυρί (ποτέ δεν μπόρεσα να εννοήσω πώς εμάς, έτσι που τρώγαμε με άπλυτα χέρια μέσα στις σκόνες, στις βρομιές και στα χώματα, δεν μας πλησίαζαν τα μικρόβια ενώ τα σημερινά παιδιά που ζουν σε αποστειρωμένο περιβάλλον αρρωσταίνουν συνεχώς).

Η φέτα με τις ελιές ήταν… μια φέτα με ελιές. Μόνο που οι ελιές έμπαιναν μέσα σε ένα χωνάκι από χαρτί εφημερίδας ή περιοδικού (!!!) που σκάρωναν στα γρήγορα οι μανάδες μας (ποτέ δε μπόρεσα να το φτιάξω αν και το είχα δοκιμάσει άπειρες φορές). Στη φέτα έριχναν πάνω και λίγο λάδι, κι εσύ, χωρίς να σταματήσεις το παιχνίδι, έτρωγες μια «μπουκουνιά» ψωμί, έβαζες και στο στόμα μια ελιά, έφτυνες το κουκούτσι (γεμάτες οι αλάνες με φτυμένα κουκούτσια και αγριελιές που φύτρωναν απ’ αυτά) και στο τέλος πετούσες κάτω και το χαρτί να πάει να το γλείψει καμιά γάτα.

Τέλος είχαμε την επίσημη φέτα της Κυριακής. Όταν η μάνα έφτιαχνε κάποιο φαγητό με μπελντέ (κρέας ή κοτόπουλο με χυλοπίτες, τραχανά, ρύζι, πατάτες…) γιάχνιζε πρώτα το κρέας με λαδάκι, κρεμμύδι, μπελντέ, αλάτι και πιπεράκι. Αυτό ήταν το περίφημο και πεντανόστιμο πρωτογιάχνι (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί συνέχιζαν το μαγείρεμα και δεν σταματούσαν εκεί που ήταν το αποκορύφωμα της νοστιμιάς). Πριν, λοιπόν, συνεχίσει το μαγείρεμα και «χαλάσει» η σάλτσα απ’ το πρωτογιάχνι ρώταγε η μάνα:

– Θέλετε φέτα με σάλτσα;

Ποτέ δεν είχα πει ή δεν είχα ακούσει «όχι». Έπαιρνε τότε με την ξύλινη κουτάλα σάλτσα απ’ τη βαθιά κατσαρόλα και περίχυνε πλούσια τις φέτες με το ψωμί. Μαζί, καμιά φορά, αν είμαστε τυχεροί, έπεφτε πάνω στη φέτα και κανένα μικρό κομματάκι κρέας ή πετσούλα ή ο καρούντζος. Μας έτρεχαν κυριολεκτικά τα σάλια μπροστά σ’ αυτή τη μοναδική νοστιμιά. Πάντα ζητούσαμε κι άλλη φέτα, αλλά η μάνα ήταν απόλυτη:

– Θα λιγοστέψει η σάλτσα και δε θα γίνει καλό το φαγητό!

Έτσι, λοιπόν, φέτα τη φέτα μεγαλώσαμε, γίναμε κι εμείς «κάποιοι», φάγαμε και χορτάσαμε και μπουχτίσαμε την αφθονία, αλλά πάντα είμαστε ακόμα πεινασμένοι για κείνες τις φέτες του ψωμιού που μας έζησαν σαν παιδιά! Δεν τις χορτάσαμε ποτέ και τίποτε σημερινό δεν μπορεί να τις παραβγεί και να τις αντικαταστήσει!