Μια τελευταία πρόκληση
Γιώργος ΧατζηκυπραίοςΤαξιδιώτες της Γραφής
Μια από τις εκπλήξεις του διαδικτύου . Το βρήκα τυχαία, είναι από τον αδερφό μου, αλλά ανεξάρτητα από αυτό επιμένω να διαβαστεί μέχρι το τέλος. ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ
Για το απόγευμα του Σαββάτου...
Μια τελευταία πρόκληση
Δυο δρόμους είχε να διαλέξει κι οι δυο ανηφορικοί. Έτσι κι αλλιώς η ζωή του όλη ήταν κακοτράχαλη γιατί μετά από κάποια παιδικά χρόνια που έζησε με κάποια άνεση όλα βυθίστηκαν σε ένα διαρκές αδιέξοδο Νωρίς φάνηκαν κι οι ανηφόρες με ‘κείνον να πρέπει να διαλέξει μια από τις δυο. Φυσικά διάλεξε την χειρότερη μιας που στην αρχή της ζωής μας δεν ξέρουμε ή δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως ό,τι φαίνεται ομαλό στην αρχή συνεχίζει ανάμεσα σε γκρεμούς και βάτα. Ας είναι, το καλό που άφησε πίσω της μέσα απ’ όλα τα κακά είναι ότι τον πλούτισε με μεγάλη πείρα. Η μόνη πίκρα που του έμεινε από τα μικράτα του ήταν ότι δεν κατάφερε να συνεχίσει στην μουσική. Του είχε κοστίσει πολύ γιατί τα κατάφερνε καλά στο πιάνο. Ακόμα θυμόταν την δασκάλα του, μια διακεκριμένη Ρωσίδα πιανίστα που βρέθηκε σ’ ένα από τα λίγα τότε ωδεία της Αθήνας κυνηγημένη από τους ανέμους της ιστορίας, να του λέει δακρυσμένη:
-Νιέτ Γιούρι, πες μπαμπά σου λάθος, μεγάλο λάθος…
Λάθος ή όχι είναι μεγάλη πολυτέλεια τα μαθήματα του πιάνου όταν το ζητούμενο είναι να φτάνει για όλους το ψωμί στο τραπέζι. Ύστερα ήρθε μια ζωή γεμάτη υποχρεώσεις, ανάγκες και καθημερινές μάχες που του ρούφηξε τα παιδικά του όνειρα αφήνοντας τα πίσω σαν μακρινές επιθυμίες. Θέλοντας και μη πάλεψε σε όλες τις μάχες άλλοτε νικώντας κι άλλοτε φεύγοντας γεμάτος πληγές. Ανταποκρίθηκε και σε όλες τις υποχρεώσεις μα τις περισσότερες φορές με προσωπικό κόστος. Αλλά όταν έφτασε στο τέλος θέλησε να δώσει στον εαυτό του μια τελευταία πρόκληση. Έτσι μαθημένος όπως ήταν από την ζωή του να παλεύει με την κάθε λογής δυσκολία διάλεξε μια τελευταία. Μόνο που αυτή ήταν το μεγάλο όνειρο της ζωής του, αυτό που ήθελε από τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα κι η ζωή του το στέρησε. Τότε νεαρός ακόμη, δεν είχε καταφέρει να κρατήσει κοντά του την Βέρα, τον μεγάλο έρωτα της ζωής του. Εκείνη η σπαραχτική στιγμή που συνειδητοποίησε ότι την έχασε για πάντα δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Δεν περνούσε νύχτα που πριν τον πάρει ο ύπνος να μην έκανε μια επίσκεψη στο απομακρυσμένο σημείο των ιερών του αναμνήσεων για να ξαναζήσει τις στιγμές που την είχε απέναντί του και της έπαιζε πιάνο. Άφηνε τα δάχτυλα του να κυλούν στα πλήκτρα και την κοιτούσε καθώς έκλεινε τα μάτια της για να την διαπεράσει η μουσική. Κι ύστερα ήρθε ο όλεθρος της καθημερινότητας που του στέρησε την μουσική και την Βέρα τα δυο πράγματα που γι’ αυτόν ήταν η προσωποποίηση του ίδιου του παραδείσου. Δεν έμεναν παρά οι επιλογές της ζωής και ήταν όλες ανηφορικές με ‘κείνον να παίρνει την πιο μακριά διαδρομή. Μέχρι που έφτασε η στιγμή να μπορεί κι αυτός να έχει την πολυτέλεια της επιλογής κι έτσι όρμησε με το κεφάλι μπροστά να κερδίσει αυτά που του όφειλε η ζωή. Πρώτα όμως έπρεπε να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια έχθρες και συμβατικότητες. Μια κοινωνία που επιφανειακά δεν θα έλεγε τίποτα αλλά ήξερε πολύ καλά ότι θα τον απέρριπτε. Όχι μπροστά του! Ουδείς δεν θα είχε το κουράγιο να σταθεί μπροστά στο βλέμμα του και να του πει την "άποψη" του. Τους είχε γραμμένους στα παλιά του τα παπούτσια και το ήξεραν. Πάνω απ’ όλα ήξεραν ότι κανείς τους δεν θα τολμούσε να κάνει ό,τι έκανε αυτός. Ουδείς θα είχε το θάρρος να διαγράψει την μέχρι τότε ζωή του, ν’ αφήσει την βόλεψη του και να πέσει επάνω σ’ έναν τοίχο που ακόμα κι αν κατάφερνε να τον γκρεμίσει, δεν ήξερε καν τι τον περίμενε από πίσω. Κι όμως το έκανε και παρ’ ότι απέρριπταν την πράξη του μέσα τους καίγονταν από ζήλια μιας και ποτέ δεν θα έβρισκαν το θάρρος να γκρεμίσουν τους τοίχους της ζωή τους.
Το γκρέμισμα του δικού του τοίχου άνοιξε τον δρόμο για να βρει ξανά την Βέρα. Η ζωή της είχε φερθεί καλά και η μόνη μεγάλη της πληγή ήταν ο ανεκπλήρωτος έρωτας τους.
Λες κι η αποκοτιά του συγκίνησε κάποιο αόρατο μάτι που θέλησε να του στολίσει το παρόν με τα παλιά του όνειρα μιας που καθώς περνούσαν με την Βέρα από ένα μαγαζί με μουσικά όργανα, αυτή άρχισε να τον βάζει στα αίματα.
-Έλα πάρε ένα ηλεκτρικό για να το θυμηθείς ξανά. Αυτά τα πράγματα είναι σαν το ποδήλατο, απλά νομίζεις ότι το ξέχασες.
-Μα σκλήραναν τα δάχτυλα μου… κι ύστερα ποτέ μου δεν έμαθα να κάνω ποδήλατο!
-Δικαιολογίες… ασ’ τα αυτά τεμπέλη!
Σχεδόν τραβώντας τον μπήκαν μέσα στο μαγαζί με τον άλλοτε μαθητή της μεγάλης Ρωσσίδας δασκάλας να αισθάνεται σαν να πρόκειται να δώσει εξετάσεις.
Ο υπάλληλος που τους υποδέχτηκε του είπε να κάτσει σ’ ένα πιάνο να δει τι θυμάται. Στην αρχή κοίταζε τα πλήκτρα αμήχανα και προσπάθησε να βολέψει επάνω τους τα δάχτυλα του. Βλέποντας τον ο υπάλληλος έτσι αμήχανο του είπε:
-Μου είπατε ότι παίζατε παλιά
-Ναι.. πως. Τότε τα κατάφερνα καλούτσικα.
-Τότε θα σας συνιστούσα να κλείσετε τα μάτια και ν’ αφήσετε τα δάχτυλα να θυμηθούν. Ξέρετε, το κάνουν καμιά φορά αυτό τα δάχτυλα. Θυμούνται πιο γρήγορα από το μυαλό.
Έκλεισε τα μάτια και άφησε το μυαλό του ελεύθερο Τα δάχτυλά του, σαν από μόνα τους, κύλησαν στην σονάτα υπό το σεληνόφως Ποτέ άλλοτε δεν είχε ακουστεί τόσο όμορφη στ’ αυτιά του, λες και τα πλήκτρα είχαν στοιχειώσει κι έβγαζαν από μόνα τους την μουσική. Τα μάτια του αρνούνταν ν’ ανοίξουν καθώς στο νου του υπήρχε μόνο η παρτιτούρα κι αυτή σαν νότες πολύχρωμες που έρχονταν χορεύοντας διαδοχικά μπροστά στα μάτια του για ν’ ακουστούν την επόμενη στιγμή από το πιάνο που δεν ήξερε πια αν το έπαιζε αυτός ή έπαιζε από μόνο του τραβώντας επάνω του τα δάχτυλά του. Έφτασε στο τέλος του πρώτου μέρους χαϊδεύοντας τα πλήκτρα στο πιο απαλό πιανίσιμο που μπόρεσε να δώσει.
Έμεινε για λίγο ακίνητος μέσα σε μια απόλυτη σιγή. Ξαφνικά ένα δυνατό χειροκρότημα τον εξανάγκασε ν’ ανοίξει τα μάτια του καθώς οι πελάτες που ήταν μέσα στο μαγαζί και ο υπάλληλος τον χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό. Αμήχανα γύρισε και κοίταξε την Βέρα. Τα μάτια της είχαν πλημμυρίσει δάκρυα. Έσκυψε και τον αγκάλιασε ενώ κάποια από τα δάκρυά της κύλησαν στο μάγουλό του.
-Μην τα σκουπίζεις, του είπε, εσύ έχεις χάσει από παλιά την ικανότητα να δακρύζεις, άσε να το κάνω εγώ και για τους δυο μας..
Γιώργος Χατζηκυπραίος
