O Μακιαβέλι Για Την “Ουδετερότητα” Στον Πόλεμο, Τα Εθνικά Στρατεύματα Και Τις Συμμαχίες…! (

 O Μακιαβέλι Για Την “Ουδετερότητα” Στον Πόλεμο, Τα Εθνικά Στρατεύματα Και Τις Συμμαχίες…! (Photos)

«Η τύχη ορίζει τις μισές μας πράξεις, όμως αφήνει και σε μας να κανονίσουμε τις άλλες μισές.»  — Νικολό Μακιαβέλι.

Γράφει ο Δημήτρης Τζήκας 

Τα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης βρίσκονται στο κέντρο της σκέψης του Μακιαβέλι· ο Ιταλός στοχαστής, έχοντας στο νου του κυρίως πρακτικές πολιτικές ανάγκες της εποχής, γράφει ταυτόχρονα και ως «θεωρητικός» της πολιτικής πράξης. Το ζήτημα της στάσης ενός συλλογικού υποκειμένου, δηλαδή μιας πόλης, ενός κράτους ή και μιας «ομοσπονδίας» κρατών, απέναντι στο ενδεχόμενο μιας πολεμικής αναμέτρησης είναι κυριολεκτικά αιώνιο και διαχρονικό. Την εποχή του Μακιαβέλι, όπως είναι γνωστό, δεν έχουν σχηματιστεί ακόμα τα εθνικά κράτη, όπως τα γνωρίζουμε από τον 18ο αιώνα και ύστερα· βεβαίως ο πόλεμος συνεχίζει να είναι μια οικεία κατάσταση των ανθρώπινων πραγμάτων, σχεδόν «φυσικό» κοινωνικό φαινόμενο, αν και οι αιτίες που τον γεννούν κάθε φορά μπορεί να διαφέρουν.

Ο Νικολό Μακιαβέλι (ιταλικά: Niccolò di Bernardo dei Machiavelli) (3 Μαΐου 1469 – 21 Ιουνίου 1527), ήταν Ιταλός διπλωμάτης, πολιτικός στοχαστής και συγγραφέας.

Όσα συμβαίνουν εκείνη την εποχή στην ιταλική χερσόνησο λειτουργούν ως θεωρητικό παράδειγμα στη μακιαβελική σκέψη, με τον ίδιο τρόπο που η σύγκρουση της Αθήνας με τη Σπάρτη στάθηκε η αφορμή να γράψει ο Θουκυδίδης το σημαντικότερο ίσως βιβλίο της παγκόσμιας Ιστορίας, την Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου· τα γενικότερα συμπεράσματα -οι «νόμοι» της ιστορίας, οι «κανονικότητές» της- συνάγονται από την μελέτη της ιστορικής εμπειρίας -από τη μελέτη των πραγμάτων- και τη λογική της επεξεργασία· άμεσο πρακτικό ζητούμενο στον Μακιαβέλι είναι η δυνατότητα να προβλέψουμε τηn ανθρώπινη. συμπεριφορά σε συγκεκριμένες κάθε φορά ιστορικές συνθήκες και καταστάσεις.

Ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις του βασιλιά της Γαλλίας; Ποια στάση θα κρατήσουν οι Ισπανοί; Μήπως θα ήταν προτιμότερο για τον Πάπα να παραμείνει «ουδέτερος», παρακολουθώντας την εξέλιξη της διαφαινόμενης αναμέτρησης; Ο Πάπας δεν είναι αρκετά ισχυρός, ώστε να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα τους δύο αντιμαχόμενους· οι ιταλικές πόλεις είναι μάλλον ασταθής ακόμα πόλος ισχύος, χωρίς ισχυρή κρατική οργάνωση και -κυρίως- χωρίς ικανά και αξιόμαχα στρατεύματα. Όπως θα δούμε, ο παράγοντας της στρατιωτικής ισχύος είναι καθοριστικός και αυτός επιβάλλει τελικά στάσεις και συμπεριφορές· ο ρεαλιστής ηγέτης, ακόμα κι ενός σχετικά αδύναμου κράτους, αν θέλει να πολιτευτεί με στόχο την «επιβίωση», οφείλει να κάνει κάθε φορά την πιο συμφέρουσα επιλογή. Αμέτρητα ιστορικά παραδείγματα δείχνουν ότι μια πόλη μπορούσε να ζήσει σχετικά ελεύθερη, εφόσον ήταν ενταγμένη σε ευρύτερες συμμαχίες· με άλλα λόγια, η «σκλαβιά» δεν είναι η αναπόδραστη μοίρα των αδύναμων, αφού το περίπλοκο παιχνίδι της πολιτικής παίζεται πάντοτε από πολλούς παίχτες. Η «ελευθερία» μπορεί βεβαίως να σημαίνει πολλά πράγματα: δεκάδες μικρές ελληνικές πόλεις – κράτη της Μικράς Ασίας ήταν για αιώνες ελεύθερες ή αυτόνομες, παρά την απειλητική παρουσία των Περσών στο χώρο της σημερινής Μικρασίας, χάρη στις συμμαχίες, τον πλούτο ή τις στρατιωτικές δυνάμεις που διέθεταν.

Όσα ισχύουν για τον Πάπα και τις ιταλικές πόλεις ισχύουν γενικά για οποιοδήποτε κράτος που πρόκειται να μπλέξει σε πόλεμο και μπορούμε να πούμε ότι οι επιλογές είναι περιορισμένες:

• Ο πάπας, ως ηγέτης αρκετών ιταλικών πόλεων, μένει «ουδέτερος».

• Συμμετέχει ενεργά στο πλευρό ενός από τους αντιμαχόμενους (λ.χ. τη Γαλλία).

• Συμμαχεί στρατιωτικά με το άλλο μέρος (λ.χ. με την Ισπανία).

Πάολο Ουτσέλλο (Paolo Uccello, 15 Ιουνίου 1397 – 10 Δεκεμβρίου 1475). Μάχη του Σαν Ρομάνο.

Ο Μακιαβέλι τάσσεται κατηγορηματικά εναντίον της ουδετερότητας: «Και όσο για την ουδετερότητα, απόφαση που θαρρώ ότι πολλοί επιδοκιμάζουν, σε μένα δεν είναι δυνατό να καλαρέσει, γιατί δεν θυμάμαι ούτε απ’ τα όσα είδα ούτε και απ’ τα όσα διάβασα να στάθηκε ποτέ καλή· μάλιστα είναι και ολεθριότατη γιατί έτσι χάνεσαι στα σίγουρα.» Αν ο Πάπας, για οποιοδήποτε λόγο, μείνει αμέτοχος στη σύγκρουση, όποιος και να νικήσει θα βγει χαμένος· είτε θα βρεθεί στο έλεος του ισχυρότερου νικητή, είτε θα εισπράξει την περιφρόνηση και το μίσος του ηττημένου.

Επιπλέον, θα πρέπει να φανεί οπωσδήποτε αχάριστος στους παλιούς φίλους και συμμάχους, ενώ πολύ εύκολα η στάση του θα ερμηνευτεί ως δειλία: «Μου φαίνεται ότι να στέκεις ουδέτερος ανάμεσα σε δύο που πολεμούν άλλο δεν είναι παρά να γυρεύεις να μισηθείς και να περιφρονηθείς, αφού πάντα κάποιος από τους δύο θα νομίζει ότι εσύ, είτε από τις καλοσύνες που σούκαμε, είτε από την παλιά σας φιλία, είσαι υποχρεωμένος να δεθείς με την τύχη του κι όταν και όταν εσύ δεν πας μαζί του, του γεννιέται μίσος ενάντια σου· ο άλλος πάλι σε καταφρονεί, γιατί σε βρίσκει δειλό κι αναποφάσιστο και έτσι αμέσως βγάζεις όνομα πως είσαι άχρηστος φίλος και αχερένιος εχθρός· και έτσι όποιος νικήσει σε βλάπτει άφοβα.»

Εξάλλου, ο συνετός ηγέτης γνωρίζει ότι «πρώτο χρέος» του είναι «να φυλάγεται μήπως μισηθεί ή καταφρονεθεί, να αποφεύγει στα φερσίματα του την καταφρόνια και το μίσος· όποτε το καταφέρνει αυτό εύλογο είναι να πηγαίνουν όλα δεξιά και αυτό πρέπει να το κρατάει τόσο με τους φίλους όσο και με τους υπηκόους του· και όποτε ένας ηγεμόνας δεν γλιτώνει τουλάχιστον την καταφρόνια πάει καλλιά του.» Η ουδετερότητα όχι μόνο δεν εξασφαλίζει την ευημερία και την ειρήνη, αλλά τελικά προκαλεί τον πόλεμο και την καταστροφή· σύμφωνα με τον Μακιαβέλι, η ασφάλεια ενός κράτους ενισχύεται όσο μπορεί να γίνει αυτό, μόνο με ισχυρό, εθνικό στράτευμα και τις κατάλληλες συμμαχίες.

Το βασίλειο της Γαλλίας βρίσκεται μάλλον σε πλεονεκτικότερη θέση, σε σχέση με τους αντιπάλους του, και αυτό από μόνο του θα μπορούσε να είναι σοβαρός λόγος για να συμμαχήσει κάποιος μαζί του. Εξάλλου, χωρίς δισταγμούς και περιστροφές, ο Μακιαβέλι συμβουλεύει τον ηγεμόνα να συντάσσεται με το μέρος που μπορεί να επικρατήσει χάρη στη βοήθειά του: «Αν έπρεπε να φανερωθώ σαν φίλος ενός από τους δύο και έβλεπα ότι πλευρίζοντας τον ένα του δίνω σίγουρη τη νίκη, ενώ πλευρίζοντας τον άλλο του τη δίνω αμφίβολη, πιστεύω πως πάντα πρέπει να διαλέξω τη σίγουρη, αφήνοντας στην άκρη κάθε υποχρέωση, κάθε συμφέρον, κάθε φόβο και κάθε τι άλλο που θα μου κακοπήγαινε.»

Η λανθασμένη επιλογή συμμάχων είναι πολύ πιθανό να δημιουργήσει νέους εχθρούς ή να οδηγήσει σε ρήξη με τους παλιούς φίλους: «…πλευρίζοντας ο πάπας τη Γαλλία αυτό δεν θα σηκώσει διαμάχη, πλευρίζοντας όμως τους άλλους θα σηκώσει πολλή…»

Ωστόσο σπεύδει να διευκρινίσει ότι η προτίμησή του δεν έχει σχέση με προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες, αλλά είναι αποτέλεσμα μιας αναλυτικής και ρεαλιστικής στάθμισης όλων των δεδομένων της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας.

Κατά τη διάρκεια της πολεμικής αναμέτρησης -η οποία εδώ πιθανολογείται ότι θα συμβεί αργά ή γρήγορα- ο «τρίτος» ουδέτερος θ’ αναγκαστεί πολλές φορές να επέμβει υπέρ του ενός ή του άλλου μέρους· αν αυτό το κάνει κρυφά, δεν θα τον εμπιστεύεται κανένας. Ενώ, αν βγει στα ίσα και από την αρχή υποστηρίζοντας ανοιχτά τη μία πλευρά, θα κερδίσει τουλάχιστον την αναγνώριση: «Και ακόμα όσο γίνεται ο πόλεμος ανάμεσα σε εκείνους τους δύο αναγκαστικά θα γεννιούνται αρίφνητες αιτίες μίσους εναντίον σου, γιατί τις πιο πολλές φορές ο τρίτος βρίσκεται σε θέση που με πολλούς τρόπους μπορεί να εμποδίσει ή να βοηθήσει την μία τον έναν και την άλλη τον άλλο· και πάντα μέσα σε λίγο καιρό από τότε πού θα ξεσπάσει ο πόλεμος οδηγείσαι σε σημείο που στριμώχνεσαι να κάνεις κρυφά και δίχως χάρη από κανέναν ότι δεν θέλησες να κάνεις ανοιχτά ακούγοντας και ένα ευχαριστώ. Κι αν ακόμα δεν κάνεις κάτι τέτοιο, πάλι ο ένας από τους δύο θα πιστεύει ότι το έκανες.»

Ακόμα και αν η τύχη σταθεί αρχικά ευνοϊκή για τον ουδέτερο, τα μίση «εύλογο είναι να γεννηθούν στερνά», μόλις τελειώσει ο πόλεμος: «Γιατί όσοι βλαφτήκανε από τον τρίτο πούκατσε παράμερα και όλοι όσοι τον φοβούνται μπαίνουν κάτω από τη σκέπη του νικητή και του γεννάνε λόγους για μίση και σκάνταλα μαζί σου.»

«Όταν δύο δυνατοί μάχονται και θες να κρίνεις ποιος θα πρέπει να νικήσει είναι απαραίτητο, εξόν από το μέτρημα των δυνάμεων του ενός και του άλλου, να ιδείς με πόσους τρόπους μπορεί να γυρίσει η νίκη κατά τον ένα και με πόσους κατά τον άλλο.»  — Μακιαβέλι

Αφού λοιπόν όλα τα πράγματα που έχουν σχέση με την τύχη είναι αμφίβολα, «οι μυαλωμένοι άνθρωποι, όταν μπορούν να μην τα παίξουν όλα, το κάνουν με όλη τους την καρδιά· και βάζοντας με το νου τους το χειρότερο που μπορεί να τους βρει εξετάζουν μες στα κακά ποιο είναι το μικρότερο· και με ευχαρίστηση πλευρίζουνε εκείνη την τύχη που κάνοντας το χειρότερο που μπορεί έχει τη λιγότερο άσχημη κατάληξη.»

Ο Μακιαβέλι υποτάσσει την ηθική -όπως και τη θρησκεία- στην πολιτική· η επιλογή του «μικρότερου κακού» προκύπτει από την ανάγκη και την ρεαλιστική αποτίμηση των στόχων που επιδιώκει κάθε συλλογικό υποκείμενο· δεν απορρίπτει όμως συλλήβδην τους «ηθικούς κανόνες», όπως επανειλημμένα έχει γραφτεί· για τον Μακιαβέλι «η πολιτική είναι μια αυτόνομη δραστηριότητα με τις αρχές και τους νόμους της, που διαφέρουν από τις αρχές και τους νόμους της ηθικής και της θρησκείας». Δίπλα στον διπλωμάτη και θεωρητικό Μακιαβέλι στέκεται πάντοτε ο Ιταλός πατριώτης: ύψιστος «ηθικός» πολιτικός στόχος είναι να ενωθούν οι πόλεις της Ιταλίας εναντίον των «βαρβάρων» που κατακλύζουν την χερσόνησο· ο ύψιστος σκοπός -η  απελευθέρωση της Ιταλίας- νομιμοποιεί και αγιάζει όλα τα μέσα, «ηθικά» και «ανήθικα»· είναι άλλο πράμα πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα (το «δέον») και άλλο πώς είναι στην πραγματικότητα (το «είναι»)· γράφει χαρακτηριστικά: «…μόνο καλοστοχάζομαι, τι μπορεί να γίνει, τι γίνεται και τι έγινε.»

Πάολο Ουτσέλλο (Paolo Uccello, 15 Ιουνίου 1397 – 10 Δεκεμβρίου 1475). Μάχη του Σαν Ρομάνο: Ο Niccolò da Tolentino οδηγεί τους Φλωρεντινούς. Λονδίνο, Εθνική Πινακοθήκη.

Αυτό που έχει σημασία είναι η τύχη της πατρίδας: «Και σ’ όλων των ανθρώπων τις πράξεις και προπαντός των ηγεμόνων, όπου δεν υπάρχει κριτής για να καταφύγεις, κοιτάζεις το αποτέλεσμα. Ας φροντίζει λοιπόν ένας ηγεμόνας να κερδίζει το κράτος και να το βαστάει ορθό· και τα μέσα θα κριθούν πάντα τιμημένα κι όλοι θα τα παινέσουν.»

Οι σώφρονες ηγέτες, αν θέλουν να σώσουν την πολιτεία που κυβερνούν, πορεύονται σύμφωνα με την «πραγματικότητα» και «τους καιρούς»· μπροστά στο σοβαρό ενδεχόμενο να ξεσπάσει πόλεμος στην Ιταλία, ο Μακιαβέλι γράφει προς τον Φραγκίσκο Γκουιτσιαρντίνι: «Λογιάζω, όπως και να πορευτεί η κατάσταση, στην Ιταλία θα πρέπει να γίνει πόλεμος και μάλιστα γρήγορα· γι’ αυτό και οι Ιταλοί θα πρέπει να κοιτάξουνε πώς θα πάρουνε μαζί τους τη Γαλλία, κι άμα δεν μπορούνε να την πάρουν, να σκεφτούνε πώς θα τα βολέψουν».

Ο Πάπας, ως θρησκευτικός και ταυτόχρονα πολιτικός αρχηγός, είναι αναγκασμένος να πάρει θέση· με δεδομένο ότι τα στρατεύματα των μικρών ιταλικών πόλεων είναι ακόμη αδύναμα, εμφανίζονται τουλάχιστον δύο επιλογές: «ή ν’ αφεθούμε στο έλεος οποιανού έρθει, δίνοντας του χρήμα σα λύτρα για το γλίτωμά μας ή ν’ αρματωθούμε στ’ αλήθεια και με τ’ άρματα να βοηθήσουμε τον εαυτό μας όσο γίνεται καλύτερα.» Ο Μακιαβέλι τάσσεται ανοιχτά υπέρ της δεύτερης επιλογής: «Απ’ τη μεριά μου δεν πιστεύω πως φτάνει η εξαγορά και το χρήμα, γιατί αν έφτανε θάλεγα: “ας μείνουμε εδώ κι ας μην σκεφτόμαστε άλλο τίποτα”. Όμως δε θα φτάσουν γιατί ή εγώ είμαι θεόστραβος ή πρώτα θα μας πάρουν το χρήμα και στερνά τη ζωή μας, με τρόπο που θα είναι κάτι σαν εκδίκηση, αν μας βρίσκανε φτωχούς και μπατιρημένους, τη στιγμή που και με την άμυνά μας δεν κερδίζουμε άλλο τίποτα.»

Από τα προηγούμενα φαίνεται ότι ο Μακιαβέλι δεν αντιλαμβάνεται τις συμμαχίες ως μια παθητική ή δουλική συμφωνία με ισχυρότερους συμμάχους· οι ξένες λόγχες, όσο ισχυρές κι αν είναι, μάχονται για λογαριασμό τους· μόνο αξιόπιστες εθνικές στρατιωτικές δυνάμεις μπορούν να εξασφαλίσουν την ανεξαρτησία και την ελευθερία ενός κράτους, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό κάθε φορά. Τα μισθοφορικά και τα δανεικά στρατεύματα αποδείχθηκαν συχνά όχι μόνο άχρηστα αλλά κι επικίνδυνα· η καταστροφή του κράτους ή της πόλης που βασίζεται σ’ αυτά αναβάλλεται για όσο αναβάλλεται η επίθεση του εχθρού: «Στην ειρήνη λεηλατούν τον Ηγέτη οι μισθοφόροι του, ενώ στον πόλεμο οι εχθροί του. Ποτέ ένας μισθός μισθοφόρου δεν είναι ικανός να τον κάνει να πεθάνει για τον Ηγέτη που τον πληρώνει. Ο μισθοφόρος στρατιώτης είναι στρατιώτης του Ηγέτη όσο ο τελευταίος δεν κάνει πόλεμο. Με το που θα ξεκινήσει ο πόλεμος, θα το βάλει τα πόδια».

Κι αν ακόμα «το χρήμα» υπάρχει άφθονο, είναι ανώφελο για όποιον στηρίζει την ελευθερία του σε δυνάμεις που δεν ελέγχει πλήρως, αφού συχνά λειτουργεί σαν μαγνήτης για επίδοξους επιδρομείς· οι συμμαχίες είναι ωφέλιμες εφόσον το κράτος προετοιμάζεται στην πράξη για πόλεμο και στηρίζεται στις δικές του ένοπλες δυνάμεις: «Γι’ αυτό κρίνω πως δεν πρέπει ν’ αργοπορήσουμε άλλο τον εξοπλισμό μας, ούτε να περιμένουμε την απόφαση της Γαλλίας, όταν ο αυτοκράτορας έχει αρχηγούς για τον στρατό του, έτοιμους και στη θέση τους, και μπορεί να κινήσει πόλεμο όποτε κι όπως θελήσει. Χρειάζεται λοιπόν να φτιάξουμε κι εμείς έναν στρατό, κρυφό ή φανερό· αλλιώς κάποιο πρωί θα σηκωθούμε ταραγμένοι. Θα συμβούλευα να κάνουμε ό,τι κάνουμε στα κρυφά.»

Ο Μακιαβέλι γνώριζε ασφαλώς τις πολεμικές αρετές του πατριωτικού στρατού· σε άλλη επιστολή προς τον Βιττόρι διαβάζουμε: «Και πρέπει να ξέρεις τούτο, ότι οι καλύτεροι στρατοί είναι των αρματωμένων λαών, και σ’ αυτούς δεν μπορούνε ν’ αντιταχτούνε παρά στρατοί όμοιοί τους. Θυμήσου τους ονομαστούς στρατούς· θα ιδείς εδώ τους Ρωμαίους, τους Λακεδαιμόνιους, τους Αθηναίους, τους Αιτωλούς, τους Αχαιούς και τα μελίσσια των βόρειων λαών και θα βρεις πως όσοι κάνανε πράξεις τρανές δώσανε άρματα στο λαό τους, καθώς ο Νίνος στους Ασσύριους, ο Κύρος στους Πέρσες και ο Αλέξανδρος στους Μακεδόνες.»

Στις 15 Μαρτίου 1525 γράφει προς τον Φραγκίσκο Γκουιτσιαρντίνι: «Και τώρα θα Σου πω κάτι που θα σου φανεί σαν τρέλα· θα Σου παρουσιάσω ένα σχέδιο που θα σου φανεί αστόχαστο και γελοίο· κι ωστόσο τούτοι οι καιροί μας ζητούν αποφάσεις τολμηρές, ασυνήθιστες και πρωτοφανέρωτες. Γνωρίζεις, όπως γνωρίζει κι ο καθένας που ξέρει να σκέφτεται για τούτον εδώ τον κόσμο, πως οι λαοί είναι άστατοι κι αλόγιστοι· ωστόσο, κι έτσι όπως είναι φτιαγμένοι, πολλές φορές λένε να γίνει κάτι που θάπρεπε να γίνει. Εδώ και κάμποσες μέρες λέγανε στη Φλωρεντία πως ο αφέντης Τζιοβάνι Μεδίκος οργάνωνε στράτευμα εθελοντικό για να πολεμήσει όπου του ερχότανε καλύτερα. Τούτη η φήμη μού κέντρισε το νου να σκεφτώ πως ο λαός έλεγε εκείνο που έπρεπε να γίνει.» Στις 17 Μαΐου γράφει προς τον ίδιο: «Άκουσα τις φήμες απ’ τη Λομβαρδία, κι απ’ όλες τις πλευρές αναγνωρίζεται, πόσο είν’ εύκολο να στρατολογηθούν κάμποσοι του σκοινιού και του παλουκιού. Για τ’ όνομα του Θεού ας μη χαθεί τούτη η ευκαιρία…».

Πάολο Ουτσέλλο (Paolo Uccello, 15 Ιουνίου 1397 – 10 Δεκεμβρίου 1475). Ο Άγιος Γεώργιος σκοτώνει τον Δράκοντα, Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου.

Όσα συνέβαιναν την εποχή του Μακιαβέλι συνεχίζουν να συμβαίνουν και σήμερα· ασφαλώς, τα σύγχρονα και πανάκριβα οπλικά συστήματα έχουν αλλάξει ριζικά τη μορφή του πολέμου· ωστόσο, όπως απέδειξε περίτρανα ο τρομερός 20ος αιώνας, ούτε η ανθρώπινη «βαρβαρότητα» υποχώρησε γενικώς, ούτε οι πόλεμοι σταμάτησαν, επειδή τάχα οι «άνθρωποι» διδάχθηκαν από τα παθήματα του παρελθόντος.

«Οι καλοί θεσμοί που δεν έχουνε στήριγμα στρατιωτικό ξεφτίζουνε το ίδιο μ’ ένα περήφανο, βασιλικό αρχοντικό, καταστόλιστο με πετράδια και χρυσάφι, που όμως είναι ξέσκεπο και δεν έχει τίποτα να το φυλάξει απ’ τη βροχή.»  — Μακιαβέλι

Η «φιλανθρωπία», αν με αυτό εννοούμε την τύχη των αμάχων, τους φόνους, τις αιχμαλωσίες και τα μύρια δεινά που φέρνει ο πόλεμος στους ηττημένους (ή και στους νικητές), ελάχιστα απασχολεί τον Μακιαβέλι· τέτοιες θυσίες θεωρούνται δεδομένες και ίσως αναπόφευκτες, σύμφωνα με τα πολεμικά ήθη όλων σχεδόν των εποχών· ο Μακιαβέλι ξέρει από πρώτο χέρι τι είδους «δικαιώματα» μπορεί να έχει μια πόλη ή ένα κράτος υπό ξένη κατοχή. Στις 6 Μαΐου 1527, ενάμιση μήνα πριν πεθάνει ο Μακιαβέλι, ο Γερμανός αυτοκράτορας Κάρολος  Ε’ συμμάχησε τελικά με τους Ισπανούς, εισέβαλε στην ιταλική χερσόνησο και λεηλάτησε τη Ρώμη.

Το συμπέρασμα του Μακιαβέλι για τη στάση του ηγέτη μιας χώρας είναι ξεκάθαρο: «Μονάχα πρέπει να παραμερίζεις κάθε άλλη σκέψη και να ακολουθείς την απόφαση που θα γλυτώσει τη ζωή της πατρίδας σου και θα σώσει τη λευτεριά της.»

Ο Δημήτρης Τζήκας είναι ιστορικός. Υπηρέτησε τη θητεία του στον Ελληνικό Στρατό ως έφεδρος αξιωματικός του Πυροβολικού.

Ενδεικτική βιβλιογραφία και παραπομπές

Κονδύλης Τάκης, Niccolo Machiavelli, Έργα, τόμος α’ εκδ. Κάλβος, Αθήνα, 1984. Μετάφραση: Τάκης Κονδύλης. Τόμος β’, σελ. 32, 130, 271, 408, 409, 505

Νικολό Μακιαβέλι. Ο Ηγεμόνας. Μετάφραση: Διονύσης Βίτσος. Σελ. 25.

Πηγή

Posted by Der Kamerad on 2021-04-22

https://derkamerad.com/

Βασίλης Χουλιαρᾶς: Ἕνα περίεργο ὄνειρο

 

Βασίλης Χουλιαρᾶς: Ἕνα περίεργο ὄνειρο

Posted on 15 Ἀπριλίου 2021 by planodion

Βα­σί­λης Χου­λια­ρᾶς

Ἕ­να πε­ρί­ερ­γο ὄ­νει­ρο

ΠΕΣΕ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ καὶ εἶ­δε ἕ­να πε­ρί­ερ­γο ὄ­νει­ρο. Εἶ­δε ὅ­τι ἀρ­γὰ τὴ νύ­χτα ση­κώ­θη­κε ἀ­πὸ τὸ δι­πλὸ κρε­βά­τι ὅ­που κοι­μό­ταν καὶ τρά­βη­ξε πρὸς τὸ ντου­λά­πι ὅ­που ἀ­πο­βρα­δὶς εἶ­χε λέ­ει κρύ­ψει ἕ­να τσε­κού­ρι. Ἔ­σκυ­ψε καὶ τὸ πῆ­ρε στὰ χέ­ρια καὶ ἄρ­χι­σε νὰ χα­ϊ­δεύ­ει τὴν κό­ψη τῆς λε­πί­δας.

        Ὅ­λοι ἔ­λε­γαν ὅ­τι ἦ­ταν ὁ πιὸ κα­λο­συ­νά­τος ἄν­θρω­πος τοῦ κό­σμου, καὶ δὲν ἔ­πε­φταν ἔ­ξω. Πο­τέ του δὲν εἶ­χε πει­ρά­ξει οὔ­τε μύ­γα. Ἀ­πὸ γεν­νη­σι­μιοῦ του ἤ­πι­ων τό­νων, προ­σπα­θοῦ­σε πάν­τα νὰ κι­νεῖ­ται ἐν­τὸς ὁ­ρί­ων καὶ νὰ μὴν προ­κα­λεῖ μὲ τὴ συμ­πε­ρι­φο­ρά του. Πάν­τα συ­νε­πὴς στὶς ὑ­πο­χρε­ώ­σεις του, πρῶ­τα στὸ σχο­λεῖ­ο, με­τὰ στὴ σχο­λή, στὸ στρα­τὸ καὶ τώ­ρα στὴ δη­μό­σια ὑ­πη­ρε­σί­α ὅ­που δού­λευ­ε. Καὶ ἀ­πὸ τό­τε ποὺ παν­τρεύ­τη­κε, ὄ­χι πὼς πρὶν ἔ­κα­νε κα­μιὰ ἄ­σω­τη ζω­ή, ἀ­πὸ τὸ σπί­τι στὴ δου­λειὰ καὶ ἀ­πὸ τὴ δου­λειὰ στὸ σπί­τι. Μὲ λί­γα λό­για, πρό­τυ­πο πο­λί­τη καὶ κα­λοῦ οἰ­κο­γε­νειά­ρχη.

       Στὸ δι­πλὸ κοι­μό­ταν ἀ­κό­μα ἡ ἀ­πὸ δε­κα­ε­τί­ας γυ­ναί­κα του. Ἡ γυ­ναί­κα του, ποὺ ὑ­πε­ρα­γα­ποῦ­σε καὶ τῆς ἔ­κα­νε ὅ­λα τα χα­τί­ρια ἀ­γόγ­γυ­στα. Ὅ­μως τώ­ρα ἦ­ταν βρά­δυ, ὀ­νει­ρευ­ό­ταν καὶ ἔ­νι­ω­θε γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ ἐ­λεύ­θε­ρος ἀ­πὸ κά­θε εἴ­δους συμ­βά­σεις. Μπο­ροῦ­σε νὰ κά­νει ὅ,τι ἤ­θε­λε. Πράγ­μα­τα ποὺ ἄλ­λω­στε δὲ θὰ εἶ­χαν κα­μί­α οὐ­σι­α­στι­κὴ συ­νέ­πεια, μιᾶς καὶ τὸ πρω­ὶ θὰ ἦ­ταν ὅ­λα στὴ θέ­ση τους.

       Ἔ­τυ­χε λοι­πὸν νὰ κρα­τᾶ ἕ­να τσε­κού­ρι καὶ δί­πλα νὰ εἶ­ναι ἐ­κεί­νη. Ἔ­τσι, χω­ρὶς νὰ τὸ πο­λυ­σκε­φτεῖ, σή­κω­σε τὸ τσε­κού­ρι ψη­λὰ καὶ τὸ κα­τέ­βα­σε στῆς γυ­ναί­κας τὸ σῶ­μα. Τὸ θέ­α­μα ὁ­μο­λο­γου­μέ­νως ἦ­ταν ἀ­να­τρι­χι­α­στι­κό, μὰ ὁ ἄν­θρω­πός μας πε­ρισ­σό­τε­ρο ἐν­τυ­πω­σι­ά­στη­κε ἀ­πὸ τὸ ἀ­πο­τέ­λε­σμα τῆς πρά­ξης του πα­ρὰ τρό­μα­ξε.

       Δὲν ἔ­μει­νε νὰ κοι­τά­ζει τὸ ἔρ­γο του. Γρή­γο­ρα ἄ­φη­σε τὸ χά­ος τῆς κρε­βα­το­κά­μα­ρας καὶ τρά­βη­ξε πρὸς τὸ σα­λό­νι σκε­πτό­με­νος ὅ­τι ἔ­πρε­πε νὰ τη­λε­φω­νή­σει στὴν ἀ­στυ­νο­μί­α καὶ νὰ δη­λώ­σει τὸ «φό­νο ποὺ δι­έ­πρα­ξε», ὅ­πως ἀν­τί­στοι­χα θὰ ἔ­κα­νε σὲ πα­ρό­μοι­α πε­ρί­πτω­ση ἂν ἦ­ταν ξύ­πνιος, μιᾶς καί, πα­ρό­λο ποὺ κοι­μό­ταν, πά­νω ἀ­π’ ὅ­λα πα­ρέ­με­νε ἕ­νας εὐ­συ­νεί­δη­τος πο­λί­της.

       Ἐν συ­νε­χεί­α κα­τευ­θύν­θη­κε πρὸς τὴν κου­ζί­να. Σὲ ἕ­να ντου­λά­πι βρῆ­κε κά­τι ξη­ροὺς καρ­πούς, τοὺς πῆ­ρε καὶ ἐ­πέ­στρε­ψε στὸ σα­λό­νι. Ἄ­νοι­ξε τὴν τη­λε­ό­ρα­ση καὶ ξά­πλω­σε στὸν κα­να­πὲ πε­ρι­μέ­νον­τας. Ἡ ἀ­στυ­νο­μί­α δὲν ἄρ­γη­σε νὰ ’ρ­θει νὰ τὸν μα­ζέ­ψει.

       Ὅ­λα ἔ­μοια­ζαν τό­σο ἀ­λη­θο­φα­νῆ. Τὸν ὁ­δή­γη­σαν στὸ ἀ­στυ­νο­μι­κὸ τμῆ­μα, γιὰ τὴν προ­βλε­πό­με­νη ἀ­νά­κρι­ση. Δὲν τοῦ ἔ­κα­νε καρ­διὰ νὰ τοὺς πε­τά­ξει κα­τά­μου­τρα ὅ­τι δὲν ὑ­πῆρ­χαν καὶ ὅ­τι ἦ­ταν πλά­σμα­τα τῆς φαν­τα­σί­ας του. Εἴ­πα­με, ἐ­πρό­κει­το γιὰ εὐ­γε­νι­κὴ ψυ­χή. Ἔ­τσι ἀ­πο­φά­σι­σε νὰ παί­ξει μέ­χρι τέ­λους τὸ παι­χνί­δι.

       Με­τὰ ἀ­πὸ ἄ­πει­ρες ἐ­ρω­τή­σεις για­τί τὴ σκό­τω­σε, θέ­λον­τας νὰ τοὺς ἱ­κα­νο­ποι­ή­σει, γνω­ρί­ζον­τας τὴν ἀ­πέ­χθεια τῶν ἀν­θρώ­πων τῆς τά­ξης γιὰ τὸ χά­ος καὶ τὴ μα­νί­α τους γιὰ τὴν εὕ­ρε­ση ἑ­νὸς κά­ποι­ου αἰ­τί­ου σὲ κά­θε φαι­νό­με­νο, τοὺς δή­λω­σε ὅ­τι τὸ ἔ­κα­νε για­τί δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ τὴν ἀ­κού­ει νὰ ρο­χα­λί­ζει, ἐ­νῶ ἤ­ξε­ρε ὅ­τι ἦ­ταν ψέ­μα, μιᾶς καὶ ἡ γλυ­κιά του πάν­τα κοι­μό­ταν ἥ­συ­χα καὶ ἤ­ρε­μα στὴν πλευ­ρά της, μὰ δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ βρεῖ κά­τι ἄλ­λο νὰ τὴν κα­τη­γο­ρή­σει.

       Τὰ μέ­σα ἐ­νη­μέ­ρω­σης τὸν εἶ­χαν λέ­ει κύ­ριο θέ­μα. Παν­τοῦ ἄ­κου­γε καὶ δι­ά­βα­ζε σχό­λια καὶ ἀ­να­λύ­σεις γιὰ τὴν πε­ρί­πτω­σή του. Ἔγ­κρι­τοι δη­μο­σι­ο­γρά­φοι καὶ γνω­στοὶ ψυ­χο­λό­γοι, πα­θο­λό­γοι μὲ εἰ­δι­κό­τη­τα στὸ ρο­χά­λι­σμα καὶ πο­λι­τι­κοί, κα­τα­σκευα­στὲς κρε­βα­τι­ῶν καὶ τρα­γου­δι­στές, τη­λε­ο­πτι­κοὶ μα­ϊν­τα­νοὶ καὶ πλῆ­θος ἄλ­λοι μυ­στή­ριοι κα­τέ­θε­ταν τὴν ἔγ­κυ­ρη ἄ­πο­ψή τους. Ἄλ­λοι ὑ­πο­στή­ρι­ζαν μὲ πά­θος ὅ­τι ἔ­φται­γαν τὰ στρώ­μα­τα καὶ ὁ δη­μο­σι­ο­ϋ­παλ­λη­λι­κὸς κώ­δι­κας, καὶ ἄλ­λοι ἡ παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση, τὸ μι­σθο­λό­γιο, ὁ ἔγ­γα­μος βί­ος, τὰ ἄ­στρα, ἡ παν­σέ­λη­νος. Τοὺς κοί­τα­ζε ὅ­πως πα­ρα­κο­λου­θεῖ κα­νεὶς μιὰ πα­ρά­στα­ση στὴν ὁ­ποί­α, ἂν καὶ δὲν τὸ θέ­λει, εἶ­ναι ὑ­πο­χρε­ω­μέ­νος νὰ πα­ρα­μεί­νει ἀ­πὸ κά­ποι­ες ἀ­κα­τα­νό­η­τες δε­σμεύ­σεις.

       Μό­νο στὴν αἴ­θου­σα τοῦ δι­κα­στη­ρί­ου, τὴ στιγ­μὴ ποὺ τοῦ ἀ­να­κοι­νω­νό­ταν ἡ ποι­νὴ του —δὶς ἰ­σό­βια, ἐ­νῶ σύσ­σω­μος ὁ Τύ­πος ζη­τοῦ­σε τὴ θα­να­τι­κή του κα­τα­δί­κη– μὴ μπο­ρών­τας πιὰ νὰ κρα­τη­θεῖ, πα­ρό­λο ποὺ κα­τα­λά­βαι­νε ὅ­τι μὲ αὐ­τὸν τὸν τρό­πο ἔ­δει­χνε ἀ­πεί­θεια πρὸς τὸ δι­κα­στή­ριο, ξέ­σπα­σε σὲ τραν­τα­χτὰ γέ­λια σκε­πτό­με­νος τί ἐν­τύ­πω­ση θὰ ἔ­κα­νε στοὺς γνω­στούς του αὐ­τὴ ἡ ἀ­πί­θα­νη ἱ­στο­ρί­α ποὺ ἔ­πλα­σε ἐν ὑ­πνώ­σει τὸ μυα­λό του, ὅ­ταν θὰ τὴ δι­η­γι­ό­ταν τὴν ἄλ­λη μέ­ρα.

       Ὅ­μως ἡ ἐν λό­γῳ συμ­πε­ρι­φο­ρὰ εἶ­χε ὡς ἀ­πο­τέ­λε­σμα στὴν ἑ­πό­με­νη ἔκ­δο­σή τους μὲ πρω­το­σέ­λι­δους τί­τλους οἱ ἐ­φη­με­ρί­δες νὰ ἀ­πο­φαί­νον­ται ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πός μας ἐ­πρό­κει­το πε­ρὶ ἑ­νὸς αἱ­μο­στα­γοῦς καὶ ἀν­θρω­πό­μορ­φου τέ­ρα­τος.

       Τώ­ρα στὴν ψυ­χι­α­τρι­κὴ πτέ­ρυ­γα τῆς φυ­λα­κῆς ποὺ κρα­τεῖ­ται πε­ρι­μέ­νει πό­τε ἐ­πι­τέ­λους θὰ τε­λει­ώ­σει τὸ ὄ­νει­ρό του καὶ ἀ­πο­φεύ­γει μιὰ κα­τα­ρα­μέ­νη ἰ­δέ­α ποὺ σι­γὰ-σι­γὰ ἀρ­χί­ζει νὰ τοῦ τρι­βε­λί­ζει τὸ μυα­λό.

Βα­σί­λης Χου­λια­ρᾶς (1974). Σπού­δα­σε στὸ ΕΜΠ. Ζεῖ στὸ Μεσ­σο­λόγ­γι. Πρῶ­το του βι­βλί­ο Οἱ μι­κρὲς ἱ­στο­ρί­ες γιὰ πρὶν τὸν ὕ­πνο (2012, Γα­βρι­η­λί­δης). Πα­ράλ­λη­λα ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὴ φω­το­γρα­φί­α.

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/

Οι Έλληνες

 Οι Έλληνες

Posted on 22 Σεπτεμβρίου, 2010 by ellas

Στην αυγή του Δυτικού Πολιτισμού έλαμψε σαν Ήλιος ο κορυφαίος λαός της ανθρωπότητας. Έχοντας πλήρη επίγνωση της ανωτερότητάς του απέναντι στους άλλους λαούς, επινόησε και τελειοποίησε τις βασικές γραμμές της ανθρώπινης σκέψης. Στην τέχνη, στη φιλοσοφία, στην ποίηση, στη θρησκεία, στον πόλεμο, στην πολιτική, στην επιστήμη, στην ιστορία, σε όλους τους τομείς του πολιτισμού κι ακόμη στον ίδιο τον σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης, οι Έλληνες έθεσαν τα μέτρα και τα πρότυπα.

Οι Έλληνες νίκησαν τους Τιτάνες και τους Γίγαντες, ανακάλυψαν τον ιδανικό τρόπο ζωής και αποκάλυψαν τον άνθρωπο στην τέλεια μορφή του. Η εκπολιτιστική παγκοσμιότητα της σκέψης τους παραμένει η υπέρτατη πνευματική διαθήκη της ανθρωπότητας παρόλο που σήμερα τους θυμούνται ολοένα και λιγότεροι.

Ακολουθούν δώδεκα προσωπικότητες, που εκπροσωπούν στην δική μου αντίληψη συμπυκνωμένο τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Δεν απέφυγα βέβαια τις ιδιαίτερες προτιμήσεις μου, γνωρίζοντας πως ο αριθμός 12 είναι συμβολικός.

Ο Ηρακλής. Γιά τον παγκόσμιο μύθο. Ο πρώτος ηλιακός ήρωας – εκπολιτιστής.

Ο Αχιλλέας. Γιά το σπαθί και τη δόξα στο σκοτάδι του πεπρωμένου. Η πρώτη ενσάρκωση του Έλληνα θεού πάνω στη γη.

Ο Οδυσσέας. Γιά την ποιότητα της ωριμότητας. Τριπλή εκδήλωση του πολεμιστή: Της αναζήτησης, της μεταμόρφωσης και της εκδίκησης.

Ο Όμηρος. Γιά την δημιουργία των θεών. Ο σπουδαιότερος των ποιητών και εμπνευστής όλων των γενεών.

Ο Θουκυδίδης. Γιά την Ιστορία. Περιέγραψε με μοναδικό τρόπο πολύπλοκα γεγονότα, επιτυγχάνοντας βαθιά σύλληψη και αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων.

Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης. Γιά την Γνωσιολογία και την Οντολογία. Θεμελίωσαν τον συνεχή διάλογο της φιλοσοφίας γιά την εύρεση της Αλήθειας.

Ο Λεωνίδας. Γιά την αιώνια ζωή και το θάνατο στη μάχη. Ο Βασιλιάς του Ηλιακού Λόχου. Γιά όσους φυλάνε Θερμοπύλες.

Ο Περικλής. Γιά τον Χρυσό Αιώνα. Η κυρίαρχη προσωπικότητα της πιό πολιτισμένης κοινωνίας, που υπήρξε μέχρι σήμερα.

Ο Πολύκλειτος. Γιά τον Δορυφόρο. Σμίλεψε τον απόλυτο κανόνα της αντρικής μορφής απευθείας από τον κόσμο των Ιδεών στην τέχνη των ανθρώπων.

Ο Αλκιβιάδης. Γιά την φυσική εξιδανίκευση της μορφής. Μεγαλοφυής και ακατάβλητος και ταυτόχρονα εκκεντρικός και απρόβλεπτος. Ο ωραιότερος άντρας της εποχής του και δεύτερη ενσάρκωση του Έλληνα θεού.

Ο Αλέξανδρος. Γιά την ατελεύτητη νίκη και την κατάργηση όλων των ορίων. Γιά την υπέρβαση στα πέρατα του κόσμου. Η τρίτη και τελευταία ενσάρκωση του Έλληνα θεού πάνω στη γη.

Στρέφω το βλέμμα προς τον Παρθενώνα. Όσο κι αν ντρέπομαι γιά την περιρρέουσα εξαθλίωση, παραμένω υποκριτής ανάμεσα στους υπανθρώπους. Άοπλος ενάντια στον σύγχρονο κόσμο, προσεύχομαι στην οπλισμένη Θεά :

«Σοφία, εσένα που γέννησε ο Δίας, αφού πρώτα συγκεντρώθηκε στον εαυτό του και ανέπνευσε βαθιά. Εσύ πού κατοικείς εν τω πατρί σου, ενωμένη ολοκληρωτικά με την ουσία του. Εσύ που είσαι η σύντροφος και η συνείδησή του. Ενέργεια του Διός, σπίθα που ανάβεις και συντηρείς τη φωτιά στους ήρωες και τους μεγαλοφυείς, κάνε μας τέλειους ιδεαλιστές.»

Πριν όμως τον Ιδεαλισμό, Θεά, εσύ που μόνη γεννήθηκες απευθείας από άντρα, προστάτεψέ μας από την μαλθακή εκθήλυνση και την φλύαρη ανοησία…

Η εικόνα: Μάχη οπλιτών σε φάλαγγα. Τμήμα από πρωτοκορινθιακή όλπη (650-640 π.Χ.). Αποδίδεται στον Ζωγράφο Chigi.
PRIERE SUR L’ ACROPOLE: Απόσπασμα από την Προσευχή πάνω στην Ακρόπολη. Δέηση του Ernest Renan στη θεά Αθηνά (1876).

Αφορμή γιά το κείμενο: Η ψηφοφορία των ακαλλιέργητων και ανυποψίαστων, σύγχρονων Ελλήνων γιά την ανάδειξη των σημαντικότερων προγόνων τους σε γνωστό ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό σταθμό.

Πηγή

https://ellas2.wordpress.com/

Το βρήκα στο : https://vequinox.wordpress.com/

Είναι επίσημο - Τέλος τα F-35 για την Τουρκία

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΟΥΝΤΖΟΥΡΟΥΛΙΑΣ

Ραγδαίες εξελίξεις

 Ραγδαίες εξελίξεις έχουμε στο ζήτημα των F-35. Οι ΗΠΑ και επίσημα ενημέρωσαν την Τουρκία, ότι αποβλήθηκε από πρόγραμμα και πως πλέον δεν υπάρχει συζήτηση αγοράς τους από την Άγκυρα! 

Η Άγκυρα είχε παραγγείλει περισσότερα από 100 «αόρατα» μαχητικά και κατασκεύαζε εξαρτήματα για την παραγωγή τους, όμως αποβλήθηκε από το πρόγραμμα το 2019 αφού αγόρασε τα ρωσικά πυραυλικά αμυντικά συστήματα S-400, τα οποία η Ουάσινγκτον θεωρεί απειλή για τα F-35.

Mάλιστα η Τουρκία, πριν λίγους μήνες προσέλαβε τη δικηγορική εταιρεία Arnold & Porter για να της προσφέρει «συμβουλές στρατηγικής και πρόσβαση» στις αρχές των ΗΠΑ με ένα συμβόλαιο έξι μηνών ύψους 750.000 δολαρίων, για να πιέσει την διοίκηση Μπάιντεν να αλλάξει γνώμη. 
 
Ταυτόχρονα, η ΑξιωματούχοςJessica R. Maxwell, δήλωσε τα εξής: "Η θέση μας δεν έχει αλλάξει. Οι S-400 είναι ασυμβίβαστο όπλο με το F-35.'' 

 

Tι σημαίνει όμως αυτό για την Ελλάδα;   

 

Με την αγορά των Rafale και την αναβάθμιση των μαχητικών F-16 σε VIPER ,τα Ελληνικά ‘’γεράκια’’ όχι απλά θα διατηρήσουν ξεκάθαρο πλεονέκτημα πάνω από το Αιγαίο αλλά θα βάλουν και τα θεμέλια για το πέρασμα στο μαχητικό 5ης γενιάς.  

Το ενδιαφέρον είναι δεδομένο, με τους Αμερικανούς να εμφανίζονται έτοιμοι όταν η Αθήνα το αποφασίσει και μπορεί δημοσιονομικά να προχωρήσουν στην πώληση στην Ελλάδα μιας τουλάχιστον Μοίρας F-35.  

Υπάρχουν όμως και αρκετά «αγκάθια». Η ένταξή τους στο δυναμικό της Πολεμικής Αεροπορίας δεν είναι κάτι απλό. Ακόμη και για μία μοίρα μαχητικών θα χρειαστεί να γίνουν σημαντικές αλλαγές υποδομών. Η Πολεμική Αεροπορία θα πρέπει να κάνει τεράστια άλματα εκσυγχρονισμού για να υποδεχτεί και να συντηρεί τα μαχητικά 5ης γενιάς. 

Σημειώνεται επίσης ότι δύο ζητήματα που οπωσδήποτε θα απασχολήσουν την ελληνική πλευρά είναι το τεράστιο κόστος αγοράς και πτήσης τους. Ενα F-35 κοστίζει περί τα 100 εκατομμύρια ευρώ, ενώ σε περίπου 44.000 δολάρια ανέρχεται κάθε ώρα πτήσης.

 

 

 https://www.pentapostagma.gr/

Η τελική πρόταση για τις Belharra: ''Θα έχετε τις πιο σύγχρονες φρεγάτες στον κόσμο''

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΟΥΝΤΖΟΥΡΟΥΛΙΑΣ

Αποκάλυψη από την Naval Group

 Την ολοκληρωμένη πρόταση για τις γαλλικές φρεγάτες, αναφέρει ο Laurent Mourre, αντιπρόεδρος πωλήσεων της Naval Group, σύμφωνα με το navalnews.com.  

Ο γαλλικός όμιλος παρουσίασε την πρόσφατη πρόταση του στην Αθήνα για τον νέο τύπο της φρεγάτας FDI σύμφωνα με τις απαιτήσεις του ελληνικού πολεμικού ναυτικού.

Κάθε “ελληνική έκδοση” της φρεγάτας θα διαθέτει 32 πυραύλους επιφανείας-αέρος ASTER και εκτοξευτή RAM.“Η πρόταση προς την Ελλάδα, η οποία παρουσιάστηκε επίσημα στο Ελληνικό πολεμικό Ναυτικό στις 13 Απριλίου 2021, είναι ένα ολοκληρωμένο πακέτο που έχει σχεδιαστεί για να διασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα έχει τις καλύτερες δυνατότητες στο συντομότερο χρονικό διάστημα με βελτιστοποιημένο κόστος.

Για τα νέα πλοία, προσφέρουμε την φρεγάτα FDI HN (Hellenic Navy), η οποία θα είναι η πιο σύγχρονη φρεγάτα νέας γενιάς στον κόσμο.

Οι 4 μονάδες θα παραδοθούν στην Ελλάδα σε πολύ ταχύ χρονικό διάστημα. Η πρώτη φρεγάτα θα κατασκευαστεί στα ναυπηγεία Lorient και θα τεθεί σε επιχειρησιακή λειτουργία έως το 2025, ενώ οι υπόλοιπες τρεις θα κατασκευαστούν στην Ελλάδα και θα τεθούν αντίστοιχα σε επιχειρησιακή λειτουργία το 2027, το 2028 και το 2029”, αναφέρει ο  Laurent Mourre, αντιπρόεδρος πωλήσεων της Naval Group, για την Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική.

Η κατασκευή της 1ης φρεγάτας στη Γαλλία θα εξασφαλίσει την παράδοση στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό στο συντομότερο χρονικό διάστημα και θα εξασφαλίσει τη μεταφορά τεχνολογίας που θα επιτρέψει την κατασκευή των άλλων 3 φρεγατών στην Ελλάδα.

Η μεταφορά τεχνολογίας θα εξασφαλίσει μακροπρόθεσμη αυτονομία για το ελληνικό πολεμικό ναυτικό και σημαντικά οικονομικά οφέλη για την ελληνική αμυντική βιομηχανία και για την αλυσίδα εφοδιασμού.

“Το Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό προτείνει ως ενδιάμεση λύση στην Αθήνα 2 φρεγάτες που θα είναι διαθέσιμες σε λιγότερο από ένα χρόνο χωρίς κόστος. Πρόκειται για τις φρεγάτες AAW Jean-Bart και ASW Latouche-Tréville βρίσκονται επί του παρόντος σε υπηρεσία στο Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό.

Οι δύο αυτές μονάδες επιφανείας θα είναι διαθέσιμες για το Ελληνικό πολεμικό Ναυτικό στις αρχές του 2022 μετά από εκτεταμένες εργασίες συντήρησης και εκσυγχρονισμού.

Η κύρια αποστολή της φρεγάτας AAW Jean-Bart είναι να διεξάγει αποστολές αεράμυνας περιοχής, ενώ η κύρια αποστολή της ASW Frigate Latouche-Tréville είναι ο ανθυποβρυχιακός πόλεμος σε ανοικτή θάλασσα και η προστασία ναυτικών μονάδων υψηλής αξίας.

Τα πλοία αυτά έχουν εμπλακεί σε γαλλικές επιχειρήσεις με δυνάμεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, και έχουν αποδείξει τις δυνατότητες αλλά και την διαλειτουργικότητα τους. Όσο για το ζήτημα της αναβάθμισης τώρα των ελληνικών φρεγατών κλάσης ΥΔΡΑ-ΜΕΚΟ-200, τονίζουμε ότι αυτές θα αναβαθμιστούν σε υψηλό επίπεδο ώστε να μπορούν να αναλάβουν αποστολές εντός του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Υπενθυμίζω ότι η φρεγάτα FDI είναι ένα πλοίο πολλαπλών αποστολών που έχει σχεδιαστεί για να χρησιμεύσει ως η ραχοκοκαλιά του ελληνικού και του γαλλικού πολεμικού ναυτικού.Θα είναι η πιο σύγχρονη φρεγάτα της κατηγορίας της και θα ανταποκρίνεται σε όλες τις επιχειρησιακές ανάγκες της Ελλάδος.

Το πλοίο θα έχει μια εξελικτική δυνατότητα που θα διασφαλίζει ότι το Ελληνικό Ναυτικό θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει όλες τις αναδυόμενες αλλά και μελλοντικές απειλές κατά τη διάρκεια ζωής του πλοίου (UAVs, Cyber, αντι- βαλλιστικούς πυραύλους, υπερηχητικούς πυραύλους, stealth drone).

Οι 32 πύραυλοι Aster επί του σκάφους θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ταχύτατα προς όλες τις κατευθύνσεις,διασφαλίζοντας μια ασύγκριτη ικανότητα θανάσιμου χτυπήματος κάθε πιθανού στόχου.

Το σύστημα RAM, θα ενσωματωθεί στο FDI HN Combat System του πλοίου, για να παρέχει προστασία  360 μοιρών έναντι εισερχόμενων πυραύλων μαζί με το πυροβόλο 76 mm, συμπληρώνοντας έτσι την αντιβαλλιστική προστασία μεγάλης εμβέλειας που θα παρέχεται από τους πυραύλους ASTER.

Επίσης ο γαλλικός όμιλος έχει σχεδιάσει ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο βιομηχανικής συνεργασίας που θα συμβάλει στην αναζωογόνηση μιας κερδοφόρας αμυντικής  βιομηχανίας, ενώ ταυτόχρονα θα αυξήσει σημαντικά την αυτονομία και την κυριαρχία του ελληνικού πολεμικού ναυτικού.

Πέρα από την ενίσχυση των ισχυρών δεσμών μεταξύ Γαλλίας και Ελλάδας, η γαλλική προσφορά καλύπτει όλες τις τρέχουσες και μελλοντικές ανάγκες του Ελληνικού πολεμικού Ναυτικού. Η διαδικασία προμηθειών που διεξάγει η Αθήνα δεν είναι είναι «κλασικός ανοιχτός διαγωνισμός», αλλά συζητήσεις και συμφωνία μεταξύ κυβερνήσεων (G to G)”, καταλήγει ο ίδιος.

Εκτιμάται ότι η φήμη και μόνο της παρουσίας ενός πλοίου με αυτές τις τρομερές δυνατότητες, θα είναι ικανή να τρέψει σε φυγή τους Τούρκους, ή τουλάχιστον να τους “απομακρύνει” από περιοχές και νησιά σαν το Καστελόριζο.  

 https://www.pentapostagma.gr/