ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΠΟΛΟΓΙΟΥ

Ταξίδι στη γοητευτική ιστορία του κομπολογιού

Posted on Αυγούστου 12, 2016by ellas

Στην καρδιά του Ναυπλίου, στην πολυσύχναστη οδό Σταϊκοπούλου 25, βρίσκεται το κουκλίστικο Μουσείο Κομπολογιού.

Εκεί μας υποδέχθηκε η Ραλλού Γρομιτσάρη, που ίδρυσε το Μουσείο μαζί με τον πρώην σύζυγό της Αργύρη Ευαγγελινό, μας ξενάγησε στην εντυπωσιακή συλλογή του και μας μύησε στα μυστικά του ιδιαίτερου και παραγνωρισμένου αυτού αντικειμένου.

Ένα πάθος που κρατάει από πολύ παλιά

Βλέπετε, η αγάπη της οικογένειας για το κομπολόι πάει πολύ πίσω στο χρόνο, όταν στα τέλη του 19ου αιώνα, ο παππούς του Αργύρη Ευαγγελινού, έμπορος βαμβακιού από το Βόλο, έφερνε από την Αίγυπτο κομπολόγια για τους φίλους του. Φεύγοντας από τη ζωή, κληροδότησε στον εγγονό του ένα κουτάκι με σπάνια κομπολόγια, αλλά και το πάθος του γι αυτά.

“Το πάθος αυτό στην πορεία της ζωής μας εξελίχθηκε. Μαζεύαμε απ’όπου μπορούσαμε, ανάλογα με τα χρήματα που είχαμε, παλιά προσευχητάρια και κομπολόγια, ώσπου ήρθε η ώρα το 1994 και αγοράσαμε αυτό το μικρό κτίριο στο Ναύπλιο, που από το 1996 έγινε μουσείο και φιλοξενεί αποκλειστικά κομπολόγια,” μας είπε η κυρία Γρομιτσάρη εξιστορώντας τη γέννηση του μικρού μουσείου.

Ένα αριθμητήριο προσευχών για τους πιστούς του κόσμου

Στο Μουσείο Κομπολογιού μπορεί κανείς να θαυμάσει κομπολόγια και προσευχητάρια Ινδουιστών, Βουδιστών, Μουσουλμάνων, Καθολικών από τα βάθη της Ανατολής, τη Συρία, την Αίγυπτο, την Ευρώπη και φυσικά την Ελλάδα, κατασκευασμένα από το 1550 έως το 1950.

Άλλωστε το γνωστό σε όλους μας κομπολόι δεν είναι παρά ένας σχετικά πρόσφατος κρίκος στη μακραίωνη αλυσίδα της εξέλιξης ενός αντικειμένου που διαχρονικά επιτελούσε θρησκευτικούς σκοπούς, καθώς οι ανατολίτικες θρησκείες απαιτούσαν από τους πιστούς τους να αναπέμπουν πολυάριθμες διαφορετικές προσευχές αρκετές φορές τη μέρα. Έτσι ένα αντικείμενο που βοηθούσε στο μέτρημα έγινε απαραίτητο για τους πιστούς που σε μεγάλο βαθμό ήταν αναλφάβητοι και δεν είχαν γνώσεις αριθμητικής.

“Το πρώτο προσευχητάρι που φαίνεται πάνω στη γη είναι το ινδουιστικό, τον 5ο π.Χ. αιώνα. Στη συνέχεια οι βουδιστές έχουν ανάγκη να μετρήσουν τις αμέτρητες προσευχές τους και κάνουν ένα βουδιστικό προσευχητάρι, τη μάλα,”μας είπε η κυρία Γρομιτσάρη.

Οι Μουσουλμάνοι, με τη σειρά τους, φτιάχνουν το δικό τους προσευχητάρι, το Τέσμπι, το οποίο αποτελείται από 99 χάντρες, όσες και οι ιδιότητες του Αλλάχ που ο πιστός πρέπει να ανακαλέσει 5 φορές τη μέρα. Αν στο τέλος της προσευχής, περίσσευε κάποια χάντρα, ο πιστός ήξερε ότι έχει ξεχάσει κάποια αρετή, ενώ αν οι χάντρες τέλειωναν νωρίτερα, σήμαινε ότι ο πιστός πιθανότατα είχε μνημονεύσει κάποια ιδιότητα του Αλλάχ δύο φορές.

Αντίστοιχη είναι και η φιλοσοφία των ελληνικών κομποσχοινιών, αλλά και των ροζάριων των καθολικών. “Όλα αυτά τα προσευχητάρια είναι στην ουσία ένας κύκλος, σφιχτά δεμένος όπου το μόνο που χωρά είναι ο αντίχειρας για να μετρήσει το συγκεκριμένο αριθμό προσευχών για το συγκεκριμένο θεό,” μας εξήγησε η συνιδρύτρια του Μουσείου που μελετά το κομπολόι και την ιστορία του εδώ και πολλά χρόνια.

Από τη σιωπή της προσευχής στο γνώριμο, εξωστρεφή ήχο του κομπολογιού

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ο Έλληνας έβλεπε στα χέρια του Τούρκου κατακτητή κάτι που στα μάτια του έμοιαζε απλώς με …χάντρινο παιχνίδι. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το ελληνικό κομπολόι που για πρώτη φορά αποποιήθηκε το σιωπηλό, θρησκευτικό χαρακτήρα των προδρόμων του και αντί να μετράει προσευχές, μετρούσε “τους καημούς και τους αναστεναγμούς”.

Οι Έλληνες εισήγαγαν για πρώτη φορά την καινοτομία του δαστήματος ανάμεσα στις χάντρες που τους επέτρεψε πια να χτυπούν η μία πάνω στην άλλη και να παράγουν τον χαρακτηριστικό ήχο του κομπολογιού. Από εκεί πήρε το όνομά του και το κομπολόι που σημαίνει ήχος, κρότος που παράγεται από ίδια αντικείμενα σε σειρά. Και κάπως έτσι εγένετο κρότος, εκεί που υπήρχε σιωπή -γιατί ένα προσευχητάριο δεν έχει σκοπό να έχει ήχο, ο ήχος είναι εσωτερικός, αυτός της προσευχής.

Το αντικείμενο «χωρίς σκοπό» που κερδίζει τους ταξιδιώτες που το γνωρίζουν για πρώτη φορά

Μέσα στα 20 χρόνια της λειτουργίας του, το Μουσείο έχει γνωρίσει το κομπολόι σε ταξιδιώτες απ’όλο τον κόσμο. Ρωτήσαμε την κυρία Γρομιτσάρη ποιες είναι οι πρώτες αντιδράσεις όσων το μαθαίνουν για πρώτη φορά. “Εκείνο που τους εκπλήσσει είναι ότι το κομπολόι δεν έχει σκοπό, είναι ένα παιχνίδι το οποίο δίνει χαρά και ηρεμία, ίσως και έναν εσωτερικό διαλογισμό,” μας είπε. “Όταν όμως το ένας ξένος το γνωρίσει καλύτερα, το λατρεύει ουσιαστικά,” συμπλήρωσε. Και πράγματι στο κατάστημα-εργαστήριο που λειτουργεί στο ισόγειο του Μουσείου, οι περισσότεροι πελάτες προέρχονται από το εξωτερικό. “Έρχονται και ξαναέρχονται εδώ, έχουμε αλληλογραφία και το διαδίδουν στην πατρίδα τους,” κατέληξε.

Κεχριμπάρι: ο βασιλιάς του κομπολογιού

Αν και για την κατασκευή των κομπολογιών μέσα στους αιώνες έχει χρησιμοποιηθεί μια τεράστια γκάμα υλικών, όπως μαύρο ή κόκκινο κοράλλι, ελεφαντόδοντο, ξύλο, κόκκαλο, ακόμα και κουκούτσια καρπών ή σπόροι καλλωπιστικών φυτών, το κεχριμπάρι θεωρείται διαχρονικά ο βασιλιάς του είδους.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; “Το ήλεκτρο πιστεύεται ότι έχει κάποιες μοναδικές ιδιότητες,» μας εξήγησε η κυρία Γρομιτσάρη. «Είναι σα να αναμοχλεύει και να ανασυντάσσει το μυ της καρδιάς, σα να τον ξαναφέρνει σε μια αρμονική λειτουργία.” Μάλιστα στη Ρωσία παραδοσιακά θεωρείται ότι το κεχριμπάρι, εφόσον, έρχεται σε επαφή με το δέρμα, έχει θεραπευτικές ιδιότητες και μπορεί να χαρίσει ευεξία ή να συμβάλει στη γρήγορη ανάρρωση και στην αντιμετώπιση νόσων του αναπνευστικού.

Κομπολόγια για όλες τις τσέπες

Στα καταστήματα μπορεί να βρει κανείς κομπολόγια για όλα τα βαλάντια. Η τιμή τους εξαρτάται κυρίως από το υλικό, το μέγεθος και το βάρος της χάντρας, αλλά και τη δεξιοτεχνία της κατασκευής τους.

“Η γκάμα των πολυεστερικών κομπολογιών ξεκινάει από 8 και φτάνει μέχρι τα 15 ευρώ,” μας είπε η κυρία Γρομιτσάρη, η οποία κατασκευάζει ακόμη και τα οικονομικότερα κομπολόγια της με πρότυπο το σχήμα και το μέγεθος των χαντρών των παλιών παραδοσιακών κομπολογιών. Όταν βέβαια πάμε στα κεχριμπαρένια, οι τιμές αλλάζουν, ανάλογα με την προέλευση του κεχριμπαριού, το βάρος του και το αν οι χάντρες είναι κατασκευασμένες από κεχριμπάρι κομμένο στο χέρι ή από κεχριμπάρι υπό πίεση που τις καθιστά πιο ανθεκτικές. Έτσι, ένα κεχριμπαρένια κομπολόι ξεκινάει από 40 ευρώ, αλλά μπορεί να φτάσει αρκετές εκατοντάδες ή ακόμη και χιλιάδες ευρώ.
Αυτό που έχει σημασία είναι να βρει κανείς το κομπολόι που θα «φωλιάσει» στο χέρι του

Είτε κάποιος επιλέξει ένα κομπολόι των 8 ευρώ, είτε των χιλίων, αυτό που έχει σημασία, μας τόνισε η κυρία Γρομιτσάρη, είναι να βρει αυτό που θα ταιριάξει περισσότερο στο χέρι του.

“Συνήθως ο πελάτης δεν ξέρει τι κομπολόι θέλει. Για αυτό το λόγο, είμαστε στη διάθεσή του ώστε να σπαταλήσει όσο χρόνο θέλει, να πάρει στα χέρια του πολλά κομπολόγια, από πολλά υλικά, σε διάφορα σχήματα και μεγέθη. Επιμένουμε σ’ αυτό, γιατί αν ένας άνθρωπος που για πρώτη φορά κρατάει κομπολόι, πετύχει να βρει το ιδανικό του, δε θ’αφήσει ποτέ αυτό το κομπολόι από το χέρι του.”

Ακολουθήστε το ένστικτό σας και βρείτε το ιδανικό για εσάς.

Πράγματι, δεν χρειάζονται περισσότερα από λίγα λεπτά παιχνιδιού με τις γυαλιστερές χάντρες για να καταλάβεις αν το κομπολόι που κρατάς στο χέρι σου θα σε συντροφεύει για πολύ καιρό ακόμη. Μια δοκιμή, λοιπόν, θα σας πείσει. Πηγή

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΣΤΙΣ ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ

Αυτός κι αν είναι “πόλεμος κατά των ναρκωτικών”! by selana019 Αυτός κι αν είναι "πόλεμος κατά των ναρκωτικών"!      MAYOR RODRIGO DUTERTE Ο ωμός, α λα Πολ Ποτ "πόλεμος κατά των ναρκωτικών" του προέδρου των φιλιππίνων Duterte είναι, υποθέτουμε, γνωστός. Η "γραμμή" προς τον στρατό και την αστυνομία είναι απλή: πυροβολείτε οποιονδήποτε σχετικό (ντήλερ, πρεζάκια)· ακόμα και όποιον μοιάζει με σχετικός. Το λιγότερο γνωστό είναι ότι σχεδόν 700.000 χρήστες (κυρίως ηρωΐνης) έχουν παραδοθεί ως τώρα στην αστυνομία, για να γλυτώσουν τις εκκαθαρίσεις… Τι θα κάνει η κυβέρνηση των φιλιππίνων τόσες δεκάδες χιλιάδες addicted; Έχει υποσχεθεί ότι θα τους βάλει σε προγράμματα αποτοξίνωσης, ώστε μετά να γυρίσουν ασφαλείς και καθαροί στα σπίτια τους. Πόσο εύκολο είναι όμως πρακτικά κάτι τέτοιο όταν πρόκειται για τέτοια μεγέθη; Εδώ ο Duterte δίνει κυριολεκτικά ρεσιτάλ. Κατ’ αρχήν κάλεσε τον πρέσβη της κίνας στη Μανίλα για να του επαναλάβει (το γνωστό και σωστό) ότι η κινεζική μαφία (μαζί με εκείνες της ταϊβάν και του χονγκ κονγκ) είναι η αφετηρία του εμπορίου ηρωΐνης στις φιλιππίνες. Και στη συνέχεια του ζήτησε να υποστηρίξει τεχνικά και οικονομικά την αποτοξίνωση όλων αυτών των χιλιάδων χρηστών που παραδίνονται. Κατ’ αρχήν ο Duterte ζήτησε την χρηματοδότηση απ’ το Πεκίνο των (γιγάντιων, προφανώς) υποδομών αποτοξίνωσης. Και το Πεκίνο δέχτηκε... Και τώρα προσδεθείτε: το πρώτο τέτοιο τεράστιο κέντρο θα στηθεί στην στρατιωτική βάση Ramon Magsaysay… Οι προκαταρκτικές κατασκευαστικές δουλειές έχουν, μάλιστα, αρχίσει εκεί... Η βάση Ramon Magsaysay είναι η μεγαλύτερη στις φιλιππίνες. Και όπως αναφέρεται είναι "το διαμάντι στο στέμμα" των πέντε συνολικά στρατιωτικών βάσεων που χρησιμοποιεί, με βάση διακρατική συμφωνία, ο αμερικανικός στρατός στις φιλιππίνες! Έτσι, οι αμερικάνοι καραβανάδες της βάσης Ramon Magsaysay βρίσκονται στην αρχή της περικύκλωσής τους, μέσα στο στρατόπεδο, από κινέζους εργολάβους και εργάτες, και από χιλιάδες φιλιππινέζους πρεζάκηδες!!! Σας φαίνεται τρελός ο Duterte; Τον δικό της "πόλεμο κατά των ναρκωτικών", επι δεκαετίες στη λατινική αμερική και εδώ και κάποια χρόνια και στη νοτιοανατολική ασία, η Ουάσιγκτον τον έκανε ως εξής: εκταμίευε κονδύλια για εκπαίδευση του κάθε φορά ντόπιου στρατού και της στρατοαστυνομίας, έστελνε και τους εκπαιδευτές της, και έτσι έφτιαχνε ελεγχόμενους θύλακες μέσα στο στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα αυτών των κρατών. Ο Duterte αναποδογυρίζει το τραπέζι:φτιάχνει κινεζικούς "θύλακες" αποτοξίνωσης! Που έμμεσα (προς το παρόν) "σπρώχνουν" τα αμερικανικά κομμάντα... Πρόκειται για μια μισο-κυριολεκτική μισο-συμβολική όψη του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου· και γίνεται τόσο αθόρυβα! Μέχρι να σκάσει... Σας φαίνεται ακόμα τρελός;   πηγή:   http://www.sarajevomag.gr/index.html Δημοσιεύτηκε 1 minute ago από τον χρήστη selana

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΚΕΡΟΥ

Τα μυστικά της Κέρου

Posted on Μαΐου 4, 2010by ellas

Το ακατοίκητο νησί των Κυκλάδων, μεταξύ της Νάξου και της Αμοργού, που ήταν το θέατρο μιας από τις μεγαλύτερες υποθέσεις λαθρανασκαφής του 20ού αιώνα, εξακολουθεί να είναι από τα πιο σκοτεινά πεδία της αρχαιολογικής έρευνας.

Ηταν νεκροταφείο; Ηταν εμπορικό κέντρο; Ηταν απλώς ένα εργαστήριο; Ηταν ιερό; Ή μήπως οι αρχαιοκάπηλοι είναι η αιτία που όλα σήμερα στην Κέρο μοιάζουν μπερδεμένα και δυσερμήνευτα; Στο μικρό άγονο νησί των Κυκλάδων, αδιάφορο για τους τουρίστες που κατακλύζουν τις γύρω κοσμοπολίτικες ακτές, φαίνεται ότι κάπου εκεί στην 3η π.Χ. χιλιετία συνέβαιναν σπουδαία πράγματα. Το μαρτυρούν τα εκατοντάδες σπασμένα μαρμάρινα ειδώλια που βρίσκονται θαμμένα στη γη του· ένας παράδεισος για τους λαθρανασκαφείς που οργίαζαν στο νησί ως πριν από 40 με 50 χρόνια, αλλά πλέον και ένα μεγάλο αίνιγμα για τους αρχαιολόγους. Για τρίτο κατά σειρά χρόνο πραγματοποιεί εφέτος στην Κέρο ανασκαφές ο βρετανός καθηγητής Κόλιν Ρένφριου, προσπαθώντας να λύσει τον γρίφο. Και στη διάλεξή του, στις 17 Μαΐου στην Αρχαιολογική Εταιρεία, ύστερα από πρόσκληση του Ιδρύματος Νικολάου και Ντόλλης Γουλανδρή θα επιχειρήσει, όπως μαρτυρά και ο τίτλος της, να διαλευκάνει «Τα μυστικά της Κέρου».

Περί τα 500 τμήματα ειδωλίων και άλλα τόσα μαρμάρινων αγγείων, περισσότερα από1.500 κομμάτια από μαρμάρινες φιάλες και ισάριθμη ποσότητα από πήλινα αγγεία έχουν συγκεντρωθεί ως τώρα από την Κέρο, συχνά μάλιστα από επιφανειακή και μόνον έρευνα. Ενας μεγάλος αριθμός τους όμως κατέχει μια αρνητική ιδιαιτερότητα. Γιατί 350 από αυτά τα σπασμένα ειδώλια, 12 ακέραια, καθώς και ορισμένα θραύσματα μαρμάρινων ή πήλινων αγγείων, έπεσαν θύματα αρχαιοκαπηλίας που συνέβη στη θέση Κάβος του νησιού το 1958, όπως πιστεύει ο λόρδος Ρένφριου, για να αποτελέσουν στη συνέχεια τον λεγόμενο «Θησαυρό της Κέρου». Γύρω από αυτό τον «θησαυρό» μάλιστα δημιουργήθηκε παγκοσμίως ένας ολόκληρος μύθος, ταυτοχρόνως όμως και ένα από τα πιο σκοτεινά πεδία της αρχαιολογικής έρευνας.

Το ιερό

Τα θραυσμένα ειδώλια από τον Θησαυρό της Κέρου που βρίσκονται σήμερα στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

Το ερώτημα πώς βρέθηκαν σε ένα τόσο μικρό νησί τόσο πολλά ειδώλια είναι το βασικό στο οποίο κλήθηκε να απαντήσει η σύγχρονη έρευνα, με διάφορες θεωρίες να έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς και επικρατέστερη την πλέον προφανή. Οτι προέρχονταν από νεκροταφείο. Για τον λόρδο Ρένφριου όμως η αλήθεια βρίσκεται αλλού: «Η Κέροςήταν ένα μεγάλο ιερό της Πρωτοκυκλαδικής εποχής με ακτινοβολία σε όλες τις Κυκλάδες, αντίστοιχο με αυτό της Δήλου των ιστορικών χρόνων», λέει.

Για τον ίδιο ο μεγάλος αριθμός των ευρημάτων αποτελεί και το ισχυρότερο επιχείρημα, αφού το μέγεθος του νησιού και ο πληθυσμός του 200 άνθρωποι το πολύ σε περίοδο ακμής- δεν θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν τόσο εκτεταμένο νεκροταφείο, το οποίο άλλωστε δεν έχει καν εντοπιστεί.

Τελετουργίες

Η νησίδα Δασκαλιό όπως φαίνεται από την Κέρο

Τα θραυσμένα ειδώλια συνιστούν το δεύτερο μεγάλο μυστήριο της Κέρου. Τα έσπασαν οι αρχαιοκάπηλοι σκάβοντας- κάτι όχι ασυνήθιστο στις λαθρανασκαφές- ήταν η επικρατούσα για χρόνια άποψη. Αλλά σήμερα αποδεικνύεται πως τα ειδώλια ήταν σπασμένα ήδη από την Πρωτοκυκλαδική εποχή. Κατά τον λόρδο Ρένφριουμάλιστα η θραύση τους δεν είχε γίνει καν στην Κέρο!

«Ο κατακερματισμός των ειδωλίων γινόταν σκόπιμα στο πλαίσιο κάποιας θρησκευτικής τελετουργίας και ακολουθούσε η μεταφορά τους στο νησί και η εναπόθεσή τους στο ιερό», πιστεύει ο ίδιος. Κρίνοντας εξάλλου από τη χρονολόγηση των ευρημάτων αυτών θεωρείται ότι η συγκεκριμένη λατρεία θα πρέπει να διήρκεσε στο ιερό της Κέρου επί τρεις τουλάχιστον αιώνες.

Ο οικισμός

Η λεηλατημένη περιοχή του Κάβου

Στη νησίδα Δασκαλιό βρισκόταν περί το 2800- 2500 π.Χ. ο οικισμός του νησιού, καθώς μια στενή λωρίδα γης ένωνε τις απέναντι σήμερα ακτές. Η θέση Δασκαλιό- Κάβος αναδεικνύεται έτσι σε κλειδί για την κατανόηση της πρώιμης Εποχής του Χαλκού στις Κυκλάδες, καθώς πρόκειται για την πλουσιότερη σε ευρήματα γνωστή θέση αυτής της περιόδου.

Ενα κτίριο μήκους 16 μέτρων από μάρμαρο της Νάξου αποκαλύφθηκε επιπλέον κατά την περυσινή βρετανική ανασκαφή στο Δασκαλιό, αφήνοντας τους αρχαιολόγους με την απορία για τον τρόπο μεταφοράς της πέτρας. Αν και τα μεγαλύτερα ερωτήματα δημιούργησαν οι τρεις χάλκινοι πελέκεις που βρέθηκαν μέσα σε αυτό. Στο δεύτερο, κυκλικό και μικρό αυτή τη φορά, κτίριο που ανασκάφηκε στην κορυφή του λόφου- ιερό κορυφής ή μήπως παρατηρητήριο;- κάποιοι είχαν αφήσει περί τα 350 βότσαλα από τη θάλασσα, ποιος ξέρει πώς και γιατί… Τα αινίγματα συνεχίζονται.

Η μεγάλη κλοπή

Ειδώλιο της Πρωτοκυκλαδικής εποχής από τον Θησαυρό της Κέρου,το οποίο ανήκει στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

Το 1963 διαπιστώθηκε η μεγάλη λαθρανασκαφή που γινόταν στην Κέρο και ο πρώτος που πήγε στο νησί,ύστερα από ειδοποίηση του αρχαιολόγου κ. Χρίστου Ντούμα, ήταν οΚόλιν Ρένφριου.

Φθάνοντας με καΐκι στην Κέρο μπορούσε να δει από μακριά όλη τη δυτική πλευρά της σκαμμένη ως τη θάλασσα, το τοπίο κατεστραμμένο, τα χώματα αναμοχλευμένα. Μέσα δύο τρεις ώρες επιφανειακής έρευνας άλλωστε θα συνέλεγε και ο ίδιος πλήθος αρχαιοτήτων, μεταξύ των οποίων μαρμάρινα θραύσματα ειδωλίων. Οι αρχαιοκάπηλοι όμως άφαντοι.
Δεκατρία χρόνια αργότερα,σε μια έκθεση στην Καρλσρούη με τίτλο «Η τέχνη των Κυκλάδων», ένα σύνολο κλεμμένων αρχαιοτήτων της Κέρου θα έκανε θρασύτατα και ατιμώρητα όπως αποδείχθηκε την εμφάνισή του με την ένδειξη «άγνωστης προέλευσης».
Οπως έγινε γνωστό ανήκε στη συλλογή Ερλενμάγιερ, αίτημα διεκδίκησης όμως δεν υπέβαλε η Ελλάδα. Και αυτό θα αποτελούσε αρκετά χρόνια αργότερα, το 1990, το επιχείρημα των βρετανικών δικαστηρίων για να απορρίψουν την ελληνική προσφυγή κατά της δημοπρασίας του οίκου Sotheby΄s όπου παρουσιάστηκε προς πώληση ο ονομαζόμενος πλέον «Θησαυρός της Κέρου».
Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης όμως, χάρη στη θέληση της Ντόλλης Γουλανδρή, αγόρασε από αυτή τη δημοπρασία 58 κυκλαδικά ειδώλια και η Εμπορική Τράπεζα 17, τα οποία παραχώρησε στο μουσείο, ενώ έξι ακόμη απέκτησε το ίδρυμα Ν.Π.Γουλανδρή στα επόμενα χρόνια. Ενας ικανοποιητικός αριθμός από τον «Θησαυρό της Κέρου»επαναπατρίστηκε έτσι.
Σήμερα τα περισσότερα ξένα μουσεία διαθέτουν κυκλαδικά ειδώλια,αφού οι«ανασκαφές» είχαν αρχίσει από το 1884. Και το σημαντικό είναι ότι κομμάτια που βρίσκονται στο εξωτερικό ταιριάζουν απόλυτα με άλλα που βρίσκονται στην Ελλάδα! Αυτά τα κομμάτια του παζλ έχει προσπαθήσει να ενώσει η αρχαιολόγος και επιμελήτρια του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης κυρία Πέγκυ Σωτηρακοπούλου στη μελέτη της«Ο θησαυρός της Κέρου.Μύθος ή πραγματικότητα;». Με βάση μάλιστα έρευνα του Δημόκριτου για τη σύσταση του μαρμάρου των ειδωλίων που δείχνει ότι η πρώτη ύλη έχει προέλθει από την ανατολική Νάξο (και από την ίδια την Κέρο), η ίδια διατυπώνει την πρόταση να στραφούν πλέον εκεί, στην πηγή, οι έρευνες.

Τόπος για ιερείς και πειρατές

Μία επιγραφή που έρχεται από το 425 π.Χ. με τα ονόματα των φορολογουμένων συμμάχων της Αθηναϊκής Δημοκρατίας παρέχει πληροφορίες και για την Κέρο. Κέρεια ήΚερία ονομαζόταν κατά την Κλασική εποχή και το γεγονός ότι κατέβαλλε φόρο, συγκεκριμένα 10 δραχμές και 3 οβολούς, σημαίνει ότι ήταν κατοικημένη. Οι επόμενες πληροφορίες έρχονται από τον Μεσαίωνα, όταν το νησί χρησιμοποιείται πλέον ως κρησφύγετο και ορμητήριο των πειρατών που εκείνη την εποχή λυμαίνονταν όχι μόνο το Αιγαίο, αλλά όλη τη Μεσόγειο. Στη σύγχρονη εποχή και ως το 1952 υπήρξε ιδιοκτησία της Μονής της Παναγίας Χοζοβιώτισσας της Αμοργού για να παραχωρηθεί όμως στη συνέχεια από τη Γεωργική Υπηρεσία σε βοσκούς.

Ο ΛΟΡΔΟΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ

Ο λόρδος Κόλιν Ρένφριου, ανασκαφέας της Κέρου, με την ιδρύτρια του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης Ντόλλη Γουλανδρή

Συχνός επισκέπτης της Ελλάδας, αφού έχει διενεργήσει πολλές ανασκαφές στη χώρα μας, είναι ο λόρδος Κόλιν Ρένφριου. Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, δίδαξε Προϊστορική Αρχαιολογία σε πολλά βρετανικά πανεπιστήμια και είναι ο συγγραφέας του βιβλίου η «Ανάδυση του πολιτισμού», στο οποίο διατύπωσε τη θεωρία ότι οι Ελληνες δεν είναι Ινδοευρωπαίοι αλλά αυτόχθονες. Στο έργο αυτό ο Κόλιν Ρένφριου αμφισβητεί το δόγμα τού ex oriente lux, της εξάπλωσης δηλαδή του πολιτισμού από την Ανατολή προς τη Δύση, θεωρία πάντως που συνάντησε μεγάλη αντίδραση.

Στην Κέρο πήγε για πρώτη φορά ενώ ήταν φοιτητής ακόμη,το 1963, και διαπίστωσε ιδίοις όμμασι το όργιο της αρχαιοκαπηλίας που συντελούνταν στο νησάκι. Ο ίδιος είναι ταγμένος εχθρός της παράνομης διακίνησης αρχαιοτήτων και έχει αναπτύξει μεγάλη δράση διεθνώς για την πάταξή της.

Διάλεξη του καθηγητή Κόλιν Ρένφριου θα δοθεί στις 17 Μαΐουστην Αρχαιολογική Εταιρεία (Πανεπιστημίου 22) στις 8 μ.μ. με θέμα «Τα μυστικά της Κέρου».Απαραίτητη η κράτηση θέσεων στο τηλέφωνο 210 7228.321-3

Πηγή: ΒΗΜΑ

18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1918- Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΔΟΪΡΑΝΗΣ

18 Σεπτεμβρίου 1918: H μεγάλη μάχη της Δοϊράνης

Posted on Σεπτεμβρίου 18, 2016by ellas

Μία ακόμη ένδοξη σελίδα του Ελληνισμού που «γράφτηκε» σε τούτο τον ιερό τόπο. Ο τροπαιούχος νομπελίστας μας Γ. Σεφέρης, κατά την παραλαβή του βραβείου Νόμπελ λογοτεχνίας, το 1963, στην καθιερωμένη ομιλία, έδωσε έναν εξαίσιο ορισμό της πατρίδας μας. «Ανήκω» έλεγε, «σε μια μικρή χώρα. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στην Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τους αγώνες του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου».

Προτάσσει στην έξοχη αυτή περιγραφή, όχι τυχαία, ο ποιητής τους αγώνες για την απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά ελευθερία μας. ”Τιμιώτερων εστί η Πατρίς” να το φυσικό λίπασμα του Ελληνισμού, ”Την Ρωμιοσύνη μην την κλαις”, την Ρωμιοσύνη την ανάστησαν οι ανδρείοι ”που ο θάνατός τους θάνατος δεν λογιέται” όπως γράφει και το γνωστό επίγραμμα στο μνήμα του Γρηγορίου Αυξεντίου, του αητού της Κύπρου.

Πράγματι η ελληνική ιστορία έχει μια ιδιοτυπία, μοναδική ίσως στην Οικουμένη. Είναι μια ιστορία αδιάλειπτων αγώνων για επιβίωση. Τόσο το ελληνικό χώμα είναι ποτισμένο με δάκρυα κι αίμα, τόσο τα ελληνικά βουνά είδαν ανθρώπινον αγώνα, που ανατριχιάζεις λογαριάζοντας πως στα βουνά ετούτα και τα ακρογιάλια παίχτηκε η μοίρα του ανθρώπινου γένους, όπως το έγραψε αριστοτεχνικά ο μεγαλύτερος, μετά τον Παπαδιαμάντη, Νεοέλληνας λογοτέχνης, που έγραφε με την σπάθα του και όχι με το κοντύλι, ο στρατηγός Μακρυγιάννης:

”Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν ν! α πεθάνουν. Και όταν κάνουν αυτήνη την απόφαση, λίγες φορές χάνουν και πολλές φορές κερδαίνουν”.

Η ντροπή και η δόξα Τον αιώνα που μόλις αφήνουμε, τον εικοστό, πολλά θερία πέσανε να μας φάνε. Ξεκίνησε με την γιγαντομαχία στην Μακεδονία. Είναι η εποχή όπου η ”μικρά και έντιμος” Ελλάς, καταντροπιασμένη από το αίσχος του ’97, δέχεται καταιγισμούς επεμβάσεων, υπονομεύσεων και εξευτελισμών από τις λεγόμενες Προστάτιδες Δυνάμεις.

Αιχμάλωτη η δύστυχη πατρίδα μας στις ραδιουργίες των ξένων και στην μικρόνοια των τότε κυβερνώντων αδυνατεί να εκπληρώσει τα εθνικά της ιδανικά. Αφυπνίστηκε όμως αυτό που όλο και σπανιότερα ακούγεται σήμερα, το φιλότιμο του Έλληνα. Νέοι αξιωματικοί, με πρωτοστάτη τον εθνομάρτυρα Π. Μελά, την σύμπραξη Μακεδόνων αγωνιστών σαν τον Κώττα, τον δυναμισμό λαμπρών ιεραρχών σαν τον Γερμανό Καραβαγγέλη, σώζουν την Μακεδονία, σώζουν και την Ελλάδα κατά την γνωστή ρήση του Ίωνα Δραγούμη.

Φτάνουμε στο 1909. 15 Αυγούστου. Στο Γουδί, νέοι αξιωματικοί διαβλέποντας την διεθνή ανησυχία και βλέποντας τα χάλια της σπαρασσόμενης από την παλαιοκομματική συναλλαγή πατρίδα μας, επαναστατούν. Τηλεγραφούν στον θρύλο του Θερίσου, τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Από εκείνη την στιγμή η Ιστορία αλλάζει. ”Είς άνθρωπος ζήλω πεπυρωμένος άπαντα τον δήμο δύναται διορθώσαι”, λέει ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ένας άνθρωπος που πυρπολείται από ζήλο μπορεί να διορθώσει και να εμπνεύσει όλο τον δήμο, όλο τον λαό.

Μέσα σε μια τριετία η πολιτική της ”αψόγου στάσεως”, η πολιτική των υποκλίσεων, το κακοφορμισμένο απόστημα της εξάρτησης και της υποτέλειας σπάει. Ο στρατός αναδιοργανώνεται, ο λαός εμπνέεται, η Επανάσταση του ’21, που έμεινε ημιτελής, είναι έτοιμη να ολοκληρωθεί. Είναι η εποχή της Μεγάλης Ιδέας. Το όραμα του δικέφαλου αετού, της Πόλης των ονείρων μας.

6 Οκτωβρίου 1912, μια ημερομηνία, ισάξια της 25ης Μαρτίου του ’21: Ξεκινούν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι. (Παρενθετικά αναφέρω ότι είναι λυπηρό να αγνοούμε την μεγάλη αυτή επέτειο. Η 6η Οκτωβρίου του 1912 είναι το δεύτερο ’21 του Ελληνισμού). Ο ελληνικός στρατός κατανικά στα πεδία των μαχών Τούρκους και Βουλγάρους. Η Ελλάδα της Μελούνας πέτυχε σ’ έναν χρόνο ό,τι δεν είχε κατορθώσει σε ένα περίπου αιώνα. Το έδαφος και ο πληθυσμός της διπλασιάζονται. Τα σύνορα απλώθηκαν μέχρι τον Νέστο και την Πρέσπα. Χάρις στην εθνική ομοψυχία- ”Έλληνας ομοφρονέοντας ….χαλεπούς είναι περιγίνεσθαι”– οι Έλληνες είναι ανίκητοι όταν ομοψυχούν έγραφε ο Ηρόδοτος, χάρη, λοιπόν, στο όραμα του Βενιζέλου και τον ενθουσιασμό του αρχιστρατήγου τότε και μετέπειτα βασιλιά Κωνσταντίνου, η Ελλάδα γίνεται σεβαστή στους φίλους και τρομερή στους εχθρούς της. Το κακορίζικο κρατίδιο μεταμορφώνεται σε ισχυρό έθνος.

Το βιβλίο όμως της Ιστορίας δεν κλείνει ποτέ. Το 1914 ξεσπά ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Λαοί που ορκίζονταν ”πόλεμο στον πόλεμο” επιδίδονται σε μιάν άνευ προηγουμένου αλληλοεξόντωση. Η Γερμανία ακολουθώντας το γαλλοβρετανικό παράδειγμα της υπερπόντιας επέκτασης, προς αναζήτησιν φθηνών πρώτων υλών και εξάπλωση των αγορών της, αναζητεί ”μία θέση στον ήλιο”. Κυριαρχείται από το τόσο καταστρεπτικό δόγμα του ”ζωτικού χώρου”.

Ο Πλάτων επιβεβαιώνεται και πάλι: ”Δια την των χρημάτων κτήσιν άπαντες οι πόλεμοι γίνονται”. Ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος. Ο πόλεμος αποτελεί συνέχεια της πολιτικής, «με άλλα μέσα» έγραφε ο Φον Κλαούζεβιτς και οι πολιτικοί ρίχνουν τους λαούς τους στο φοβερό αυτό αιματοκύλισμα. Η Ευρώπη χωρίζεται σε δύο αντίμαχα στρατόπεδα. Από την μια η γαλλοβρετανική Εγκάρδιος Συνεννόηση, η γνωστή Αντάντκαι από την άλλη η Γερμανία με την αυστρρουγγρική αυτοκρατορία, γνωστές ωςΚεντρικές Δυνάμεις.

Τα μικρότερα ευρωπαϊκά κράτη εξαναγκάζονται- η μοίρα των αδυνάτων- να προσκολληθούν σε ένα από τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Αλυτρωτικές διαθέσεις, σωβινισμοί, μίση ξεχασμένα, αναβιώνουν.

Ο εθνικός διχασμός

Και η Ελλάδα; Η Ελλάδα που είχε ανάγκη ειρήνης, τίθεται εμπρός σε οξύτατο πρόβλημα. Εκδηλώθηκαν τότε δύο τάσεις εξωτερικής πολιτικής: Η πρώτη, για άμεση συμμετοχή στον πόλεμο εναντίον των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, υπαγορευμένη από την συμμαχική υποχρέωση προς την Σερβία αλλά και από την ασφαλή και οξυδερκή πεποίθηση του Βενιζέλου για νίκη της Αγγλίας και Γαλλίας και την θετική έτσι ελπίδα για εξασφάλιση των εθνικών δικαίων.

Η δεύτερη, για τήρηση ουδετερότητας, υπαγορευμένη από την εσφαλμένη, όπως αποδείχτηκε, πρόβλεψη του βασιλιά για νίκη της Γερμανίας και από την επιθυμία για ειρηνική εργασία προς αξιοποίησιν των κεκτημένων από τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους. Είναι δυστυχώς η εποχή της εθνοκτόνου εσωτερικής έριδος, ο αποτρόπαιος Εθνικός Διχασμός. (Η λέξη αποτρόπαιος εδώ κυριολεκτεί. Ο διχασμός στέρησε την πατρίδα μας από -τρόπαια,! από δόξα και νίκες).

Δεν θα επιμείνω στην ανάλυση του θλιβερού και ολέθριου αυτού γεγονότος. Δυστυχώς το λάθος της εμφύλιας διαμάχης το επαναλάβαμε και αργότερα με τραγικές και πάλι συνέπειες. Η Ιστορία διδάσκει ότι κανείς …δεν διδάσκεται απ’ αυτήν. Και ας επισημαίνει πριν από δυόμισυ χιλιάδες χρόνια ο ιστορικός Πολύβιος, ότι αποκλειστικός προορισμός της ιστορίας είναι ο φρονηματισμός αρχόντων και αρχομένων, κυβερνητών και λαού ”δια το μηδεμίαν ετοιμοτέραν είναι τοις ανθρώποις διόρθωσις της των προγεννημέ! ων πράξεων επιστήμης” τα σφάλματα των προγόνων, δηλαδή, πρέπει να διδάσκουν τους απογόνους. Εν μέσω πολιτικών, ιδεολογικών και προσωπικών αντιθέσεων, εν μέσω αντισυνταγματικών βασιλικών πρωτοβουλιών, εν μέσω ιταμών και ωμών επεμβάσεων των ξένων, που εντείνουν τον διχασμό του λαού, καταντά το ελληνικό έθνος περίγελως της Οικουμένης.

Ταυτοχρόνως οι Βούλγαροι που εισήλθαν στον πόλεμο στις 14 Οκτωβρίου του 1915τασσόμενοι στο πλευρό των Γερμανών, καταλαμβάνουν σχεδόν αμαχητί την Καβάλα. Τον Μάιο του 1916 η Μακεδονία απαραδίδεται στα γερμανοβουλγαρικά στρατεύματα. Το Δ’ Σώμα Στρατού αιχμαλωτίζεται χωρίς να προβάλει αντίσταση, και μεταφέρεται ατιμωτικά στην Γερμανία. Πριν από την μάχη δίνοντας τέλος σ’ αυτές τις αθλιότητες ο νόμιμος πρωθυπουργός της Ελλάδος Ελευθέριος Βενιζέλος σχηματίζει στις 26 Σεπτεμβρίου του 1916 προσωρινή κυβέρνηση, το γνωστό κίνημα Εθνικής Αμύνης, και στις 13 Ιουνίου του 1917 επανέρχεται στην Αθήνα προχωρώντας αμέσως στην πολεμική κινητοποίηση ολόκληρης της χώρας στο πλευρό των Συμμάχων. Πρώτο μέλημα του Βενιζέλου η συγκρότηση αξιόμαχου στρατού.

Ήδη από τη Θεσσαλονίκη είχαν σχηματισθεί οι Μεραρχίες Σερρών και Κρήτης που πρωταγωνίστησαν στην Μάχη της Δοϊράνης και η Μεραρχία Αρχιπελάγους (γνωστή από το περίφημο έργο του Μυριβήλη «Η ζωή εν τάφω»). Τον Σεπτέμβριο του1918 έναντι συνόλου 29 Μεραρχιών, υπό τις διαταγές του Γάλλου αρχιστρατήγου Φρανσαί Ντ’ Εσπεραί, η Ελλάδα διέθετε δέκα μεραρχίες, η Γαλλία οκτώ, η Αγγλία τέσσερες, η Σερβία έξι και η Ιταλία μία. Οι ελληνικές δυνάμεις αποτελούσαν το 34% του συνόλου των δυνάμεων, γεγονός που αποδεικνύει την σημαντικότατη συμβολή του ελληνικού στρατού στις επιχειρήσεις διασπάσεως του Μακεδονικού Μετώπου.

Η λίμνη της Δοϊράνης, η κατά τους αρχαίους Πρασιάς ή Πρασιάδα, κατοικημένη από αρχαιοτάτων χρόνων από το ελληνικό φύλο των Παιόνων, λόγω της επίκαιρης στρατηγικής της θέσεως δέχθηκε αλλεπάλληλες επιδρομές βαρβάρων. Η πόλη της Δοϊράνης από τον 17ο αι. είχε γίνει έδρα της επισκοπής Πολυανής και από τον 19ο αι. η περιοχή απετέλεσε ξεχωριστή υποδιοίκηση με την ονομασία ”Καζάς Δοϊράνης”. Παρ’ όλες τις τουρκικές διώξεις ο Ελληνισμός της περιοχής ανθεί, καταφέρνοντας να δημιουργήσει γύρω στα 1900 οκτώ σχολεία. Δύο στην Δοϊράνη και τα υπόλοιπα στα χωριά Δροσάτο, Φούρκα, Βλάντοβο, Ακίντζαλη (Μουριές σήμερα). Η περιοχή ελευθερώθηκε στις23 Ιουνίου του 1913 για να καταληφθεί πάλι από τους Βούλγαρους το 1915 και να ξανα υπομείνει ο πληθυσμός τα πάνδεινα.

Από το 1914 ήδη η Δοϊράνη υπήρξε θέρετρο επιχειρήσεων, με ισχυρή οχύρωση βάθους τριών χιλιομέτρων σε τρεις διαδοχικές γραμμές άμυνας. Η εχθρική τοποθεσία στηριζόταν ανατολικά της λίμνης στα υψώματα του Μηλάνγκα Πάσινα και δυτικά της λίμνης τα υψώματα 603 και 669, επικληθέντα Γκραντ Κουρονέ και Ντούμπ (οι ονοματοδοσίες των υψωμάτων γίνονταν από τους Γάλλους, όπως το περίφημο Σκρα). Οι βουλγαρικές θέσεις ήταν ισχυρότατες και υποστηριζόταν από πολυαριθμότερο πυροβολικό. Τον Ιούνιο του 1918 αναλαμβάνει διοικητής της Συμμαχικής Στρατιάς Ανατολής ο Γάλλος Φρανσαί ντ’ Εσπεραί με την διαταγή να διασπάσει το μακεδονικό μέτωπο. Τυχόν νίκη θα αποθάρρυνε τους Βουλγάρους, αφαιρώντας από τους Γερμανούς έναν σημαντικό σύμμαχο. Ήδη η μεγαλειώδης νίκη στο Σκρα αποκατέστησε το γόητρο του ελληνικού στρατού, κάμπτοντας ταυτόχρονα αυτό του βουλγαρικού, που όδευε προς την συνθηκολόγηση. Η επίθεση στην Δοϊράνη ορίστηκε για τις 18 Σεπτεμβρίου του 1918. Αντίπαλες δυνάμεις ήταν η 22η, 26η και η 28η αγγλικές μεραρχίες και οι ελληνικές μεραρχίες Σερρών με διοικητή τον υποστράτηγο Εμμ. Ζυμβρακάκη και Κρήτης με διοικητή τον υποστράτηγο Παν. Σπηλιάδη. Διοικητής Στρατιάς ορίστηκε ο Άγγλος στρατηγός Μιλν. Απέναντι υπήρχε η επίλεκτη 9η βουλγαρική μεραρχία της Πλεύνας υπό τον ικανότατο στρατηγό Νεζερώφ και 11η ταξιαρχία της 1ης βουλγαρικής στρατιάς.

Η μάχη της Δοϊράνης

Στις 3 το πρωί της 18ης Σεπτεμβρίου εξόρμησαν εν απολύτω σιγή τα τμήματα της μεραρχίας Κρήτης κατά της ανατολικά της λίμνης εχθρικής τοποθεσίας, έχοντας στην πρώτη γραμμή το 29ο σύνταγμα με διοικητή τον ταγματάρχη Βασίλειο Τυπάλδο και το 9ο σύνταγμα με διοικητή τον συνταγματάρχη Παναγιώτη Μίνη. Στις 5.30 είχε καταληφθεί ολόκληρη! η προκεχωρημένη αμυντική τοποθεσία. Η παραπέρα προώθηση όμως κατέστη αδύνατη, διότι οι απώλειες υπήρξαν τεράστιες, λόγω της αδυναμίας του συμμαχικού πυροβολικού να υποστηρίξει τις επιθέσεις του πεζικού.

Δυτικά της λίμνης επιτέθηκαν η μεραρχία Σερρών και η 22α και 26η αγγλικές μεραρχίες. Στις 5 και 8 ακριβώς εξόρμησε πρώτο το 1ο σύνταγμα με διοικητή τον συνταγματάρχη Αθ. Μάρκου. Υπό τους ήχους των σαλπίγγων ”εμπρός προς έφοδον” και την γνωστή πολεμική ιαχή των Ελλήνων ”αέρα” πέτυχε να καταλάβει έως τις 6.30 ολόκληρη την πρώτη γραμμή χαρακωμάτων και τμήμα της δεύτερης.

Ομοίως εξόρμησε και το 2ο σύνταγμα με διοικητή τον συνταγματάρχη Θεόδωρο Μανωλάκη, η 22α αγγλική μεραρχία, το 3ο ελληνικό σύνταγμα υπό τον σχη Λιάσκο και η 26η αγγλική μεραρχία. Το 2ο σύνταγμα ειδικά υπέστη βαρύτατες απώλειες και μεταξύ των νεκρών ήταν και ο ηρωικός συνταγματάρχης Θεόδωρος Μανωλάκης και ο διοικητής του 1ου τάγματος ταγματάρχης Δημήτριος Παπαλουκάς. Οι απώλειες του ελληνικού στρατού ήταν αναλογικά τεράστιες.

Αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι ο Έλληνας αρχιστράτηγος Παναγιώτης Δαγκλής, σε επιστολή του στον Βενιζέλο διαμαρτύρεται διότι, όπως γράφει ”τα ελληνικά τμήματα εγκαταλείφθησαν υπό των Βρεττανών υποστάντα βαρυτάτας απωλείας”. Η μεραρχία Σερρών είχε 359 νεκρούς 1713 τραυματίες και 615 αγνοουμένους. Η Μεραρχία Κρήτης είχε 144 νεκρούς και 573 τραυματίες. Αιώνια η ευγνωμοσύνη που χρωστάμε εμείς οι Μακεδόνες στους ήρωες της Κρήτης, που πρωταγωνίστησαν σ’ όλους τους αγώνες για την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας.

Το σύνολο των ελληνικών απωλειών ανήλθε σε 3.! 404 άνδρες. Των βρεττανικών σε 3.115 άνδρες. Ο σκοπός όμως επιτεύχθηκε. Η επίθεση σταμάτησε την επόμενη μέρα, κατόρθωσε όμως να διασπάσει την βουλγαρική τοποθεσία, καθήλωσε όλες τις εχθρικές δυνάμεις της περιοχής Αξιού- Δοϊράνης, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει η γερμανική διοίκηση να μετακινήσει ενισχύσεις και να τις διαθέσει στον τομέα Δοβρόπολεως, όπου εφαρμοζόταν η κύρια συμμαχική επίθεση. Αυτό οδήγησε στην βουλγαρική ήττα και συνθηκολόγηση της 30ης Σεπτεμβρίου, γεγονός που επέδρασε αρνητικά στους Γερμανούς, οδηγώντας τους στην άνευ όρων συνθηκολόγηση της 11ης Νοεμβρίου του 1918, με την οποία λήγει ο φονικός πόλεμος.

Είμαστε στο εμείς

Συγκεντρωμένοι εδώ σήμερα τελούμε το μνημόσυνο των ηρώων μαχητών της Μάχης της Δοϊράνης. Προσκυνούμε την ιερή τους μνήμη. Προσκυνούμε τις ιερές σκιές τους που λάμπρυναν το εικονοστάσι του Γένους. Πότισαν το δέντρο της λευτεριάς και αυτό ανθεί.“Η Ρωμανία και αν επέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο”, έψαλλε ο Ελληνισμός του Πόντου. Σήμερα κυρίως είναι απαραίτητη η εθνική μας μνήμη. Η Ελλάδα έζησε ανά τους αιώνες χάρι στους αγώνες των παιδιών της και τον πολιτισμό που συνεχώς ανέπτυσσε. Ο στρατηγός Ντ’ Εσπεραί δήλωνε στον Βενιζέλο στις 3 Δεκεμβρίου του 1918. ”Η ανδρεία των ελληνικών στρατευμάτων επαξίως κατέκτησε πανταχού τους επαίνους των Συμμάχων. Τα τέκνα είναι αντάξια των προγόνων τους”. Είμαστε κληρονόμοι μιας βαριάς κληρονομιάς, οι ήρωες της Δοϊράνης, οι νεκροί περιμένουν. «Χρωστάμε σ’ όσους πέρασαν, θα ‘ρθουν και θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί” διαλαλεί ο Παλαμάς.

Η ελευθερία είναι το χρέος μας, αυτή είναι η νέα Μεγάλη Ιδέα του Ελληνισμού.”Ελευθερία τε και Δημοκρατία, ταύτα γαρ μόνα τα άξια λόγου εν Έλλησι” έλεγε ένας από τους γονέους της ανθρωπότητας, ο Σωκράτης. Η εύκολη απόκτηση χρήματος και το μανιώδες κυνήγι των πιο ευτελών απολαύσεων είναι οι ταφόπλακες ενός έθνους. Το έθνος πρέπει να θεωρεί αληθινό, ότι είναι εθνικό, λέει ο Σολωμός. Έχουμε τέτοια ακαταμάχητα εθνικά όπλα. Είναι η γλώσσα μας, η ψυχή του λαού μας. Είναι η πίστη μας. Όπως έγραφε ο ποιητής μας Αρ. Βαλαωρίτης ”ο πέλεκυς της ξενοκρατίας ουδέποτε κατέστρεψε την ενότητα της ημετέρας φυλής, θαυμασίως διασωθείσης τη παντοδυνάμω συνάρσει της Ορθοδόξου ημών πίστεως”.

Είναι τα ήθη και τα έθιμά μας, το ομότροπον του Ηροδότου. Όλα αυτά όμως απαιτούν ομοψυχία, ομόνοια, εθνική ενότητα. Βροντοφωνάζει ο Μακρυγιάννης, εθνικό κληροδότημα ο λόγος του: «Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκα! εν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμε και όλοι μαζί, και να μην λέγει ούτε ο δυνατός εγώ, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς εγώ; Όταν αγωνισθεί μόνος του και φκειάσει ή χαλάσει, να λέγει εγώ. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε εμείς.

Είμαστε εις το εμείς κι όχι εις το εγώ».

Σ’ αυτό το εμείς ήταν οι ήρωες της μάχης της Δοϊράνης. Όπως έλεγε ο επιγραμματογράφος αρχαίος ποιητής Σιμωνίδης: «Άσβεστον κλέος οίδε φίλη περί πατρίδι θέντες κυάνεον θανάτου αμφεβάλοντο νέφος. Ουδέ τεθνάσι θανόντες, επεί σφ’ αρετή καθόπερθεν κυδαίνους ανάγει δώματος εξ’ Αίδεω». Δηλαδή, αυτοί εδώ (οι ενταφιασμένοι νεκροί), αφού περιέβαλαν την αγαπημένη πατρίδα με άσβεστη δόξα, ντύθηκαν με το μαύρο σύννεφο του θανάτου. Αλλά δεν έχουν πεθάνει, αν και σκοτώθηκαν, επειδή η ανδρεία τους, αφού πάνω απ’ όλα τους δόξασε, τους οδηγεί από τον Άδη πάνω στους ουρανούς. [Δημήτρης Νατσιός, εκφωνήθηκε την Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2000 στο στρατιωτικό κοιμητήριο της Δοϊράνης, antibaro.gr]

Η ΜΑΝΙΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ

Η Μανίλα στα κάγκελα. by selana019 Η Μανίλα στα κάγκελα.    Στην αρχή αποκάλεσε τον αμερικάνο πρόεδρο πουτάνας γυιό…(Διπλωματικές αβρότητες, 5/9/2016). Ζήτησε συγγνώμη, βέβαια, την επόμενη μέρα. Αλλά ο (καινούργιος, απ’ τον περασμένο Μάη) πρόεδρος των φιλιππίνων Rodrigo Duterte συμπεριφέρεται σαν το "πιο γρήγορο πιστόλι" στην ανατολή. Όχι μόνο στο "επι τόπου καθάρισμα" όποιων θεωρούνται έμποροι ναρκωτικών (ακόμα κι αν δεν είναι - εξωδικαστικές δολοφονίες λέγονται..). Αλλά και απέναντι στους παραδοσιακούς συμμάχους (;), την Ουάσιγκτον. Σε μια χωρίς προηγούμενο μεταστροφή πολιτικής, ο Duterte διέταξε όλα τα αμερικανικά κομμάντα που βρίσκονται στο νησί Minanao (απ’ όπου κατάγεται), τα οποία "συνεργάζονταν" στον πόλεμο εναντίον ενός ντόπιου ισλαμικού αντάρτικου, να τα μαζέψουν και να φύγουν. Δηλώνοντας: όσο είμαστε με τους αμερικάνους, δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει ειρήνη. Και μετά, διέταξε τον τερματισμό της συμμετοχής του στρατού των φιλιππίνων στις αμερικανικές "περιπολίες" στη νότια θάλασσα της κίνας. Δεν πρόκειται να συμμετάσχουμε σε οποιαδήποτε αποστολή ή περιπολία σ’ αυτήν την περιοχή. Δεν το επιτρέπω γιατί δεν θέλω η χώρα μου να εμπλακεί σε οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια. Δεν θέλω να κάνουμε μαγκιές με την Κίνα ή την Αμερική. Αυτό που θέλω είναι να προστατεύουμε τα δικά μας χωρικά ύδατα - δήλωσε. Η μεταστροφή της Μανίλας είναι εντυπωσιακή καθώς κέρδισε πρόσφατα μια απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου, εναντίον του Πεκίνου, σχετικά με αμφισβητούμενες περιοχές την νότιας θάλασσας της κίνας. Η προσφυγή είχε γίνει απ’ την προηγούμενη κυβέρνηση. Αυτή η απόφαση της έδινε κυριαρχικά δικαιώματα σ’ αυτές τις περιοχές που τώρα ο Duterte αρνείται να επιτηρεί μαζί με τους αμερικάνους. Δεν την θεωρεί πια "χωρικά ύδατα" των φιλιππίνων! Αυτή η απόφαση, απ’ την άλλη, είχε νομιμοποιήσει την εμφάνιση του αμερικανικού στρατού σε περιοχή που το Πεκίνο θεωρεί δική του. Θα είναι μια μεγάλη ήττα για τους αμερικανικούς σχεδιασμούς εάν, τελικά, η Μανίλα "τα βρει" με το Πεκίνο, πάνω σ’ ένα μοντέλο συνεκμετάλλευσης των αμοιβαία διεκδικούμενων περιοχών, θάλασσας, βυθού και υφάλων. (Αυτό είναι κάτι που το προωθούσε ήδη το κινεζικό κράτος). Και θα είναι μεγάλη ήττα για την Ουάσιγκτον όχι μόνο επειδή θα χάσει το "εργαλείο" του "δίκαιου των φιλιππίνων που καταπατάει η κίνα"· όχι μόνο επειδή δεν θα έχει νομιμοποίηση να στέλνει τα πολεμικά της στην περιοχή. Αλλά και επειδή θα αποδειχθεί ότι το κινεζικό δόγμα μόνοι και μεταξύ μας εμείς οι ασιάτες μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας - δεν χρειαζόμαστε τους αμερικάνους είναι λειτουργικό, αποτελεσματικό, ισχυρό. Ένα καλό παράδειγμα για τους γύρω... Το ερώτημα τώρα είναι: θα μακροημερεύσει ο Duterte στην προεδρική καρέκλα στη Μανίλα; Έχει τους εσωτερικούς συσχετισμούς; Το Πεκίνο θα τον προστατέψει αποτελεσματικά από "εσωτερικές αμφισβητήσεις", π.χ. τμήματος του στρατού;   πηγή:   http://www.sarajevomag.gr/index.html Δημοσιεύτηκε just now από τον χρήστη selana

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ Ε. ΜΥΡΩΝ

Πέταλο που σκούριασε

Μια μέρα έβγαλα τα γυαλιά
κι είδα
ένα κόσμο αφηνιασμένο
να χλιμιντρίζει σα θηρίο
ανήμερο.
Με κάτι τεράστιες παρωπίδες
στα μάτια
να χτυπιέται στην αφετηρία,
να λυσάει για να ξεκινήσει.
Κι ας ήξερε πως έχει
τσακισμένα πόδια,
λαχταρούσε φυγή.

Και ξέρεις τι κάνουν
στα άλογα με τσακισμένα πόδια...

Ε. Μύρων 

*Ο Ε. Μύρων διατηρεί το ιστολόγιο Αλέκτωρ στη διεύθυνση http://a-lektor.blogspot.gr