ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΟ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΓΚΟΥΛΑΓΚ

Διακοπές στο αρχιπέλαγος Γκουλάγκ

Author: Σταύρος Φυντικάκης

Πηγαίναμε προς το Sani Hotel στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής (για δουλειά, δυστυχώς, όχι για διακοπές). Κάπου εκεί υπάρχει ένας δρόμος και μια ταμπέλα: “Προς Αγροτικές Φυλακές Κασσάνδρας”.

Ο Τηλέμαχος είδε την ταμπέλα, αλλά δεν είπε τίποτα. Το απόγευμα, όταν πλέον είχαμε γυρίσει σπίτι, παρατηρήσαμε ότι ήταν σκεφτικός.

“Σ’ αυτή τη φυλακή βάζουν τους αγρότες;” ρώτησε τελικά.

~~

Αγροτικές φυλακές για τους αγρότες, στρατιωτικές φυλακές για τους στρατιωτικούς, εμπορικές για τους εμπόρους, δημόσιες φυλακές για τους δημόσιους υπαλλήλους, θρησκευτικές φυλακές για τους θρήσκους, φτωχικές φυλακές για τους φτωχούς, ελευθεριακές φυλακές για τους ελεύθερους, φαντασιακές φυλακές για τους φαντασιόπληκτους.

~~

Του εξήγησα τι είναι οι αγροτικές φυλακές, όσο γνωρίζω κι εγώ.

“Καλά θα περνάνε εκεί”, είπε ο Τηλέμαχος.

Η περιοχή Σάνη είναι ένα παραδείσιο μέρος. Θάλασσα και δάσος, ησυχία και απέραντα χωράφια με ηλιοτρόπια που θα έκαναν τον Βαν Γκογκ να πάθει κρίση μανίας.

“Κανείς δεν περνάει καλά στη φυλακή”, του είπα.

“Καλύτερα εκεί, απ’ το να είναι στην πόλη”, απάντησε.

~~

Οι πόλεις είναι φυλακές από μόνες τους, ειδικά το καλοκαίρι. Όσο κι αν προσπαθείς να εξωραΐσεις την κατάσταση στο μυαλό σου (γνωστική ασυμφωνία λέγεται), βρίσκεσαι σ’ ένα κλουβί που βράζει, ανάμεσα σε τόσους άλλους που βλαστημάνε όταν έχει καύσωνα και βρίζουν όταν βρέχει.

Το καλοκαίρι όλοι θα ήθελαν να είναι κάπου αλλού. Αλλά μάλλον δεν είμαστε τόσο ελεύθεροι όσο θέλουμε να πιστεύουμε -έτσι ώστε να μπορούμε να πηγαίνουμε όπου θα θέλαμε.

~~

Μέσα στη φυλακή μου κι εγώ, βρίσκω τρόπους για ν’ αντέξω. Ακριβώς όπως είπε ο Μαντέλα, αγαπάω το κελί μου, τρώω το φαΐ μου και διαβάζω πολύ.

Η αγορά βιβλίων είναι πολυτέλεια για μένα (εφόσον μπορώ να δανείζομαι απ’ τη δημοτική βιβλιοθήκη, αλλιώς θα ήταν ανάγκη σαν το ψωμί). Όμως κάθε φορά που δέχομαι μια δωρεά (στο donate που έχω στο μπλογκ) σκέφτομαι: “Ωραία! Θ’ αγοράσω εκείνο το βιβλίο που…”

Μ’ αυτό τον τρόπο, χάρη σε μια δωρεά, αγόρασα σήμερα ένα βιβλίο που με ψάχνει πολύ καιρό (τα βιβλία επιλέγουν πότε θα τα διαβάσεις, λες και ξέρουν πότε είσαι έτοιμος γι’ αυτά).

Αλλά ίσως έπρεπε να συμπέσει με την κακοδικία της Ηριάννας -και του Περικλή, λίγο μετά την αθώωση του Θεοφίλου (και τα πέντε χαμένα χρόνια στις αναρχικές φυλακές).

Το βιβλίο είναι το “Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ” του Σολζενίτσιν.

~~

Φυλακές πάντα υπήρχαν, όσο υπάρχουν άνθρωποι. Καιι τόσα βιβλία έχουν γραφτεί για τις φυλακές.

“Το νούμερο 31328” του Βενέζη αναφέρεται στα Τάγματα Εργασίας (αμελέ ταμπουρού, πώς να το ξεχάσεις;) όπου έστειλαν οι νεότουρκοι τους μικρασιάτες έλληνες.

Ο Λουντέμης στο “Οδός Αβύσσου αριθμός 0”, γράφει για τη φρίκη της Μακρόνησου.

Ο Χρόνης Μίσσιος, στο “Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς”, για όλες τις φυλακές που είδε.

Ο Καμπανέλλης για το Στρατόπεδο Εξόντωσης Μαουτχάουζεν.

Ο Κοροβέσης στο “Ανθρωποφύλακες” για τις φυλακές της χούντας.

Κι ο Τζορτζ Όργουελ για τις φυλακές που θα ‘ρθουν (προβλέποντας και τα ψυχολογικά βασανιστήρια στο Γκουαντάναμο).

~~

Στο πρώτο κεφάλαιο ο Σολζενίτσιν αναφέρεται στις συλλήψεις, έτσι όπως συνέβαιναν ακατάπαυστα στη Σοβιετική ένωση από το 1919 ως το 1956.

“Η σύλληψη! Χρειάζεται να πούμε πως είναι ανατροπή ολόκληρη της ζωής σας; Πως είναι αστροπελέκι που σε χτυπάει κατακέφαλα; Πως είναι μια αδιανόητη ψυχική αναστάτωση, που δεν μπορεί ο καθένας να τη συνηθίσει και γλιστράει συχνά στην παραφροσύνη;

Ο κόσμος έχει τόσα κέντρα όσα και ζωντανά πλάσματα. Ο καθένας μας είναι το κέντρο του κόσμου κι ο κόσμος θρυμματίζεται όταν κάποιος σας σφυρίξει: Συλλαμβάνεστε!”

Η Γκεπεού, η σοβιετική μυστική αστυνομία, είχε μάθει πολλά απ’ την τσαρική αστυνομία. Το πιο σημαντικό ήταν να αιφνιδιάσει τον ένοχο (γιατί όποιος ήταν ύποπτος, ήταν αυτομάτως και ένοχος).

Συλληψολογία: Οι συλλήψεις χωρίζονται σε κατηγορίες, σύμφωνα με διάφορα κριτήρια. Νυχτερινές και ημερήσιες, κατ’ οίκον, στον τόπο εργασίας και στο δρόμο ή στο ταξίδι, για πρώτη ή δεύτερη φορά, ατομικές ή ομαδικές

Χωρίζονται επίσης με τον βαθμό του απαιτούμενου αιφνιδιασμού και από τη σημαντικότητα της έρευνας που δόθηκε εντολή να γίνει, αν πρέπει να σφραγιστούν δωμάτια ή ολόκληρο το σπίτι. Επαινούν εκείνους που στη διάρκεια μιας έρευνας δεν βαρέθηκαν να σκαλίσουν δυο τόνους κοπριά, έξι κυβικά μέτρα ξυλείας, άδειασαν τον βόθρο, έψαξαν σε σπίτια σκύλων και σε κοτέτσια, έβγαλαν έμπλαστρα και μεταλλικά δόντια.

Είτε τον συλλάμβανε μέρα είτε νύχτα, είτε στο σπίτι του είτε στη δουλειά ή στον δρόμο, ο ένοχος έπρεπε τόσο να ξαφνιαστεί ώστε η μόνη αντίδραση του να είναι οι λέξεις: “Εμένα; Γιατί;”

Η αστυνομία ποτέ δεν του έλεγε περισσότερα για τις κατηγορίες (ακριβώς όπως οι δύο αστυνομικοί στη Δίκη του Κάφκα). Έτσι κάθε Γιόζεφ Κ, κάθε ΖΕΚ (κρατούμενος) ακολουθούσε πειθήνια τους φύλακες, βέβαιος για την αθωότητα του, βέβαιος πως η αλήθεια θα λάμψει.

Ελάχιστοι, λέει ο Σολζενίτσιν, αντέδρασαν. Κι εκείνοι χλιαρά.

Όλοι οι άλλοι, του συγγραφέα συμπεριλαμβανομένου, ακολούθησαν τους αστυνομικούς, βέβαιοι ότι είχε γίνει κάποιο λάθος. Κι όταν βρίσκονταν πλέον στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, στα Γκουλάγκ, ήταν αργά για να αντιδράσουν.

Βασικό γνώρισμα των πολιτικών συλλήψεων στον τόπο μας ήταν το γεγονός ότι πιάνονταν άνθρωποι εντελώς αθώοι, που γι’ αυτό ακριβώς ήταν απροετοίμαστοι και για την παραμικρή αντίσταση.

Αυτό δημιουργούσε ένα γενικό αίσθημα υποταγής στη μοίρα, και την την εντύπωση πως είναι αδύνατον να ξεφύγεις απ’ την Γκεπεού ή τη Νι-Κα-Βε-Ντε.

Οι άνθρωποι, φεύγοντας κάθε μέρα για τη δουλειά τους, αποχαιρετούσαν την οικογένεια τους, γιατί δεν ήταν σίγουροι ότι θα γυρίσουν το βράδυ. Ακόμα και τότε δεν προσπαθούσαν σχεδόν ποτέ να το σκάσουν ή να αντιδράσουν. Κι αυτό ακριβώς χρειαζόταν: Το ήσυχο αρνί είναι ό,τι πρέπει για τον λύκο.

~~

Ο Σολζενίτσιν πήρε το βραβείο Νόμπελ επειδή η Σουηδική Ακαδημία τον βρήκε αρκετά αντικομμουνιστή (τι άλλο θα μπορούσε να ήταν, μ’ αυτά που είχε δει και ζήσει;)

Όμως δεν πρέπει να μπερδευόμαστε, όταν διαβάζουμε τις εκκαθαρίσεις που έκαναν οι Σοβιετικοί. Τις φυλακές, δεν τις δημιουργούν τα πολιτικά συστήματα.

Είτε πρόκειται για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, είτε για τα Γκουλάγκ των Σοβιετικών, είτε για τα κολαστήρια των απανταχού δικτατοριών, είτε για τα Γκουαντάναμο του “ελεύθερου κόσμου”, είτε για τα στρατόπεδα “φιλοξενίας” προσφύγων στο πίσω μέρος της αυλής μας.

Οι φυλακές, όπως και τα πολιτικά συστήματα, είναι ανθρώπινες κατασκευές. Εμείς είμαστε τα Γκουλάγκ.

Καθώς ακολουθούσαμε τον μακρύ, λοξό δρόμο της ζωής μας, τρέχαμε ευτυχισμένοι ή σερνόμαστε δυστυχισμένοι μπροστά από φράχτες, φράχτες, φράχτες. Και δεν κάναμε ποτέ τη σκέψη: Τι να βρίσκεται από πίσω τους;

Δεν επιχειρήσαμε ούτε με τα μάτια, ούτε με τη σκέψη να κοιτάξουμε πίσω απ’ αυτούς τους φράχτες -κι όμως εκεί ακριβώς αρχίζει η χώρα Γκουλάγκ, δίπλα μας, εντελώς δίπλα μας, δυο μέτρα από μας.

Ούτε προσέξαμε ποτέ, σ’ αυτούς τους φράχτες, τον αμέτρητο αριθμό από τις κλειδαμπαρωμένες, καλά καμουφλαρισμένες πόρτες και αυλόπορτες. Όλες, όλες αυτές οι αυλόπορτες ήταν ετοιμασμένες για μας.

~~

Κάποιος μπορεί να πει ότι δεν ζούμε την τρομοκρατία, έτσι όπως την έζησαν οι συγκαιρινοί του Σολζενίτσιν. Όχι τουλάχιστον εμείς, οι δυτικοί.

Θα έχει δίκιο: Η νεοφιλελεύθερη τρομοκρατία είναι διαφορετική απ’ τη σοβιετική.

Οι φυλακές, κι οι φυλακισμένοι, κοστίζουν (στις ΗΠΑ έχουν κάνει τις φυλακές ιδιωτικές επιχειρήσεις). Άλλωστε είναι προτιμότερο να είσαι έξω, “ελεύθερος”, και να παράγεις, να δουλεύεις, να καταναλώνεις, παρά να σε τρέφει το κράτος.

Πλέον συλλαμβάνονται λίγοι πολιτικοί κρατούμενοι, παραδειγματικά, και τα media φροντίζουν να συμπληρώσουν το έργο της αντιτρομοκρατικής, προκειμένου κανείς να μην αντιδράσει.

Όσοι μένουμε έξω τρομοκρατούμαστε οικονομικά. Επιβιώνουμε δια της βίας και μαθαίνουμε (πάντα απ’ τα media) ότι η επόμενη χρονιά θα είναι ακόμα χειρότερη για μας. Αν δεν μείνουμε άστεγοι, αν δεν μείνουμε άνεργοι, αν δεν μείνουμε ανασφάλιστοι, θα πρέπει να ευχαριστούμε τον θεό και την τύχη.

Στρατιές από υποαπασχολούμενους δυτικούς, με μισθό κάτω απ’ τα όρια της φτώχειας, παρακολουθούν reality και αγώνες πανηγυρίζοντας. Βλέπουν τους “ηγέτες”, τους τραπεζίτες και τους μαφιόζους να συσσωρεύουν πλούτη, βλαστημούν το γυαλί και συνεχίζουν να εργάζονται για 490 ευρώ (αν έχουν δουλειά). Το ήσυχο αρνί είναι ό,τι πρέπει για τον λύκο.

Στριμώχνονται για ένα μπάνιο στην εθνική οδό, χαίρονται για δέκα αυγουστιάτικες μέρες στην καλύτερη περίπτωση, κι έπειτα επιστρέφουν στα αστικά γκουλάγκ της ζωής τους.

~~

Ο Κόσμος άλλαξε, αυτό είναι αλήθεια. Όμως όλοι -και καθένας χωριστά, προπάντων αυτό, πάντα χωριστά- συνεχίζουμε να είμαστε το κέντρο του κόσμου. Κανείς δεν θέλει να ξέρει τι υπάρχει πίσω απ’ τους φράχτες.

Κι όταν έρθει η ώρα της σύλληψης, της εκμετάλλευσης, της απόλυσης, της φτώχειας, της κατάσχεσης, ρωτάμε: “Εμένα; Γιατί;”

Αλλά, φυσικά, κανείς δεν θα σου απαντήσει.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τα αποσπάσματα είναι από το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, εκδόσεις Πάπυρος, μετάφραση Κίρα Σίνου (πιο γνωστή για τα παιδικά της βιβλία. Το “Στη χώρα των μαμούθ” θυμάμαι ότι το διάβασα όταν ήμουν 10 χρονών, άρρωστος με ανεμοβλογιά.)

Ευχαριστώ πολύ τους φίλους που με βοήθησαν (μέσω donate) να αποκτήσω αυτό το σπουδαίο βιβλίο.

Γελωτοποιός https://sanejoker.info/2017/07/gulag.html

http://ameiniasopallineus.blogspot.gr/

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΡΟΤΑΛΙΕΣ

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες 

για τους κροταλίες

Οι κροταλίες είναι δηλητηριώδη φίδια που χαρακτηρίζονται από μια τμηματική κουδουνίστρα στην άκρη της ουράς που
παράγει ένα ζωντανό ήχο όταν δονείται.

Υπάρχουν περίπου 36 γνωστά είδη κροταλίων .

Οι κροταλίες είναι ιθαγενείς στην Αμερική , συναντάμε από τον νότιο Καναδά έως την κεντρική Αργεντινή, αλλά είναι πιο άφθονοι και ποικίλοι στις νοτιοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες και το βόρειο Μεξικό.

Οι κροταλίες μπορούν να βρεθούν σε μια μεγάλη ποικιλία οικοτόπων . Είναι πιο άφθονοι στις νεφελώδεις άμμους της Νοτιοδυτικής Αμερικής, αλλά και σε βραχώδεις περιοχές, λιβάδια, έλη και δάση.

Οι Κροταλίες έχουν διάρκεια ζωής από 10 έως 25 ετών στην άγρια φύση.

Τα περισσότερα είδη κροταλία έχουν μήκος 0,6 έως 1,2 μέτρα (2 έως 4 πόδια) .

Το μεγαλύτερο είδος κροταλίας είναι ο ανατολικός ραβδόσχημος ( Crotalus adamanteus ), φτάνοντας έως 2,4 μέτρα μήκος και βάρος από 1,8 έως 4,5 κιλά.

Το μικρότερο είδος  είναι ο  κροταλίας (Crotalus willardi) με μήκος από 30 έως 60 εκατοστά (1 έως 2 πόδια).

Οι κροταλίες είναι γνωστοί για τα σχετικά βαριά τους σώματα και τις διαμαντοειδείς κεφαλές .

Το δέρμα του κροταλία έχει ένα σύνολο αλληλεπικαλυπτόμενων  φολίδων που καλύπτουν ολόκληρο το σώμα, παρέχοντας προστασία από διάφορες απειλές όπως αφυδάτωση και φυσικά τραύματα.

Το δέρμα των κροταλίων είναι περίπλοκο με τέτοιο τρόπο ώστε να τους καμουφλάρει από τους θηρευτές τους. Οι κροταλίες γενικά δεν έχουν λαμπερά χρώματα, αλλά βασίζονται σε λεπτές γήινες αποχρώσεις που μοιάζουν με το περιβάλλον.

Οι κροταλίες παίρνουν το όνομά τους από ειδικές κατασκευές στην άκρη της ουράς τους . Η κουδουνίστρα τους αποτελείται από δακτυλίους κερατίνης (το ίδιο υλικό που κατασκευάζονται  τα νύχια μας). Όταν δονείται, η κουδουνίστρα δημιουργεί ένα συριστικό ήχο που προειδοποιεί τους πιθανούς θηρευτές. Είναι ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό και εξαιρετικά εξελιγμένο σύστημα πρόληψης-αποφυγής.

Τα μάτια τους είναι οξέα κατά τη διάρκεια της ημέρας αλλά και καλά προσαρμοσμένα στη νυκτερινή χρήση. Έχουν κάθετες κόρες, όπως τα μάτια της γάτας.

Οι κροταλίες είναι αγκαθωτοί - έχουν όργανα ανίχνευσης θερμότητας που βρίσκονται σε κοιλώματα κοντά στα μάτια . Οι θερμικά ευαίσθητες κοιλότητες ανιχνεύουν τη θερμότητα του θηράματος και τα νεύρα μεταδίδουν αυτές τις πληροφορίες στην ίδια περιοχή
του εγκεφάλου που δέχεται τις οπτικές νευρικές παλμώσεις. Είναι ακριβές να πούμε ότι ο κροταλίας "βλέπει" μια θερμική εικόνα του θήρατός του και μπορεί να χτυπήσει στο σκοτάδι αν το θήραμα είναι ακόμα ελαφρώς θερμότερο από το φόντο του.

Οι κροταλίες έχουν μια εξαιρετικά έντονη αίσθηση οσμής . Μπορούν να αισθανθούν τα οσφρητικά ερεθίσματα, τόσο μέσα από τα ρουθούνια τους, όσο και τρυπώντας τις γλώσσες τους, οι οποίες φέρουν σωματίδια που φέρουν μυρωδιά στα
όργανα του Jacobson στην οροφή των στόχων τους.

Όλοι οι κροταλίες είναι δηλητηριώδεις . Ορισμένοι είναι πιο δηλητηριώδεις από τους άλλους.
Το είδος και ο οικότοπος του φιδιού καθορίζει πόσο ισχυρό είναι το δηλητήριό του και μπορεί να ποικίλει μέσα σε ένα μόνο είδος.

Οι κυνόδοντες του κροταλίνου εισάγουν το δηλητήριο στο θήραμά του όταν χτυπάει με ταχύτητα περίπου πέντε δέκατα του δευτερολέπτου!

Το δηλητήριο παρέχεται από τους αδένες πάνω από την άνω γνάθο, μέσω του αγωγού δηλητηρίου και έξω από τα διευρυμένα, κοίλα δόντια, γνωστά ως κώνοι. Ο κροταλίας μπορεί να ελέγξει την ποσότητα του δηλητηρίου που απελευθερώνει.

Το δηλητήριό τους παραλύει το θήραμα, το οποίο καταπίνουν ολόκληρο. .

Οι κροταλίες τρέφονται κυρίως με μικρά θηλαστικά και πουλιά. Τρώνε επίσης φίδια όπως άλλους κροταλίες και φιδάκια, σαύρες , βατράχια και μεγάλα έντομα όπως ακρίδες .

Οι κροταλίες αναζητούν μόνο φαγητό όταν πεινούν . Ένας ενήλικας κροταλίσς  χρειάζεται περίπου δύο εβδομάδες μεταξύ των γευμάτων, κατά μέσο όρο, ανάλογα με το πόσο μεγάλο ήταν το τελευταίο γεύμα του. Οι νεότεροι κροταλίες τρώνε συχνότερα, περίπου μία φορά την εβδομάδα.

Σχεδόν όλα τα ερπετά, συμπεριλαμβανομένων των κροταλίων, είναι ψυχρόαιμα . Ως ψυχρόμορφα πλάσματα, οι κροταλίες εξαρτώνται από τον ήλιο για να τους ζεσταίνουν σε ικανοποιητικές θερμοκρασίες και σκιερούς χώρους για να κρυώσουν.

Όσοι βρίσκονται σε πιο εύκρατες ζώνες, όπου οι θερμοκρασίες μπορούν να μειωθούν στους 4 ° C (40 ° F), εισέρχονται σε μια περίοδο αδράνειας , το χειμώνα που είναι ηρεμία παρόμοια με τη χειμερία νάρκη. Για να μην καταψυχθούν, οι κροταλίες συγκεντρώνονται σε πετρώματα και σχηματίζουν σφαίρες με το σώμα τους.

Οι βραχώδεις ρωγμές, τα βράχια και τα απορρίμματα των φύλλων καθιστούν ασφαλείς τόπους για τους κροταλίες.

Οι κροταλίες συχνά επιστρέφουν για ζευγάρωνα στον ίδιο τόπο στην ίδια μέρα, κάθε χρόνο και μερικές φορές ταξιδεύουν αρκετά μίλια για να φτάσουν εκεί. Το μεγαλύτερο είδος κροταλιών ζευγαρώνει το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο, ενώ κάποια είδη ζευγαρώνουν μόνο την άνοιξη ή κατά τη διάρκεια της άνοιξης και του φθινοπώρου.

Οι κροταλίες είναι ωοτόκοι . Αυτό σημαίνει ότι γεννούν αυγά τα οποία διατηρούν μέσα στο σώμα τους  Τις περισσότερες φορές υπάρχουν 8 με 10 μωρά γεννημένα ταυτόχρονα.

Οι νεαροί κροταλίες είναι σχεδόν ανεξάρτητοι λίγα λεπτά μετά τη γέννησή τους και σε ορισμένα είδη το δηλητήριό τους είναι πιο τοξικό από τους ενήλικες .

Οι κροταλίες γενικά χρειάζονται αρκετά χρόνια για να ωριμάσουν, και τα θηλυκά συνήθως αναπαράγουν μόνο μία φορά κάθε
τρία χρόνια.

Στους φυσικούς τους θηρευτές περιλαμβάνουν αρπακτικά πουλιά, όπως κουκουβάγιες , αετοί  και γεράκια, καθώς και αλεπούδες , κογιότες , ασβοί, άγριόχοιροι και άλλα φίδια. Τα νεογέννητα  είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στη θήρα.

Τα περισσότερα είδη κροταλιών δεν κινδυνεύουν, σύμφωνα με τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN).

Οι κροταλίες διαδραματίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στα οικοσυστήματα τους, ελέγχοντας τους πληθυσμούς μικρών θηλαστικών.

Οι κροταλίες έχουν μια ανεπιτυχή φήμη για να είναι επιθετικές , παρότι αποφεύγουν την ανθρώπινη επαφή και επιτίθενται μόνο όταν προκαλούνται άμεσα, χτυπάνε τις ουρές τους ως προειδοποίηση πριν χτυπήσουν.

Είναι επίσης σφήνα , ένα δεύτερο στοιχείο της προειδοποιητικής στάσης που συχνά παραβλέπεται και επισκιάζεται από
την κουδουνίστρα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι που δαγκώνουν με κροταλίες έχουν ακούσει κατά λάθος σε αυτές - επομένως παρακολουθήστε όπου περπατάτε!

Τα τσιμπήματα τους μπορεί να είναι επικίνδυνα αλλά πολύ σπάνια θανατηφόρα για τον άνθρωπο.

Οι ζωγραφιές των Αζτέκων, οι ναοί της Κεντρικής Αμερικής και τα μεγάλα ταφικά νεκροταφεία στις νοτιοανατολικές Ηνωμένες
Πολιτείες συχνά κοσμούνται με απεικονίσεις κροταλίων, συχνά μέσα στα σύμβολα και τα εμβλήματα
των πιο ισχυρών θεοτήτων.

Ο κροταλίας έγινε ένα συμβολικό ζώο για τους Κολοναίους κατά την περίοδο του επαναστατικού πολέμου και
απεικονίζεται εμφανώς στη σημαία Gadsden. Συνεχίζει να χρησιμοποιείται ως σύμβολο από τον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών
και από πολιτικά κινήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Interesting facts about rattlesnakes | Just Fun Facts

ΠΟΛΕΜΟΣ, Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΟΛΑΣΗ

Πόλεμος, η πραγματική κόλαση

22/07/2017

Η χαμένη ζωή στη Συρία. Η ενοχή του ιμπεριαλισμού. Η δική μας μακαριότητα…  Η κόλαση είναι εδώ!

Του Νίκου Τσούλια

      Ποιο είναι από τα λίγα πεδία αναφοράς τα οποία δεν μπορεί να προσεγγίσει η σκέψη του ανθρώπου; Τι είναι αυτό που προκαλεί μέσα από μια μαύρη σκιά το μείζον υπαρξιακό ερώτημα; Ποιος είναι ο απόλυτος φόβος όλων των ανθρώπων, όπου γης και όπου χρόνου; Δεν είναι ο θάνατος;

      Και ενώ λοιπόν το πρώτο των πρώτων πρόβλημα όλων των ανθρώπων είναι ο θάνατος, δεν φαίνεται να δημιουργεί την ενότητα του είδους μας και να σεβόμαστε με τον πιο απόλυτο τρόπο το ιερό δώρο της ζωής. Γιατί προκαλούμε εμείς αυτό που είναι η απόρριψη του πιο ιερού δώρου, με την πρόκληση μαζικών μάλιστα θανάτων, στους άλλους! Ποια μπορεί να είναι η βαθιά ουσία όλων των πολιτισμών μας, όταν κυριαρχούμαστε ως λαοί και ως έθνη, ως πολίτες και ως κοινωνίες, ως ιδεολογίες και ως θρησκείες από τη σκιά του θανάτου που απλώνει κάθε πόλεμος;

      Μπορεί να έχουμε κατακτήσει εργαλεία και εργαλεία για να βελτιώνουμε και να επεκτείνουμε τη ζωή μας – αλλά ως προς τι όλα αυτά όταν δεν την σεβόμαστε; Μπορεί να έχουμε δημιουργήσει τεχνολογικά θαύματα και το μέλλον μας με βάση αυτά να φαντάζει προκλητικά συναρπαστικό – αλλά ποια είναι η τελική τους αξία όταν δεν αφήνουμε ανθρώπους και λαούς να τα γευθούν; Μπορεί να έχουμε γίνει εν δυνάμει δημιουργοί αναπλάθοντας το ίδιο το φαινόμενο της ζωής – αλλά τι με αυτό όταν καταστρέφουμε εκατομμύρια ζωές του ίδιου είδους μας, του συλλογικού εαυτού μας;

      Ο πόλεμος έχει αποκτήσει και μια περίεργη νομιμοποίηση. Όλοι πολεμάμε για κάποιο δήθεν ιερό σκοπό: για να υπερασπίσουμε ή για να επεκτείνουμε την πατρίδα μας …γιατί την αγαπάμε, για να εξαπλώσουμε τη θρησκεία μας …γιατί είναι πιο κοντά στο Θεό, για να κυριαρχήσουμε με την ιδεολογία μας σε βάρος των «άλλων» …γιατί είναι καλύτερη – και όλοι αυτοί οι σκοποί είναι ιεροί! Αλλά δεν αναρωτιόμαστε ότι οι «άλλοι» είμαστε εμείς, ότι εμείς είμαστε «οι άλλοι» για τους δικούς μας «άλλους»! Γιατί, αν στοχαστούμε επ’ αυτής της τόσο απλής αλήθειας, θα είχαμε άλλη κουλτούρα, κουλτούρα σεβασμού της ζωής και του ανθρώπου.

      Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι κάνω αφαίρεση της πραγματικότητας, ότι προσεγγίζω ένα μείζον θέμα από ανάλαφρη σκοπιά, ότι αγνοώ τις πραγματικές αιτίες και τα ισχυρά κάθε φορά συμφέροντα που ανοίγουν και επιβάλλουν το ζήτημα του πολέμου. Και εν μέρει είναι ορθή αυτή η παρατήρηση. Όμως θέλω να τονίσω την απουσία πραγματικής φιλειρηνικής αντίληψης και πρακτικής στον πυρήνα της σκέψης του ανθρώπου, ότι ο άνθρωπος δεν αντιστέκεται σχεδόν καθόλου στις αιτίες και στους λόγους που προκαλούν τον πόλεμο και σκορπίζουν το θάνατο, το μαζικό θάνατο, τον αναίτιο θάνατο, τον ανίερο θάνατο. Γιατί μπορούμε να «δεχτούμε» το θάνατο που προκύπτει έξω από τις δικές μας αιτίες, από ένα τροχαίο ατύχημα – και όχι πάντα -, από μια φυσική καταστροφή (σεισμός, πλημμύρα κλπ), αλλά πώς μπορούμε εμείς να προκαλούμε με ευθύ και απόλυτο τρόπο το θάνατο;

      Γιατί δεν μπορούσαν να αναρωτηθούν οι Ευρωπαίοι του διαφωτισμού και του ορθολογισμού ότι οι θρησκευτικοί πόλεμοι που ερήμωσαν την ήπειρό μας ήταν ανόητοι; Γιατί δεν μπορούσαν να προβληματιστούν οι Γερμανοί ότι δεν μπορούν να κατακτήσουν τον κόσμο με εργαλείο το ναζισμό, ότι δεν μπορεί το Παρίσι να γίνει γερμανικό… και να σκεφτούν ότι όλη αυτή η βαρβαρότητα του θανάτου που εξαπέλυσαν θα έπεφτε και στα παιδιά τους και σ’ αυτούς τους ίδιους; Γιατί δεν μπορούσαν να αναρωτηθούν ότι δεν είχαν κανένα δικαίωμα επί της ζωής των Εβραίων, των ρομά, των κομμουνιστών, των ατόμων με αναπηρία, των ομοφυλόφιλων, των παιδιών, των μωρών; Δεν μπορούσε να φτάσει η σκέψη τους ότι όλη αυτή η μαύρη σκιά των εκατομμυρίων θανάτων θα έπεφτε κάποια στιγμή ως απόλυτη ενοχή στο έθνος τους στον αιώνα τον άπαντα; Δεν μπορούσαν να αναλογιστούν ότι το αν φέρουν την κόλαση στη Γη, θα τους περιλάβει και αυτή;

      Αυτά δεν είναι υποθέσεις του χθες. Και σήμερα αναπτύσσονται και εκδηλώνονται οι μαύρες σκιές του πολέμου. Οι βομβαρδισμοί των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης σε ξένα κράτη και οι μαζικοί θάνατοι, το ξερίζωμα και η προσφυγιά είναι τωρινά γεγονότα και όχι της ιστορίας. Επινοούμε ως αιτία όλου αυτού του σκηνικού του σύγχρονου και ανήθικου πολέμου, το κτύπημα της τρομοκρατίας. Αλλά ξέρουμε όλοι ότι δεν είναι αυτή η αιτία. Ξέρουμε πολύ καλά ότι αιτία είναι τα γεωστρατηγικά συμφέροντα και κτήση των ενεργειακών πηγών, είναι η ίδια η έκφραση, η «φύση» του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.

      Και το φοβερό είναι ότι και η τρομοκρατία αυτό ακριβώς παρουσιάζει ως δική της αιτία για το θάνατο που προκαλεί στα αθώα θύματα στα μετρό ή στα αεροδρόμια της Ευρώπης, τις παράπλευρες απώλειες στη Συρία και στο Ιράκ. Η κάθε πλευρά θέτει ως αιτία το αποτέλεσμα του άλλου – μόνο που είναι και οι δύο δήθεν αντιτιθέμενες πλευρές στην ίδια πλευρά, στην πλευρά του πολέμου. Βάζει μάλιστα η τρομοκρατία και το σκοταδισμό του θρησκευτικού φονταμενταλισμού να επικυρώνει τις ανήθικες πράξεις της. Όταν βλέπουμε παιδιά 15 χρονών να σκοτώνουν ή να γίνονται κινητές βόμβες, νιώθουμε ένα πρωτόγνωρο φόβο για το μίσος που έχει αποικίσει την αθωότητα της ψυχής τους. Αλλά δεν σκεπτόμαστε και δεν αναρωτιόμαστε και δεν εναντιωνόμαστε στην ίδια αιτία της βαρβαρότητας της δικής μας πλευράς. Και δυστυχώς δεν διδασκόμαστε από την ιστορία, δεν βλέπουμε ότι αυτό το έλλειμμα σκέψης και ορθολογισμού θα το βρούμε μπροστά μας.

      Ποια κόλαση άραγε φοβόμαστε, όταν εμείς οι ίδιοι την δημιουργούμε και κάνουμε μάλιστα τους ανήξερους; Η Ελλάδα της κρίσης, η χώρα που δέχεται σε μεγάλο βαθμό το δράμα των προσφύγων, ο λαός που συμμερίζεται τον πόνο των αθώων θυμάτων στις χώρες της Ασίας και στις άλλες χώρες της Ευρώπης μήπως πρέπει να αναπτύξουμε ένα κίνημα ειρήνης, ένα κίνημα ζωής;

Οι βομβαρδισμοί στη Συρία

Η τεχνολογία του πολέμου της Δύσης στη Συρία. Η βαρβαρότητα έρχεται από τον ουρανό που τον έχουμε για να τον θαυμάζουμε και για να ονειρευόμαστε!

https://anthologio.wordpress.com/

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙΤΩΝ ΓΑΜΠΡΩΝ ΤΗΣ ΦΑΛΗΡΙΚΗΣ ΕΞΕΔΡΑΣ

Το κυνήγι των γαμπρών 

της φαληρικής εξέδρας

by ellas

Οι πέντε αυτές δεσποινίδες αμίλητες με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο στα χείλη 
μοιράζουν σε κάθε διερχόμενο Έλληνα ομογενή πάνω στην εξέδρα του Νέου Φαλήρου από ένα φάκελο.

Του Στέφανου Μίλεση

Τον Απρίλιο του 1929 εκδρομείς από την Ένωση ομογενών των Η.Π.Α. οι γνωστοί ΑΧΕΠΑΝΣ, αποβιβάζονται με λέμβους στην αποβάθρα του Νέου Φαλήρου. Στα ανοιχτά μένει αράδα το πλοίο τους να φωτίζει τα βράδια με τα λαμπιόνια του το σκοτάδι του φαληρικού όρμου και να κάνει τον περίπατο στην ακτή ακόμα πιο ειδυλλιακή.

Ανάμεσα στο πλήθος των Ελλήνων ομογενών ξεχωρίζουν με την παρουσία τους πέντε δεσποινίδες, οι οποίες αν και είναι καλά ντυμένες, ωστόσο η ενδυμασία τους ήταν απλή, χωρίς εντυπωσιακά κοσμήματα ή έντονα χρώματα. Οι ομογενείς που μόλις πατάνε το πόδι τους στην εξέδρα, αρχίζουν να τη διαβαίνουν με κατεύθυνση προς τη στεριά, υποχρεωτικά περνούν από μπροστά τους.

Οι πέντε αυτές δεσποινίδες αμίλητες με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο στα χείλη μοιράζουν σε κάθε διερχόμενο ομογενή από ένα φάκελο. Στην εξωτερική του όψη ο φάκελος αυτός φέρει τυπωμένες δύο διασταυρούμενες σημαίες μια ελληνική και μια αμερικανική. Ακριβώς από κάτω με μεγάλα γράμματα είναι τυπωμένη στα αγγλικά η λέξη “Wellcome” δηλαδή «Καλώς ήρθατε».

Οι ομογενείς κοιτούν με περιέργεια τους φακέλους αυτούς και σχεδόν όλοι τους ανοίγουν εκείνη τη στιγμή για να δουν τι μπορεί να περιέχουν. Τότε με έκπληξη διαπιστώνουν ότι εντός του φακέλου υπάρχει μια επιστολή που γράφει τα εξής:

«Μην φύγετε χωρίς τον απαραίτητο σύντροφο του βίου σας. Προτιμήσατε τας ελληνίδας ως συζύγους, ως μητέρας. Προσφέρετε την μεγαλύτερη υπηρεσία στον εαυτό σας και στην Πατρίδα. Επισκεφθείτε το γραφείο μας: Οδός Μαυρομιχάλη αριθμό …, έναντι θεάτρου Ολύμπια».

Λίγο πιο κάτω σαν να ήταν υποσημείωση η επιστολή συμπληρώνει: «Το προσωπικό του γραφείου εκ σοβαρών κυρίων και δεσποινίδων».

Στο πίσω μέρος της πληροφοριακής αυτής επιστολής είναι τυπωμένο ένα ποίημα του Πολέμη.

«Με πόθο ο άντρας ψάχνοντας/να βρει την ευτυχία/ παλεύει ακούραστα, νικά/της φύσεως τα στοιχεία….»

Κάτω από τους στίχους υπάρχει κάτι ακόμα ως συμπλήρωμα.

«Έτσι κι εσείς! Ήλθατε γεμάτοι ζωή, ενθουσιασμό, ελπίδες και πλούτη, με ένα όμως …ψυχικό κενό!».

Ομογενείς της Αμερικής στην εξέδρα του Νέου Φαλήρου.

Οι ομογενείς που παραλάμβαναν και διάβαζαν την επιστολή έμεναν πραγματικά εντυπωσιασμένοι καθώς η πρωτοτυπία της και η καλή παρουσίασή της ξεπερνούσαν σε επαγγελματισμό τις αντίστοιχες αμερικανικές αγγελίες. Και πραγματικά οι περισσότεροι ομογενείς δεν πέταγαν τις επιστολές αλλά τις έκρυβαν με επιμέλεια στην τσέπη τους, έχοντας κατά νου πριν επιστρέψουν να πραγματοποιήσουν μια επίσκεψη στο συγκεκριμένο γραφείο συνοικεσίων, το οποίο έφερε την παράξενη επωνυμία «Πανελλήνια Κοινωνική Ένωση».

Μπάνια στην φαληρική εξέδρα το 1937.

Δεν γνωρίζουμε πόσοι τελικά από τους ομογενείς πριν να επιστρέψουν αποφάσισαν να καλύψουν το «ψυχικό κενό» το οποίο η επιστολή ανέφερε. Γεγονός είναι ότι έκτοτε κάθε φορά που περιηγητικά πλοία κατέφταναν στον φαληρικό όρμο, διάφορες κυρίες από γραφεία συνοικεσίων αντιγράφοντας τη κίνηση της «Πανελλήνιας Κοινωνικής Ένωσης» προσέφεραν χέρι-χέρι επιστολές με τις διευθύνσεις των γραφείων τους.

Αυτού του είδους η υποδοχή έγινε πανελληνίως γνωστή όπως και το ενδιαφέρον των Ελλήνων ομογενών να έχουν νύμφες από την πατρίδα. Από την άλλη το εθνικό μας προϊόν που ήταν η φτώχεια και που ευδοκιμούσε μόνιμα στην Ελλάδα, εξανάγκαζε πολλές δεσποινίδες να αναζητήσουν την τύχη τους εκτός συνόρων. Και έτσι γινόταν το πάντρεμα. Με αρχή την περίφημη φαληρική εξέδρα.

Τα χρόνια όμως περνούσαν, οι επιχειρηματίες και άλλοι επιτήδειοι μυρίζοντας το χρήμα που είχε η επιχείρηση «νύμφες», χρήμα που ήταν μάλιστα αμερικανικά δολάρια, επένδυσαν σε γραφεία συνοικεσίων. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 τα γραφεία συνοικεσίων πλήθαιναν το ίδιο και οι εκπρόσωποί τους πάνω στη στενή φαληρική εξέδρα. Οι επιχειρηματίες προξενήτρες είχαν παύσει πλέον να ελέγχουν το ποιόν των Ελληνίδων «νυμφών» στηριζόμενες αποκλειστικά και μόνο στην ανάγκη των Ελλήνων ομογενών της Αμερικής να βρουν Ελληνίδα νύμφη στο μικρό διάστημα επισκέψεώς τους στη χώρα μας. Έτσι προτάθηκαν ως κατάλληλες νύμφες για πραγματικά σοβαρούς κυρίους, ακατάλληλες κυρίες με «σκοτεινό» παρελθόν και προϋπηρεσία στο μεγάλο λιμάνι ή στην καλύτερη περίπτωση προερχόμενες από αρτίστριες των πειραϊκών βαριετέ.

Πολλοί γάμοι ατύχησαν και ήδη από το 1937 και ύστερα τέτοιου είδους γραφεία και κυρίες υποδοχής δεν λαμβάνονταν υπόψη από τους αφικνούμενους ομογενείς. Πολλές απελπισμένες γυναίκες που επιδίωκαν επίσης τη μετανάστευση χάραζαν πάνω στα κάγκελα της εξέδρας διάφορα μηνύματα εκδήλωσης ενδιαφέροντος. Αλλά και τα ίδια τα γραφεία ακόμα χάραζαν τις διευθύνσεις τους πάνω σε αυτά για κάθε ενδιαφερόμενο.

Άφιξη ομογενών το 1937. Η εξέδρα στολισμένη με ελληνικές σημαίες για την υποδοχή. Στο βάθος το περιηγητικό πλοίο με το οποίο έφτασαν. Τα καΐκια εκτελούν ακατάπαυστα τη μεταφορά.

Η έκφραση «της π… το κάγκελο» που ταυτίστηκε με την εξέδρα του Νέου Φαλήρου, αποτελούσε και μόνο έκφραση κοροϊδίας, αποτροπής για κάθε γνωστικό άνδρα, ότι μέσω πίσω από κάθε σοβαρή κυρία εκπρόσωπο ενός γραφείου συνοικεσίων, υπάρχει ένα κύκλωμα προώθησης νυμφών μεταξύ των οποίων πολλές ήταν αμφιβόλου ηθικής. Δεν συνέβαινε στην κυριολεξία όπως έχει γραφτεί και ευρέως κυκλοφορήσει.

Η εξέδρα του Νέου Φαλήρου ανήκε ιδιοκτησιακά στην εταιρεία Σιδηροδρόμων Αθηνών – Πειραιώς και σε παλαιότερες εποχές χώριζε τα ανδρικά από τα γυναικεία λουτρά.

Εξάλλου πριν από τη δεκαετία του ’30 η ηθική της εποχής (από τις αρχές του αιώνα) απαγόρευε ακόμα και την προσέγγιση των ανδρών στα γυναικεία λουτρά. Για την εφαρμογή της σε όλη την διάρκεια του θέρους υπήρχαν περιπολίες από ναύτες του λιμεναρχείου κατά μήκος της εξέδρας αλλά και με βάρκες κατά μήκος των ακτών. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα τα περιηγητικά πλοία σπανίως εκτελούσαν πλόες. Η εξέδρα αποτέλεσε επίσημο σημείο εισόδου στη χώρα Βασιλέων, Πρωθυπουργών, ξένων και ντόπιων πολιτικών, ηθοποιών και άλλων διασημοτήτων. Πίσω της δέσποζε όλη η κοσμική ακτή του Φαλήρου με τα υπέρλαμπρα ξενοδοχεία και τα υπόλοιπα κέντρα. Σε μια περιοχή όπου τα οικονομικά συμφέροντα ήταν πολλά, κανείς δεν θα επέτρεπε να συμβεί στην πραγματικότητα ένα τέτοιο γεγονός.

Πηγές: Ως προς το κύριο γεγονός χρησιμοποιήθηκε η Εφημερίδα «Ακρόπολις» φ. 12ης Απριλίου 1929. Συμπληρωματικά φύλλα της ίδιας εφημερίδας που καταγράφουν τις αφίξεις των ομογενών τη δεκαετία του ’30. Από εδώ.

https://ellas2.wordpress.com/