Τέλος η υποκλοπή κωδικών στα Windows!

 Τέλος η υποκλοπή κωδικών στα Windows!

Από

 valadis.k

 -

14/02/2022

Η Microsoft ενισχύει ακόμη περισσότερο την ασφάλεια των Windows προσθέτοντας ένα σημαντικό χαρακτηριστικό ασφαλείας στο Microsoft Defender. Θα προσπαθήσουμε να το εξηγήσουμε όσο πιο απλά γίνεται.

Ίσως θα έχεις παρατηρήσει ένα LSASS.exe στην Taskbar, που αφορά μια διεργασία που αποκαλείται Local Authority Server Service. Το LSASS πιστοποιεί τους χρήστες που πραγματοποιούν σύνδεση σε ένα PC και προστατεύεται από το Credential Guard του Microsoft Defender. Το πρόβλημα όμως είναι ότι το Credential Guard δεν είναι συμβατό με όλα τα προγράμματα.

Όταν ένας κυβερνοεγκληματίας,  έχει παραβιάσει τον υπολογιστή ενός χρήστη, μπορεί εύκολα να αποκτήσει πρόσβαση στο LSASS process  μέσω ειδικών εργαλείων όπως το Mimikatz. Το  αρχείο που δημιουργείται από το εργαλείο, είναι ένα memory dump που περιέχει τους κωδικούς πρόσβασης και τα ονόματα χρηστών των χρηστών που είχαν συνδεθεί στο σύστημα. Τα passwords παρουσιάζονται σε μη κρυπτογραφημένη μορφή και επιτρέπουν τον πλήρη έλεγχο του συστήματος.

Τη λύση σε αυτό το πρόβλημα, δίνει πλέον η Microsoft, η οποία θα αποτρέπει τα προγράμματα από το να ανοίγουν το LSASS, ακόμη και αν έχουν αυξημένα δικαιώματα (δικαιώματα διαχειριστή). Πρόκειται για μια άκρως καλοδεχούμενη προσθήκη στα Windows που βοηθά το σύστημα να γίνει σημαντικά πιο ασφαλές και θα έχει ως αποτέλεσμα λιγότερα παραβιασμένα passwords.

Σημείωση: Το Microsoft Defender Preview είναι ένα νέο dashboard το οποίο είχαμε αναφέρει εδώ τι κάνει και το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα σε περισσότερους χρήστες. (θέλει σύνδεση με VPN Αμερικής, το είχαμε κάνει και τρέχει κανονικά στο σύστημά μας)

Πολύ ωραία! Τα Galaxy S22 και πάλι δεν υποστηρίζουν seamless updates

ΠΗΓΗghacks.net

Κώστας Ποῦλος: Κατοικίδια

 

Κώστας Ποῦλος: Κατοικίδια από planodion Κώ­στας Ποῦ­λος Κα­τοι­κί­δια Α ΠΡΑΓΜΑΤΑ πή­γαι­ναν ἀ­πὸ τὸ κα­κὸ στὸ χει­ρό­τε­ρο. Ἐ­κτὸς ἀ­πὸ πο­λὺ λί­γες ἐ­ξαι­ρέ­σεις, με­τρη­μέ­νες στὰ δά­χτυ­λα τοῦ ἑ­νὸς ἤ, τὸ πο­λύ, τῶν δύ­ο χε­ρι­ῶν, ὅ­λοι περ­πα­τοῦ­σαν σκυ­φτοὶ στὸν δρό­μο. Τὰ κα­τα­στή­μα­τα ἔ­κλει­ναν τὸ ἕ­να με­τὰ τὸ ἄλ­λο, οἱ δρό­μοι εἶ­χαν γε­μί­σει πε­σμέ­νες ἀ­φί­σες καὶ βρο­μι­ὲς ἀ­πὸ ἄ­στε­γους καὶ ἀ­δέ­σπο­τα. Τὰ αὐ­το­κί­νη­τα, ὅ­σα δὲν ἦ­ταν παρ­κα­ρι­σμέ­να, κυ­κλο­φο­ροῦ­σαν μὲ ξε­φτι­σμέ­να λά­στι­χα καὶ ἡ ἀ­τμό­σφαι­ρα ἦ­ταν γε­μά­τη ἀ­πὸ αὐ­τὴ τὴ λε­πτή, ἀ­φρι­κα­νι­κὴ σκό­νη, ποὺ κά­νει τὸν ἥ­λιο καὶ τὸ φεγ­γά­ρι νὰ μοιά­ζουν μὲ δί­δυ­μα ἀ­δέρ­φια, ἐ­νῶ συμ­βαί­νει μᾶλ­λον τὸ ἀν­τί­θε­το.             Τὸ προ­η­γού­με­νο δι­ά­στη­μα, τὶς μέ­ρες καὶ τοὺς μῆ­νες πρὶν ἀ­πὸ κεί­νη τὴ σκο­νι­σμέ­νη μέ­ρα, ἐ­μεῖς, δη­λα­δὴ ἐ­γὼ καὶ ἡ γυ­ναί­κα μου ἡ Λό­ρα, ἀ­πο­λαμ­βά­να­με τὶς κα­θη­με­ρι­νές μας βόλ­τες μὲ τὸν Ζα­χα­ρί­α, μί­α τὸ πρω­ὶ καὶ μί­α τὸ ἀ­πό­γευ­μα. Ὁ Ζα­χα­ρί­ας ἦ­ταν τὸ κα­τοι­κί­διό μας. Καὶ τί δὲν κά­να­με μα­ζί του. Τρέ­χα­με δί­πλα στὸ πο­τά­μι, παί­ζα­με μὲ τὸ τό­πι στὸ γρα­σί­δι. Τοῦ Ζα­χα­ρί­α τοῦ ἄ­ρε­σαν πο­λὺ αὐ­τὲς οἱ βόλ­τες, ἂν καὶ τε­λευ­ταῖ­α ἔ­δει­χνε κου­ρα­σμέ­νος καὶ βα­ρι­ε­στη­μέ­νος. Ἡ Λό­ρα τὸ ἀ­πέ­δι­δε στὴ μο­να­ξιά, καὶ κά­θε τό­σο μὲ πί­ε­ζε νὰ πά­ρου­με καὶ ἕ­να θη­λυ­κό, ἀλ­λὰ ἐ­γὼ ἀν­τι­στε­κό­μουν. Ὁ Ζα­χα­ρί­ας ἦ­ταν γε­νι­κὰ πο­λὺ κα­λό­βο­λος καὶ σω­στὰ ἐκ­παι­δευ­μέ­νος. Πα­ρό­λο ποὺ εἶ­χε ἕ­να πο­λὺ πα­ρά­ξε­νο γά­βγι­σμα, μπο­ροῦ­σε νὰ στέ­κε­ται πά­ρα πολ­λὴ ὥ­ρα ὄρ­θιος στὰ πί­σω του πό­δια, κα­θό­ταν στὸ τρα­πέ­ζι γιὰ φα­γη­τὸ καὶ κά­θε μέ­ρα —βρέ­ξει-χι­ο­νί­σει— ἔ­φερ­νε τὴν ἐ­φη­με­ρί­δα ἀ­πὸ τὸ πε­ρί­πτε­ρο. Τὸν εἴ­χα­με ἀρ­κε­τὰ ἐ­λεύ­θε­ρο καὶ ἀ­νε­ξάρ­τη­το. Ὅ­πο­τε ἤ­θε­λε ξε­πόρ­τι­ζε. Με­ρι­κὲς φο­ρὲς ἔ­λει­πε ὅ­λη τὴν ἡ­μέ­ρα. Μα­κά­ρι νὰ ἤ­ξε­ρα ποῦ γύ­ρι­ζε. Ὅ­που καὶ νὰ πή­γαι­νε πάν­τως, τὸ βρά­δυ ἦ­ταν πί­σω. Ἕ­να βρά­δυ γύ­ρι­σε μὲ ἕ­να θη­λυ­κό. Τὴν Ἥ­ρα. Στὴν ἀρ­χή, γιὰ νὰ λέ­με τὴν ἀ­λή­θεια, δὲν μοῦ ἄ­ρε­σε κα­θό­λου αὐ­τό. «Ἄ­σ' το, κα­η­μέ­νε, τὸ ζων­τα­νό.» Ἡ Λό­ρα. «Σάμ­πως δὲ θέ­λει κι αὐ­τὸ λί­γη πα­ρέ­α; Θὰ σοῦ ἄ­ρε­σε ἐ­σέ­να νὰ ἔ­φευ­γα καὶ νὰ ἔ­με­νες μο­να­χός σου;» Ἡ ἀ­λή­θεια εἶ­ναι ὅ­τι σκέ­φτη­κα λί­γο τὴν ἐκ­δο­χή, ἀλ­λὰ με­τὰ εἶ­πα ὄ­χι, δὲν θὰ μοῦ ἄ­ρε­σε. Ἡ Ἥ­ρα πάν­τως εἶ­χε ἔρ­θει γιὰ νὰ μεί­νει. Ἡ κα­τά­στα­ση στὸ σπί­τι βελ­τι­ώ­θη­κε αἰ­σθη­τά, πα­ρό­λο ποὺ ἐ­κεί­νη ἦ­ταν κά­πως δύ­στρο­πη καὶ δὲν μᾶς πο­λυ­συμ­πα­θοῦ­σε.             Ζέ­στη, βρο­χή, γέ­λια, κα­βγά­δες, βόλ­τες στὸ πο­τά­μι, κι ὕ­στε­ρα πί­σω στὸ σπί­τι, ὥ­σπου ἦρ­θε ἐ­κεί­νη ἡ μέ­ρα μὲ τὴ σκό­νη, ποὺ ὁ ἥ­λιος καὶ τὸ φεγ­γά­ρι ἔ­μοια­ζαν μὲ δί­δυ­μα ἀ­δέρ­φια, ἐ­νῶ συμ­βαί­νει μᾶλ­λον τὸ ἀν­τί­θε­το. Ἡ Ἥ­ρα χά­θη­κε. Ἔ­τσι ξαφ­νι­κά. Τὸ πιὸ πι­θα­νό, ἔ­φυ­γε τὴ νύ­χτα κρυ­φά. Ὁ Ζα­χα­ρί­ας ἔ­δει­χνε πο­λὺ λι­ῶ­μα. Τὰ μά­τια του γυ­ά­λι­ζαν. Ἡ Λό­ρα φο­βή­θη­κε μή­πως εἶ­χε ἁρ­πά­ξει κα­μιὰ λύσ­σα. Κα­τὰ τὶς τρεῖς το με­ση­μέ­ρι τὸν εἴ­δα­με νὰ πλη­σιά­ζει τὸ αὐ­το­κί­νη­το. Μᾶς κοί­τα­ξε μὲ τὸ βλέμ­μα ποὺ λέ­ει θέ­λω βόλ­τα. Ἀ­νη­σύ­χη­σα. Μπή­κα­με μὲ τὴ Λό­ρα στὸ πί­σω κά­θι­σμα. Ὁ Ζα­χα­ρί­ας στὸ τι­μό­νι. Ἦ­ταν πραγ­μα­τι­κὰ πο­λὺ πα­ρά­ξε­νος. Σὰν νὰ μὴν ἦ­ταν αὐ­τός, σὰν νὰ ἦ­ταν ἕ­νας ἄλ­λος. Ἡ Λό­ρα μοῦ ψι­θύ­ρι­σε κά­τι στὸ αὐ­τί. Συμ­φώ­νη­σα. Πράγ­μα­τι, τὸ δέρ­μα του ἔ­βγα­ζε μιὰ ἄ­σχη­μη μυ­ρω­διά. Δυ­ὸ ὧ­ρες ἀρ­γό­τε­ρα φτά­σα­με σὲ ἕ­να ἄ­γνω­στο μέ­ρος. Ἦ­ταν πά­λι στὴν ἄ­κρη στὸ πο­τά­μι, ἀλ­λὰ ὄ­χι στὸ δι­κό μας. Βγή­κα­με ἔ­ξω καὶ ἀρ­χί­σα­με τὸ γνω­στὸ παι­χνί­δι μὲ τὸ τό­πι. Ὁ Ζα­χα­ρί­ας πε­τοῦ­σε τὸ μπα­λά­κι ὅ­λο καὶ πιὸ μα­κριὰ κι ἐ­μεῖς τρέ­χα­με ποιός θὰ τὸ πρω­το­πιά­σει. Με­τὰ τὴν ἔ­κα­νε τὴ βλα­κεί­α: τὸ πέ­τα­ξε μέ­σα στὸ πο­τά­μι (γε­νι­κὰ ἦ­ταν ἄ­γαρ­μπος, ἀλ­λὰ ἐ­κεί­νη τὴ μέ­ρα δὲν ξέ­ρω τί τὸν εἶ­χε πιά­σει). Βου­τή­ξα­με, ἡ Λό­ρα κι ἐ­γώ, μέ­σα στὸ πα­γω­μέ­νο νε­ρό. Τὸ ρεῦ­μα ἦ­ταν ἀρ­κε­τὰ δυ­να­τὸ σὲ αὐ­τὸ τὸ ση­μεῖ­ο. Τε­λι­κὰ ἡ Λό­ρα τὸ ἅρ­πα­ξε πρώ­τη. Βγή­κα­με στὴν ὄ­χθη, τρί­α χι­λι­ό­με­τρα πιὸ κά­τω. Ὅ­ταν γυ­ρί­σα­με, ὁ Ζα­χα­ρί­ας ἔ­λει­πε. «Χά, χὰ» εἶ­πα μέ­σα μου. «Νο­μί­ζει ὅ­τι μπο­ρεῖ νὰ τὸ σκά­σει.» Ἔ­χον­τας στὴ μύ­τη μου τὴ μυ­ρω­διά του, ἀ­κο­λού­θη­σα τὰ ἴ­χνη. Ὁ πο­νη­ρός, εἶ­χε πά­ει ἀ­κρι­βῶς στὸ ση­μεῖ­ο ποὺ εἴ­χα­με ἀ­φή­σει τὸ αὐ­το­κί­νη­τό μας. Κοί­τα­ξα κα­λὰ-κα­λὰ ἕ­να γύ­ρο. Ὁ Ζα­χα­ρί­ας που­θε­νά. Μα­ζί του ἔ­λει­πε καὶ τὸ αὐ­το­κί­νη­το. Τι­να­χτή­κα­με λί­γο νὰ φύ­γουν τὰ νε­ρά. Στὸ με­τα­ξύ, εἶ­χε ἀρ­χί­σει νὰ νυ­χτώ­νει. Δὲν ἤ­θε­λα νὰ τρο­μά­ξω τὴ Λό­ρα, ὅ­μως ἦ­ταν φα­νε­ρὸ ὅ­τι τὰ πράγ­μα­τα πή­γαι­ναν ἀ­πὸ τὸ κα­κὸ στὸ χει­ρό­τε­ρο. Κοί­τα­ξα γύ­ρω. Ποι­ός ξέ­ρει ποι­ό πα­ρα­τη­μέ­νο προ­ά­στιο θὰ ἦ­ταν αὐ­τὸ ποὺ θὰ περ­νού­σα­με τὸ βρά­δυ. Ἐ­κτὸς ἀ­πὸ πο­λὺ λί­γες ἐ­ξαι­ρέ­σεις, με­τρη­μέ­νες στὰ δά­χτυ­λα τοῦ ἑ­νὸς ἤ, τὸ πο­λύ, τῶν δύ­ο χε­ρι­ῶν, ὅ­λοι περ­πα­τοῦ­σαν σκυ­φτοὶ στὸν δρό­μο. Βρή­κα­με ἕ­να μέ­ρος νὰ πε­ρά­σου­με τὴ νύ­χτα. Τὸ πρω­ῒ ἡ Λό­ρα εἶ­χε κά­νει πέν­τε μι­κρά. Βγῆ­καν ὅ­λα μὲ κλει­στὰ μά­τια, ἀλ­λὰ ἤ­ξε­ραν πο­λὺ κα­λὰ νὰ βρί­σκουν τὸ κα­θέ­να τὴ δι­κή του θη­λή. Ἡ Λό­ρα μὲ κοί­τα­ξε μὲ αὐ­τὸ τὸ βλέμ­μα ποὺ εἶ­ναι χα­ρού­με­νο καὶ λυ­πη­μέ­νο μα­ζί.             «Δὲ πᾶς νὰ ρί­ξεις μιὰ μα­τιά, μπᾶς καὶ βρεῖς κα­νέ­να και­νούρ­γιο κα­τοι­κί­διο;»             «Εἶ­σαι τρε­λή;» τῆς εἶ­πα. «Θὰ μᾶς τὰ πά­ρουν καὶ τὰ πέν­τε!» Πη­γή: Ἀ­πὸ τὴν συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Ἀμ­φί­βια τέ­ρα­τα. Ἱ­στο­ρί­ες στὸν δρό­μο γιὰ τὴ λί­μνη (Με­ταίχ­μιο, 2020). Κώ­στας Ποῦ­λος. Γεν­νήθη­κε στὸν Ἐ­λι­κώνα τῆς Βοι­ω­τίας. Σπού­δα­σε Φι­λο­λο­γία, Φι­λο­σο­φί­α καὶ Ἱ­στο­ρί­α στὴν Ἀ­θή­να καὶ στὴ Γερ­μα­νί­α. Ἔ­χει γρά­ψει, με­τα­φρά­σει καὶ δι­α­σκευ­ά­σει πλῆθος βι­βλί­ων γιὰ με­γά­­λους καὶ κυ­­ρί­ως γιὰ παι­διά. Ἔργα του ἔχουν λά­βει τι­μη­τι­κὲς δι­α­κρί­σεις (κρα­τι­κὸ βρα­βεῖ­ο παι­δι­κοῦ λο­γο­τε­χνι­κοῦ βι­βλί­ου) ἢ ἔ­χουν με­τα­φρα­στεῖ σὲ ἄλ­λες γλῶσ­σες. https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/

ο ουρανός

 

ο ουρανός -- με τους ανέμους, τα σύννεφα, τον ήλιο, το φεγγάρι και τα αστέρια και τη φλογερή ροή του
μυστήρια που μας τραβούν σαν ιερός μαγνήτης -- μας βγάζουν έξω
τον εαυτό μας, μας καλεί σε αυτό που μας διευρύνει και μας εμπνέει σε δέος.
ο ουρανός -- με τις καταιγίδες του από βροχή, χιόνι και φως -- σπινθήρες ελεύθερα
ατελείωτο θαύμα καθώς παίζει με τις γήινες μορφές & δημιουργίες μας.
μας αγγίζει με τα αέρινα χέρια του, τόσο απαλά και μερικές φορές άγρια.
ο ουρανός μας κρατάει στην αγκαλιά του σαν μάνα, μας οδηγεί στο δρόμο μας
σαν πατέρας, πάντα εκεί, πάντα εδώ: η αγία μας οικογένεια.

σε όλη αυτή τη ζωή έχω πάρει περισσότερη αληθινή άνεση από τον ουρανό παρά
από οτιδήποτε άλλο. απλώνεται η απεραντοσύνη του κυρτού μπλε θόλου
όσο μπορώ να δω. αλλάζει, πάντα αλλάζει, αλλάζει
με διαύγεια από το ομιχλώδες γκρι σε μια θάλασσα από λαμπρό γαλάζιο
με απέραντα στρογγυλεμένα σύννεφα σαν φάλαινες που κάνουν το μεγάλο τους μυστηριώδες
μεταναστεύσεις, που καλούνται από αόρατες ενέργειες. με καλούν και εγώ από το
unseen: Shiva, η απεριόριστη δύναμη και η αγάπη σου με έπεισε να το κάνω
πετάχτηκε στην απεραντοσύνη του αστραφτερού αγνώστου. η καρδιά
είναι σαν ένα πανί, που πιάνει τον άνεμο του πνεύματος και γεμίζει με
την ευγνωμοσύνη που με οδηγεί στη συντροφιά Σου.
Είσαι ο ουρανός μου, κρατάς τα άτομά μου στη θέση τους. είσαι παντού,
σαν το διάστημα, που με τυλίγει στο λουλακί ουρανού Σου κουβέρτα με τ' αστέρια.
Κράτα με κοντά και κράτησέ με σφιχτά γιατί δεν είμαι παρά ένα παιδί στην αγκαλιά Σου.

https://this-happened.blog/

Φωτίζοντας μια μακρά ιστορική διαδρομή

Φωτίζοντας μια μακρά ιστορική διαδρομή

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης παρουσιάζει έργα, μέρος των οποίων δημιούργησε κατά τη διάρκεια της πολύμηνης καραντίνας, με αφορμή σκέψεις και προβληματισμούς που ενεργοποίησε και ζωντάνεψε δημιουργικά η επέτειος των διακοσίων ετών από το 1821, στην έκθεσή του με τίτλο «Μορφές του ’21», στο Μουσείο Μπενάκη [Πειραιώς 138, Αθήνα].

Την επιμέλεια της έκθεσης, η οποία θα διαρκέσει μέχρι την Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2021, έχουν αναλάβει ο ενδυματολόγος-σκηνογράφος Διονύσης Φωτόπουλος και ο Τάσος Σακελλαρόπουλος, Υπεύθυνος των Ιστορικών Αρχείων του Μουσείου Μπενάκη. 

Για πρώτη φορά παρουσιάζεται σε αυτήν την έκθεση μία μοναδική πινακοθήκη πορτρέτων των αγωνιστών του ’21, μέσα από έναν πλούτο διαφορετικών τεχνικών. Μαζί με τον ζωγραφικό και χαρακτικό κύκλο «Αγωνιστές του ’21», η έκθεση περιλαμβάνει έργα που προηγήθηκαν της επετείου καθώς και σχέδια και συνθέσεις με θέμα τον Βύρωνα, τους φιλέλληνες και τους Φιλικούς.

Ο χρωστήρας, το κοπίδι και το μολύβι του Ψυχοπαίδη, ζωγράφισαν, χάραξαν και σχεδίασαν τις μορφές του ’21 και φέρνουν στο σήμερα τα πρόσωπα του παρελθόντος, τόσο μέσα από έντονα φωτεινά χρώματα όσο και μέσα από την αυστηρότητα που δίνει στην εικόνα το μαυρόασπρο τύπωμα της ξυλογραφίας. Τα χρώματα από τη μια μεριά και το μαύρο/άσπρο από την άλλη συνομιλούν μεταξύ τους, απλώνοντας στον αέρα τον γοητευτικό απόηχο του 1821, που ακόμη υπάρχει στην καθημερινή μας σκέψη και αίσθηση.

Μέσα από 40 ζωγραφικά πορτρέτα, μέσα από 30 ξυλογραφίες, μέσα από τα σχέδια και τα κείμενα των αγωνιστών, έρχονται στο παρόν τα πρόσωπα που γνωρίζουμε από τη μακρινή παιδική ηλικία, που μας γοήτευαν μέσα στις σχολικές αίθουσες. Μέσα από το φίλτρο των χρωμάτων και τη λιτότητα και αυστηρότητα του μαυρόασπρου ζούμε κυρίως το βλέμμα τους που συναντά τις συσσωρευμένες αναμνήσεις δύο αιώνων.

Με τη συγκεκριμένη δουλειά του, ο Έλληνας εικαστικός φωτίζει μια μακρά ιστορική διαδρομή και εξηγεί έμμεσα τις αιτίες και αφορμές που οι ήρωες και ηρωίδες του 1821, Έλληνες και ξένοι, ζουν και υπάρχουν –με τις ιδέες και τη στάση τους– στο μυαλό και την ψυχή μας.

Ώρες λειτουργίας της έκθεσης: Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη και Κυριακή, 10:00 – 18:00 | Παρασκευή και Σάββατο, 10:00 – 22:00

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Από το 1963 μέχρι το 1968 σπούδασε χαρακτική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και στη συνέχεια ζωγραφική, με υποτροφία του γερμανικού κράτους, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου (1970-1976).

Υπήρξε μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας «Α» τη δεκαετία του 1960 και μέλος της εικαστικής ομάδας του περιοδικού Επιθεώρηση Τέχνης· ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές» (1971-1973)· ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Εικαστικών Τεχνών (Αθήνα 1974-1976)· μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας «10/9» του Μονάχου (1975).

Από το 1977 μέχρι και το 1986 έζησε και εργάστηκε στο Βερολίνο. Από το 1986 μέχρι το 1992 έζησε και εργάστηκε στις Βρυξέλλες. Το 1994 εκλέχθηκε Καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, όπου δίδαξε έως το 2012. Το 2013 εκλέχθηκε Ομότιμος Καθηγητής.

Γιάννης Ψυχοπαίδης

Από το 1966 μέχρι σήμερα έχει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Επίσης, έχει λάβει μέρος σε πολλές σημαντικές ομαδικές εκθέσεις σε γκαλερί, πινακοθήκες και Μουσεία στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες -όπως Γαλλία, Γερμανία, Λουξεμβούργο, Ισπανία, Ιρλανδία, Αλβανία, Ιαπωνία, Βέλγιο, Αλγερία, Κύπρο, Σουηδία, Ισραήλ, Ιράν, Τουρκία, Αγγλία, Καναδά, Ρουμανία, Αίγυπτο, Πολωνία, Ολλανδία, Ιταλία, Αμερική και Κίνα.

gkoul@naftemporiki.gr

https://www.naftemporiki.gr/

Η λύρα μέσα από τον μύθο της

 Η λύρα μέσα από τον μύθο της

Posted on 22 Ιανουαρίου, 2011 by ellas

Μουσικό Όργανο ή Πρότυπο Δόμησης;

Η λύρα υπήρξε το «κατεξοχήν» εθνικό μουσικό όργανο στην Αρχαία Ελλάδα. Συνδεόταν στενά με την λατρεία του Απόλλωνα και για τον λόγο αυτόν περιβαλλόταν από μεγάλο σεβασμό. Εξαιτίας της απλότητας στον τρόπο κατασκευής της, καθώς και της ποιότητας του ήχου της πού ήταν ευγενής, διαυγής, γαλήνιος και αρρενωπός χρησιμοποιήθηκε ως κύριο όργανο για την εκπαίδευση των νέων.

Ας αναλύσουμε εδώ τον ευρύτατα διαδεδομένο  μύθο στον οποίο αναφέρεται η προέλευση της λύρας. Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο (Απολλόδωρος Γ’ 10-2) ο Ερμής αμέσως μετά την γέννησή του σε ένα σπήλαιο της Κυλλήνης, έκλεψε κρυφά τα βόδια που φυλούσε ο Απόλλωνας. Βλέποντας έξω από το σπήλαιο μια χελώνα, αφαίρεσε το όστρακό της, στερέωσε πάνω του χορδές από έντερο βοδιού και έτσι κατασκεύασε την λύρα. Όταν ο Απόλλωνας ανακάλυψε την κλοπή και παραπονέθηκε στον Δία, ο Ερμής προσέφερε την λύρα στον Απόλλωνα ο οποίος μαγεύθηκε από τον ήχο της.

Ο Νικόμαχος(1) αναφέρει πως ο Ερμής αφού κατασκεύασε την λύρα δίδαξε τον Ορφέα πως να παίζει, ο Ορφέας με την σειρά του δίδαξε τον Θάμυρη και τον Λίνο και ο τελευταίος τον Αμφίονα από την Θήβα.

Ο Αμφίων συνέδεσε το όνομά του με την κατασκευή των τειχών της επτάπυλης Θήβας. Σύμφωνα με την παράδοση (αναφέρεται στον Ησίοδο, Νικόμαχο, Ευριπίδη κ.α.) ο δίδυμος αδελφός του Αμφίονα, Ζήθος με την μυθική του δύναμη μετέφερε βράχους από τα βουνά, ενώ ο Αμφίων με την λύρα και το τραγούδι τις μάγευε, έτσι πού από μόνες τους στερεωνόταν πάνω στα τείχη. Με αυτόν τον τρόπο κτίσθηκαν τα τείχη της «επτάπυλης» Θήβας, χάρη στην επτάχορδη λύρα.

Μάλιστα κατά τον Παυσανία (Ελλάδος Περιήγησις Θ’ 17, 7), ο κοινός τάφος των διδύμων αδελφών βρισκόταν πάνω σε έναν λόφο βορειοανατολικά της Θήβας πού ονομαζόταν «Αμφίων», και οι Θηβαίοι συνήθιζαν να δείχνουν τις πέτρες που τοποθετήθηκαν από μόνες τους ακολουθώντας το τραγούδι του Αμφίονα.

Τελικά τα ερωτήματα που τίθενται εύλογα είναι τα εξής:

Τί είναι αυτό που κατασκευάζει και δίνει ο Ερμής στον Απόλλωνα και στην συνέχεια στους ανθρώπους;

Είναι απλώς ένα μουσικό όργανο;

Τι σχέση έχει το μουσικό όργανο της λύρας με την τοποθέτηση ογκολίθων κατά την κατασκευή της «επτάπυλης» Θήβας;

Μήπως εκτός από τον τρόπο κατασκευής ενός αρμονικού μουσικού οργάνου, ο Ερμής δίνει και έναν αρμονικό τρόπο οικοδομικής πρακτικής που συνοδεύει τον Έλληνα στην μετέπειτα ιστορική του πορεία;

Προσπαθώντας να απαντήσω θα χρησιμοποιήσω μετασχηματισμούς με τη βοήθεια Ηλεκτρονικού υπολογιστή. Ξεκινώ στο σχήμα 1, με την τυπική πρόσοψη ενός Ελληνικού Ναού. Στην συνέχεια στο σχήμα 2 η πρόσοψη αντιστρέφεται και κατόπιν στα σχήματα 3,4,5,6 συμπιέζεται κατά μήκος. Στο σχήμα η πρόσοψη μοιάζει με πλέον έναν κίονα. Στην συνέχεια ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία, δηλαδή «αποσυμπιέζοντας» στα σχήματα 7-12 καταλήγουμε σε μία λύρα !!!

Η αντιστοιχία Αέτωμα <-> Αντηχείο και Κίονες <-> Χορδές είναι προφανής!

Αέτωμα από τον ουρανό με κίονες να το συνδέουν με τα γήινα για τον Ναό, αντηχείο από την Γη με χορδές προς τα ουράνια για την λύρα.

Ο θεός Ερμής δεν κατασκευάζει και δίνει στον Απόλλωνα απλά ένα μουσικό όργανο, την λύρα. Δίνει συγχρόνως ένα πρότυπο δόμησης με υψηλή αισθητική. Η λύρα κατασκευαστικά και μορφολογικά περιέχει τους κώδικες οι οποίοι παράγουν αρμονικό και ρυθμικό αποτέλεσμα, είτε στην μουσική είτε στην αρχιτεκτονική.

Μάλιστα οι κώδικες αυτοί περιέχουν το χαρακτηριστικό της αυτομοιότητος. Το σχήμα 6, το οποίο προέρχεται από το σχήμα 1 (αέτωμα και κίονες στην πρόσοψη Ελληνικού Ναού), με αντιστροφή και στην συνέχεια «συμπίεση», παρουσιάζει χαρακτηριστικά και φαίνεται σαν ένας κίονας επίσης.

Θεμελιώδη στοιχεία της μουσικής είναι ο ρυθμός και η αρμονία. Οι ίδιες όμως λέξεις, δηλαδή ρυθμός και αρμονία χρησιμοποιούνται και ως όροι της οικοδομικής.

Πράγματι στο λήμμα ρυθμός(2) βρίσκουμε: «κίνησις έμμετρος χρόνος – είτε επί ήχου είτε καθόλου επί χρόνου ή της κινήσεως τάξις – μέτρον, συμμετρία, αναλογία μερών εν στάσει ως και εν κινήσει – διευθέτησις, τάξις – η κατάστασις παντός πράγματος οίον η κατάστασις της ψυχής, διάθεσις – ο τρόπος σχηματισμού πράματος τινός».

Στο λήμμα αρμονία(2) εξ’ άλλου βρίσκουμε «μέσον προς συναρμογήν, όπερ μετεχειρίζοντο όπως αι σανίδες του πλοίου ώσι καλώς συναρμοσμέναι προς άλληλας – εν τη ανατομική ή ένωσις δύο οστών δια απλής παραθέσεως – εν τοιχοδομία – σκελετός ιδίως επί ανθρωπίνου σκήνους – επί του νού, η ιδιοσυγκρασία – συμφωνία, συνομολογία – ωρισμένη κυβέρνησις, τάξις – συμφωνία ήχων – ιδιαίτερον είδος ή τρόπος μουσικής».

Το δώρο του θεού Ερμή προς τον Απόλλωνα και στην συνέχεια προς τους ανθρώπους χρησιμοποιήθηκε με εξαιρετικό τρόπο κατά την αρχαιότητα. Αναπτύχθηκαν τα χαρακτηριστικά εκείνα των κωδίκων, τα οποία παρήγαγαν το «ωραίο» είτε στην μουσική είτε στην αρχιτεκτονική. Και το «ωραίο» αυτό ήταν πέρα και πάνω από πάσης φύσεως υποκειμενικά κριτήρια. Ήταν ωραίο για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φυλής, ηλικίας, θρησκείας, πολιτικού και πολιτιστικού επιπέδου. Η μοναδική προΰπόθεση γιά να διεγερθεί κάποιος αισθητικά ήταν να είναι άνθρωπος.

Η εποχή μας μπορεί να χαρακτηρισθεί ως εποχή μουσικής και αρχιτεκτονικής βαρβαρότητας. Υπάρχει μία γενικευμένη δίωξη αυτού που πρωτογενώς και αυθορμήτως ονομάζεται «ωραίο». Η ανθρωπότητα οδηγείται εντέχνως στην υιοθέτηση «άλλων» προτύπων περί του «ωραίου». Όμως η υιοθέτηση των «παρά φύσιν» προτύπων περί του «ωραίου» δεν φαίνεται να οδηγεί πουθενά. Προς το παρόν μόνο φαίνεται να προκαλεί στον άνθρωπο σύγχυση, έλλειψη δημιουργικότητας, άγχος, κατάθλιψη, αδυναμία παραγωγής ουσιαστικού πολιτισμού, αδυναμία προσέγγισης στην γνώση.

Ευτυχώς όμως η φύση αμύνεται. Ο άνθρωπος δεν κρατάει το δώρο του θεού Ερμή στο χέρι, αλλά το έχει μέσα του να συμπορεύεται, ένα με τους κώδικές του, στον χώρο και στον χρόνο.

Παραπομπές:  1.  Σ. Μιχαηλίδη. «Εγκυκλοπαίδεια Αρχαίας Ελληνικής Μουσικής». Έκδοση Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης , Αθήναι 1984. 2.  H. Liddel – R. Scott. «Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης», Εκδόσεις Ι. Σιδέρη. [Χρήστος Πολατίδης, πηγή]

https://ellas2.wordpress.com/

Το βρήκα στο:https://vequinox.wordpress.com/

Θεσσαλονίκη: Γυμνή ποδηλατοδρόμια με μάσκες κορονοϊού στα... “επίμαχα” (εικόνες) Διάβασέ μου το...

 Θεσσαλονίκη: Γυμνή ποδηλατοδρόμια με μάσκες κορονοϊού στα... “επίμαχα” (εικόνες)

Διάβασέ μου το...

Η 14η Διεθνής Γυμνή Ποδηλατοδρομία, στην εποχή του κορονοϊού.

Φόρεσαν το... άρωμά τους, πήραν τα ποδήλατά τους και βγήκαν στους στους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης για την 14η Διεθνή Γυμνή Ποδηλατοδρομία.

Η φετινή διοργάνωση ξεκίνησε από τα γρασίδια της Φιλοσοφικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Περίπου 100 ποδηλάτες διέσχισαν τους δρόμους της Συμπρωτεύουσας φορώντας ελάχιστα και κάποια πιο τολμηροί εντελώς γυμνοί.

Κατά την ποδηλατοδρομία, στην εποχή του κορονοϊού, συμμετέχοντες χρησιμοποίησαν την μάσκα για να καλύψουν... επίμαχα σημεία του σώματός τους.

Έγιναν και παράλληλες δράσεις με Bodypainting, ενημερώσεις, δρώμενα και μουσικές αλλά και εναλλακτικά μέσα μετακίνησης χωρίς μηχανές και μπαταρίες, όπως skate-rollers, πατίνια, αμαξίδια, κλπ...

https://www.ant1news.gr/live

 

Τα 10 χαρακτηριστικά των ανθρώπων με υψηλή αυτοεκτίμηση

Τι ξεχωρίζει εκείνους που ξέρουν να «πατούν γερά στα πόδια τους» από τους υπόλοιπους γύρω τους. H αυτοεκτίμηση, η ικανότητα να εκτιμούμε τις ικανότητες και τα χαρακτηριστικά μας, θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα γνωρίσματα που χρειάζεται να καλλιεργήσουμε, στον εαυτό μας και στα παιδιά μας.

1. Οι άνθρωποι με υψηλή αυτοεκτίμηση ξέρουν ότι δεν μπορείς να δώσεις στους άλλους, αν δεν δίνεις πρώτα στον εαυτό σου. Έτσι, έχουν τον εαυτό τους σε προτεραιότητα, ώστε να νιώθουν καλά για να μπορούν να προσφέρουν σε όσους αγαπούν.

2. Αντί να κυνηγούν προσωρινές συναισθηματικές επιβραβεύσεις, προτιμούν να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, χωρίς να φοβούνται να εκφράσουν αυτά που νιώθουν και σκέφτονται, ακόμη κι αν αυτό δυσαρεστεί τους άλλους. Λένε την αλήθεια και δεν προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοια κανενός.

3. Τους διακρίνει ταπεινότητα και μετριοφροσύνη. Ακόμη κι εκείνοι που έχουν αναγνωριστεί για κάποιο ταλέντο τους, δεν εφησυχάζουν και δεν θεωρούν τον εαυτό τους σπουδαίο, παρόλο που αναγνωρίζουν τις ικανότητές τους.

4. Δεν αποζητούν θαυμαστές. Δεν κυνηγούν τους followers, είναι απλά ο εαυτός τους.

5. Είναι αξιόπιστοι. Οι πράξεις συνάδουν με τα λόγια τους.

6. Βοηθούν τους γύρω τους να πιστέψουν στον εαυτό τους και στις ικανότητές τους. Αναγνωρίζουν τα θετικά χαρακτηριστικά στους γύρω τους και τα εκφράζουν.

7. Είναι γενναιόδωροι και νοιάζονται για τους άλλους. Δεν δείχνουν ενδιαφέρον προσποιητό, αλλά ουσιαστικό και αληθινό.

8. Δεν πτοούνται με την ήττα. Γνωρίζουν ότι η ήττα θα γίνει νίκη. Η αποτυχία τους δίνει κίνητρο να προσπαθήσουν ακόμη περισσότερο.

9. Ξέρουν ότι το παρελθόν είναι παρελθόν και το παρόν παρόν. Δεν μένουν προσκολλημένοι σε παλιές εμπειρίες. Ζουν το τώρα.

10. Αναγνωρίζουν συναισθήματα όπως το θυμό, το φόβο και τις ενοχές και ξέρουν πώς και πόσο μπορεί να επηρεάσουν τις ζωές τους αν τα αφήσουν ανεξέλεγκτα. Έτσι, δεν αφήνουν αυτά τα συναισθήματα να τους κυριεύσουν.

Πηγή: missbloom.gr Σάντυ Κουτσοσταμάτη

http://anthologion.gr/

The Best Divorce Party!

 The Best Divorce Party!

• By: gynaikaeimai
 
• On: 11 Μαΐου 2021
 

Welcome, welcome! Κάπου εδώ πετάγονται βεγγαλικά και χειροκροτήματα. Κρίμα που η οθόνη του υπολογιστή δεν αφήνει το μεγαλείο της στιγμής να φανεί. Και ναι, είσαι εδώ σε εκείνο το περιβόητο πια (για άλλους ευτυχώς, για άλλους δυστυχώς) 50% του πληθυσμού που χωρίζει μετά από έναν ευτυχισμένο γάμο. Το γεγονός εκείνο που επιβεβαιώνεται με τη βούλα του συμβολαιογράφου ή του δικαστηρίου, ότι ο πρίγκιπάς σου δεν ήταν τελικά ψηλός, ξανθός, γαλαζοαίματος όπως νόμιζες, αλλά ένας καμουφλαρισμένος, γλοιώδης βάτραχος. Αυτό πρέπει να έγινε περίπου τη στιγμή που σταμάτησες να τον φιλάς και να του τα προσφέρεις όλα έτοιμα στο πιάτο, οπότε απλά αφέθηκε να είναι ο εαυτός του και εσύ βασίλισσα σε όλη εκείνη την περιβόητη αυτοκρατορία του κουαξ κουαξ. Τυχερούλα! Όλη η επικράτεια δικιά σου!

Προφανώς στην αρχή θα είπες να το δοκιμάσω και αυτό, μπορεί και να μου βγει, μπορεί και όχι, μπορεί να καταφέρω να τον ξανά μεταμορφώσω σε πρίγκιπα, μπορεί να μου τα είπαν λάθος, μπορεί να άλλαξαν οι εποχές, μπορεί, μπορεί… Αμ δε! Περιχαρής κάθεται εκεί πάνω στο νούφαρο, στο βασίλειο της λίμνης του, σε καρφώνει με τα γουρλωμένα μάτια του και σου εκσφενδονίζει με νάζι την γλώσσα του προς το μέρος σου, για να διεκδικήσει τα λάφυρά σου, προσπαθώντας να σε τουμπάρει, κοάζοντας μελωδικά. Βρεκεκεξ κουαξ κουαξ! Βρεκεκεξ κουαξ κουαξ! Συνεχόμενη, ανελέητη περίοδος αναπαραγωγής. Προβάλλει με ζήλο το μέγεθος του κορμού του, φουσκώνει, ξεφουσκώνει τα προσόντα του (εεε το λαιμό του εννοώ, τι νόμισες;) αφήνοντας να ξεδιπλωθεί όλο του το μεγαλείο και σε καλεί κοντά του. Μολών λαβέ…

Και τώρα μάγκα μου τι κάνουμε; H πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα! Βαθιά ανάσα για άλλο ένα μακροβούτι στη γλίτσα ή όπου φύγει φύγει. Μια φράση χαραγμένη από τα παλιά σκίζει τα νερά της λίμνης και εγκαθίσταται με το έτσι θέλω στο μυαλουδάκι σου (λειψό έχει μείνει από το θέαμα) και προκαλεί τρικυμία «ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ»! Αρπάζεις γοργά το δισάκι σου στον ώμο με τα προικιά και την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια για το επόμενο βασίλειο. Λίγο σε νοιάζει το τι θα συναντήσεις εκεί, αρκεί που έφυγες από το πριγκιπάτο του κοάσματος. Στην τελική και πρίγκιπα να μην ξανασυναντήσεις (μεταξύ μας μόνο στα παραμύθια υπάρχουν) ας στρογγυλοκάτσεις μονάχη για όσο καιρό χρειαστεί στο βάθρο του δικού σου βασιλείου, ήρεμη και χαμογελαστή. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία θα είσαι, αλλιώς ρε παιδάκι μου ρίξε και εσύ λίγο τα στάνταρ σου (μεταξύ μας πάλι, ούτε και εσύ είσαι τέλεια). Οπότε προτείνω, βρες κάποιον να σε σέβεται, να σε εκτιμάει γι’ αυτό που είσαι, αυτόν με τον οποίο θα χρειαστείς να συμβιβαστείς λιγότερο, για να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου (μεταξύ μας πάλι… τελευταία φορά, το υπόσχομαι! Χωριό δε γίνεται αν δεν συμβιβαστούν και οι δύο).

Καλά τα είπαμε, το παραμύθι κάπου εδώ τελειώνει… Real life loading… Έκλαψες, πόνεσες, σύρθηκες στα πατώματα, έφαγες δέκα κιλά παγωτό και κάτι ντουζίνες πάστες από τον αγαπημένο φούρνο της γειτονιάς. Απαραιτήτως μεγάλη ποικιλία από σνακ, μαζί με σοκολάτα για εναλλαγή γλυκού και γαριδίλας στον ουρανίσκο. Μια ωραία πρωία συνειδητοποιείς ότι ο καναπές έχει κάνει βαθούλωμα από το καθισιό, το κινητό έχει κολλήσει συστηματικά στο ίδιο καψουροτράγουδο εδώ και μέρες, τα τσιγάρα και τα χαρτιά από τα φαγώσιμα έχουν ξεχειλίσει κατά πολύ τα όρια της ακαταστασίας και ζητούν επειγόντως το δήμο για εκκαθάριση του σπιτιού σου. Σε προσγειώνει απότομα από την εικόνα της χωματερής σου, το ντριννννν του τηλεφώνου. Η τρελάρα η φίλη σου, μόλις έμαθε τα καθέκαστα. Το μοιρολόι σου ξεκινάει στον αυτόματο για άλλη μια φορά. Η τσιρίδα της από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου σε προσγειώνει αλύπητα και σου στροβιλίζει τον εγκέφαλο σε γύρω γύρω όλοι. Δεν είναι τα ντεσιμπέλ που διαπέρασαν τη γραμμή και σε τάραξαν, είναι τα λόγια της “Άσε μας κουκλίτσα μου, που θα στεναχωρηθούμε κιόλας! Η ζωή κυλάει και χάνεται. Ντύσου, πλύσου, 9 η ώρα περνάω να σε πάρω!”. Δεν υπάρχει και το 0 πια στο καντράν να το γυρίσεις μπας και έχει πρόβλημα η γραμμή και δεν άκουσες καλά. Το βλέμμα σου πέφτει στον καθρέπτη, αναρωτιέσαι ποια είναι αυτή που σε κρυφοκοιτά. Κάτω από τα μαυρισμένα από την αϋπνία μάτια και την ξεβαμμένη μάσκαρα, αναγνωρίζεις τα μούτρα σου… Τινάζεις το γεμάτο μπίχλα (και αράχνες μάλλον) μαλλί σου, ξεσκονίζεις το γεμάτο πολύχρωμα, ξεραμένα φαγητά σατέν νυχτικάκι σου, σάμπως θα σε δει κανείς και θα σε ματιάσει και γουρλώνεις αποφασιστικά στη φάτσα απέναντί σου. “Ει κοπελιά! Μην με ενοχλήσεις άλλο για σήμερα! Σήμερα θα το κάψουμε, θα είναι το καλύτερο πάρτι! THE BEST DIVORCE PARTY EVER! Απόψε θα γιορτάσουμε την ελευθερία μας»!

 

Από Stella

https://gynaikaeimai.com/