ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ-- ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ

HomeΕΛΛΑΔΑΨάρρης Ασημάκης

Διαφωτισμός – Ρομαντισμός: παράγοντες που διαμόρφωσαν τις αντιλήψεις των Ελλήνων για το παρελθόν τους.

Ο ρομαντικός ιστορισμός αποτέλεσε το κυρίαρχο ιστοριογραφικό υπόδειγμα του 19ου αιώνα και 

επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τους θεμελιωτές της ελληνικής ιστοριογραφίας.

Του Ψάρρη Ασημάκη.

Οι Έλληνες στην προσπάθειά τους να διαμορφώσουν εθνική συνείδηση 

επικαλέστηκαν την Αρχαιότητα, απ’ όπου θα αντλούσαν τα στοιχεία που θα 

επιβεβαίωναν ότι είναι απευθείας απόγονοι των ένδοξων αρχαίων Ελλήνων. 

Μάλιστα, θεώρησαν ότι πολεμώντας τους Τούρκους συνέχιζαν τον αγώνα των προγόνων τους

 εναντίον της Περσικής βαρβαρότητας. 

Τους αρχαίους Έλληνες και τον πολιτισμό τους πρόβαλαν οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι της

 εκπαιδευτικής, εκδοτικής και πολιτιστικής κίνησης, η οποία ονομάστηκε, κατ’ αναλογία με

 τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, Νεοελληνικός Διαφωτισμός. Στο πλαίσιο αυτό οι ομάδες αυτές

 καλλιέργησαν τα ελληνικά γράμματα και αναβίωσαν την κλασική Αρχαιότητα

 διαμορφώνοντας ένα είδος προεθνικής συνείδησης, ίσως μια πρόδρομη μορφή της Μεγάλης

 Ιδέας, η οποία πρέσβευε τον «φωτισμό» της Οθωμανικής 

Αυτοκρατορίας από το ελληνικό πνεύμα και την αποκατάσταση της βυζαντινής συνέχειας.

Ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός ορίζεται το πνευματικό κίνημα που εμφανίστηκε στα μέσα του

 18ου αι. και το σύνολο των πνευματικών εκείνων και συνειδησιακών φαινομένων της νέας 

ελληνικής ιστορίας, όσα συμβαδίζουν με τη γενική προαγωγή του Ελληνισμού, και πριν από 

τη συνθήκη του Κιουτκούκ Καϊναρτζή, αλλά και, ιδίως, μετά, και των οποίων φυσική απόληξη 

πρέπει να θεωρήσουμε την Ελληνική Επανάσταση .

 Το κίνημα στηρίχθηκε στις μεταφράσεις των έργων του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, ενώ οι

 ριζοσπαστικές τάσεις και το ανερχόμενο αίτημα αυτού για δημιουργία έθνους – κράτους 

επηρέασαν τις πιο προοδευτικές τάσεις του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, όπως προκύπτει 

μέσα από το έργο του Ρήγα και του Κοραή.

Ο Ρήγας Φεραίος (1757-1798) αποτελεί βασικό 

εκπρόσωπο του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, ο 

οποίος επηρεάστηκε σημαντικά από τη Γαλλική 

Επανάσταση και τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό. 

Στόχος του έργου του ήταν η εθνική αφύπνιση 

και η απελευθέρωση των Βαλκανίων. Ακόμη, 

οραματιζόταν την ίδρυση μιας δημοκρατίας με 

κυρίαρχο το ελληνικό στοιχείο, αλλά και την 

ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.

Μάλιστα, σύμφωνα με τον Π. Κιτρομηλίδη η

 συνάντηση με το κριτικό πνεύμα του 

Montesquieu καλλιεργεί στη συνείδηση του 

Ρήγα την αγάπη προς την ελευθερία και του υποβάλλει ως χρέος τη μετάφραση του 

Πνεύματος των Νόμων «προς όφελος του Γένους. Στο πλαίσιο αυτό το έργο του απέκτησε 

κατά κύριο λόγο πολιτικό χαρακτήρα. Ο Αδαμάντιος Κοραής (1748-1833) με το σημαντικό σε

 όγκο έργο του βοήθησε περισσότερο από κάθε άλλο στο να ξεδιαλύνουν οι ριζοσπαστικές 

προθέσεις και στήριξε την ιδέα διεκδίκησης εθνικού κράτους και είχε την πεποίθηση ότι η

 ίδρυση ανεξάρτητης ελληνικής πολιτείας ήταν αποτέλεσμα παιδείας, εθνικής συνείδησης 

και πολιτικής πράξης.

Έτσι, το διανοητικό περιβάλλον μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε η ιστορική σκέψη και μάλιστα

 η εθνική ιδεολογία είχε διαμορφωθεί πολύ πριν από την Επανάσταση του 1821 από τις 

ιδεολογικές επινοήσεις περί της Αρχαιότητας του Ελληνικού Έθνους που επεξεργάστηκαν οι

 φορείς του Νεοελληνικού Διαφωτισμού μέσα από τη επαφή τους με τον ευρωπαϊκό

 Διαφωτισμό (τέλη 18ου – αρχές 19ου αι.). Στο πλαίσιο αυτό αναδείχθηκαν οι πολιτικές και 

φιλοσοφικές αξίες της ελληνικής κλασικής αρχαιότητας και καλλιεργήθηκε η νεοελληνική

 ιστορική συνείδηση και ταυτότητα. Μάλιστα, οι αρχαίοι Έλληνες και ο πολιτισμός του έγιναν

 το σταθερό σημείο αναφορών των Νεοελλήνων Διαφωτιστών. Κάτω από αυτές τις επιρροές 

οι Έλληνες ταυτίστηκαν περισσότερο με την πολιτισμένη Δύση και απομακρύνθηκαν από την

 «βαρβαρότητα» και την «τυραννία» της Ανατολής.

Η καθαρά ιστοριογραφική παραγωγή της εποχής του ελληνικού Διαφωτισμού εκτός από 

μεταφράσεις Ευρωπαίων ιστορικών, περιλαμβάνει και πρωτότυπα έργα, τα οποία

 αποκαλύπτουν τη θέση της ελληνικής ιστοριογραφίας απέναντι στο θέμα. Ανάμεσα στα πιο 

αξιόλογα αναφέρουμε: α) τα δύο έργα του Γρ. Παλιουρίτη: Επίτομη Ιστορία της Ελλάδας

 (Βενετία 1807) και Αρχαιολογία Ελληνική (Βενετία 1817). β) τα κεφάλαια που πρόσθεσε ο 

Δ. Αλεξανδρίδης στη δεύτερη έκδοση της μετάφρασης της Ιστορίας της Ελλάδας του

 Γκόλντσμίθ (Βιέννη 1807) και γ) το δοκίμιο Απολογία Ιστορικοκριτική (Τεργέστη 1814).

Συνεπώς, η ελληνική εθνική και ιστορική συνείδηση είχε πρωτίστως τις καταβολές τις στους 

λαμπρούς αρχαίους προγόνους. Όμως, η αναζήτηση της αδιάλειπτης συνέχειας και η 

αποκατάστασή της στην Αρχαιότητα, άφηνε απέξω μια ενδιάμεση μεγάλη ιστορική περίοδο, 

το Βυζάντιο. Σύμφωνα με τον Π. Κιτρομηλίδη η βυζαντινή πολιτεία και ιστορία, απαξιωμένη 

πλήρως τα χρόνια εκείνα στο λόγο των Ευρωπαίων και Ελλήνων διαφωτιστών ως εποχή 

σκοταδιστική , θεοκρατική και δεσποτική, θα παραμείνει μέχρι και τα μισά του 19ου στη 

σιωπή, χωρίς να συμπεριληφθεί στην ελληνική ιστορία: το Βυζάντιο, καθώς θεωρούνταν, 

σύμφωνα με τους δυτικούς και τους δυτικότροπους λόγιους, ότι ανήκει στη «βάρβαρη» 

Ανατολή, δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τις αξίες και τα ιδεώδη που 

αντιπροσώπευε για τους Νεοέλληνες (και Ευρωπαίους) η κλασική Αρχαιότητα.

 Αυτή η στάση που στήριξαν οι εθνικοί ιστορικοί δεν έδειχνε συνάδει με την επιθυμία να 

διατρανωθεί η ιστορική συνέχεια του έθνους, καθώς η αποδοχή της νεοτερικής αντίληψης για

 τον ιστορικό χρόνο υποστήριζε τη γραμμική διαδοχή των ιστορικών περιόδων αποκλείοντας 

και απαξιώνοντας κάποιες βασικές από αυτές, όπως ήταν η μακεδονική και η βυζαντινή. Αυτό

 ήταν αποτέλεσμα του ότι θεωρούνταν εποχές παρακμής για το ελληνικό έθνος και 

υποδούλωσης σε δεσποτικά καθεστώτα, τα οποία είχαν καταλύσει τους φιλελεύθερους

 θεσμούς των αρχαίων ελληνικών πόλεων.

Το κίνημα του Ρομαντισμού εμφανίστηκε κατά τα τέλη του 18ου αι. και άνθησε κυρίως στα 

μέσα του 19ου αι. μέσα σε ένα κλίμα άνθησης των εθνικών ιδεών και σε μια περίοδο που 

ιδρύονταν τα εθνικά κράτη. Το κίνημα αυτό έθεσε στο επίκεντρο των ιδεολογικών ενδιαφερόν

των την έννοια του έθνους και συνέβαλε καθοριστικά στη συγκρότηση του αντικειμένου και 

του προσανατολισμού της ελληνικής ιστοριογραφίας.

Ο ρομαντικός ιστορισμός αποτέλεσε το κυρίαρχο ιστοριογραφικό υπόδειγμα του 

19ου αιώνα και επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τους θεμελιωτές της ελληνικής 

ιστοριογραφίας. Οι εμπνευσμένοι από το Ρομαντισμό ιστορικοί πίστευαν ότι η μελέτη του 

παρελθόντος έπρεπε να αποτελεί μέσο κατανόησης του παρόντος και πρόβλεψης του 

μέλλοντος. Ακόμη, πρέσβευαν ότι η αναφορά στο έθνος και στην ιστορία του δίνει νόημα στα 

φαινόμενα του παρελθόντος. Επιπλέον, στο πλαίσιο του ρομαντικού ιστορισμού, ερμήνευσαν

 τα ιστορικά γεγονότα χρησιμοποιώντας ως σταθερά το «έθνος», δηλαδή την αναλλοίωτη 

αρχή οργάνωσης των κοινωνιών. Έτσι, η ανθρώπινη ιστορία ταυτίστηκε με την εθνική 

ιστορία.

Μάλιστα, διατυπώθηκε η άποψη ότι η μελέτη του Μεσαίωνα θα βοηθούσε στην ανακάλυψη 

της "ουσίας" του έθνους, η οποία ενσαρκώνεται στην "ψυχή του λαού" και είναι εμφανής 

μέσα από τις εκδηλώσεις των αγροτικών πληθυσμών. Συνεπώς, ο Ρομαντισμός έδωσε έμφαση

 στο Μεσαίωνα, και στο Ελληνικό Βυζάντιο ,το οποίο είχε υποβιβαστεί από το Διαφωτισμό.

Πηγή: https://greek1.blogspot.com/2017/02/blog-post_134.html#ixzz4YYkePtHB 
®1Greek Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη 
Under Creative Commons License: Attribution 
Follow us: @1_Greek on Twitter | 1greek on Facebook

ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΑΓΟΡΑ--; ( ΠΟΙΗΣΗ )

ΠΟΙΗΣΗ

Τι λέει η αγορά – ;

Posted on19 Hours Ago by kobarsos

Τι λέει η αγορά -τι αισθάνεται- ;

Λέει – δεν υπάρχουν ιδανικά.

Λέει – ότι αυτός ο ηλίθιος, ο Ιταλός σερβιτόρος – ο Πλάτων – είχε απόλυτα λάθος.

Το ίδιο – κι ο άχρηστος Αριστοτέλης – απόλυτα νεκρός.

Όλες οι αγορές είμαστε οφειλές στον θάνατο – κι ο λογαριασμός πρέπει να πληρωθεί.

Βέβαια, η ιδιοκτησία μας είναι ο θάνατος – το μέλλον όλων των μελλόντων – και ο θάνατος πληρώνει.

Ο μεγάλος μας αρχηγός – ο μεγάλος μας καταναλωτής – η αστείρευτη στάλα πολέμων.

Το παιδί μας – η λιτότητα – η μεγάλη γαλάζια γλώσσα του θανάτου.

Τι λέει η αγορά – ;

Μόνο το μέλλον υπάρχει.

Michael March

https://komparsos.wordpress.com/

Η ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ ΣΥΝΑΝΑΤΑΕΙ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

HomeΕπιστήμη και Τεχνολογία

H AΣΤΡΟΝΟΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΑΕΙ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ

  ενας ελληνας 

Η αρμονία των σφαιρών του Πυθαγόρα και το Σύμπαν

Στον ρυθμό της κοσμικής μουσικής που πρώτοι «άκουσαν» οι μυστικιστές μαθηματικοί του 

6ου π.Χ. αιώνα εξακολουθεί να χορεύει η σύγχρονη Κοσμολογία.

Ενας Έλληνας καθηγητής Μουσικής και Πληροφορικής, με πανεπιστημιακές σπουδές στη 

Φυσική και ερευνητικό έργο στα Πυθαγόρεια Μαθηματικά απέδειξε ότι η «αρμονία των 

σφαιρών», η περίφημη πυθαγόρεια θεωρία, έχει ακριβή εφαρμογή σε όλους τους γνωστούς 

μας σήμερα πλανήτες.

Ο πρώην πρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Φυσικών, διευθυντής του Τομέα Τεχνολογίας Ηχου,

 Μουσικοπαιδαγωγικής και Βυζαντινής Μουσικολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του

 Πανεπιστημίου Αθηνών Χαράλαμπος Σπυρίδης ανακοινώνει στο επιστημονικό συμπόσιο 

«Φιλοσοφία και Κοσμολογία» τους αριθμούς που εκφράζουν σε αστρονομικές μονάδες τις 

αποστάσεις των πλανητών από τον Ηλιο πιάνοντας το νήμα από τους Πυθαγορείους.

Ο κ. Σπυρίδης διατυπώνει «μια καθολική, εξαιρετικά απλή και κομψή σχέση» που 

εμπεριέχει μόνον τους αριθμούς 1, 2, 3, 4 της «ιερής τετρακτύος» των 

Πυθαγορείων και το άθροισμά τους, τον «τέλειο» αριθμό 10.

Η «τετρακτύς» ήταν η βάση της πυθαγόρειας διδασκαλίας που πρέσβευε ότι οι ήχοι των 

ουράνιων σωμάτων συνθέτουν μία κοσμική μουσική, γιατί οι αποστάσεις και οι ταχύτητες των

 πλανητών και των απλανών αστέρων διέπονται από τους ίδιους αριθμητικούς λόγους που 

παράγουν και τη συμφωνία των ήχων.

Οι συμφωνίες των ήχων που παράγουν αρμονικό αποτέλεσμα έχουν μορφή απλών 

αριθμητικών σχέσεων: 2/1 (οκτάβα), 3/2 (πέμπτη), 4/3 (τετάρτη). Επομένως κατά τους 

Πυθαγορείους το μυστικό της μουσικής και της κοσμικής αρμονίας κρύβεται στις

 σχέσεις των τεσσάρων πρώτων φυσικών αριθμών (1, 2, 3, 4).

Ο Πυθαγόρας είναι ο πρώτος φιλόσοφος που συνδέει την Αστρονομία με τη 

Μουσική, υποστηρίζοντας ότι στο αρμονικό και σφαιρικό σύμπαν τα πάντα 

διέπονται από απλούς νόμους, που μπορούν να εκφρασθούν με τους αριθμούς της

 «ιερής τετρακτύος».

Με τη θεωρία της αρμονίας των σφαιρών, που συνδυάζει την κοσμική αρμονία με 

τη μουσική αρμονία, ο μεγάλος φιλόσοφος επιχείρησε να εξηγήσει τη θέση και την

 κίνηση των πλανητών στον ουράνιο θόλο. Χρησιμοποιώντας μουσικούς όρους, δηλαδή 

εύφωνα μουσικά διαστήματα, καθόρισε υπό μορφήν κλίμακας τις μεσοπλανητικές αποστάσεις

Ακολούθως, αντιστοιχίζοντας τα μουσικά διαστήματα σε μετρικές αποστάσεις, κατόρθωσε 

πρώτος να υπολογίσει σε Δελφικά στάδια τις μεσοπλανητικές αποστάσεις των «ουρανίων 

γεννητών», όπως ονόμασε τα ουράνια σώματα ο Πλάτωνας παίρνοντας το νήμα από τον 

Πυθαγόρα.

Ο Πυθαγόρας τον 6ο π.Χ. αιώνα δέχθηκε ότι η μουσική απόσταση μεταξύ Γης και

 Σελήνης είναι ένας τόνος και η μετρική απόσταση μεταξύ τους είναι 126.000 

Δελφικά στάδια, δηλαδή 22.371.300 μέτρα.

Σχεδόν 24 αιώνες μετά δύο Γερμανοί αστρονόμοι, ο Γιόχαν Μπόντε και ο Τίτιους, 

προσδιορίζουν τις θέσεις των γνωστών τότε πλανητών του ηλιακού μας συστήματος με 

ικανοποιητική ακρίβεια. Η εμπειρική ανακάλυψή τους, ανερμήνευτη μέχρι σήμερα, έμεινε 

γνωστή ως κανόνας των Μπόντε-Τίτιους.

Μέχρι τον Κρόνο ο κανόνας όχι μόνο δούλευε ικανοποιητικά αλλά και έμμεσα 

συνέβαλε στην ανακάλυψη της ζώνης των αστεροειδών ανάμεσα στον Αρη και 

τον Δία και του πλανήτη Ουρανού στα τέλη του 18ου αιώνα.

Ο κανόνας των Γερμανών αστρονόμων έπαψε να δίνει αξιόπιστα αποτελέσματα όταν 

επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί στους «νεότερους» πλανήτες και στη ζώνη πέρα από τον 

Πλούτωνα, μία από τις συναρπαστικότερες περιοχές του ηλιακού συστήματος, γεμάτη 

αντικείμενα από βράχο και πάγο που περιστρέφονται γύρω από τον Ηλιο σε τεράστιες 

αποστάσεις.

Ο καθηγητής Σπυρίδης, μελετώντας επί σειρά ετών τις πλατωνικές απόψεις «περί των θείων

 γεννητών», τις οποίες συγκέρασε με την «αρμονία των σφαιρών» του Πυθαγόρα, ανακάλυψε

 ότι ο κανόνας των δύο Γερμανών αστρονόμων του 18ου αιώνα αποτελεί μία μαθηματική 

έκφραση της πυθαγόρειας μουσικής των σφαιρών.

Στο συμπόσιο του Πανεπιστημίου Αθηνών θα αποδείξει ότι κατάφερε να επεκτείνει την 

ακριβή εφαρμογή της πυθαγόρειας θεωρίας σε όλους τους γνωστούς πλανήτες, ενώ θα 

υποδείξει συγκεκριμένες θέσεις «πλανητικών» αντικειμένων μετά τον Πλούτωνα.

Στον ρυθμό της κοσμικής μουσικής που πρώτοι «άκουσαν» οι μυστικιστές 

μαθηματικοί του 6ου π.Χ. αιώνα εξακολουθεί να χορεύει η σύγχρονη Κοσμολογία.

Πηγή: https://greek1.blogspot.com/2017/02/h_13.html#ixzz4YYXouXZn 
®1Greek Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη 
Under Creative Commons License: Attribution 
Follow us: @1_Greek on Twitter | 1greek on Facebook

Η ΕΚΑΤΗ

                          Η   ΕΚΑΤΗ

Γράφει ο Χείλων

Η Εκάτη ήταν θεά της μαγείας, της νύχτας, του φεγγαριού, των φαντασμάτων και της νεκρομαντείας. Ήταν μοναχοπαίδι των Τιτάνων Πέρση και Αστερία από τους οποίους και έλαβε τις δυνάμεις της, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να βοηθήσει τον Δία στην μάχη κατά των Τιτάνων. Η Εκάτη ήταν εκείνη που άκουσε τις φωνές της Περσεφόνης όταν απήχθη από τον Άδη και συνέδραμε την Δήμητρα στην αναζήτηση της κόρης της, καθοδηγώντας την μέσα στην νύχτα με φλεγόμενες δάδες. Μετά την επανένωση μητέρας – κόρης έγινε ακόλουθος της Περσεφόνης και σύντροφος στον Άδη.

Τα ιερά ζώα τα οποία την αντιπροσώπευαν ήσαν ο σκύλος, η αγριόγατα, το άλογο, το φίδι και η κουκουβάγια που αντιπροσώπευε την Σοφία και την διορατικότητα, καθώς η Εκάτη είχε την δυνατότητα να βλέπει προς τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις ταυτόχρονα και να ταξιδεύει στα μυστικιστικά βασίλεια. Συγκεκριμένα υπάρχουν δύο χαρακτηριστικοί μύθοι που αναφέρονται στον μαύρο σκύλο και την αγριόγατα. Ο σκύλος/α αρχικά ήταν η βασίλισσα Εκάβη, η οποία μετά την πτώση της Τροίας έπεσε στη θάλασσα και μεταμορφώθηκε από τη θεά. Η αγριόγατα αρχικά ήταν η μάγισσα Γαλή που η θεά την μεταμόρφωσε σε θηρίο ως τιμωρία για την ρυπαρότητά της, ενώ σύμφωνα με άλλο μύθο ήταν η Γαλίνθια – υπηρέτρια της Αλκμήνης – η οποία μεταμορφώθηκε σε ζώο από την θυμωμένη Ειλειθυία (θεότητα του τοκετού) αλλά η Εκάτη την πήρε υπό την προστασία της. Προς τιμήν της θυσιάζονταν τα θηλυκά μαύρα πρόβατα.

Αρκετά παραισθησιογόνα φυτά συνδέονται με την Εκάτη όπως: η μπελλαντόνα, το κώνειο, ο μανδραγόρας και οι παπαρούνες, καθώς αυτά μπορούσαν να προκαλέσουν οράματα. Επίσης οίταμος (αειθαλές κωνοφόρο δένδρο) ήταν αφιερωμένος στην θεά, αφού συνδεόταν με τον θάνατο και βρισκόταν συχνά στα αρχαία νεκροταφεία. Στα φυτά που συνδέονται με την Εκάτη περιλαμβάνονται επίσης τοακόνιτο, η πικραλίδα, το σκόρδο, η λεβάντα και η ιτιά.

Τριπλή αναπαράσταση της Εκάτης_μαρμάρινο άγαλμα αντίγραφο εκ του πρωτοτύπου της Ελληνιστικής περιόδου_μουσείο Βατικανού_wikipedia

Η Εκάτη απεικονίζεται στην αρχαιοελληνική αγγειογραφία να κρατά δύο δάδες οι οποίες συμβολίζουν την σοφία και το φως, ενώ ενίοτε εμφανίζεται να φορά φούστα και κυνηγετικές μπότες όπως η θεά Άρτεμις. Στα αγάλματα συχνά απεικονίζεται με τριπλή μορφή, ή ως θεά των διασταυρώσεων (σταυροδρόμια). Το όνομά της σημαίνει «εργαζόμενος από μακριά» από την Ελληνική λέξη Έκατος η οποία ήταν κοινό επίθετο του θεού Απόλλωνα.

Η Εκάτη ταυτίστηκε με μια σειρά θεοτήτων, όπως τηςΑρτέμιδος, της Σελήνης, της Αρκαδικής θεότηταςΔεσποίνης, της θαλάσσιας θεάς Κραταιίδος
ή Κητούς, της θεάς της Ταυριανής Χερσονήσου (Σκυθία), της Περσηίδας (Κολχίδα) και ΆργουςΙφιγένειας, των Θρακικών θεών Βένδιδος και Κότιδος, της Ευβοϊκής Μαίρας, της Ελευσίνιας Δαείρας και της Βοιωτικής Νύμφης Ερκύνης.

Τα επίθετα που την συνόδευαν ήσαν: Νυκτιπόλος (Περιπλανώμενη στην νύχτα) Άταλος (ευαίσθητη) Χθόνιη (του Κάτω Κόσμου) Κουροτρόφος (Τροφός νέων) Σκυλακαγέτις (Ηγέτιδα σκύλων) Κούρημουνογενής (παρθένος) Λιπαροκρήδεμνος (Φέρουσα λαμπρό πέπλο)  Άνασσα ένεροι  (Βασίλισσα των κάτω)

Αρχικά ήταν θεά της άγριας φύσης, του τοκετού και των σταυροδρομιών, τοποθεσίες – έννοιες οι οποίες σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με τον κόσμο των πνευμάτων. Συγκεκριμένα η άγρια φύση δεν ήταν ήμερη – η γέννηση είναι η στιγμή της ζωής κατά την οποία ο θάνατος βρίσκεται σε αναμονή και οι τρεις δρόμοι τέμνονταν σε κομβικό σημείο μεταξύ των κατευθύνσεων που μπορούσε να επιλέξει ο άνθρωπος στον βίο του. Έτσι οι πιστοί προσέφευγαν στην θεά για την παροχή προστασίας και φρόνησης σε αυτά τα κρίσιμα σημεία.

Αττικός ερυθρόμορφος κρατήρας στον οποίον η Περσεφόνη επιστρέφει από τον Κάτω Κόσμο. Φορά στέμμα και απεικονίζεται να αναδύεται από την γη. Ο Ερμής, στέκεται δίπλα της, φορώντας καπέλο και χλαμύδα, ενώ κρατά ραβδί κήρυκα (κηρύκειο). Η Εκάτη κρατά ζεύγος από δάδες κοιτώντας προς τα πίσω πάνω από τον ώμο της προς την θεά Δήμητρα, η οποία φέρει βασιλικό σκήπτρο_Μητροπολιτικό μουσείο τέχνης Νέας Υόρκης_theoi.com

Η Εκάτη ήταν προστάτιδα θεά της πόλης Στρατονίκειας στην Καρία (σημερινό Εσκιχισάρ).

Χαρακτηριστικά αρχέτυπα της Εκάτης αποτελούν:

Η γραία. Στην ειδωλολατρική παράδοση η θεά συχνά αναπαρίσταται με τρία πρόσωπα τα οποία αντιπροσωπεύουν τα στάδια της ζωής μιας γυναίκας: μητέρα, κόρη και γριά. Η γραία αντιπροσωπεύει την σοφή ηλικιωμένη η οποία έχει την εμπειρία της ζωής. Άλλοι συσχετισμοί με αυτό το αρχέτυπο είναι η συμπόνια, η μεταμόρφωση, η γιατρειά και ο ατιμωτικός θάνατος. Συμβολίζει επίσης την σεβαστή γυναίκα μεγάλης ηλικίας που είναι στο επίκεντρο της οικογένειας απολαμβάνοντας την ζωή και μεταδίδοντας την εμπειρία της.

Η μάγισσα. Χρησιμοποιεί τις γνώσεις της για τους νόμους της φύσης, το μυαλό και τις απόκρυφες δυνάμεις, για να επιβάλλει τις επιθυμίες της. Η Εκάτη ως βασίλισσα των μαγισσών, είχε την δύναμη να αλλάξει τη μοίρα ενός ατόμου.

Η Εκάτη δεν είχε απογόνους, καθότι περιγράφεται ως παρθένος θεά, όπως η Άρτεμις. Στην τέχνη, συχνά απεικονίζεται φορώντας παρθενικό φόρεμα μέχρι το γόνατο. (Απολλώνιος Ρόδιος, Αργοναυτικά 3. 840 – Λυκόφρων, Αλεξάνδρα 1174)

Σύμφωνα με άλλες εκδοχές απόγονοί της ήταν η Σκύλλα από τον Φόρκυ (Απολλώνιος Ρόδιος, Αργοναυτικά 4. 827) όπως και οι Κίρκη και Μήδεια από τον βασιλέα της Κολχίδος Αιήτη (Διόδωρος Σικελιώτης, Ιστορικά 4. 45. 1).

Στην Ρωμαϊκή μυθολογία ταυτίζεται με την Τρίβια – θεά της μαγείας.

Πηγές – βιβλιογραφία

http://www.theoi.com/

Τζέτζης, Λυκόφρων 1175

Ορφικά Αργοναυτικά 975

Ψευδοπλούταρχος, Περί Ποταμών 5

Οβίδιος, Ηρωίδες 12.168

Η ΦΥΣΗ ΕΧΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΠΡΟΤΙΜΙΣΕΙΣ

HomeΕπιστήμη και Τεχνολογία

Η ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΤΗΤΑ 17 ΧΡΌΝΩΝ ΣΤΟΝ ΑΜΑΖΟΝΙΟ.

Η ΦΥΣΗ ΕΧΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ...ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ

Υπάρχει ένα είδος τζιτζικιού στον Αμαζόνιο, που κατάφερε να αλλάξει τον κύκλο 

ζωής του για να αποφύγει την συνάντηση του με ένα συγκεκριμένο παράσιτο που 

θα του κόστιζε την ίδια του την ύπαρξη. 

Tα περιοδικά τζιτζίκια και ειδικότερα τα Magicicada septendecim έχουν το μεγαλύτερο κύκλο

 ζωής από όλα τα άλλα έντομα.

 Ο μοναδικός αυτός κύκλος ζωής αρχίζει κάτω από το έδαφος, όπου οι νύμφες ρουφούν 

υπομονετικά το χυμό από τις ρίζες των δέντρων. 

Μετά από 17 χρόνια αναμονής τα ενήλικα τζιτζίκια βγαίνουν από το έδαφος και μαζεύονται 

προσωρινά κατακλύζοντας το τοπίο. Μέσα σε λίγες ,12 εβδομάδες ζευγαρώνουν, γεννούν τα 

αβγά τους και πεθαίνουν.

Το ερώτημα που βασάνιζε τους 

βιολόγους επί χρόνια ήταν γιατί ο 

κύκλος ζωής του τζιτζικιού ήταν τόσο μακρύς.

Σημαίνει άραγε κάτι,το γεγονός ότι ο κύκλος ζωής τους (17 έτη) είναι πρώτος 

αριθμός;

Ένα άλλο είδος, το Magicicada Tredecim συρρέει κατά σμήνη κάθε 13 χρόνια, 

υποδηλώνοντας ότι ένας κύκλος ζωής που διαρκεί πρώτο αριθμό ετών προσφέρει 

κάποια προνόμια στην εξέλιξη. Μία θεωρία διατυπώνει την άποψη ότι το τζιτζίκι 

προσπαθεί να αποφύγει ένα παράσιτο που έχει επίσης μεγάλο κύκλο ζωής. 

Αν το παράσιτο έχει κύκλο ζωής π.χ. δύο χρόνια, τότε το τζιτζίκι θέλει να αποφύγει έναν 

κύκλο ζωής που διαιρείται με το 2, αλλιώς το παράσιτο και το τζιτζίκι θα συμπίπτουν συχνά

 με αποτέλεσμα όχι και τόσο ευχάριστο για τον πληθυσμό των τζιτζικιών. Όμως αν το 

παράσιτο έχει κύκλο ζωής τρία χρόνια το τζιτζίκι θέλει να αποφύγει έναν κύκλο ζωής που θα

 διαιρείται με το 3, αλλιώς επίσης θα συμπίπτουν συχνά. 

Τελικά η καλύτερη στρατηγική του τζιτζικιού για να αποφύγει τις συναντήσεις με το 

παράσιτο είναι να έχει έναν μακρύ κύκλο ζωής που να διαρκεί πρώτο αριθμό ετών. Επειδή 

κανένας αριθμός δεν διαιρεί το 17, πριν το 17, το Magicicada septendecim σπάνια θα 

συναντήσει το παράσιτο του. Αν το παράσιτο έχει κύκλο ζωής 2 χρόνια τότε θα συναντιούνται

 μόνο κάθε 34 χρόνια ενώ αν έχει μεγαλύτερο κύκλο ζωής π.χ. 16 χρόνια θα συναντιούνται 

μόνο κάθε 272 χρόνια (16 x17) χρόνια. 

Το παράσιτο για να αντεπιτεθεί διαθέτει μόνο δύο κύκλους ζωής που αυξάνουν την συχνότητα

 σύμπτωσης με τον 17ετή κύκλο ζωής του τζιτζικιού. Θεωρείται όμως απίθανο για το παράσιτο 

να επιβιώσει επανεμφανιζόμενο 17 χρόνια στη σειρά αφού τις πρώτες 16 εμφανίσεις του δε 

θα υπάρχουν τζιτζίκια για να παρασιτήσει.

 Από την άλλη με σκοπό να φτάσουν τον 17ετή κύκλο ζωής των  Magicicada θα έπρεπε να 

εξελίσσονται κατά τον 16ετή κύκλο ζωής. Αυτό θα σήμαινε ότι σε κάποιο στάδιο της  εξέλιξης

 το παράσιτο και το τζιτζίκι δε θα συνέπιπταν για 272 χρόνια! Σε κάθε περίπτωση ο μακρύς

 κύκλος πρώτων αριθμών ζωής του τζιτζικιού το προστατεύει.

Το γεγονός αυτό εξηγεί ίσως την αιτία που το υποτιθέμενο παράσιτο δεν έχει βρεθεί ποτέ! 

Στον αγώνα του να συμβαδίσει με το τζιτζίκι, το παράσιτο μπορεί να συνέχισε
να επιμηκύνει τον κύκλο ζωής του μέχρι που έφτασε το φράγμα των 16 ετών και εκεί απέτυχε

 να συμπέσει με το τζιτζίκι για 272 χρόνια και η μεγάλη αυτή έλλειψη
σύμπτωσης το οδήγησε σε τελική εξαφάνιση.

Το αποτέλεσμα είναι ένα τζιτζίκι με 17ετή κύκλο ζωής τον οποίο όμως δεν έχει ανάγκη αφού 

το παράσιτο έχει πια εξαφανιστεί.

Ίσως να μην ακολουθήσαμε τη σωστή σειρά για την εισαγωγή μας στην έννοια των πρώτων 

αριθμών,αλλά θεωρούμε το συγκεκριμένο παράδειγμα μία πρώτης τάξης ευκαιρία να 

αντιληφθούν ακόμη και οι μη έχοντες επαφή με τα μαθηματικά τι ακριβώς συνιστά έναν 

πρώτο αριθμό και ποιες είναι οι ιδιότητες του, ίσως και σε πρακτικό επίπεδο.

[Ορισμός:
***********
Ένας ακέραιος αριθμός μεγαλύτερος του 1 λέγεται
πρώτος αριθμός , αν και μόνο αν οι μόνοι θετικοί διαιρέτες του (παράγοντες) είναι το 1 και ο

 ίδιος ο αριθμός.
Για παράδειγμα οι αριθμοί 2,3,5,7,...,19,...,61,... είναι πρώτοι γιατί οι μόνοι διαιρέτες τους

 είναι η μονάδα και οι ίδιοι αυτοί οι αριθμοί.

(Οι πρώτοι αριθμοί αποτελούν ουσιαστικά τον δομικό λίθο όλων των φυσικών αριθμών μιας 

και κάθε φυσικός αριθμός μπορεί να γραφτεί σαν γινόμενο πρώτων Παραγόντων.) ]

Από το διάσημο βιβλίο Του Simon Singh “Το τελευταίο Θεώρημα του Fermat ” ,όπου

 αναφέρεται το ανωτέρω περιστατικό.,που μαρτυρά την ιδιαίτερη επιλογή/προτίμηση της 

φύσης ως προς τους πρώτους αριθμούς..

Πηγή: https://greek1.blogspot.com/2017/02/17.html#ixzz4YXpK8bNC 
®1Greek Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη 
Under Creative Commons License: Attribution 
Follow us: @1_Greek on Twitter | 1greek on Facebook