Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΝΑΖΙ ΠΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΕ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΤΟΥ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ

Η κόρη του αρχιΝαζί που εκτέλεσε τον δολοφόνο του Τσε Γκεβάρα

Βολιβιανή ζούγκλα, χωριό Λα Ιγκέρα, πρόποδες Άνδεων, ξημέρωμα 9ης Οκτωβρίου 1967

Ο συνταγματάρχης του βολιβιανού στρα­τού Ρομπέρτο Κιντανίλια Περέιρα είχε κάθε λόγο 

να πετάει στα σύννεφα από χαρά. Ίσιωσε με τον δείκτη και τον αντίχειρά του το λεπτό,

φροντισμένο μαύρο μουστάκι του και προέταξε το σαγόνι του, ώστε να μη φαίνεται το 

προ­γούλι του. Στη συνέχεια πλησίασε τον λιγομίλητο άνδρα με τα πολιτικά ρούχα, τον

 οποίο φώναζε Φέλιξ Ροντρίγκες και που γνώριζε ότι ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος της 

CIA. Με στόμ­φο του ανακοίνωσε: «Σενιόρ, μέσα στο σχολείο βρίσκεται αιχμάλωτος, 

έπειτα από καταδίωξη και μάχη με τις δυνάμεις μας, ο νούμερο ένα ε­πικίνδυνος εχθρός 

των χωρών μας. Ακολουθή­στε με, παρακαλώ».

Οι δυο άνδρες πέρασαν από την πόρτα του σχολείου, το οποίο είχε μεταβληθεί σε φρού­ριο

 Φαντάροι με τα όπλα στο χέρι φυλούσαν σκοπιά και άλλοι είχαν ζώσει τον εξωτερικό

 χώρο και περιπολούσαν. Καταμεσής μιας αί­θουσας που είχε αδειάσει από τα θρανία και 

υπήρχε μόνο ο μαυροπίνακας και ένας Εσταυ­ρωμένος στον τοίχο, καθόταν ήρεμος, σχεδόν

 χαμογελαστός ένας μαυρομάλλης άνδρας. Το αριστερό του πόδι τον πονούσε φριχτά και 

το αίμα από τη σφαίρα που τον είχε τραυματίσει, είχε καταβρέξει το σκούρο χακί, 

στρατιωτικό του παντελόνι. Η έκφρασή του όμως συνέχιζε να είναι γαλήνια.

Ο φαντάρος στην πόρτα της αίθουσας έκανε στην άκρη και ο Κιντανίλια μαζί με τον 

Ροντρί­γκες μπήκαν μέσα. Οι υπόλοιποι στρατιώτες που βρίσκονταν στην αίθουσα

 εξαφανίστηκαν σε ελάχιστα δευτερόλεπτα αφήνοντας μόνους τους τρεις άνδρες. «Σενιόρ»

 είπε ο συνταγμα­τάρχης «σας παρουσιάζω τον αιχμάλωτο. Χάρη στην αμέριστη βοήθειά

 σας ο ταραξίας Ερνέστο Τσε Γκεβάρα βρίσκεται στα χέρια μας. Τον συλλάβαμε προχθές 

στην περιοχή της χαρά­δρας του ξεροπόταμου Quebrada del Churo».

Ο Ροντρίγκες δεν πίστευε στα μάτια του. Είχε μπροστά του τον άνδρα που είχε ξεφτιλίσει 

τις ΗΠΑ στην Κούβα λίγα χρόνια πριν. Είχε μπρο­στά του τον γιατρό από την Αργεντινή 

που το ό­νομά του και μόνο έκανε τους νέους σε όλο τον κόσμο να βράζει το αίμα τους και

 δημιουργού­σε πρόβλημα σε ολόκληρη τη δυτική κοινωνία, και προπαντός στα συμφέροντα

 των ΗΠΑ. Είχε μπροστά του έναν επικίνδυνο άνδρα. «Εύγε, συνταγματάρχα» αρκέστηκε να

 πει ο Ροντρίγκες και βγήκε από την αίθουσα. Αμέσως, με ένα ε­λικόπτερο που τον περίμενε

 με αναμμένες τις μηχανές στο προαύλιο του σχολείου, απογει­ώθηκε για το Βαλεγκράντε 

για να ενημερώσει τους ανωτέρους του στις ΗΠΑ.

Ο Κιντανίλια ξαναμπήκε μέσα στο σχολείο. Πήγε στη γεμάτη από στρατιώτες αίθουσα και 

άρχισε να κοροϊδεύει τον Τσε: «Ήταν θέμα ω­ρών να πέσεις στα χέρια μας. Είσαι ένα 

κατακά­θι που του πρέπει ο θάνατος, σιχαμένε» πρό­λαβε να πει και, πριν κάποιος από τους 

φαντά­ρους καταλάβει τι συμβαίνει, ο αιχμάλωτος, που δεν ήταν δεμένος, σηκώθηκε

 αστραπιαία από την καρέκλα και άστραψε ένα χαστούκι στον θρασύδειλο συνταγματάρχη.

 Ύστερα ξανακάθισε ήρεμα.

Ο Κιντανίλια βγήκε κατακόκκινος και ντρο­πιασμένος από την αίθουσα. Πήγε στο γρα­φείο 

του διευθυντή του σχολείου όπου είχε εγκαταστήσει το «αρχηγείο» του και ύστερα από μια 

σύντομη σύσκεψη με τους αξιωματι­κούς Οβάλντο, Μιγκέλ Αγιορόα και Αντρές Σελντίσες,

 αποφάσισαν την εκτέλεση του αιχ­μαλώτου. Ο συνταγματάρχης ενημέρωσε τον δικτάτορα 

της χώρας και προϊστάμενό του, στρατηγό Ρενέ Μπαριέντος, ο οποίος συμφώ­νησε αμέσως

 και άναψε το «πράσινο φως».

«Φωνάξτε μου τον λοχία Μάριο Τεράν» πρόσταξε ο συνταγματάρχης στον φαντάρο έξω α­πό

 το γραφείο του και σε λίγα λεπτά ένας άν­δρας που η ανάσα του βρομούσε αλκοόλ 

προ­σπαθούσε να σταθεί προσοχή μπροστά του. «Τεράν, η πατρίδα σού αναθέτει ένα ύψιστο

 κα­θήκον. Θα την απαλλάξεις από έναν βρομιάρη κομμουνιστή που θέλει να σας πάρει τα 

σπίτια και να σας πετάξει στους δρόμους. Είναι στην αίθουσα του πρώτου ορόφου, ξέρεις

 τι πρέπει να κάνεις» είπε ο συνταγματάρχης και ο Τεράν, σαν να βρισκόταν ξαφνικά σε

 πλήρη διαύγεια, χαιρέτισε και εξαφανίστηκε με σταθερό βήμα.

Ο συνταγματάρχης κάθισε αναπαυτικά στην καρέκλα του, άναψε ένα τσιγάρο και 

χαμογέ­λασε. Από τον πρώτο όροφο ακούστηκε μια δυνατή φωνή: «Ήρθατε να με σκοτώσετε.

 Ρίξε, δειλέ, έναν άντρα θα σκοτώσεις». Μια ριπή α­πό πολυβόλο έκανε τη φωνή να σωπάσει.

 Στη συνέχεια δυο μεμονωμένοι πυροβολισμοί. Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα είχε δολοφονηθεί με

 9 σφαίρες. Γαζώθηκε από το στέρνο μέχρι την κοιλιά, ενώ δυο σφαίρες στον κρόταφο και 

τον αυχένα τον αποτελείωσαν. Το ρολόι στο γραφείο του διευθυντή έδειχνε μία ώρα μετά το 

μεσημέρι...

Βερολίνο, 28 Δεκεμβρίου 1939

Το κουδούνι του εντυπωσιακού σπιτιού στην οδό Σαρλοτμπούρκερ 17 χτύπησε αρκετές φο­ρές. 

Το χιόνι και το τσουχτερό κρύο έξω έκαναν τον επισκέπτη να μην αντέχει να περιμένει για 

πολλή ώρα στον χιονιά. Το οίκημα φιλοξενούσε δυο εξέχοντα στελέχη του ναζιστικού 

κόμμα­τος. Την προσωπική σκηνοθέτιδα και φωτογρά­φο του ίδιου του Αδόλφου Χίτλερ, 

την 'Ελενα Μπέρτα Αμάλιε «Λένι» Ρίφενσταλ, και το δεξί της χέρι, τον κινηματογραφιστή

 Χανς Ερτλ.

Η πόρτα άνοιξε και ο λοχαγός με τη στολή των Υπηρεσιών Ασφαλείας (SD) των Ες-Ες 

μπή­κε και τίναξε το χιόνι από το παλτό του. Μια παι­δική φωνούλα από ένα κοριτσάκι τριών

 χρόνων που έτρεχε και κατέβαινε τα σκαλοπάτια της πολυτελούς κατοικίας, έκανε τον 

λοχαγό να α­φήσει τα δώρα στο πάτωμα, να σκύψει και να πάρει στην αγκαλιά του το 

παιδάκι.

«Θείε Κλάους, ήρθες. Πόσο μου έλειψες, α­γαπημένε μου θειούλη» του είπε και τον γέμισε

 φιλιά. «Βρε, κάθισε να σε δω, πόσο μεγάλωσες εσύ» είπε ο Γερμανός αξιωματικός. «'Εγινες  

ο­λόκληρη γυναίκα από την τελευταία φορά που σε είδα στο Μόναχο. Πάρε αυτό, είναι για 

σένα» και στο χέρι του εμφανίσθηκε διά μαγείας μια παιδική κούκλα τυλιγμένη σε 

πολυτελές αμπαλάζ. «Πάμε επάνω, ο μπαμπάς και η μαμά σε περιμένουν. Το φαγητό έχει 

σερβιριστεί και πει­νάω πολύ» είπε το κοριτσάκι με μια αθωότητα και τράβηξε τον άνδρα 

από το χέρι.

Εκείνο το βράδυ η μικρή Μόνικα Ερτλ, κόρη του Χανς και της Λένι, μόλις τελείωσε το 

φαγη­τό της, παρακάλεσε τη μητέρα της να μην πάει αμέσως για ύπνο. Βολεύτηκε στα 

μπράτσα της πολυθρόνας όπου καθόταν ο «θείος Κλάους» και απολάμβανε το μπράντι του 

ενώ συζητούσε με τους γονείς της, δίπλα στο αναμμένο τζάκι. Το τι έλεγαν οι μεγάλοι, η 

μικρή Μόνικα δεν το καταλάβαινε και ούτε και την ένοιαζε. Άκουγε σποραδικά λέξεις

 όπως «φύρερ», «Γερμανία», «Πολωνία», «Εβραίοι», μέχρι που παραδόθηκε στην αγκαλιά 

του Μορφέα ευτυχισμένη...

Αργότερα η μητέρα της την πήγε στο κρεβάτι της και καθώς επέστρεφε στο σαλόνι ο Χανς

 και ο Κλάους γελούσαν: «Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στους στρατιώτες μας, Χανς. 

Και αυτό το ξέρουν και οι Άγγλοι και οι Γάλλοι και οι Ρώσοι. Σε λίγο καιρό θα πίνουμε τον 

καφέ μας κάτω α­πό τον Πύργο του Άιφελ, αγαπητέ μου...».

Λίγους μήνες μετά, όταν ο πόλεμος είχε ξε­σπάσει για τα καλά σε κάθε γωνιά της Ευρώπης,

 ο «θείος Κλάους» τηλεγράφησε στην οικογένεια Ερτλ: «Αγαπημένοι μου φίλοι, πιστός στο 

όραμα του Φύρερ μας, ακολουθώ τα νικηφόρα στρατεύματά μας. Χανς, η υπόσχεση για τον 

καφέ κάτω από τον Πύργο του Άιφελ ισχύει ακόμη. Εξάλλου δεν βρίσκομαι μακριά από εκεί.

 Μετατέ­θηκα στη Λυών. Με εκτίμηση, Κλάους Μπάρ­μπι».

1η Απριλίου 1971, Γενικό Προξενείο Βολιβίας, οδός Αμ ΚαίεεΜαί ι, Αμβούργο

Ο γενικός πρόξενος της Βολιβίας στη Γερμα­νία καθόταν στο μεγάλο γραφείο του και έπινε

 τον καφέ φίλτρου που μόλις του είχε φέρει η γραμματέας του. «Ηλίθιοι Γερμανοί, δεν 

ξέρουν να πίνουν καφέ» σκέφτηκε, έκανε μια γκριμάτσα αηδίας και έσκυψε στα χαρτιά του.

 Ήταν ευχαριστημένος από τη ζωή του. Είχε έναν καλό μισθό και μια εξαιρετική θέση με 

κύρος. Όμως κάτι του έτρωγε τα σωθικά. Ένας αόριστος φό­βος για εκδίκηση από τα όσα 

είχε κάνει ως αξιω­ματικός του στρατού στη χώρα του. Όχι, οι βασανισμοί και οι δολοφονίες

 που είχε διαπράξει δεν τον τρόμαζαν. Η εκδίκηση όμως από κάποιο θύμα του ή συγγενή 

θύματός του τού έσφιγγε το στομάχι.

Η πόρτα χτύπησε και η γραμματέας του τού ανακοίνωσε πως μια Γερμανίδα θέλει να τον

 δει για να ρυθμίσει τη βίζα της. Σκόπευε να επισκεφθεί τη Βολιβία. «Πες της να περάσει»

 είπε. Ό­ταν την είδε, το σαγόνι του κρέμασε. Ίσιωσε με τον δείκτη και τον αντίχειρά του,

 το λεπτό, φρο­ντισμένο μαύρο μουστάκι του και προέταξε το σαγόνι του ώστε να μη 

φαίνεται το προγούλι του. «Καθίστε, σε τι μπορώ να σας εξυπηρετήσω;» τη ρώτησε, χωρίς 

να πάρει τα μάτια του α­πό το λευκό πουκάμισο της γυναίκας, που είχε ανοίξει τα πάνω

 κουμπιά και διαγραφόταν ένα εντυπωσιακότατο μπούστο. Ήταν ξανθιά, με έ­να υπέροχο 

πρόσωπο και ένα εκπληκτικό κορμί.

Ο πρόξενος ξεροκατάπιε, σήκωσε το δάχτυ­λό του πριν η γυναίκα μιλήσει και από την 

ενδο­συνεννόηση είπε στη γραμματέα του να φέρει άλλον έναν καφέ. «Λοιπόν, δεσποινίς...».

 «Ερτλ, Μόνικα Ερτλ» του απάντησε η γυναίκα και συ­νέχισε: «Ενδιαφέρομαι να επισκεφτώ

 τη Βολιβία για ένα ντοκιμαντέρ. Ξέρετε, είχα μείνει εκεί με τον πατέρα μου μετά τον 

πόλεμο. Μεταναστεύ­σαμε εκεί για κάποια χρόνια μέχρι να ηρεμήσει η κατάσταση. 

Δικαστήρια πολέμου, Αμερικάνοι, Ρώσοι, Αντιλαμβάνεστε».

«Πώς, πώς» είπε ο πρόξενος και από μέσα του αναρωτήθηκε ποιος να ήταν ο πατέρας της.

 «Λοι­πόν, κυρία Ερτλ, μπορώ να σας εξυπηρετήσω ε­γώ για το θέμα της βίζας. Ορίστε η 

κάρτα μου. Έχει και το προσωπικό μου τηλέφωνο επάνω εάν τυχόν θελήσετε να πάμε για 

κανέναν καφέ και να με ξεναγήσετε στο Αμβούργο, που ακόμη το α­νακαλύπτω».

Η γυναίκα πήρε την κάρτα και διάβασε: Ρομπέρτο Κιντανίλια Περέιρα, γενικός πρόξενος 

Βολιβίας. Επιτέλους, τον είχε εντοπίσει. Μπρο­στά της είχε τον δολοφόνο του άνδρα που 

θαύ­μαζε και λάτρεψε περισσότερο από κάθε τι στη ζωή της. Εξάλλου τον είχε δει σε τόσες 

φωτογρα­φίες επάνω από το νεκροκρέβατο, δίπλα στον νε­κρό Τσε, να φουσκώνει σαν 

φασιανός για το «αν­δραγάθημά» του. Ήταν ο άνθρωπος που έκοψε τα δυο χέρια του 

γιατρού από την Αργεντινή και τα φύλαξε σε φορμόλη. Ναι, αυτός ήταν.

Από το μυαλό της πέρασε με ταχύτητα η Βο­λιβία. Τότε που έφυγε για εκεί από τη Γερμανία 

με τον πατέρα της, τότε που έμαθε για τον Τσε, τότε που η ζωή της άλλαξε και τα παράτησε

 όλα και βγήκε στο βουνό με το ψευδώνυμο «Ίμιλα η Ινδιάνα». Ευαίσθητη και ανήσυχη, 

υπέφερε για όλα όσα η οικογένειά της αδιαφορούσε: τις κοινωνικές ανισότητες, την αδικία,

 τους φτωχούς αγρότες και εργάτες, τους καταπιεσμένους Ινδι­άνους. Έγινε αντάρτισσα, 

πέρασε στην παρανο­μία και έβαλε έναν στόχο στη ζωή της. Να βρει τον δολοφόνο του Τσε.

Με σταθερό χέρι έβγαλε από την τσάντα της ένα μικρό θηρίο. Ένα colt cobra 38 special, 

που είχε προμηθευτεί από τη Ζυρίχη, από τον ακτιβιστή εκδότη Τζιάκομο Φελτρινέλι. 

Σημάδεψε τον πρόξενο, ο οποίος είχε χάσει το χρώμα του και έτρεμε. Το προγούλι του 

κουνιόταν ακανό­νιστα. «Vitoria o muerte, σενιόρ» του είπε και τον πυροβόλησε τρεις φορές.

Στο στήθος του πρώην συνταγματάρχη σχηματίστηκε ένα V α­πό τρεις μαύρες τρύπες που 

είχαν αρχίσει ήδη να ματώνουν. Η Μόνικα πήγε επάνω από το ά­ψυχο κορμί, έβγαλε την 

ξανθιά περούκα της και την άφησε στο γραφείο. «Φασίστα» μονολόγη­σε και εξαφανίστηκε.

Λα Παζ διοικητική πρωτεύουσα Βολιβίας, Νοέμβριος 1973

«Είσαι τρελή; Κυκλοφορείς έτσι έξω σαν να μη συμβαίνει τίποτε; Θα σε συλλάβουν πριν 

το καταλάβεις. Είσαι η νούμερο ένα επικηρυγμένη γυναίκα στη χώρα. 20.000 δολάρια

 δίνουν έστω για μια πληροφορία για το άτομό σου κι εσύ κυκλοφορείς έτσι και μου χτυπάς

 την πόρ­τα; Πέρασε μέσα». Ο Γάλλος Ρεζίς Ντεμπρέ, προσωπικός φίλος του Τσε, μόνιμος 

κάτοικος Βολιβίας, άνοιξε γρήγορα την πόρτα και, μόλις η γυναίκα πέρασε, κοίταξε δεξιά 

- αριστερά να βεβαιωθεί ότι δεν τους είχε δει κάποιο μάτι, την έκλεισε και κλείδωσε.

Ο Ρεζίς αγκάλιασε τρυφερά τη Μόνικα. Είχαν χαθεί για χρόνια. Εκείνη ήταν πλέον 

καταζητού­μενη για τη δολοφονία του Ρομπέρτο Κιντανίλια Περέιρα, εκείνος ένας Γάλλος 

διανοούμενος που βοηθούσε τους Ινδιάνους.

Ύστερα από ώρα και αφού αντάλλαξαν τα νέα τους, ο Ρεζίς σοβάρεψε: «Μόνικα... 

Βρίσκε­ται εδώ». Η γυναίκα τον κοίταξε αιφνιδιασμένη: «Ποιος είναι εδώ;». Ο Ρεζίς, χωρίς 

περιστροφές, απάντησε: «Ο άνθρωπος που ψάχνει χρόνια τώ­ρα ολόκληρη η Γαλλία. Ο 

χασάπης της Λυών. Ο Κλάους Μπάρμπι. Είναι σύμβουλος των μυ­στικών υπηρεσιών της 

Βολιβίας με το όνομα Κλάους Άλτμαν. Αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει αυτό;». Η γυναίκα 

πάγωσε. Το μυαλό της γύρισε πολλά χρόνια πίσω, στο μεγάλο σπίτι με το τζάκι στο 

Βερολίνο λίγο πριν από τον πόλεμο, όταν ή­ταν μικρό κοριτσάκι. «Ο θείος Κλάους» 

ψέλλισε «ο φίλος του μπαμπά...».

Ο Ρεζίς και η Μόνικα τους επόμενους μήνες παρακολουθούσαν μέρα - νύχτα τον «χασάπη 

της Λυών». Ήθελαν να τον απαγάγουν στα πρό­τυπα του Άιχμαν και να τον στείλουν στη 

Γαλλία να δικαστεί για εγκλήματα πολέμου. Δεν τα κατάφεραν. Κάποιος από την ομάδα 

τούς πρόδωσε. Ο Κλάους Μπάρμπι είχε παντού ανθρώπους. Στις 12 Μαΐου του 1973 οι 

μυστικές υπηρεσίες και ειδικές δυνάμεις του στρατού, υπό την καθο­δήγηση του «θείου 

Κλάους», της έστησαν ενέδρα και την εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Ήταν 36 ετών.

Η κατάρα

Μια κατάρα θανάτου «κυνήγησε» τους υπό­λοιπους δολοφόνους του Τσε Γκεβάρα:

♦Ο δικτάτορας της Βολιβίας, στρατηγός Ρενέ Μπαριέντος, κάηκε ζωντανός μέσα στο 

ελικό­πτερό του, το οποίο κατέπεσε στις 29 Απριλίου του 1969, κοντά στον οικισμό της 

Άρκε.

♦Ο Μιγκέλ Αγιορόα, μία μέρα μετά την τρίτη επέτειο του θανάτου του Τσε, σκοτώθηκε σε 

αυτοκινητικό δυστύχημα.

♦Ο Φέλιξ Ροντρίγκες, ο επικεφαλής του κλι­μακίου της CIA, μόλις επέστρεψε στις ΗΠΑ, 

άρ­χισε να υποφέρει από κρίσεις άσθματος, που τον ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα στα βαθιά 

γερά­ματά του. Κανείς γιατρός δεν μπόρεσε ποτέ να εντοπίσει την αιτία.

♦Ο Κλάους Μπάρμπι εκδόθηκε το 1983 στη Γαλλία. Δικάστηκε τέσσερα χρόνια αργότερα

 στη Λυών. Ο «θείος Κλάους» αντιμετώπισε συ­νολικά 41 κατηγορίες για εγκλήματα κατά 

της ανθρωπότητας. Καταδικάστηκε σε ισόβια κά­θειρξη. Πέθανε φυλακισμένος στις 25 

Σεπτεμ­βρίου 1991 από λευχαιμία.

♦Ο λοχίας Μάριο Τεράν παραιτήθηκε από τον στρατό λίγους μήνες μετά την εκτέλεση του 

Τσε. Ύστερα από λίγο καιρό ο κόσμος τον έβλε­πε να περιφέρεται ρακένδυτος και αλκοολικός 

στους δρόμους της Κοτσαμπάμπα, του τόπου καταγωγής του. Νοσηλεύτηκε πολλές φορές σε

 ψυχιατρείο. Τα βράδια ξυπνούσε κάθιδρος, έκλαιγε και φώναζε το όνομα του ανθρώπου που

 εκτέλεσε. Το 2006, σχεδόν τυφλός από καταρ­ράκτη και πάμπτωχος, αφέθηκε στα χέρια 

Κου­βανών εθελοντών γιατρών που τον εγχείρησαν και ξαναβρήκε την όρασή του...

Επίλογος

Το νεκρό κορμί της Μόνικα Ερτλ φωτογραφήθηκε από τους εκτελεστές της διάτρητο α­πό 

σφαίρες. Αργότερα το πέταξαν άταφο κάπου στη ζούγκλα. Σήμερα στο γερμανικό

 κοιμητή­ριο της Λα Παζ μπορεί κάποιος να διαβάσει το όνομά της σε μια ταφόπλακα. Το 

μνήμα της εί­ναι άδειο.

http://www.oparlapipas.gr/

Read more: http://www.oparlapipas.gr/2017/06/blog-post_587.html#ixzz4kWBQvGYU

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΠΑΓΙΑ

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες

 για την παπάγια

Η Παπάγια , που ονομάζεται επίσης και  pawpaw , είναι ο καρπός του δέντρου Carica Παπάγια.

Πιστεύεται ότι είναι εγγενές στο νότιο Μεξικό και τις γειτονικές περιοχές της Κεντρικής Αμερικής.

Η Παπάγια έχει πολιτογραφηθεί σε όλα τα νησιά της Καραϊβικής, τη Φλόριντα και αρκετές χώρες της Αφρικής. Πρόσθετες καλλιέργειες υπάρχουν στην Ινδία , την Αυστραλία , τη Μαλαισία , την Ινδονησία , τις Φιλιππίνες , την Ταϊλάνδη και τις ΗΠΑ στα νησιά της Χαβάης.

Η παπάγια είναι ένα μικρό, αραιά διακλαδισμένα δέντρο , συνήθως με ένα μόνο στέλεχος και αυξάνεται από 5 έως 10 μέτρα (16 έως 33 πόδια) ψηλό , με σπειροειδώς τοποθετημένα φύλλα που περιορίζονται στην κορυφή του κορμού.

Το κάτω κορμού είναι εμφανώς σημαδεμένο όπου βαρύνει φύλλα και καρπούς.

Τα φύλλα είναι μεγάλα, 50-70 cm (20-28 in) σε διάμετρο , απλωτά με επτά λοβούς.

Τα 5 πέταλα των λουλουδιών είναι σαρκώδη, κηρώδη και ελαφρώς αρωματικά. Μερικά φυτά φέρουν μόνο  θηλυκά λουλούδια, κηρώδη και με χρώμα  λευκό σαν του ελεφαντόδοντου ή hermaprodite ( ερμαφρόδιτα )  ολοκληρωμένα λουλούδια (με θηλυκά
και αρσενικά όργανα), με χρώμα  ελεφαντόδοντο-λευκό με έντονους κίτρινους ανθήρες και στηρίζονται σε κοντούς μίσχους ενώ άλλα μπορεί
να φέρουν μόνο staminate (αρσενικά) άνθη, συγκεντρωμένα σε panicles σε 1,5-1,8 μέτρα (5 ή 6 πόδια).

Το φρούτο είναι ένα μεγάλο σφαιρικό ή σχήματος αχλαδιού περίπου 15-45 cm (5,9 έως 17,7 ίντσες) μήκος και 10-30 cm (3.9 έως 11.8 in) σε διάμετρο. Είναι ώριμα όταν είναι μαλακά (τόσο απαλό σαν ένα ώριμο αβοκάντο ή λίγο μαλακότερο) και η φλούδα του έχει πάρει ένα κεχριμπαρένιο ως πορτοκαλί χρώμα..

Η πολύ χυμώδης σάρκα του έχει χρώμα βαθύ κίτρινο ή πορτοκαλί με ροζ. Μαζί τα τοιχώματα του σχηματίζει μια μεγάλη κεντρική κοιλότητα που μέσα βρίσκονται πολυάριθμοι  συγκεντρωμένοι μαύροι σπόροι στο μέγεθος των μπιζελιών.

Υπάρχουν δύο τύποι παπάγια, της Χαβάης και του Μεξικού .

Οι ποικιλίες της Χαβάης  είναι η παπάγια που βρίσκεται συνήθως στα σούπερ μάρκετ. Η σάρκα έχει έντονο πορτοκαλί ή ροζ χρώμα, ανάλογα με την ποικιλία, με μικρούς μαύρους σπόρους συγκεντρωμένους στο κέντρο.

Η παπάγια του Μεξικού είναι πολύ μεγαλύτερη από τα είδη της Χαβάης. Η σάρκα μπορεί να είναι κίτρινη, πορτοκαλί ή ροζ. Η γεύση της είναι λιγότερο έντονη από εκείνη της Χαβάης, αλλά εξακολουθεί να είναι νόστιμο. Μια σωστά ωριμασμένο παπάγια
είναι χυμώδης, υπόγλυκη και κάπως σαν ένα πεπόνι στη γεύση. Τα σπόροι τρώγονται και έχουν μια πικάντικη γεύση που κάπως θυμίζει μαύρο πιπέρι.

Οι ώριμοι καρποί  συνήθως τρώγονται ωμοί , χωρίς τη φλούδα ή τους σπόρους. Είναι δημοφιλής ως ένα φρούτο φρέσκο ή αποξηραμένο

Υπέροχα γλυκιά με υπέροχες αποχρώσεις με όμορφη μυρωδιά και γεύση και με μαλακή, σαν βούτυρο σάρκα, δεν είναι να απορεί κανείς γιατί η παπάγια ήταν πάντα υπολογίσημη και ονομάστηκε «φρούτο των αγγέλων» από τον Χριστόφορο Κολόμβο.

Η Παπάγια προσφέρει όχι μόνο την πλούσια γεύση και τα ηλιόλουστα χρώμα των τροπικών, αλλά είναι και πλούσια πηγή  αντιοξειδωτικών θρεπτικών συστατικών, όπως καροτένια  (συμπεριλαμβανομένων της βήτα-καροτίνης η οποία μετατρέπεται σε βιταμίνη Α μέσα στο ανθρώπινο σώμα) φλαβονοειδή και βιταμίνη C , καθώς και βιταμίνη Β ( φυλλικό οξύ και παντοθενικό οξύ). Είναι επίσης μια καλή πηγή ινών και ανόργανων αλάτων , όπως κάλιο, χαλκό, και μαγνήσιο .

Τα οφέλη για την υγεία από την παπάγια περιλαμβάνουν, καλύτερη πέψη, ανακούφιση από τον πονόδοντο, βελτίωση του ανοσοποιητικού συστήματος και την προώθηση της καλύτερης υγείας της καρδιάς. Η Παπάγια πιστεύεται επίσης ότι βοηθά για την πρόληψη του καρκίνου.

Υπάρχουν 43 θερμίδες σε 100 γραμμάρια (3.5 ουγκιές)  παπάγιας .

Η Παπάγια μπορεί να καταναλωθεί ως φρούτο, σαν smoothie,  milkshake, και ως λαχανικό σε ακατέργαστη μορφή .

Τα άγουρα πράσινα φρούτα μπορούν να καταναλωθούν μαγειρευμένα, συνήθως σε κάρυ, σαλάτες και μαγειρευτά. Πράσινη παπάγια χρησιμοποιείται σε χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας για το μαγείρεμα Καταναλώνεται τόσο ωμή  όσο και μαγειρεμένη.

Τόσο ο πράσινος καρπός της παπάγιας αλλά  και το λατέξ του δέντρου είναι πλούσια σε ένα ένζυμο που ονομάζεται παπαΐνη . Έχει χρησιμοποιηθεί ως φυσικό μαλακώματος του κρέατος εδώ και χιλιάδες χρόνια και σήμερα είναι ένα συστατικό σε πολλούς εμπορικούς  τρυφεροποιητές κρέατος.

Η παπαΐνη είναι επίσης δημοφιλής (σε χώρες όπου φύεται) ως τοπική εφαρμογή στη θεραπεία των

μικροτραυμάτων ( κοψίματα ), εξανθήματα, τσιμπήματα και εγκαύματα. Ο Harrison  Ford  υποβλήθηκε σε επεξεργασία για ρήξη στο δίσκο που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια γυρισμάτων της ταινίας Ινδιάνα Jones και ο ναός της μοίρας με ενέσεις παπαΐνης.

Η Παπαΐνη χρησιμοποιείται επίσης στην παρασκευή συμπληρωμάτων διατροφής και τσίκλες.

Φύλλα παπάγιας σαν τσάι έχει χρησιμοποιηθεί σε τροπικές περιοχές για τη θεραπεία σε μια σειρά από ασθένειες και πρόσφατα επιστημονικά δεδομένα δείχνουν ότι τα φύλλα της παπάγιας μπορεί να είναι χρήσιμη στην καταπολέμηση του καρκίνου.

Σε ορισμένα μέρη του κόσμου, φύλλα παπάγιας σαν τσάι, είναι χρήσιμα  ως θεραπεία για την ελονοσία, αλλά ο μηχανισμός
δεν είναι κατανοητός και καμία μέθοδος θεραπείας με βάση αυτά τα αποτελέσματα έχει αποδειχθεί επιστημονικά.

Οι γυναίκες στην Ινδία, το Πακιστάν , τη Σρι Λάνκα , και διάφορα άλλα μέρη του κόσμου έχουν χρησιμοποιήσει παπάγια ως μια λαϊκή θεραπεία για την αντισύλληψη και την άμβλωση . Η σύγχρονη έρευνα έχει επιβεβαιώσει ότι η άγουρη παπάγια όντως λειτουργεί ως φυσικό αντισυλληπτικό και μπορεί να προκαλέσει αποβολή, όταν καταναλώνεται σε μεγάλες ποσότητες.

Η Papaya απελευθερώνει ένα ρευστό λάτεξ όταν δεν είναι ώριμη, και είναι πιθανό να προκαλέσει  ερεθισμό και αλλεργική αντίδραση σε μερικούς ανθρώπους.

Η κατανάλωση πολύ μεγάλων ποσοτήτων παπάγιας μπορεί να προκαλέσει carotenemia , που χαρακτηρίζεται από ένα ακίνδυνο κιτρίνισμα στα πέλματα και τις παλάμες.

Ο φλοιός του δέντρου παπάγιας χρησιμοποιείται συχνά για να κάνουν σχοινί .

Η μεγαλύτερη συγκομιδή σε φρούτα ζυγίζει 18,805.84 κιλά (41,459.78 κιλά) και επιτεύχθηκε από τη Συνομοσπονδία de Agricultura e Pecuária do Brasil (Βραζιλία) σε Esplanada dos Ministerios, στη Μπραζίλια, Distrito Federal, τη Βραζιλία, στις 28 Ιουλίου το 2016.

Κερδίζει σε δημοτικότητα μεταξύ των τροπικών φρούτων σε όλο τον κόσμο,και η  παπάγια τώρα καταλαμβάνει την τέταρτη θέση στο σύνολο της παραγωγής των τροπικών φρούτων μετά από τις μπανάνες, τα πορτοκάλια , και τα μάνγκο .

Οι μεγάλοι εμπορικοί παραγωγοί της παπάγιας είναι η Ινδία, η Βραζιλία , η Ινδονησία, η Νιγηρία και το Μεξικό .

Η παπάγια εισήχθη στη Χαβάη στις αρχές της δεκαετίας του 1800. Σήμερα, η Χαβάη είναι η μόνη πολιτεία των ΗΠΑ όπου ανθεί  το εμπόριο της  παπάγιας.

Interesting facts about papayas | Just Fun Facts http://justfunfacts.com/

ΟΙ ΟΥΡΑΚΟΤΑΓΚΟΙ---Orangutan Facts

Γυρισμένο στο τροπικό δάσος του Βόρνεο και της Σουμάτρα, τα δάδη όπου ο θρυλικός άνθρωπος-πίθηκος που γεννήθηκε.ο  Νταγιάκ που οι ντόπιοι  ονόμαζανι «orang-hutan» που σημαίνει «άνθρωπος του δάσους». 
Ένα όμορφο video του  Planet Doc, με δυνατότητα εμφάνισης ελληνικών υποτίτλων, που μας ξεναγει στον κόσμο των πιο κοντινών μας συγγενών τους ουρακοτάγκους..

ΤΟ ΑΘΟΡΥΒΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΕΡΙΔΑΣ--Bat Hunts in "Stealth Mode" | World's Weirdest

Είναι σκοτάδι, αλλά αυτή η νυχτερίδα μπορεί να κυνηγήσει χρησιμοποιώντας μόνο τα αυτιά της και το ενσωματωμένο σόναρ που σε τέλειο συγχρονισμό με τον εγκέφαλο καταφέρνει και εντοπίζει με απόλυτη ακρίβεια το θύμα της και επιτίθεται αθέατη σαν ένα είδος στέλθ... 
Ένα υπέροχο video  του National Geographic, με δυνατότητα εμφάνισης ελληνικών υποτίτλων, που μας παράξενο κόσμο της νυχτερίδας.

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ- ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΒΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Πλούταρχος - 

Ενας από τους πιο επιφανείς συγγραφείς και βιογράφους της αρχαίας Ελλάδας

Ο Πλούταρχος είναι ένας από τους πιο επιφανείς συγγραφείς και βιογράφους της αρχαίας Ελλάδας κι ένας από τους πιο δημοφιλείς κλασικούς. Ο Ρουσσώ έλεγε: «Από τα λίγα βιβλία που διαβάζω ακόμη προτιμώ κυρίως τον Πλούταρχο, από τον οποίο και ωφελούμαι περισσότερο. Αυτόν πρωτοδιάβασα στην παιδική μου ηλικία, αυτός θα είναι κι η τελευταία ανάγνωση στα γηρατειά μου. Είναι σχεδόν ο μόνος συγγραφέας που δεν διάβασα ποτέ χωρίς όφελος». Τα βιβλία του θαυμάζονταν τόσο για τη σοφία τους όσο και για τις πληροφορίες τους, και τα χρησιμοποιούσαν επί πολλούς αιώνες σαν πηγές για ανέκδοτα και ηθικά παραδείγματα. Επηρέασαν τη γένεση και την εξέλιξη του δοκίμιου, της βιογραφίας και το γράψιμο της Ιστορίας. Είναι άγνωστο πότε ακριβώς γεννήθηκε και πέθανε ο Πλούταρχος.

Υπολογίζεται πως πρέπει να γεννήθηκε στη Χαιρώνεια της Βοιωτίας, ανάμεσα στο 47-50 μ.Χ. και να πέθανε ανάμεσα στο 120-125 μ.Χ.

Για τη ζωή του Πλούταρχου ελάχιστα είναι γνωστά. Ο ίδιος αναφέρει στα συγγράμματα του πως είχε την ευτυχία να ανατραφεί από τον παππού και τον προπάππο του και διηγείται τις ιστορίες που είχε ακούσει από αυτούς όταν ήταν μικρός. Ο παππούς του ονομαζόταν Λαμπρίας κι ο προπάππος του Νιάρχος αλλά δεν αναφέρει πουθενά το όνομα του πατέρα του, παρ’ όλο που μιλάει πολλές φορές γι’ αυτόν και λέει πως ήταν λόγιος και σεμνός. Δεν αναφέρει επίσης πουθενά τη μητέρα του, αλλά μας πληροφορεί για την ύπαρξη των δύο αδελφών του, του Λαμπρία και του Τίμωνα. Την εποχή της επίσκεψης του Νέρωνα στην Ελλάδα, το 66 ή 67, ο Πλούταρχος σπούδαζε μαθηματικά και φιλοσοφία στην Αθήνα, κοντά στον Αμμώνιο. Δημόσια καθήκοντα τον έφεραν αρκετές φορές στη Ρώμη, όπου δίδαξε φιλοσοφία κι έκανε πολλούς φίλους, ίσως ανάμεσά τους τον Τραγανό και τον Αδριανό. Κατά τον Σουίδα ο αυτοκράτορας Τραγανός είχε παραχωρήσει στον Πλούταρχο υπατική εξουσία κι είχε απαγορεύσει στους διοικητικούς υπαλλήλους της Ιλλυρίας να κάνουν οποιαδήποτε ενέργεια χωρίς τη συγκατάθεσή του. Η πληροφορία αυτή έχει προκαλέσει μεγάλη δυσπιστία, παρ’ όλο που είναι εξακριβωμένο πως από τις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. οι Ρωμαίοι παραχωρούσαν το αξίωμα του υπάτου και σε Έλληνες. Την ίδια δυσπιστία προκαλεί και η άλλη πληροφορία του Σουίδα ότι ο Πλούταρχος υπήρξε δάσκαλος του Τραϊανού γιατί ο ίδιος ο Πλούταρχος δεν αναφέρει τίποτα σχετικό στα «Αποφθέγματα Βασιλέων και Στρατηγών», που είναι ωστόσο αφιερωμένα στον Τραγανό. Μια δελφική επιγραφή αποκαλύπτει ότι ο Πλούταρχος είχε ρωμαϊκή υπηκοότητα. Γεγονός είναι ότι ταξίδεψε πάρα πολύ, επισκέφθηκε την Κεντρική Ελλάδα, τη Σπάρτη, την Κόρινθο, την Πάτρα, τις Σάρδεις και την Αλεξάνδρεια, αλλά είχε πάντα για μόνιμη κατοικία του τη Χαιρώνεια, όπου του έδωσαν πολλά τιμητικά αξιώματα, όπως του επώνυμου άρχοντα και, κατά πάσαν πιθανότητα, του βοιωτάρχη. Ο Πλούταρχος διαχειρίστηκε επίσης ανώτατα ιερατικά αξιώματα, για ένα διάστημα στη Χαιρώνεια και από το 95 μ.Χ. ως τα βαθιά γεράματά του, στους Δελφούς. Yπήρξε ανώτατος ιερέας και επόπτης του Μαντείου κι έγινε αγωνοθέτης στους αγώνες που γίνονταν στην Πυλαία, προάστειο των Δελφών. Ίσως μάλιστα να προκάλεσε το ενδιαφέρον και την υποστήριξη του Τραϊανού για την ανανέωση της φήμης του Μαντείου. Το μέγεθος της οικογένειάς του είναι άγνωστο. Η γυναίκα του ονομαζόταν Τιμοξένη κι ήταν κόρη ενός προύχοντα της Χαιρώνειας, του Αλεξίωνα. Στον «Παραμυθητικόν εις ιδίαν γυναίκα», που έγραψε για τον θάνατο της κόρης του που πέθανε σε ηλικία δύο χρόνων, αναφέρει τέσσερις γιους. Τουλάχιστον οι δύο απ’ αυτούς, ο Αυτόβουλος κι ο Πλούταρχος, έζησαν πέρα απ’ την παιδική τους ηλικία. Ίσως να είχε αποκτήσει κι άλλα παιδιά. Ο Σουίδας αναφέρει και πέμπτο γιο του Πλούταρχου, τον Λαμπρία, που δεν αναφέρεται όμως σε κανένα απ’ τα έργα του. Ο Πλούταρχος διεύθυνε σχολή στη Χαιρώνεια, όπου η φιλοσοφία, και ιδιαίτερα η ηθική, είχε κεντρική θέση. Διατηρούσε στενούς δεσμούς με την Ακαδήμεια στην Αθήνα (ήταν και Αθηναίος πολίτης). Πολλές απ’ τις πραγματείες του είναι ίσως εκτεταμένες σημειώσεις απ’ τα μαθήματα που έδινε. Τα έργα του Πλούταρχου που έχουν σωθεί είναι:

Οι «Βίοι Παράλληλοι», όπου αφηγείται τη ζωή μερικών επιφανών Ελλήνων, πολιτικών ή στρατιωτικών. Καθένας απ’ αυτούς συνοδεύεται κι από το βίο ενός επιφανούς Ρωμαίου που προσφέρει σημεία ομοιότητας, καθώς κι από μια σύγκριση των δύο.

Τα «Ηθικά» συγγράμματα -μια συλλογή από 83 πραγματείες, που άλλες σώθηκαν ολόκληρες κι άλλες σε αποσπάσματα. Μερικές έχουν μορφή διαλόγων, σε απομίμηση των πλατωνικών. Αποκαλύπτουν την ηθική αξιοπρέπεια του συγγραφέα και φωτίζουν τις συνθήκες εκείνης της εποχής. Μόνο ένα μέρος τους όμως ασχολείται με την ηθική, ενώ τα υπόλοιπα στρέφονται γύρω απ’ τη φυσική, την αρχαιολογία, τη φιλολογία κ.λπ.

Ως φιλόσοφος, ο Πλούταρχος είναι έκδηλα πλατωνικός, αλλά δέχεται και την επίδραση της περιπατητικής φιλοσοφίας, ακόμη και της στωικής, παρά την πολεμική που της κάνει σε βασικά ζητήματα. Μόνο την επικούρεια φιλοσοφία αποκρούει απόλυτα. Στα θεωρητικά ζητήματα δίνει μικρή αξία, αμφιβάλλει μάλιστα αν μπορούν να λυθούν. Προσέχει όμως όλα εκείνα που έχουν σημασία για την ηθική και τη θρησκευτική ζωή. Με μια ξεκαθαρισμένη αντίληψη της θεότητας, αντίστοιχη με την πλατωνική, αντικρύζει τον στωϊκό υλισμό και την επικούρεια αθεΐα, καθώς και τις δεισιδαιμονίες του όχλου. Για να εξηγήσει όμως τη φύση του κόσμου των φαινομένων, δεν μπορεί να αρνηθεί μια δεύτερη αρχή, την οποία δεν ζητά στη στερημένη από κάθε ποιότητα ύλη, αλλά στην «αναζητεί» ψυχή του κόσμου, που ήταν εξ αρχής δεμένη με την ύλη. Αν και κατά τη διαμόρφωση του κόσμου γέμισε από λογικότητα και μετασχηματίσθηκε σε θεϊκή ψυχή, εξακολουθεί να ενεργεί αδιάκοπα σαν πρώτη πηγή κάθε κακού. Τη διαμόρφωση του κόσμου τη φαντάζεται, αντίθετα με τους περισσότερους νεοπυθαγόρειους σαν χρονική πράξη. Τη θεϊκή ενέργεια στον κόσμο δεν την παριστάνει τόσο με τη μορφή της πλατωνικής θεωρίας των ιδεών και της νεοπυθαγορικής των αριθμών, όσο με τη μορφή της συνηθισμένης πίστης στη θεία πρόνοια. Στην πίστη αυτή ο Πλούταρχος έδινε τη μεγαλύτερη αξία, πολεμώντας τον Επίκουρο και τη στωική μοιρολατρεία. Ωστόσο, όσο ψηλότερα απ’ το πεπερασμένο ανέβαζε τη θεότητα, τόσο απαραίτητοι του γίνονταν οι δαίμονες, σαν μεσίτες της ενέργειας της θεότητας πάνω στον κόσμο. Για τους δαίμονες ξέρει να διηγείται πολλές δοξασίες. Σ’ αυτούς φορτώνει όσα δεν τολμά ν’ αποδώσει άμεσα στη θεότητα. Ιδιαίτερό του γνώρισμα είναι πως δεν παραδέχεται μόνο πέντε στοιχεία, αλλά βρίσκει κιόλας πιθανή την ύπαρξη πέντε διαφορετικών κόσμων. Αυτό που ο Πλάτωνας είχε πει για την αλλαγή των καταστάσεων του κόσμου, ο Πλούταρχος το αντιλαμβάνεται τόσο δογματικά, ώστε πλησιάζει τη στωική διδασκαλία που ο ίδιος πολέμησε. Στην πλατωνική ανθρωπολογία ανακατεύει ορισμένες αριστοτελικές απόψεις. Μένει πιστός στην ελευθερία της βούλησης και στην αθανασία (όπως και στη μετεμψύχωση), υπερασπίζεται την πλατωνο αριστοτελική ηθική εναντίον των δοξασιών των Στωικών και των Επικούρειων, και την εφαρμόζει στις ανθρώπινες σχέσεις μ’ ένα ευγενικό και μετρημένο τρόπο. Το πιο χαρακτηριστικό όμως γνώρισμα της πλουταρχικής ηθικής είναι ο στενός της σύνδεσμος με τη θρησκεία. Όσο ξεκαθαρισμένη κι αν είναι η έννοια που έχει ο Πλούταρχος για το θεό, όσο ζωηρά κι αν περιγράφει το παράλογο και τη θλιβερότητα της δεισιδαιμονίας, δεν μπορεί με το θερμό θρησκευτικό του συναίσθημα και τη μικρή εμπιστοσύνη που έχει στη γνωστική ικανότητα του ανθρώπου, ν’ απαρνηθεί την πίστη πως η θεότητα εκδηλώνεται με άμεσες αποκαλύψεις. Εξετάζοντας, στη συνέχεια, τις αποκαλύψεις αυτές, βρίσκει τρόπο να δικαιολογήσει την πίστη του λαού στη μαγεία, όπως από καιρό το συνήθιζαν οι Στωϊκοί και οι Νεοπυθαγόρειοι. Την ίδια στάση παίρνει γενικά απέναντι στη λαϊκή θρησκεία. Οι θεοί των διαφόρων λαών είναι, όπως λέει, διαφορετικά ονόματα για την υποδήλωση του ιδίου θείου όντος και των δυνάμεων που το υπηρετούν. Οι μύθοι περιέχουν φιλοσοφικές αλήθειες που ο Πλούταρχος ξέρει να τις «ξεφλουδίζει» με τη συνηθισμένη αυθαιρεσία της αλληγορικής ερμηνείας. Και όσο αποκρουστικές κι ανούσιες μπορούν να είναι πολλές συνήθειες της λατρείας, η δαιμονολογία του, ακόμη κι αν δεν χρησιμεύει σε τίποτ’ άλλο, του δίνει τα μέσα να βρει γι’ αυτές κάποια φαινομενική δικαιολογία, χωρίς ν’ απαιτεί τον ασκητισμό των Πυθαγόρειων. Έτσι, ο Πλούταρχος παρουσιάζεται σαν ο σωστός συμβιβαστικός θεολόγος που δεν βρίσκει το θάρρος να σταθεί αποφασιστικά στο έδαφος μιας λογικής κοσμοθεωρίας, αλλά ζητάει, με τη φιλοσοφική εξέταση των όντων, να συνδέσει την επιστημονική με τη θρησκευτική αντίληψη, ξεκινώντας από την πρόθεση να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί από την παράδοση.

Παρ’ όλο που ανάμεσα στα «Ηθικά» του υπάρχουν πολλά έργα ικανά να διαιωνίσουν τη μνήμη του, η δόξα του Πλούταρχου συνδέεται κυρίως με τους «Παράλληλους Βίους». Κατά κάποιο τρόπο, εφάρμοσε σ’ αυτούς τις ηθικές σκέψεις του για την Ιστορία, ανατρέχοντας στις επιφανέστερες, κατά τη γνώμη του, φυσιογνωμίες του αρχαίου κόσμου. Στις βιογραφίες του αυτές δεν ανέπτυξε δικές του θεωρίες ή των φιλοσόφων των κλασικών περιόδων. Αυτές τις φύλαξε για τα «Ηθικά» έργα του. Ασχολήθηκε όμως πρώτος με την ηθική πλευρά του βίου των προσώπων που εξιστορεί και τη συμπλήρωσε με τους παραλληλισμούς του. Έτσι, έδωσε καινούριο τόνο όχι μόνο στη βιογραφία, αλλά και στην Ιστορία γενικά και θεωρήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους ιστορικούς όλων των εποχών, παρ’ όλο που δεν έγραψε συστηματικά τη μερική ή τη γενική ιστορία της Ελλάδας ή του τότε γνωστού κόσμου.

Ο Πλούταρχος έκανε την ιστορία της αρχαιότητας περισσότερο προσιτή, περισσότερο κατανοητή, σαφή και διδακτική για όλους. Έχουν σωθεί 48 Βίοι που οι 44 είναι «Παράλληλοι» (κατά ζεύγη και οι περισσότεροι με συγκρίσεις) και οι 4 ανεξάρτητοι (βιογραφίες του Αρταξέρξη του Μνήμονος, του Αράτου, του Γάλβα και του Όθωνος . Ουσιαστικά, οι Βίοι που σώθηκαν είναι 50, γιατί δύο απ’ αυτούς βιογραφούν τέσσερις ήρωες - δύο Έλληνες τον Αγι και τον Κλεομένη και δύο Ρωμαίους τους αδελφούς Τιβέριο και Γάιο Γράκχο. Ανάμεσα στα 80 έργα του Πλούταρχου που χάθηκαν υπήρχαν και άλλοι 14 Βίοι, που εξιστορούσαν τη ζωή του Επαμεινώνδα, του Ησίοδου και του Πίνδαρου του Κράτη-τος του Κυνικού, του Δηίφαντου του Αριστομένη, του ποιητή Άρατου και, παράλληλα 7 Ρωμαίων. Παρ’ όλο που οι «Παράλληλοι Βίοι» γράφτηκαν χωρίς εμφανή τάξη, προορίζονταν ν’ αποτελέσουν αργά ή γρήγορα ένα ομοιογενές σύνολο. Μερικοί ιστορικοί είχαν επικρίνει αυστηρά στο παρελθόν το ιστορικό έργο του Πλούταρχου, κατηγορώντας τον για ανακρίβειες και πλάνες. Ο ίδιος αναγνώριζε πως δεν έγραψε ξερή ιστορία χρονολογιών και γεγονότων, αλλά ενδιαφέρθηκε κυρίως για τους χαρακτήρες των προσώπων. Για τις ελληνικές ιστορίες, ο Πλούταρχος χρησιμοποίησε τις καλύτερες πηγές: Τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη και τον Ξενοφώντα, καθώς και έργα του Καλλισθένη του Ελλανίκου του Εφόρου και άλλων, για την περίοδο ως τον Αλκιβιάδη. Για τους μεταγενέστερους χρόνους, κατέφυγε στον Ιερώνυμο τον Καρδιανό τον Δούρι τον Φύλαρχο, τον Δημήτριο τον Φαληρέα τον Τίμαιο και κυρίως τον Πολύβιο, ενώ απέφυγε τον Διόδωρο τον Σικελιώτη. Αλλά και για τα ρωμαϊκά πρόσωπα χρησιμοποίησε κυρίως Έλληνες συγγραφείς, όπως τον Ποσειδώνιο, τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσού και τον βασιλιά της Νουμηνίας Ιόβα (τον οποίον θεωρούσε έναν από τους καλύτερους ιστοριογράφους της εποχής του), επειδή δεν γνώριζε καλά τη λατινική γλώσσα. Η μορφή αυτών των «Βίων» αποτελεί ένα νέο επίτευγμα, που δεν σχετίζεται ούτε με την προηγούμενη βιογραφική φιλολογία, ούτε με την ελληνιστική ιστορία. Το γενικό του σχέδιο ήταν να δώσει τη γέννηση, τη νεότητα και τον χαρακτήρα των σπουδαίων ανθρώπων, τα κατορθώματά τους και τις περιστάσεις του θανάτου τους, όλα διανθισμένα με ηθικούς στοχασμούς. Ο Πλούταρχος δεν ισχυρίζεται ποτέ ότι γράφει ιστορία, την οποία διαχωρίζει σαφώς απ’ τη βιογραφία. Προσπαθεί να διασκεδάσει τον αναγνώστη, ενώ δεν κρύβει ποτέ τις δικές του συμπάθειες, που είναι ιδιαίτερα φανερές από τον θερμό θαυμασμό του για τα λόγια και τις πράξεις των βασιλέων και στρατηγών της Σπάρτης. Στη σύγκριση Ελλήνων και Ρωμαίων είναι δίκαιος, δεν κολακεύει την κυρίαρχη φυλή ούτε δείχνει ματαιοδοξία υπέρ των συμπατριωτών του. Οι «Παράλληλοι Βίοι» περιέχουν, εκτός από παράξενα ανέκδοτα, πολλά αξιομνημόνευτα γεγονότα, όπως την καταστροφή της εκστρατείας των Συρακουσών (Νικίας), την ήττα και δολοφονία του Πομπήιου τον θάνατο του Κάτωνος του νεότερου και την αυτοκτονία του Όθωνος Υπάρχουν επίσης μεγάλες περιγραφές μαχών, η νίκη του Μάριου κατά των Κίμβρων η πολιορκία των Συρακουσών από τον Μάρκελλο, κ.ά. Εκπληκτικές είναι κι οι περιγραφές για το ευτυχισμένο κράτος της Ιταλίας υπό τον Νουμά την ειρήνη που έφερε στη Σικελία ο Τιμολέων και το ταξίδι που έκανε η Κλεοπάτρα στην Κύδνο για να συναντήσει τον Αντώνιο.

Τα θέματα των «Ηθικών» είναι εξαιρετικά ποικίλα: Υπάρχει μια ομάδα που πραγματεύεται θέματα συμπεριφοράς, όπως οι «Συμβουλές σε παντρεμένα ζευγάρια» (Conjugalia Praecepta), «Πώς να διακρίνεις έναν κόλακα από έναν φίλο» (quo Modo Adulator ab Amico Internoscatur), «Περί φλυαρίας» (De Garpulitate), «Περί συγκρατήσεως του θυμού» (De Cohibenda Ira), κ.λπ. Υπάρχει και μία «θρησκευτική ομάδα», όπου ο Πλούταρχος εμφανίζεται ως ερμηνευτής και υπερασπιστής της παλιάς θεολογίας. Αυτή η ομάδα περικλείει την πραγματεία «Περί δεισιδαιμονίας» (De Superstitione), την οποία θεωρεί σαν το αντίθετο του αθεϊσμού, γιατί οι δεισιδαίμονες θεωρούν τους θεούς σκληρούς, εκδικητικούς και ιδιότροπους. Ο Πλούταρχος ήταν Πλατωνιστής και ερχόταν σε αντίθεση με μερικά από τα δόγματα των Στωικών, καθώς και με την Επικούρειο Σχολή και τις προτροπές της να αποτραβηχτεί κανείς από τα καθήκοντα της κοινωνικής ζωής. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα πραγματεία «Περί των καθυστερήσεων της θείας δικαιοσύνης» (De Sera Numi-nis Indicta), που εξηγεί το αίνιγμα της φαινομενικής επικράτησης του κακού. Υπάρχουν επίσης δύο πραγματείες: «Το Ε των Δελφών», που αφορά την εξήγηση του γράμματος Ε το οποίο είναι γραμμένο στο Ναό του Απόλλωνα, και «Περί σφαλμάτων των χρησμών», που περιέχει μια συζήτηση μεταξύ δαιμόνων. Στα «Ηθικά» περιλαμβάνονται και τα «Συμποσιακά» του Πλούταρχου, διάλογοι σοφών που αναφέρονται σε πληθώρα θεμάτων. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Πλούταρχος, παρά την οικειότητά του με τη ρωμαϊκή κοινωνία, αγνοεί εντελώς τη ρωμαϊκή φιλολογία, επειδή δεν γνωρίζει καλά λατινικά. Πράγματι, στο βίο του «Λούκουλλου» δίνει την ελληνική εκδοχή ενός μέρους απ’ τον Οράτιο αλλά δεν αναφέρει ποτέ τον Βιργίλιο ή τον Οβίδιο. Ανάμεσα στις φιλολογικές κριτικές του είναι και το δοκίμιο «Περί κακεντρεχείας του Ηροδότου», στο οποίο φαίνεται ο τοπικισμός του ως Βοιωτού.

Τα δύο εκπαιδευτικά έργα του «Πώς ένας νέος θα έπρεπε ν’ ακούει ποίηση» και «Πώς ν’ ακούς προσεχτικά», μαζί με την ψευδοπλουταρχική πραγματεία «Περί εκπαιδεύσεως των παίδων», ήταν πολύ δημοφιλή κι η επιρροή τους έφτασε ως τα χρόνια της Αναγέννησης. Το ενδιαφέρον του Πλούταρχου για τα ζώα προβάλλει σε δύο βιβλία: «Τρώγοντας κρέας», που αναφέρεται στο αν είναι πιο έξυπνα τα ζώα της ξηράς ή της θάλασσας, χωρίς να δίνει σαφή απάντηση, και «Έχουν τα ζώα λογική;», έναν διασκεδαστικό διάλογο στο νησί της Κίρκης: Ένας από τους συντρόφους του Οδυσσέα, που έχει μεταμορφωθεί σε χοίρο, επιχειρηματολογεί κατά των Στωικών που αρνούνται τη λογική στα ζώα και πείθει τον Οδυσσέα για την ανωτερότητα πολλών ζώων απέναντι στον άνθρωπο... Η συνεχής γοητεία και δημοτικότητα του Πλούταρχου οφείλεται στο γεγονός ότι πραγματεύεται ειδικά ανθρώπινα προβλήματα, χωρίς να προβάλλει ανησυχητικές λύσεις. Γράφει εύκολα και επιπόλαια και παραθέτει πληθώρα ανεκδότων. Το ύφος του είναι κυρίως αττικό, αν και επηρεασμένο από τα σύγχρονα ελληνικά που μιλούσε. Ακολουθεί τη ρητορική θεωρία, αποφεύγει χασμωδίες ανάμεσα στις λέξεις και είναι προσεκτικός στη χρήση ρυθμών πρόζας. Είναι σαφής αλλά μακρολογεί περισσότερο απ’ όσο θα επέτρεπε ο αυστηρός αττικός κανόνας. Ο Πλούταρχος προτιμούσε να ζει τη ζωή ενός απλού πολίτη σε μια μικρή βοιωτική πόλη. Τα γραπτά και η διδασκαλία του βοήθησαν πολύ να φωτιστεί το σκοτάδι της επαρχιακής ζωής στην Ελλάδα του 1ου αιώνα μ.Χ.

Γιάννης Λάμψας

Μεγάλες Μορφές 20 Αιώνων

Εκδοση Ελεύθερου Τύπου

https://ellaniapili.blogspot.gr/Αθήνα

1995

Πηγή:

anemourion.blogspot.gr

https://ellaniapili.blogspot.gr/

Ο ΒΥΘΟΣ ΤΗΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ ΒΓΗΚΕ ΣΤΗΝ.... ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ

Ο βυθός της Σαντορίνης βγήκε στην... επιφάνεια

ενας ελληνας

Στη χαρτογράφηση, για πρώτη φορά, των ενεργών ρηγμάτων γύρω από τη 
Σαντορίνη προχώρησε ερευνητική ομάδα με τη συμμετοχή Ελλήνων και Αμερικανών
 επιστημόνων. Αναλύοντας τα στοιχεία που συλλέχθηκαν προ διετίας από 
ερευνητικό σκάφος, οι επιστήμονες αποκάλυψαν τον μαγευτικό πυθμένα της 
Σαντορίνης που είναι γεμάτος με τους χαρακτηριστικούς ηφαιστειακούς κώνους 
αλλά και υποθαλάσσιες αναβαθμίδες.

Τα νέα εντυπωσιακά στοιχεία δημοσιεύθηκαν πρόσφατα στο επιστημονικό περιοδικό 
Tectonophysics. Βασίζονται στην επεξεργασία στοιχείων που συλλέχθηκαν από το 
ωκεανογραφικό πλοίο Marcus Langseth (το μεγαλύτερο του κόσμου, που ταξίδεψε από την 
Αμερική γι’ αυτόν τον σκοπό) το 2015 στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος «Πρωτέας».
 Επιστημονική υπεύθυνη το προγράμματος, η Εμιλι Χουφτ από το πανεπιστήμιο του Ορεγκον 
και από ελληνικής πλευράς η επίκουρη καθηγήτρια στο τμήμα Γεωλογίας του Πανεπιστημίου 
Αθηνών Εύη Νομικού.

Υψηλή ανάλυση

Η υψηλής ανάλυσης χαρτογράφηση αποκάλυψε τον μαγευτικό πυθμένα της 
Σαντορίνης, που είναι γεμάτος με τους χαρακτηριστικούς ηφαιστειακούς κώνους 
αλλά και υποθαλάσσιες αναβαθμίδες.

Χάρη στον υπερσύγχρονο εξοπλισμό του ωκεανογραφικού πλοίου έγινε μια υψηλής ανάλυσης

 χαρτογράφηση του πυθμένα. Η νέα επιστημονική εργασία αφορά τη λεκάνη δυτικά από τα 

Χριστιανά (νησάκια στα νοτιοδυτικά του Ακρωτηρίου) μέχρι και τη λεκάνη της Αμοργού. 

«Για πρώτη φορά χαρτογραφήσαμε τα ενεργά ρήγματα της περιοχής ανάμεσα στη Σαντορίνη 

και στην Αμοργό», εξηγεί στην «Κ» η κ. Νομικού. «Είναι μια γνώση πολύτιμη. Για παράδειγμα,

 στον πρόσφατο σεισμό στη Λέσβο ένα από τα προβλήματα είναι ότι το ρήγμα που έγινε δεν 

έχει χαρτογραφηθεί. Ετσι λοιπόν γνωρίζουμε πλέον ότι η περιοχή ανατολικά της Σαντορίνης 

είναι πιο ενεργή από την περιοχή στα δυτικά της».

Η υψηλής ανάλυσης χαρτογράφηση του πυθμένα έδωσε πολλά νέα στοιχεία. «Στην περιοχή 
ανάμεσα στη Σαντορίνη και στην Αμοργό βρήκαμε δύο υποθαλάσσιες κατολισθήσεις, που 
πιθανώς συνδέονται με τον σεισμό του 1956 (7,4 Ρίχτερ, στο ρήγμα της Αμοργού) και με τη 
γένεση τσουνάμι. Τα στοιχεία αυτά είναι σημαντικά για τους ειδικούς στα τσουνάμι 
επιστήμονες, γιατί μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να καταλάβουν τον μηχανισμό γένεσης
 ενός τσουνάμι και να δημιουργήσουν μοντέλα προσομοίωσής της».

Οπως αποδεικνύεται, η ηφαιστειακή δραστηριότητα συγκεντρώνεται στην περιοχή του 
ηφαίστειου Κολούμπο (που βρίσκεται στη λεκάνη της νήσου Ανύδρου, βορειοδυτικά της 
Σαντορίνης). «Χαρτογραφήσαμε συνολικά 26 ηφαιστειακούς κώνους. Μάλιστα βρήκαμε έναν 
παλαιό ηφαιστειακό κώνο μεταξύ Μήλου και Σαντορίνης, μια περιοχή για την οποία δεν έχουμε
 ακόμα πολλά δεδομένα».

Εντυπωσιακή εικόνα

Ο πυθμένας γύρω από τη Σαντορίνη παρουσιάζει εντυπωσιακή εικόνα. «Η ανάλυση της 
τοπογραφίας του πυθμένα αποκάλυψε υποθαλάσσια “σκαλοπάτια”, σαν τις αναβαθμίδες που 
υπάρχουν στις Κυκλάδες. Η συστηματική τους μελέτη θα μας αποκαλύψει αν δημιουργήθηκαν 
με τη σταδιακή απόθεση υλικών από το ηφαίστειο ή από παραμόρφωση του πυθμένα και
 ηφαιστειακές κατολισθήσεις από τη μεγάλη έκρηξη της μινωικής εποχής».

Η χαρτογράφηση του πυθμένα είναι ιδιαίτερα ακριβή. «Χρειάζεται ωκεανογραφικό πλοίο,
 υψηλής ποιότητας μηχανήματα, άρα και συνεργασίες με επιστημονικά ιδρύματα της Ελλάδας
 (όπως το ΕΛΚΕΘΕ) και του εξωτερικού», εξηγεί η κ. Εύη Νομικού. «Ομως οι περισσότεροι
 σεισμοί στην Ελλάδα γίνονται στον υποθαλάσσιο χώρο. Επομένως, η χαρτογράφηση των
 υποθαλάσσιων ενεργών ρηγμάτων στο Αιγαίο είναι αναγκαία».

www.kathimerini.g

Πηγή: https://greek1.blogspot.com/2017/06/blog-post_922.html#ixzz4kQOqiPDj 
®1Greek Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη 
Under Creative Commons License: Attribution 
Follow us: @1_Greek on Twitter | 1greek on Facebook