Αρχιτεκτονική

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το Βρετανικό Μουσείο

Το Βρετανικό Μουσείο είναι αφιερωμένο στην ανθρώπινη ιστορία, την τέχνη και τον πολιτισμό, και βρίσκεται στην περιοχή Bloomsbury του Λονδίνου.

Το Μουσείο στεγάζει μια τεράστια συλλογή της παγκόσμιας τέχνης και καλλιτεχνημάτων και είναιδωρεάν για όλους τους επισκέπτες .

Το Βρετανικό Μουσείο συλλογή σήμερα περιλαμβάνει πάνω από 8 εκατομμύρια αντικείμενα . Μόνο το1% , ή 80.000 από αυτά τα αντικείμενα είναι στην επίδειξη σε κάθε δεδομένη στιγμή σε 194 ορισθεί αποθήκες.

Το Βρετανικό Μουσείο ιδρύθηκε το 1753 , βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στις συλλογές του γιατρού και επιστήμονα Σερ Χανς Σλόαν.

Ήταν η πρώτη εθνική δημόσιο μουσείο στον κόσμο .

Το μουσείο άνοιξε για πρώτη φορά στο κοινό στις 15 Ιαν 1759 , στο σπίτι Montagu, στη θέση του σημερινού κτιρίου.

Ο αριθμός των επισκεπτών έχει αυξηθεί από περίπου 5.000 σε ένα χρόνο στο δέκατο όγδοο αιώνα, σεσχεδόν 7 εκατομμύρια σήμερα . Είναι η δεύτερη πιο επισκέφθηκε μουσείο τέχνης στον κόσμο , μετά το  Λούβρο .

Ο πυρήνας του σημερινού κτιρίου, οι τέσσερις κύριες πτέρυγες του Βρετανικού Μουσείου, είχεσχεδιαστεί το 19ο αιώνα από τον αρχιτέκτονα Sir Robert Smirke (1780-1867).

Η πρόσοψη Ελληνική Αναβίωση αντιμετωπίζει Great Russell Street είναι ένα χαρακτηριστικό κτίριο του Sir Robert Smirke, με 44 κίονες ιωνικού ρυθμού 14 μέτρα (45 πόδια) υψηλά, στενά βασίζονται σε εκείνες του ναού της Αθηνάς Πολιάδος στην Πριήνη της Μικράς Ασίας.

Το Βρετανικό Μουσείο έχει εξελιχθεί σε ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου , που καλύπτει μια έκταση πάνω από 92.000 τετραγωνικά μέτρα (990.000 τετραγωνικά πόδια).

Σχεδιασμένο από την Foster and Partners, η Βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ Great Court , που συνήθως αναφέρονται απλώς ως η  Μεγάλη Δικαστήριο  μετατραπεί εσωτερική αυλή του Μουσείου στο μεγαλύτερο καλύπτονται δημόσια πλατεία στην Ευρώπη. Πρόκειται για ένα χώρο 8.000 τετραγωνικών μέτρων (2 στρέμματα) που περικλείεται από μια εντυπωσιακή γυάλινη οροφή με τον παγκοσμίου φήμης Reading Room στο κέντρο του.

Το Βρετανικό Μουσείο Reading Room χρησιμοποιείται για να είναι η κύρια αίθουσα ανάγνωσης της Βρετανικής Βιβλιοθήκης. Το 1997, η λειτουργία αυτή μεταφέρθηκε στη νέα Βρετανική Βιβλιοθήκη κτίριο στο St Pancras, Λονδίνο, αλλά το Αναγνωστήριο παραμένει στην αρχική του μορφή στο Βρετανικό Μουσείο.

Μερικά από τα πιο δημοφιλή και σημαντικά εκθέματα του μουσείου περιλαμβάνουν το Rosetta Stone, τα Ελγίνεια Μάρμαρα, το Oxus Θησαυρού .

Το Rosetta Stone είναι μια πέτρα με το γράψιμο σκαλισμένα σε αυτό. Γάλλοι στρατιώτες που βρίσκονται στην Αίγυπτο το 1799. Είναι βοήθησε τους ανθρώπους να πάρετε μια καλύτερη κατανόηση του αρχαίου συστήματος αιγυπτιακή γραφή ονομάζεται ιερογλυφικά. Ανακάλυψή του οδήγησε στη μετάφραση της αρχαίας αιγυπτιακής γραφής. Η πέτρα είναι το όνομά του από την πόλη όπου βρέθηκε, Rosetta.

Η Ελγίνεια Μάρμαρα , επίσης γνωστή ως μάρμαρα του Παρθενώνα , είναι μια σειρά από αρχαία ελληνικά γλυπτά από μάρμαρο. Ήταν αρχικά μέρος του ναού του Παρθενώνα στην Αθήνα, αλλά είχαν ληφθεί μακριά από Τόμας Μπρους, 7ος κόμης του Έλγιν στις αρχές του 1800.

Ο θησαυρός Oxus είναι μια συλλογή από περίπου 180 σωζόμενα κομμάτια της μεταλλοτεχνίας σε χρυσό και ασήμι, η πλειοψηφία μάλλον μικρό, συν ίσως περίπου 200 νομίσματα, από την περίοδο των Αχαιμενιδών περσική που βρέθηκαν στις όχθες του ποταμού Oxus περίπου 1877-1880.

Πιο σημαντικό επιμελητική υπηρεσίες της περιλαμβάνουν τα ακόλουθα :

• Τμήμα της Αρχαίας Αιγύπτου και του Σουδάν
• Τμήμα Ελλάδα και τη Ρώμη
• Τμήμα της Μέσης Ανατολής
• Τμήμα Προϊστορίας και της Ευρώπης
• Τμήμα της Ασίας
• Τμήμα Αφρική, Ωκεανία και την Αμερική
Τμήμα • της Συλλογής Χαρακτικών και Σχεδίων

Το Τμήμα της Αρχαίας Αιγύπτου και του Σουδάν είναι μία από τις μεγαλύτερες συλλογές της αρχαίας αιγυπτιακής τέχνης στον κόσμο (με πάνω από 100.000 κομμάτια). Μόνο το Αιγυπτιακό Μουσείο στο Κάιρο έχει μεγαλύτερη συλλογή. Καλύπτουν της Αιγύπτου και του Σουδάν ιστορίας από περίπου 10.000 π.Χ. όλη τη διαδρομή μέχρι τον 12ο αιώνα μ.Χ., περίοδο των περίπου 12.000 χρόνια.

Το Τμήμα Ελλάδα και τη Ρώμη είναι μία από τις μεγαλύτερες συλλογές της αρχαίας ελληνικής και ρωμαϊκής
αντικείμενα στον κόσμο. Τα αντικείμενα προέρχονται από σχεδόν 4.000 χρόνια της ευρωπαϊκής ιστορίας, από το 3200 π.Χ., σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον 4ο μ.Χ. αιώνα.

Το Τμήμα της Μέσης Ανατολής έχει τη μεγαλύτερη συλλογή της Μεσοποταμίας τέχνης στον κόσμο, έξω από το Ιράκ. Έχει περίπου 300.000 αντικείμενα, που καλύπτουν τη Νεολιθική περίοδο μέχρι σήμερα.

Το Τμήμα Προϊστορίας και της Ευρώπης στο Βρετανικό Μουσείο είναι υπεύθυνη για τις συλλογές που καλύπτουν μια τεράστια έκταση του χρόνου από τα πρώτα ανθρώπινα εργαλεία στην Αφρική και την Ασία δύο εκατομμύρια χρόνια πριν με την τέχνη και την αρχαιολογία της Ευρώπης από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας, συμπεριλαμβανομένης και της ιστορίας της Βρετανίας υπό ρωμαϊκή κατοχή.

Αυτό το τμήμα της Ασίας κατέχει περισσότερα από 75.000 αντικείμενα που αντικατοπτρίζουν τον πολιτισμό ολόκληρης της ασιατικής ηπείρου, από τη Νεολιθική εποχή μέχρι σήμερα.

Η συλλογή του Τμήματος Αφρική, Ωκεανία και την Αμερική περιλαμβάνει περίπου 350.000 αντικείμενα, που αντιπροσωπεύουν τους πολιτισμούς των ιθαγενών λαών της τέσσερις ηπείρους.

Το Τμήμα Συλλογής Χαρακτικών και Σχεδίων στεγάζει την εθνική συλλογή της χαρακτικής και σχεδίων, που περιέχει περίπου 50.000 σχέδια και 2 εκατομμύρια εκτυπώσεις, το οποίο το καθιστά ένα από τα κορυφαία συλλογές στον κόσμο κάνει. Διαθέτει σχέδια κιμωλία από Raphael, Leonardo da Vinci, Michelangelo, Ρούμπενς και Ρέμπραντ, μεταξύ πολλών άλλων. Οι συμμετοχές είναι εύκολα προσβάσιμα στο ευρύ κοινό στην αίθουσα μελέτης [φωτογραφία παρακάτω], σε αντίθεση με πολλές από αυτές τις συλλογές.

Η Αιγυπτιακή Βίβλος των Νεκρών πήγε στην επίδειξη στο Βρετανικό Μουσείο το 2010. Περιέχει μια συλλογή της σκέψης «ξόρκια» για να καθοδηγήσει τους νεκρούς μέσα από τους κινδύνους της μετά θάνατον ζωής, η συλλογή είναι πάνω από 3.000 ετών.

Μια ερωτική έκθεση ιαπωνική τέχνη ήταν κάποτε ονομάστηκε βίαιη τόσο από Page 3 από τη Sun editor David Dinsmore. Η αμφιλεγόμενη συλλογή είχε 87.893 επισκέπτες μέσα σε τρεις μήνες και είναι μία από τις πιο επιτυχημένες στην ιστορία του μουσείου.

Το 2005, Βρετανός καλλιτέχνης δρόμου Banksy πραγματικά αφελείς προσωπικό του μουσείου σε εμφανίζοντας μια υποτιθέμενη ζωγραφικής σπήλαιο της πρόωρης ανθρώπινης πιέζοντας ένα καλάθι αγορών. Με τίτλο "Early Man πηγαίνει στην αγορά", κομμάτι báňský είχε εμφανιστεί στην γκαλερί για Ρωμαϊκή Βρετανία αντικείμενα. Ήταν μόνο για μια-δυο μέρες πριν από το μουσείο αλιεύονται και αφαιρεθεί.

Το 2004, ένας κλέφτης πιστεύεται ότι έχουν περπατήσει έξω από το μουσείο με σκουλαρίκια, φύλακες νύχι, και άλλα κομμάτια του κοσμήματος που χρονολογείται από το 700 μ.Χ. Μια μαρμάρινη κεφαλή είχε κλαπεί από την ελληνική γκαλερί το 2002
.Interesting facts about the British Museum | Just Fun Facts

justfunfacts.com

Από τον Χέγκελ στην γερμανική Ευρώπη.

Γιώργος Χ. Παπασωτηρίου, 27.08.16 

---

Ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Γκέοργκ Βίλχελμ Φρήντριχ Χέγκελ (Georg Wilhelm Friedrich Hegel, γεννήθηκε στην Στουτγκάρδη στις 27 Αυγούστου 1770 και πέθανε στο Βερολίνο στις 13 Νοεμβρίου 1831 και υπήρξε ο κύριος εκπρόσωπος του γερμανικού ιδεαλισμού. Επηρέασε βαθιά τη δυτική φιλοσοφία και έγινε γνωστός για τη διαλεκτική θεωρία του.

Είναι ο φιλόσοφος, ο οποίος είκοσι αιώνες μετά τον Ηράκλειτο, έθεσε στο επίκεντρο της φιλοσοφικής σκέψης τη σχέση της αλλαγής.

Ο Χέγκελ, αφού δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Ιένας, έγινε καθηγητής στη Χαϊδελβέργη – στο κέντρο του γερμανικού εθνικού ρομαντισμού. Τέλος, το 1818 έγινε καθηγητής στο Βερολίνο – τη στιγμή ακριβώς που η πόλη αυτή γινόταν το πνευματικό και πολιτιστικό κέντρο της Ευρώπης. Το Νοέμβριο του 1831 πέθανε στη μεγάλη επιδημία χολέρας. Αλλά ο «εγελιανισμός» είχε ήδη εδραιωθεί σ’ όλα τα γερμανικά πανεπιστήμια.

Όλα τα φιλοσοφικά συστήματα προ του Χέγκελ είχαν προσπαθήσει να θεσπίσουν σταθερά και αιώνια κριτήρια, για ν’ αποφασίσουν τι μπορεί να γνωρίσει ο άνθρωπος για τον κόσμο και τι όχι. Αυτό ισχύει και για τον Ντεκάρτ και για τον Σπινόζα, και για τον Χιουμ και για τον Καντ. Όλοι τους ήθελαν να διαπιστώσουν ποια είναι η βάση της ανθρώπινης γνώσης. Και μίλησαν όλοι τους για διαχρονικές προϋποθέσεις αυτής της ανθρώπινης γνώσης.

Ο Χέγκελ θεώρησε ότι είναι αδύνατο να βρεθούν τέτοιες διαχρονικές προϋποθέσεις. Υποστήριξε ότι το θεμέλιο της ανθρώπινης γνώσης αλλάζει από γενιά σε γενιά. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν «αιώνιες αλήθειες». Το μόνο σταθερό κι ακίνητο σημείο, πάνω στο οποίο μπορεί ένας φιλόσοφος να χτίσει τη σκέψη του, είναι η ίδια η ιστορία.

Για τον Χέγκελ, η ιστορία είναι ένα ποτάμι. Ακόμα και η μικρότερη κίνηση του νερού σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο του ποταμού καθορίζεται στην πραγματικότητα από το ρεύμα και τον όγκο του νερού στο υπόλοιπο μήκος της κοίτης. Σπουδαίο ρόλο παίζουν, επίσης, τα βράχια στο βυθό του, οι στροφές και οι μαίανδροι στη διαδρομή του, κοντά στο σημείο όπου στέκεσαι και το παρατηρείς.

Και η ιστορία της σκέψης – ή του λόγου – είναι επίσης ένα τέτοιο ποτάμι. Περιέχει όλες τις σκέψεις, όλες τις ιδέες, που οι παλαιότερες γενιές, η μία μετά την άλλη, εισέφεραν στην ανθρώπινη διάνοια και οι οποίες καθορίζουν τη δική μας σκέψη και τις αντιλήψεις για τη ζωή που έχει υιοθετήσει η δική μας εποχή. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι μια συγκεκριμένη ιδέα είναι αιώνια σωστή. Μπορεί να είναι σωστή στο σημείο που στεκόμαστε.

Έτσι, οι ιδέες κι οι σκέψεις μπορούν να κριθούν μόνο σε σχέση με μια συγκεκριμένη ιστορική πραγματικότητα. Αν αρχίσουμε να επιχειρηματολογούμε υπέρ της δουλείας εν έτει 2010, τότε το πολύ πολύ να γίνει κάποιος γελοίος. Πριν από 2.500 χρόνια, η ιδέα αυτή δεν ήταν διόλου γελοία, παρόλο που και τότε ακόμα ακούγονταν πού και πού προοδευτικές φωνές υπέρ της κατάργησης της δουλείας.

Η ιστορία είναι για τον Χέγκελ μια μακριά κι αδιάκοπη αλυσίδα σκέψεων και μάλιστα οι κρίκοι της δεν έρχονται να δεθούν τυχαία ο ένας με τον άλλο, αλλά ακολουθούν ορισμένους κανόνες. Υπάρχει η επιφαινόμενη και η πραγματική ιστορία, που καθορίζονται από τον περίφημο «δόλο του λόγου και της Ιστορίας».

Αξίζει να μιλήσουμε για την «πανουργία του Λόγου και της Ιστορίας» μέσα από τη μελέτη του αξέχαστου Κωστή Παπαγιώργη για τον Χέγκελ και τη γερμανική επανάσταση, η οποία αποκτά σήμερα ιδιαίτερο νόημα καθώς η γερμανική Ευρώπηείναι γεγονός. Στο βιβλίο του ο Παπαγιώργης λαμβάνει υπόψη τις απαντήσεις του Χέγκελ σε δύο ερωτήματα: Γιατί «το γαλλικό έθνος έπλασε έναν από τους πιο αυθεντικούς πολιτικούς και πνευματικούς μύθους στην ιστορία της Ευρώπης», ενώ «αντίθετα, το γερμανικό έθνος, παρότι εκπήγασε από μια πνευματική και θρησκευτική επανάσταση, τον προτεσταντισμό, δεν της προσέδωσε το ανάλογο κύρος»; Επίσης, ποιες είναι οι συνέπειες «στην καθολική μοίρα της Ευρώπης» από αυτή τη δυσανάλογη εμβέλεια των επαναστάσεων των δύο λαών;

Ο Χέγκελ απαντά άμεσα, αποδίδοντας τη διαφορά της εμβέλειας των δύο επαναστάσεων στο «δόλο του Λόγου και της Ιστορίας» καθώς και στη διάκριση μεταξύ της «αληθινής ιστορίας» και της «επιφαινόμενης ιστορίας»· όπου η πρώτη βαίνει προς μία ανάπτυξη του Λόγου, ενώ η δεύτερη δεν είναι παρά το θέαμα της ασυνάφειας, του πάθους και της βίας. Οι δύο ιστορίες δεν παρατίθενται ούτε αντιπαρατίθενται, καθώς η ιστορία πραγματοποιείται μέσω των παθών: «Τίποτα μεγάλο δεν ολοκληρώνεται, μέσα στον κόσμο, χωρίς τα πάθη». Το πάθος είναι η επιγενόμενη πράξη με σκοπό την επίτευξη των ίδιων συμφερόντων των «μεγάλων ανδρών», οι οποίοι, χωρίς να το γνωρίζουν, επιτελούν τους λογικούς σκοπούς της Ιστορίας. Με άλλα λόγια το συμφέρον και η επιθυμία είναι τα μέσα που μετέρχεται το «Πνεύμα του κόσμου» για να πραγματώσει τους σκοπούς του και να ανυψωθεί στη συνείδηση. Οι ατομικές συνειδήσεις βρίσκονται, ακουσίως, στην υπηρεσία εκείνου το οποίο τις υπερβαίνει. Έτσι, αν και η ναπολεόντεια δικτατορία βρίσκεται, κατ’ αρχήν, στην υπηρεσία των εγωιστικών συμφερόντων του Ναπολέοντα, στη συνέχεια θα συνεισφέρει στην ανάπτυξη της ελευθερίας, επειδή, χάρις σ’ αυτή, οι ιδέες της γαλλικής Επανάστασης θα διαδοθούν σε όλη την Ευρώπη. Αυτός είναι « ο δόλος του λόγου».

Η γαλλική Επανάσταση, για τον Χέγκελ, είναι μία στιγμή-κλειδί της ιστορίας, καθώς για πρώτη φορά οι άνθρωποι τείνουν, εκούσια και χωρίς την παρέμβαση του «δόλου της λογικής», να πραγματοποιήσουν την ελευθερία, την ηθική και τη λογική, περνώντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, από το στάδιο της «συνείδησης καθ’ εαυτής» -της συνείδησης ως αίσθηση- στο στάδιο της «αυτοσυνειδησίας» -της συνείδησης που εμπεριέχει την επιθυμία και το αίτημα αναγνώρισης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η ιστορία συνειδητοποίησε το σκοπό της, αλλά, δυστυχώς, η Επανάσταση, παρά το γεγονός ότι είχε ως αποτέλεσμα την έλευση του σύγχρονου Κράτους, χάθηκε μέσα στην τρομοκρατία και, εν τέλει, κύλησε, με τον Ναπολέοντα, στο «δόλο του λόγου».

Συνεπώς, αν και το νόημα βρέθηκε, η ιστορία δεν τελείωσε. Απομένει η πραγμάτωση του περιεχομένου της ιστορίας και το πέρασμα του ανθρώπου στο στάδιο «της συνειδήσεως καθ’ εαυτής και δι’ εαυτής»· μιας αυτοσυνείδησης, δηλαδή, που μέσω της Γνώσης υπερβαίνει τις ψευδοδιαμεσολαβήσεις, εξέρχεται από τον εαυτό της  και το υποκείμενο γίνεται, συγχρόνως, και αντικείμενο, τουτέστιν Λόγος.

Όσο για την γερμανική επανάσταση, αυτή βρίσκει στη Μεταρρύθμιση την αυθεντική ενεργοποίηση του χριστιανικού μηνύματος. Η πρώτη μεγάλη ανατροπή θα προκύψει με την αποενοχοποίηση, μέσω της μη αναγνώρισης της αμαρτίας. Ο Λούθηρος θα προτείνει την «απελευθέρωση της ψυχής» όχι με την αποχή από την αμαρτία αλλά με την καταβύθιση μέσα σ’ αυτή. Ωστόσο, κατά τον Χέγκελ, «ο προτεσταντισμός στράφηκε προς έναν αισχρό και σχοινοτενή στοχασμό πάνω στην υποκειμενική κατάσταση της ψυχής (…) και για πολύ καιρό διατήρησε τον χαρακτήρα του εσωτερικού βασάνου και μιας άθλιας κατάστασης…». Οι Γερμανοί, από την εποχή της Μεταρρύθμισης, θα διαμορφώσουν μια ιδέα για την ελευθερία που έχει μόνο «εσωτερική αξία» και έτσι η πλήρωση της ζωής θα επιδιώκεται «ένδοθεν» και όχι «έξωθεν». Ο Λούθηρος θα πραγματώσει μεν την υποκειμενική ελευθερία, αλλά θα εγκαταλείψει την υποκειμενικότητα στις ίδιες της τις δυνάμεις που είναι ανεπαρκείς, καθώς «η εξ αποκαλύψεως αλήθεια» δεν αρκεί και απαιτεί την πολιτική διάσταση. Η αλήθεια της λουθηρανικής κριτικής, συνεπώς, δεν είναι παρά η γαλλική Επανάσταση. Εν άλλοις λόγοις, αν η θρησκεία και η τέχνη είναι εκδηλώσεις του Λόγου και αποκαλύπτουν τι είναι το Πνεύμα, το πραγματικά συγκεκριμένο Πνεύμα, κατά τον Χέγκελ, είναι η συλλογικότητα των ατόμων, είναι το Κράτος, ως σημασιακή ενότητα αυτού του συστήματος αντιφάσεων -και όχι το ευρύτερο Πολιτικό πεδίο.

Συνεπώς, όπως επισημαίνει ο Κωστής Παπαγιώργης «Οι Γερμανοί επαναστάτησαν πνευματικά για να υπακούσουν πολιτικά, ενώ οι Γάλλοι προέβαλαν την πολιτική Επανάσταση ως συνέπεια του Διαφωτισμού», δηλαδή την αποδέσμευση από τον Μεσαίωνα με πολιτικούς όρους. Στη Γαλλία ο Διαφωτισμός στράφηκε ευθέως κατά της Εκκλησίας, αναπτύσσοντας μια «διττή συνείδηση: από τη μια το ιερό και από την άλλη την εγκοσμιότητα», ενώ στη Γερμανία η επανάσταση εκπορεύθηκε από τη θεολογία, παρέχοντας τη δυνατότητα ανάπτυξης του Δικαίου ως βάση για την «ευημερία του συνόλου», αλλά πάντα σύμφωνα με την προτεσταντική αρχή της ατομικής ελευθερίας. Με άλλα λόγια, η γαλλική Επανάσταση θα προέλθει «από τα κάτω», ενώ η γερμανική «άνωθεν».

Ας μας επιτραπεί, εδώ, να διακρίνουμε το βασικό σημείο που επικαιρικοποιεί το εγχείρημα του Κ. Παπαγιώργη και το οποίο είναι ο κατά Χέγκελ προτεσταντικός «χωρισμός του έσωθεν από το έξωθεν» που συνετέλεσε στη διαμόρφωση της «υποκειμενικότητας» ως χαρακτηριστικής «μορφής του παγκοσμίου πνεύματος». Στη Γαλλία, το γεγονός ότι η πίστη δεν εσωτερικεύθηκε οδήγησε στη ρήξη με τη θεολογία, κάτι που δεν χρειάστηκε να συμβεί στη Γερμανία, καθώς, εκεί, περιέσωσαν την αρχή της ελευθερίας μέσα στην ίδια τη θρησκεία: «η πίστη δεν συνιστά το έτερον του Λόγου αλλά είναι ο ίδιος ο Λόγος που εκφράζεται ασυνειδήτως, ως παράσταση και όχι ως έννοια, οπότε σύνολη η θρησκεία ταυτίζεται με την ανθρώπινη συνείδηση» και δεν είναι επ’ ουδενί μία «άλογη πλάνη».

Εν τέλει, ό,τι οι προτεστάντες κέρδισαν με τη θρησκευτική επανάσταση και τη βία του πνεύματος, ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός θα πασχίσει να το κερδίσει μέσω της αθεΐας και των όπλων.  Ο ίδιος ο Χέγκελ εκκοσμικεύοντας το χριστιανικό Πνεύμα θα «προβάλλει το δράμα του Χριστού πάνω στο σώμα της Ιστορίας». Μόνο που «η Αποκάλυψη δεν αφορά την έξοδο από την Ιστορία αλλά το ίδιο το Κράτος». Ως «κληρονόμο και αποπερατωτή της Δυτικής σκέψης» χαρακτηρίζει ο Κ. Παπαγιώργης τον Χέγκελ, ο οποίος οικοδόμησε εκ του μηδενός ένα σύμπαν που «μόνο ως πολεμική μηχανή μπορεί να λειτουργήσει»! Αυτό το σύμπαν, αυτή η πολεμική μηχανή, η γερμανική πολεμική μηχανή λειτούργησε δύο φορές και έσπειρε τον όλεθρο. Τώρα τείνει να λειτουργήσει εκ νέου και με νέα μορφή, δηλαδή ως οικονομική πολεμική μηχανή…

Ο Γιώργος Χ. Παπασωτηρίου γεννήθηκε στους Κωστακιούς Άρτας, σπούδασε στην Αθήνα και στο Παρίσι και εργάστηκε στο ράδιο, σε εφημερίδες και περιοδικά. Έγραψε τα βιβλία «Κάπου να δω το πρόσωπό μου»(Πατάκης, 2003), «Homo Americanus»(Καστανιώτης, 2008), «Το ματωμένο θέρος του 1882»

Πηγή: http://www.artinews.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%87%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BB-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7.html

Η ολιστική ιατρική στην Αρχαία Ελλάδα

Posted on Μαρτίου 4, 2014by ellas

Γράφει ο Μάριος Δημόπουλος, Φιλόλογος-Γλωσσολόγος, Διατροφολόγος

Η ολιστική ιατρική εφαρμοζόταν στην αρχαιότητα ήδη από την προϊστορική περίοδο. Πρώτος γνωστός γιατρός υπήρξε ο Παιών, η φήμη του οποίου υπήρξε τόσο μεγάλη, ώστε θεωρήθηκε ιατρός των θεών. Σημαντικός γιατρός, φυσιοθεραπευτής και βοτανολόγος υπήρξε ο Χείρων ο Κένταυρος. Άλλος σημαντικός γιατρός ήταν ο Μελάμποδας. Ο Μελάμποδας ήταν και ψυχοθεραπευτής, ψυχαναλυτής. Με την ψυχοθεραπευτική του μέθοδο θεράπευσε τον Άλκανθο, βασιλιά των Μεγάρων από το γένος των Πελοπιδών, από χρόνια μελαγχολία. Θεράπευσε μάλιστα τις κόρες του Προίτου από μανία. Ο γιατρός Γ.Α. Τσουκαντάς σε συνεργασία με τον ψυχίατρο Δ. Κουρέτα συμπεραίνει ότι οι αρχαίοι Έλληνες γιατροί του 1400 π.Χ γνώριζαν την ψυχοθεραπεία, την ομαδική ψυχοθεραπεία, την ψυχοσωματική και την ψυχανάλυση.

Ο Μελάμποδας δίδαξε και μετέδωσε την ιατρική του γνώση στον Αμφιάραο. Μετά τον θάνατό του Αμφιάραου κτίστηκαν πολλά Αμφιαράεια. Την ίδια περίπου εποχή έδρασε και ο Ασκληπιός, τον οποίο μύησε στην ιατρική ο Χείρων ο Κένταυρος. Προς τιμή του κτίστηκαν τα Ασκληπιεία.

Τα Αμφιαράεια ήταν πρόδρομοι των Ασκληπιείων. Η θεραπευτική μεθοδολογία και αγωγή ήταν παρόμοια στα δυο αυτά ιεροθεραπευτήρια, λογικά όμως πιο εξελιγμένη στα Ασκληπιεία. Τα Αμφιαράεια και τα Ασκληπιεία ήταν αρχαία νοσοκομεία εξάσκησης ολιστικής ιατρικής.

Τα Ασκληπιεία κτίζονταν σε ωραίο περιβάλλον, δενδρόφυτο, ώστε να αγαλλιάζει ο ασθενής, χωρίς υγρασία και κοντά σε ιαματικά λουτρά. Οι ασθενείς υποβάλλονταν σε υποκαπνισμούς δι’ αρωμάτων ή καιόμενων αντισηπτικών βοτάνων. Έπιναν επίσης ορισμένα αφεψήματα βοτάνων, τα οποία είχαν διουρητική, αποτοξινωτική ή τονωτική δράση. Το σημαντικότερο είναι ότι οι ασθενείς υποβάλλονταν σε νηστεία ή σε ειδική δίαιτα. Ο γιατρός Σ. Ανδρουτσόπουλος παρατηρεί ότι ‘εντός των θεραπευτηρίων τούτων επεδιώκετο η θεραπεία πάντων των ασθενών, πρωτίστως μεν διά της διαίτης μετά παραλλήλου γενικής τονώσεως διά της προσευχής και άλλων ιεροτελεστιών, εχορηγούντο δε ελάχιστα μόνο φάρμακα’ (‘Το Ιεροθεραπευτήριον του Αμφιαράου στον Ωρωπό’).

Στο θεραπευτικό πρόγραμμα των ιδρυμάτων αυτών συμπεριλαμβάνονταν οι σωματικές ασκήσεις, οι περίπατοι και η υδροθεραπεία-λουτροθεραπεία, η ψυχαγωγία των ασθενών με θεατρικές παραστάσεις, γι’ αυτό και δίπλα στα Ασκληπιεία υπήρχε θέατρο, κάτι που δείχνει ότι οι αρχαίοι γιατροί θεράπευαν και την ψυχή των ασθενών, δεν έβλεπαν δηλαδή τον ασθενή ως υλική οντότητα αλλά ως ψυχοσωματική. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι εφαρμοζόταν μέσα στα ιερά η μουσικοθεραπεία, όχι μόνο για χαλάρωση των ασθενών σε περίπτωση εγχείρησης, αλλά και για τη θεραπεία ψυχικών νοσημάτων.

Η θεραπεία γινόταν διά της εγκοιμήσεως των ασθενών στο άδυτο του ναού αλλά και διά ονείρων. Επομένως τότε εφαρμοζόταν η ονειροθεραπεία, η παρακολούθηση δηλαδή των ονείρων των ασθενών και η εξήγησή τους, κάτι που οδηγεί στην έρευνα του ασυνειδήτου και στην αυτογνωσία του ασθενούς.

Η γνώση των ιερέων-ιατρών φυλασσόταν από γενιά σε γενιά. Τον 5ο αιώνα π.Χ όμως εμφανίζεται μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της ιατρικής.

Ο Ιπποκράτης μυημένος στην ιατρική των Ασκληπιείων συνέχισε και επεξέτεινε και με δικές του παρατηρήσεις και ανακαλύψεις τη μακρόχρονη ιατρική παράδοση των Ασκληπιείων. Για αυτό και εφάρμοζε τις ίδιες θεραπευτικές μεθόδους με τους προκατόχους του, δίαιτα, γυμναστική, κινησιοθεραπεία, λουτροθεραπεία κ.λπ. Ήταν δηλαδή ένας φυσικός γιατρός. Τα αποφθέγματά του ‘Φύσις νόσων ιατρός’, ‘κάλιον το προλαμβάνειν ή (=παρά) το θεραπεύειν’, ‘η τροφή είναι το φάρμακό σου’αποτελούν το ευαγγέλιο της Naturopathy και δίκαια μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον Ιπποκράτη ως Naturopath (φυσιοπαθητικό).

Ο Ιπποκράτης όμως μπορεί να χαρακτηριστεί και ως ο πρώτος ομοιοπαθητικός ιατρός. Υποστήριζε ότι ‘η ασθένεια προκαλείται από τα όμοια και με τα όμοια ως ιάματα ο ασθενής υγιαίνει’ (Περί τόπων των κατά άνθρωπον, 42). Ο Ιπποκράτης βέβαια αναφέρεται και στην αλλοπαθητική μέθοδο, αλλά υποστηρίζει ότι ‘και με τους δύο τρόπους αποκαθίσταται η υγεία’.

Ο Ιπποκράτης υποστηρίζει ότι αυτό που παρατηρούμε στον ασθενή δεν είναι η νόσος αλλά το σύμπτωμα, η αιτία της οποίας βρίσκεται εντός του οργανισμού και όχι έξω. Αυτό αποτελεί βασική θέση της Naturopathy, σύμφωνα με την οποία τα συμπτώματα δεν είναι αίτια της αρρώστιας, παρά αποτέλεσμα της καταστάσεως του οργανισμού. Ενώ ηNaturopathy ζητά να απομακρύνει ή να διορθώσει τις αιτίες και να τονώσει τον οργανισμό με τις φυσικές υγιεινές συνθήκες, η συμβατική ιατρική ζητά απλώς να καταστείλει και να απομονώσει τα συμπτώματα και δεν δίνει προσοχή στις αιτίες. Για αυτό και ο Ιπποκράτης επεμβαίνει στον τρόπο ζωής του ασθενούς και στη δίαιτά του. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι έγραψε τρία βιβλία επ’ αυτού του θέματος: ‘Περί διαίτης’, ‘Περί τροφής’, ‘Περί υγιεινής και ασκήσεων’.

Ο Ιπποκράτης εφάρμοζε διατροφική θεραπευτική. Ο Ιπποκράτης συνεχίζοντας το έργο των Ασκληπιάδων και του Πυθαγόρα θεωρούσε τη διατροφή ως το σημαντικότερο μέσο καταπολεμήσεως των ασθενειών. Γι’ αυτό και επενέβαινε στον τρόπο ζωής του ασθενούς και στη δίαιτά του, κάτι που έκαναν και στα Ασκληπιεία. Φαίνεται ότι είχε επηρεαστεί από τον δάσκαλό του Ηρόδικο, ο οποίος θεωρούσε ότι οι ασθένειες προκαλούνται εξαιτίας‘κακής δίαιτας’ (με τον όρο δίαιτα δεν εννοούσε μόνο τη διατροφή αλλά ολόκληρο τον τρόπο ζωής. Ο Ιπποκράτης όριζε διαφορετικό διαιτολόγιο ανάλογα με την εποχή. Πίστευε ότι η διατροφή των ανθρώπων πρέπει να ρυθμίζεται ανάλογα με την ηλικία και τη σωματική διάπλαση του καθένα, την εποχή του έτους και τον τόπο. Ο Ιπποκράτης σύστηνε συγκεκριμένα διαιτολόγια ανάλογα με τις παθήσεις.‘Ο κύριος σκοπός της ιατρικής – γράφει ο Ιπποκράτης – είναι να μάθουν τον άνθρωπο πώς να τρέφεται, αφού η τροφή είναι το φάρμακό μας’ (Περί Αρχαίης Ιατρικής 578, 3).

Την ίδια άποψη με τον Ιπποκράτη είχε και ο Πλάτωνας, ο οποίος φαίνεται ότι είχε μελετήσει κάποια από τα συγγράμματα των Ασκληπιάδων. ‘Δεν βλέπεις – γράφει ο Πλάτωνας – ότι και λίγο αν παραβούν τη διαταχθείσα δίαιτα αρρωσταίνουν οι αθλητές πολύ και βαριά;’ (Πολιτ. ΙΙΙ, 404 e).

Το παρακάτω απόσπασμα του Πλάτωνα θυμίζει τις απόψεις της Naturopathy: ‘Γιατί τίποτα δεν επιτυγχάνουν με τη θεραπεία, εκτός του ότι κάνουν πιο πολύπλοκες τις ασθένειές τους και αν κάποιος τους συμβουλεύει να πάρουν κάποιο φάρμακο, ελπίζουν ότι με αυτό θα γίνουν καλά. Αλλά μήπως αυτοί δεν είναι αξιοθρήνητοι και για το ότι θεωρούν μεγαλύτερο εχθρό τους εκείνον που τους λέει την αλήθεια, ότι δηλαδή αν δεν σταματήσει να μεθάει και να τρώει πολύ και να ασωτεύει, δεν θα τον ωφελήσουν ούτε τα φάρμακα ούτε οι καυτηριάσεις ούτε οι εγχειρήσεις’ (Πολιτ. IV, 426 a-b). Ο Πλάτωνας θεωρεί κακό επιστήμονα αυτόν που θα θεραπεύσει έναν ασθενή που δεν ακολουθεί υγιεινή ζωή. Χάος χωρίζει την αρχαία Ελληνική από τη σύγχρονη ιατρική αντίληψη. Για αυτό και στην αρχαιότητα εφαρμοζόταν η προληπτική ιατρική. Αξιοσημείωτο είναι ότι τον 2ο αιώνα π.Χ. ο φυσιοθεραπευτήςΑσκληπιάδης έλεγε ότι θα έδινε σε οποιονδήποτε το δικαίωμα να τον αποκαλέσει ανάξιο γιατρό, αν ποτέ ο ίδιος ασθενούσε’.

Στην αρχαία Ελλάδα πολλοί γιατροί απέφευγαν τα φάρμακα. Γράφει ο Ιπποκράτης: ‘Λίγα πράγματα επιτυγχάνονται με τα φάρμακα…Αλλά τώρα γίνεται σαφές ότι οι πιο διακεκριμένοι γιατροί δεν θεραπεύουν μόνο με φάρμακα αλλά και με τη δίαιτα και άλλα θεραπευτικά μέσα’ (Παραγγελίαι 14 και Περί Τέχνης 6). Την εποχή εκείνη υπήρχε μια κόντρα ανάμεσα σε ολιστικούς γιατρούς που σπάνια χρησιμοποιούσαν φάρμακα και στους γιατρούς που θεράπευαν τα συμπτώματα με φάρμακα. Μόνο που τότε αυτοί που σπάνια χρησιμοποιούσαν φάρμακα ήταν οι διακεκριμένοι γιατροί.

Ομοίως και ο Πλάτωνας συνιστά τα εξής: ‘Οι ασθένειες, εφ’ όσον δεν είναι πολύ επικίνδυνες, δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με φάρμακα, γιατί η φύση των ασθενειών μοιάζει με εκείνη των ζωντανών όντων, γιατί και εκείνων η κατασκευή είναι τέτοια, ώστε να έχουν μια ορισμένη διάρκεια ζωής…Επίσης το ίδιο ισχύει και για τη φύση των νόσων, αν κάποιος προσπαθεί να τις κατανικήσει με φάρμακα ανεξάρτητα από τον απαιτούμενο χρόνο, τις επιδεινώνει και τις πολλαπλασιάζει. Γι’ αυτό θα πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε με τον κατάλληλο τρόπο ζωής, τόσο όσο ο άνθρωπος μπορεί να βρει τον χρόνο και να μην ερεθίζουμε με τα φάρμακα έναν δύστροπο εχθρό’ (Τίμαιος 88-89 b-d).

Ο Ιπποκράτης στο ‘Περί Διαίτης’ γράφει: ‘Μόνο η τροφή δεν αρκεί να συντηρήσει τον άνθρωπο σε καλή φυσική κατάσταση, αν δεν τη συνδυάζει με τη γυμναστική. Η τροφή και η άσκηση έχουν αντίθετες ιδιότητες, συμβάλλουν όμως αμοιβαία στη διατήρηση της υγείας. Οι ασκήσεις δημιουργήθηκαν, για να αναλώνουν ό, τι υπάρχει, ενώ το φαγητό και το ποτό, για να αναπληρώνουν τα κενά. Είναι ανάγκη, όπως φαίνεται, να προσδιοριστεί ακριβώς η δύναμη των σωματικών κόπων τόσο των φυσικών όσο και των τεχνητών, ποιοι από αυτούς συμβάλλουν στην ανάπτυξη και ποιοι στη φθορά της σάρκας…’. Όταν λέει φθορά της σάρκας, εννοεί τις καύσεις και τα αποτελέσματά τους.

Συνεχίζει ο Ιπποκράτης: ‘…και όχι μόνο αυτό αλλά και την αναλογία των ασκήσεων με την ποσότητα του φαγητού, την ιδιοσυγκρασία του ατόμου…’, που σημαίνει ότι κάθε άτομο έχει τη δική του ιδιοσυγκρασία.

‘Ο άνθρωπος – γράφει ο Ιπποκράτης – πρέπει να γνωρίζει την ανατολή, τη δύση των άστρων, για να ξέρει να προφυλάσσεται από τις αλλαγές και τις υπερβολές της τροφής των ποτών, του ανέμου και ολόκληρου του περιβάλλοντος από όπου προέρχονται οι ασθένειες των ανθρώπων. Όμως και αν τα γνωρίζει καλά όλα αυτά η γνώση δεν θα είναι ικανοποιητική. Αν ήταν δυνατόν να προσδιοριστεί για τη φύση κάθε ατόμου μέτρο τροφής και ανάλογη σωματική άσκηση χωρίς υπερβολή προς το πλεόνασμα ή την έλλειψη τότε θα είχε βρεθεί ο σωστός τρόπος για την εξασφάλιση της ανθρώπινης υγείας…Είναι γεγονός ότι αν υπάρχει έστω και μικρή δυσαναλογία ανάμεσα σε αυτά (την τροφή και την άσκηση), αναγκαστικά το σώμα καταβάλλεται με την πάροδο του χρόνου από την κατάχρηση και αρρωσταίνει.’.

Ο Ιπποκράτης εφάρμοζε προληπτική ιατρική. Γράφει: ‘Εγώ όμως τα έχω ανακαλύψει όλα αυτά, και ακόμα τη δυνατότητα πρόγνωσης μιας αρρώστιας, προτού αρρωστήσει ο άνθρωπος, παρακολουθώντας προς τα πού πάει η υπερβολή. Γιατί οι αρρώστιες δεν προσβάλλουν τους ανθρώπους ξαφνικά, αλλά αθροιζόμενες σιγά-σιγά ξεσπούν μια και έξω. Εγώ λοιπόν ανακάλυψα τα συμπτώματα που εμφανίζει ο άνθρωπος πριν η υγεία νικηθεί μέσα του από την αρρώστια και πώς πρέπει να τα επαναφέρει κανείς όλα σε κατάσταση υγείας’(‘Περί Διαίτης’ παρ. 2).

Στην κλασσική εποχή οι σοβαρότεροι γιατροί εφάρμοζαν την ολιστική ιατρική. Αυτό αποδεικνύεται από τον διάλογο του Πλάτωνα Χαρμίδης, όπου αναφέρεται: ‘Ίσως θα έχεις ακούσει και συ καλούς γιατρούς, όταν έλθει σ’ αυτούς ένας άρρωστος με πονόματο, να λένε ότι δεν είναι δυνατόν να γιατρέψουν χωριστά τα μάτια, αλλά ότι πρέπει να κάνουν θεραπεία για όλο το κεφάλι, προκειμένου να κάνουν καλό στα μάτια. Και ακόμα ότι είναι ανόητο να νομίζει κανείς ότι μπορεί να θεραπευτεί το κεφάλι μόνο ξεχωριστά από το υπόλοιπο σώμα. Ξεκινώντας λοιπόν από αυτή την αντίληψη ορίζουν δίαιτα για ολόκληρο το σώμα και επιχειρούν να θεραπεύσουν το μέρος μαζί με το σύνολο’ (IV, 156 β). Και συμπληρώνει: ‘Όπως ακριβώς δεν πρέπει να θεραπεύονται τα μάτια χωρίς το κεφάλι ούτε το κεφάλι χωρίς το σώμα, έτσι ούτε το σώμα χωρίς την ψυχή’,γνωρίζει δηλαδή την ψυχοσωματική αιτία των ασθενειών.

Τους γιατρούς που θεράπευαν το σύμπτωμα, χωρίς να εξετάζουν την αιτία του, τους θεωρεί αδαείς και τους ειρωνεύεται. ‘Γιατί τούτο εδώ πρέπει να γνωρίζουμε καλά, ότι αν έβρισκε ποτέ ένας γιατρός από αυτούς που ασκούν την ιατρική πρακτικά χωρίς επιστημονική γνώση άλλον γιατρό να συζητά με ελεύθερο ασθενή και ενώ του μιλά από την αρχή για το θέμα της αρρώστιας του να κάνει περίπου φιλοσοφία ή αναπτύσσοντάς του γενικά τη φύση των σωμάτων, γρήγορα θα γελούσε πολύ και δεν θα έλεγε τίποτα άλλο εκτός από αυτά που λένε συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις πολλοί από αυτούς που λέγονται γιατροί, θα έλεγε δηλαδή: ‘ανόητε, δεν τον γιατρεύεις τον άρρωστο, παρά σχεδόν τον εκπαιδεύεις, ως να έχει ανάγκη να γίνει γιατρός και όχι να θεραπευτεί’ (Νόμοι IX, 857 c-e).

Ο Ιπποκράτης εφάρμοζε την ολιστική ιατρική, και αυτό το επιβεβαιώνει ο ίδιος ο Πλάτωνας: ‘Νομίζεις λοιπόν ότι μπορείς να γνωρίζεις την καθ’ όλον ανθρώπινη φύση; Αν βέβαια πρέπει να πιστέψει κανείς τον Ιπποκράτη, έναν από τους Ασκληπιάδες, ούτε τα περί του σώματος μπορείς να κατανοήσεις χωρίς αυτή τη μέθοδο. (Φαίδρος 270c). Ο Ιπποκράτης έκανε ενδελεχή έρευνα της ζωής του ασθενούς, εξέταζε ακόμα και τις σχέσεις του με συγγενείς και φίλους, τις σκέψεις του και τα όνειρά του (Περί Επιδ. III, 1).

Ο Ιπποκράτης γνώριζε την επίδραση μιας ορισμένης ψυχικής καταστάσεως επί του σώματος (ψυχοσωματική ιατρική). Ο Αριστοτέλης αναφέρεται και στην αντίθετη κατάσταση, στην επίδραση του σώματος επί της ψυχής: ‘Οι ψυχικές λειτουργίες επηρεάζονται από τις σωματικές. Και αυτό γίνεται ολοφάνερο στις περιπτώσεις της μέθης και της αρρώστιας, διότι φαίνεται η έντονη διαταραχή των ψυχικών λειτουργιών που προκύπτει από τις σωματικές διαταραχές’. Για να καταλήξει:‘Νομίζω ότι η ψυχή και το σώμα αλληλοεπηρεάζονται. Και η ψυχική κατάσταση, όταν μεταβάλλεται, μεταβάλλει μαζί της τη σωματική και η σωματική κατάσταση, όταν μεταβάλλεται, μεταβάλλει μαζί της την ψυχική’(Περί ψυχής 805 a και 808 b). Τη φυσική και ολιστική ιατρική του Ιπποκράτη συνέχισε και ο Γαληνός, ο οποίος αποκάλεσε τη φύση ‘τεχνίτη’ και ήρθε σε σύγκρουση με μηχανιστικές αντιλήψεις των Επικουρείων, που θεωρούσαν το σώμα ως μια περίπλοκη μηχανή’.

Για μια άλλη φορά αποδεικνύεται πόσο επίκαιρο είναι το αρχαιοελληνικό πνεύμα. Η ολιστική ιατρική δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά εφαρμοζόταν από τους σοβαρότερους αρχαίους Έλληνες γιατρούς. [ekivolos.gr]

Η αέναη αιχμαλωσία της Ελλάδος

Posted on Σεπτεμβρίου 5, 2016by ellas

Τα μνημόνια καταστρέφουν τις αντοχές και ψυχικές δυνάμεις του Έθνους.

Γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Εφιαλτικά είναι τα στοιχεία που έρχονται από διεθνείς Οργανισμούς, αλλά και από την Τράπεζα της Ελλάδος, ότι πάνω από 3.5 εκατομμύρια των Ελλήνων ευρίσκονται κάτω από τα όρια της πτώχειας, ότι η ανεργία είναι 25%, ενώ εις την πραγματικότητα υπερβαίνει το 30%. Ότι 1 από τους 3 Έλληνες απασχολούμενους είναι άνεργος, και πάνω από 1 εκατ. άνεργοι χωρίς επίδομα ανεργίας, ενώ 1 από τους 3 Έλληνες είναι συνταξιούχος. Ενώ σε δυσθεώρητα ύψη έχει ανέλθει το ποσοστό της ανασφάλιστης εργασίας. Παγκόσμια πρωτιά είναι η ανεργία των νέων έως 24 ετών που υπερβαίνει το 50%, και η φυγή 1/2 εκατ. νέων εις το εξωτερικό, ενώ επικίνδυνο είναι και το λαθρομεταναστευτικό πρόβλημα που φορτώνεται ο Ελληνικός Λαός εξαιτίας των ολέθριων λαθών και της αβελτερίας των Οργάνων της Ε.Ε.!

Δυσοίωνες είναι και οι εκτιμήσεις που κάνει ο κάθε Έλληνας για το μέλλον του, όταν βιώνει τις εφιαλτικές εικόνες εις το περιβάλλον του, τις χιλιάδες αυτοκτονίες, τους συνανθρώπους που ψάχνουν για τροφή εις τους κάδους και τις λαϊκές αγορές, τους χιλιάδες συμπατριώτες που σιτίζονται από τους Δήμους, την Εκκλησία και τις φιλανθρωπικές οργανώσεις, και τα παιδιά εις τα σχολεία με γάλα και φρούτα, τα οποία ούτε θέρμανση διαθέτουν. Ο καθείς από εμάς που προβληματίζεται να πληρώσει την ΔΕΗ, τα φάρμακα, τις ιατρικές εξετάσεις, λόγω της κατάρρευσης των Ασφαλιστικών Ταμείων, τα αναρίθμητα χαράτσια, τους δυσβάστακτους ληστρικούς φόρους.

Αλλά η ερώτηση που τίθεται και πάλιν από όλους μας είναι: Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά, γιατί φθάσαμε εις την πτώχευση ενός ολόκληρου λαού, αλλά και εις την εθνική ταπείνωση της Πατρίδας μας; Βέβαια την απάντηση δεν θα τη πάρουμε ποτέ από τους ενδογενείς υπεύθυνους και μοιραίους για την εθνική καταστροφή, οι οποίοι με τα διαδοχικά θανατηφόρα «λυτρωτικά μνημόνια της φτωχοποίησης και καταστροφής», μας σερβίρουν εδώ και 7 χρόνια φρούδες ελπίδες και αισιοδοξίες για έξοδο από τα Μνημόνια και την κρίση. Ενώ γνωρίζουν, όπως και τα παιδιά του δημοτικού σχολείου, ότι καμία ανάπτυξη και καμία έξοδος από την κρίση δεν επιτυγχάνεται, με τέτοια επαχθή μέτρα λιτότητας και ληστρικής φορολογίας, με την διαρκή οριζόντια μείωση μισθών και συντάξεων, την δραστική μείωση των προνοιακών επιδομάτων, την συνεχή υπερφορολόγηση των ακινήτων, την εσωτερική υποτίμηση και τα πολλαπλά χαράτσια, και την κατάσχεση της περιουσίας των Ελλήνων. Θανατηφόρα μέτρα τα οποία επιδεινώνουν τη ύφεση, την αύξηση της ανεργίας και αδήλωτης εργασίας, την περεταίρω φτωχοποίηση του Λαού μας, την αύξηση του εθνικού χρέους που οδηγεί εις την αέναη αιχμαλωσία της Πατρίδας μας.

Τόσο απλά είναι τα πράγματα, τα οποία γνωρίζουν και οι «ευφυείς» ευρωπαίοι Εταίροι μας. Αλλά και οι μοιραίοι εκπρόσωποι του Λαού μας, οι οποίοι επί δεκαετίες, λόγω κομματικού συμφέροντος και πολιτικού κόστους, απέφευγαν να διαπαιδαγωγήσουν τους Έλληνες, δηλαδή τους ψηφοφόρους των, σε θέματα κοινωνικής, οικονομικής και αναπτυξιακής πολιτικής. Ξέρετε, η πολιτική είναι έμφυτη σε κάθε άνθρωπο. Όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, «ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό». Που σημαίνει, η άμεση και ενεργός συμμετοχή όλων των πολιτών εις τα κοινά είναι προς όφελος της κοινωνίας. Αυτό όμως επιτυγχάνεται δια της καλής και ειλικρινής πληροφόρησης και ενημέρωσης κάθε πολίτη. Όμως εις την Πατρίδα μας αυτή η ευθύνη μεταφέρθηκε εις τα κόμματα, τα οποία ως μοιραίοι παντογνώστες και υπεράνω όλων ενεργούν αυθαίρετα «εν ονόματι του απληροφόρητου και ανημέρωτου για τα κοινά πολίτη», ψηφοφόρου της επί δεκαετίες κενού περιεχομένου, αλλά πολυδιαφημιζόμενης ευνομούμενης Δημοκρατίας μας!

Πολλά είναι τα εγκληματικά σφάλματα του πολιτικού συστήματος εξουσίας. Ένα από τα μεγαλύτερα ήταν η συνεχής απόκρυψη της ολέθριας πραγματικότητας, και η συστηματική πλύση εγκεφάλου. Ότι π.χ. το βιοτικό επίπεδο ενός λαού εξαρτάται από την παραγωγική εργασία και την ανταγωνιστικότητα. Από το παραγόμενο προϊόν της εργασίας κάθε πολίτη και από το αθροιζόμενο γενικό σύνολο όλων των πολιτών προκύπτει το ετήσιο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ). Δυστυχώς όμως το πολιτικό σύστημα εξουσίας απέκρυπτε από τον Λαό μας την σημασία του πραγματικού ΑΕΠ, το οποίο μετά την Μεταπολίτευση νοθευόταν με υπέρογκους δανεισμούς εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, αλλά και η διασπάθιση των κοινοτικών πόρων οι οποίοι δεν διοχετεύονταν για την ανάπτυξη της εθνικής μας οικονομίας.

Η πολυεπίπεδη δομική ανομία της Αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών, των βασικών Οργάνων του Κράτους, αυτό το νοσηρό συνονθύλευμα και υπόστρωμα της Ελληνικής Πολιτείας, που κατασπαράζει τα σωθικά του Έθνους, ευθύνεται όχι μόνον για την εγκληματική εξαπάτηση του Λαού, αλλά και για την κοινωνική και οικονομική χρεοκοπία της Πατρίδας μας.

Μετά από 7 χρόνια, τα θανατηφόρα 3 Μνημόνια της φτωχοποίησης, οι οδυνηρές στερήσεις του Ελληνικού Λαού, η διαγραφή χρέους και το εγκληματικό PSI, το κούρεμα των ομολόγων των Ασφαλιστικών Ταμείων και των Ιδιωτών, δεν μείωσαν το εθνικό χρέος, ως ισχυρίζονται με εμμονή οι εγχώριοι εμπνευστές-υποστηρικτές της εγκληματικής και θανατηφόρας λιτότητας. Οι εκδικητές, οι δήμιοι και δυνάστες του ίδιου του Λαού τους, τα ανδρείκελα του Πολιτικού Συστήματος Εξουσίας τα οποία υπέκυψαν εις τις πιέσεις των Βρυξελλών και υπέγραψαν την εγκληματική Συμφωνία για την διάσωση των Ιδιωτικών Γερμανικών και Γαλλικών Τραπεζών, δηλαδή των Δανειστών, τις τεράστιες ζημίες των οποίων φόρτωσαν εις τις πλάτες των Ελλήνων ως «εθνικό χρέος της Ελλάδος»! Εις την Παγκόσμια Ιστορία μία πρωτοφανής εγκληματική ενέργεια, η οποία συνειδητά πολλαπλασίασε το χρέος της χώρας μας, ώστε για εύλογους λόγους να μη μπορεί να αποπληρωθεί ούτε σε 400 χρόνια. Απόδειξη της καταδίκης ενός ολόκληρου Λαού, εξαιτίας των ολέθριων λαθών του Πολιτικού Συστήματος Εξουσίας και της διάσωσης αυτού, αλλά και της διαπραχθείσης προδοσίας εις βάρος του Έθνους.

Ο Λαός μας δεινοπαθεί εις την πτώχεια, την απελπισία, τις ψευδαισθήσεις, τα ψέματα και φρούδες ελπίδες του κλειστού πολιτικού συστήματος εξουσίας. Ότι δήθεν με το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και περιουσίας του Λαού μας, κάποιοι αόρατοι εξώτεροι θα φέρουν επενδύσεις και την σωτήρια ανάπτυξη. Όμως μέσα εις την απελπισία και την λιποθυμία αδυνατούμε να συνειδητοποιούμε την οδυνηρή πραγματικότητα. Ότι π.χ. μία συνεργασία με την Κίνα θα μετατρέψει την χώρα μας σε αποθήκη και διαμετακομιστικό κέντρο προώθησης των κινεζικών προϊόντων εις την Ευρώπη, με απειροελάχιστο όφελος για την Πατρίδα μας. Ουδείς όμως λόγος γίνεται για επενδύσεις εις την Πατρίδα μας, με την δημιουργία κινεζικών επιχειρήσεων, κάτι το οποίο είναι ανέφικτο, λόγω του χαμηλού κόστους εργασίας εις την Κίνα που είναι 5 ευρώ ημερησίως. Ενώ το μέσο όρο κόστους εργασίας εις την Ε.Ε. ανέρχεται εις τα 50 ευρώ ημερησίως, από την οποία θα μπορούσε κανείς να ελπίζει την μεταφορά επιχειρήσεων εις την Ελλάδα, υπό μορφή επενδύσεων, λόγω της μεγάλης καθίζησης του εργατικού κόστους εις την χώρα μας. Δυστυχώς, ούτε αυτό είναι εφικτό, λόγω της τεράστιας αδίστακτης γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, διαπλοκής, ατιμωρησίας, της πολυνομίας και υπερφορολόγησης και του τόσο αντιαναπτυξιακού φορολογικού συστήματος, αλλά και της ολοσχερούς τώρα κατάρρευσης της Εθνικής Οικονομίας!

Η νέα γενεά γνωρίζει από τους γονείς και παππούδες την δύσκολη εποχή της Κατοχής και του Εμφυλίου, τις στερήσεις, αλλά και την αντοχή και την ψυχική δύναμη του Λαού μας. Όμως η επιδρομή των Μνημονίων δεν δημιουργεί μόνον ανείπωτη πτώχεια και εθνική ταπείνωση, αλλά καταστρέφει και τις αντοχές και ψυχικές δυνάμεις ολόκληρου του Έθνους.

Ενώπιον του θανάσιμου αυτού κινδύνου οφείλουμε ενωμένοι τώρα να αντισταθούμε εναντίον όλων εκείνων που επιβουλεύονται την υπόσταση του Έθνους μας.

Έλληνες, ξυπνήστε! Μόνο η Ελλάς έχει την ιστορική ευθύνη απέναντι του εαυτού της, αλλά και για την επαναχάραξη της πορείας της ανθρωπότητας.

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού/ Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά εις την Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας και επί 30-ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια. Πηγή

Το απεχθές, θανατηφόρο κουνούπι - Ρόουζ ΄Εβελεθ

Για πάνω από 100.000.000 χρόνια τα κουνούπια ταλαιπωρούν, όλα τα ζωντανά όντα...
Επιστημονική η αφαίμαξη που κάνουν, με μούδιασμα στην αρχή, για να μη γίνει αντιληπτό το τρύπημα και το ρούφηγμα του αίματος....
Όταν ακούμε το ζουζούνισμα είναι πια αργά...
Όλη η επιχείρηση έχει λάβει τέλος....
Ίσως και να είναι η υπ' αριθμόν 1 αιτία των θανάτων παγκοσμίως με τις ασθένειες που μεταδίδει στα θύματα του....
Πιο καλά όμως περιγράφονται οι τρόποι δράσης τους και τα προβλήματα που δημιουργούν στο συνοδευτικό video, που με τους ενσωματωμένους Ελληνικούς υπότιτλους κάνει τη παρακολούθηση πιο άνετη... 

                           ΔΙΚΟ   ΣΑΣ....!!!!!!!!!!

Ο πειρασμός της αθωότητας

Γράφει ο  Γιώργος Διακομανώλης25/08/2016 - 16:59

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι ελεύθερος, κύριος και δημιουργός του πεπρωμένου σου, λέει ο Pascal Bruckner στο εξαιρετικό του δοκίμιο, «Ο Πειρασμός της Αθωότητας». Η υπευθυνότητα είναι ένα αβάσταχτο φορτίο· μας αλυσοδένει με τις συνέπειες των πράξεών μας. Πως να απολαύσουμε την ανεξαρτησία μας αποφεύγοντας τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται; Είτε υιοθετώντας την αμεριμνησία και τον εγωισμό του παιδιού είτε φορώντας το μανδύα του θύματος.

Ο παιδισμός και η θυματοποίηση είναι οι δύο μεγάλες ασθένειες του σύγχρονου ατόμου. Κατά τον Bruckner, το παιδί και το θύμα εκπροσωπούν στα μάτια μας την κατεξοχήν αθωότητα - είναι απαλλαγμένα από κάθε ευθύνη.

Η θυματοποίηση είναι η μάστιγα της εποχής μας. Είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο.

Κακά τα ψέματα, η θυματοποίηση έχει πολλά πλεονεκτήματα. Το να φταίει κάποιος άλλος για όσα μας συμβαίνουν -ή δεν μας συμβαίνουν- είναι πάντα πιο γλυκό, πιο υποφερτό, είναι λυτρωτικό. Μας κάνει να κοιμόμαστε καλύτερα το βράδυ, μας αφαιρεί το στίγμα του αποτυχημένου και μας τυλίγει με τον μανδύα του θύματος, του μάρτυρα, του αδικημένου.

Για την προαγωγή που αξίζαμε αλλά δεν πήραμε φταίει ο διευθυντής που έχει προσωπικά μαζί μας, ποτέ η ανεπάρκειά μας. Για το ότι η χώρα μας χρεοκόπησε φταίνε οι μεγάλες δυνάμεις που θέλουν να μας εξαφανίσουν, ποτέ η κακή διαχείριση. Για το ότι ένα 12χρονο αναντινάχτηκε σε Κουρδικό γάμο στην Τουρκία και πήρε μαζί του 50 ψυχές φταίει η δύση που εμμέσως όπλισε τα χέρια του παιδιού, όχι ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός.

Δεν είναι πιο εύκολο έτσι; Δεν είναι απείρως λιγότερο ψυχοφθόρα τα αναθέματα από την αυτοκριτική;

Στην Ελλάδα και σε όλη την νεότερη ιστορία της, η θυματοποίηση έχει πάρει διαστάσεις πανδημίας. Διατρέχει οριζόντια και κάθετα όλη την κοινωνία, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Για τον εμφύλιο, για την χούντα, για τα μνημόνια φταίνε πάντα άλλοι. Είναι προϊόντα συνομωσίας και –άκουσον άκουσον- αποτέλεσμα του μένους που έχουν οι ξένοι κατά της Ελλάδας. Αυτό κι αν δεν είναι η επιτομή της θυματοποίησης. Έχουμε εμποτιστεί με το μικρόβιο του θύματος, περνάει από γενιά σε γενιά.

Οι γονείς όταν το παιδί δεν αποδώσει τα αναμενόμενα στο σχολείο, κατηγορούν τον δάσκαλο, το εκπαιδευτικό σύστημα, μπορεί και τον ανάδρομο Ερμή ακόμα. Αν ο κανακάρης δεν επιλεγεί να παίξει βασικός στην ομάδα φταίει ο άμπαλος προπονητής.

Όταν από τις ηλικίες που διαμορφώνεται ο χαρακτήρας ακόμα, ο γονιός δεν φέρνει το παιδί απέναντι στις ευθύνες του, πώς περιμένει κανείς να έχουμε μια κοινωνία από υπεύθυνους ενήλικες πολίτες; Πώς περιμένουμε να έχουμε κράτος και πολιτικό προσωπικό που να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και να εξελίσσονται;

Όσοι χαϊδεύουν αυτιά κατηγορώντας τους άλλους για τα λάθη μας, αποθεώνονται. Τολμούν να τα βάλουν με το κατεστημένο, λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Όσοι τολμήσουν να ασκήσουν κριτική και να επισημάνουν τα λάθη και τα στραβά μας, είναι ανθέλληνες, εγκάθετοι, προσκυνημένοι.

Όσο εύκολη και λυτρωτική είναι η θυματοποίηση, άλλο τόσο επικίνδυνη είναι. Είναι τροχοπέδη στην εξέλιξη. Είναι η ταφόπλακα της αυτοκριτικής. Και δίχως αυτοκριτική τα λάθη είναι επαναλαμβανόμενα και τελικά μοιραία.

Καλώς τονίζονται οι αρετές μας ως έθνος και οι ικανότητες και δεξιότητές μας ως μονάδες, αλλά αν δεν επισημαίνουμε τα λάθη μας, αν δεν τα αναλύουμε και κυρίως, αν δεν εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα από αυτά, τότε μοιραία θα τα ξανακάνουμε.

Και θα φταίνε πάντα οι άλλοι. Οι δάσκαλοι, οι προϊστάμενοι, οι Αμερικάνοι, οι Γερμανοί, οι Σιωνιστές, οι Εβραιομασόνοι.

Και ενίοτε το κακό το ριζικό μας. Ποτέ εμείς.

O Γιώργος Διακομανώλης είναι μέλος της οργανωτικής επιτροπής των The Liberals, επισκεφθείτε την σελίδας μας να μας γνωρίσετε εδώ

Προσοχή: Αυτός είναι ο νέος νόμος για τα σκυλιά! Τι πρέπει να ξέρετε;

ενδιαφέροντα

Epirusblog Gr 9/04/2016

Ψηφίστηκε ο νέος νόμος για αδέσποτα και κατοικίδια!

Ο νέος νόμος για τα δεσποζόμενα και τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς και την προστασία των ζώων από την εκμετάλλευση ή τη χρησιμοποίηση με κερδοσκοπικό σκοπό ψηφίστηκε και είναι αυτός που θα ισχύει πλέον στη χώρα μας.

Οι σημαντικότερες αλλαγές που πέρασαν είναι:

– Η διατήρηση της βάσης δεδομένων των microchips περνά πλέον στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης (ενώ μέχρι σήμερα την ευθύνη είχε ο Πανελ. Κτηνιατρικός Σύλλογος).

– Δημιουργείται διαδικτυακή ηλεκτρονική βάση microchips ώστε να μπορούν οι κτηνίατροι να καταχωρούν απευθείας ή να αναζητούν στοιχεία ζώου.

– Προβλέπεται προαιρετικά από κάθε Δήμο να επιβάλλει τέλος σήμανσης για τα ιδιόκτητα ζώα έως 3 ευρώ, με σκοπό τα έσοδα που θα συγκεντρώνει να χρησιμοποιούνται για πρόγραμμα/καταφύγιο αδέσποτων

– Ο ιδιοκτήτης ζώου θα πρέπει να δηλώνει μέσα σε 5 μέρες την απώλεια του ζώου, με τον αριθμό microchip (για να μην θεωρηθεί εγκατάλειψη αλλά και για να τον εντοπίσουν)

– Απαγορεύεται η συμμετοχή ακρωτηριασμένων ζώων σε εκθέσεις. (Μπαίνει έτσι ένα τέλος στους ακρωτηριασμούς αυτιών και ουρών).

– Επιτρέπονται 2 ζώα ανά διαμέρισμα και ο κανονισμός της πολυκατοικίας δεν μπορεί να απαγορεύει ζώα – δεν υπάρχει περιορισμός στις μονοκατοικίες

– Η ευθύνη διαχείρισης αδέσποτων δεν ανήκει πλέον μόνο στους Δήμους οι οποίοι οφείλουν να έχουν καταφύγια αλλά και στα φιλοζωικά σωματεία που μπορούν να συνεργάζονται με τους Δήμους- η δωρεάν στείρωση αδέσποτων από αλλοδαπούς εθελοντές κτηνιάτρων επιτρέπεται, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία

– Η μεταφορά ζώων επιτρέπεται σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς (και ταξί) και πλοία, τα οποία μάλιστα υποχρεούνται να διαθέτουν καθαρά κλουβιά

– Απαγορεύονται ρητώς τα τσίρκο και κάθε είδους θεάματα με ζώα για ψυχαγωγικούς σκοπούς, ακόμα και η παρουσία/διατήρηση ζώων σε πανηγύρια/συναυλίες κλπ.

Δυστυχώς καμία αλλαγή δεν προβλέπεται για ζωολογικούς κήπους, pet shops και εκτροφεία θηραμάτων, τα οποία μαζί με τα κέντρα περίθαλψης άγριων ζώων εξαιρούνται.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Αυτός είναι ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ για τα σκυλιά!!! Τι πρέπει να ξέρετε;;;

Ακόμα:

– Προβλέπεται »παράδοση» ιδιόκτητου ζώου στο Δήμο αν κάποιος δεν επιθυμεί να κρατήσει το ζώο του, ώστε να μην το εγκαταλείψει. Άγνωστο βεβαίως τι θα γίνει με τους Δήμους που δεν έχουν εγκαταστάσεις και καταφύγια!

– Απαγορεύονται πλέον αγγελίες υιοθεσίας ή πώλησης σε εφημερίδες/αφίσες/Διαδίκτυο αν δεν αναφέρεται ο αριθμός microchip του ζώου

– Προβλέπεται άδεια εκτροφής αλλά και άδεια εκπαιδευτή σκύλων

– Προβλέπεται υπογραφή δήλωσης αγοράς ζώου από νέο ιδιοκτήτη όταν πωλούνται ζώα (για να μπει ένα τέλος στις απρόσωπες αγοραπωλησίες που καταλήγουν σε εγκαταλείψεις ζώων)

Ο εισαγγελέας μπορεί να δώσει διαταγή για να κατασχέσει ζώα αλλά και να απαγορεύσει μελλοντική απόκτηση ζώου από άτομα που τα κακομεταχειρίζονται και να ελέγξει καταγγελίες για κυνοκομεία ή εκτροφεία.

Οι ποινικές κυρώσεις: Η παράνομη εμπορία ζώων: φυλάκιση τουλάχιστον 1 έτος και πρόστιμο 5.000-15.000 ευρώ. Η κακοποίηση ζώων: φυλάκιση τουλάχιστον 1 έτος και 5.000 -15.000 ευρώ. Η κλοπή ζώου: φυλάκιση 6 μήνες και 3.000 ευρώ.
athensmagazine