- ΑΝΔΡΕΑ ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΟΥ


Ξεχνάς άραγε πότε αυτόν που έφυγε για πάντα; Αυτόν που άφησε την ψυχή του να πετάξει ψηλά; Η απώλεια σε κάνει να αναρωτιέσαι πολλά πράγματα. Ψάχνεις το μεταφυσικό γιατί θέλεις να πιαστείς από κάπου. Άραγε είναι δίπλα μου ο φύλακας άγγελός μου;

Σε μια απώλεια υπάρχουν τόσα στάδια που πρέπει να περάσεις. Δεν πρέπει να σταθείς σε κάποιο από αυτά για πάρα πολύ καιρό. Ο χρόνος δεν είναι καθορισμένος, κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του χρόνο στο πένθος.

Στην αρχή κατηγορείς τον εαυτό σου, γιατί δεν έκανες κάτι για να βοηθήσεις, θεωρείς τον εαυτό σου υπεύθυνο, νιώθεις ανίκανη, ότι κάτι δεν έκανες σωστά. Μετά έρχεται ο θυμός με τον Θεό, ο θυμός με τον άνθρωπο που έφυγε. Ίσως και να είναι ένα στάδιο που διαρκεί πολύ καιρό. Μετά έρχεται η θλίψη, η μοναξιά σε κυκλώνει και δεν βλέπεις τίποτα μπροστά σου. Η φράση που σου λένε οι περισσότεροι ότι η ζωή συνεχίζεται, είναι σαν μια μαχαιριά για αυτόν που έμεινε πίσω.

Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς, μόνο μια αγκαλιά και κατανόηση, δεν χρειάζονται λέξεις που χρυσώνουν το χάπι της απώλειας. Ούτε τα κρύα αστεία σε μια στιγμή που η ψυχή αιμορραγεί και προσπαθεί να γιατρέψει έναν πόνο που θα μείνει για πάντα εκεί, μέσα, βαθιά στο σώμα.

Μετά έρχεται η κατανόηση της κατάστασης και σε αυτό πρέπει να φτάσεις μόνος, πρέπει εσύ να καταλάβεις το γιατί, τον λόγο. Πρέπει να κοιτάξεις μέσα σου και να δεις αν μπορείς να δεχτείς ότι η ζωή σου πρέπει να πάει παρακάτω. Να κρατήσεις ότι πιο όμορφο έχεις από κάποιον που έχασες. Να χαμογελάσεις, γιατί αυτό θα ήθελε για σένα ό άνθρωπος που έφυγε, να ζήσεις και για αυτόν, να μην το βάλεις κάτω.

Η απώλεια δεν ξεχνιέται, δεν ξεπερνιέται, αν γίνει αυτό σημαίνει ότι δεν αγάπησες πραγματικά. Η απώλεια θα ξεχαστεί όταν δεν τον είχες στην καρδιά σου. Ο χρόνος δεν γιατρεύει, σε μαθαίνει να προχωράς μπροστά, να ζεις με αυτή την πληγή. Να μάθεις να κάνεις τον πόνο πιο μαλακό, πιο υποφερτό.

 https://gynaikaeimai.com/

Της Άνδρεα Αρβανιτίδου

https://andriana-arvanitidou.blogspot.com/