Λόγια που φτιάχνουν την ιστορία – Parole che fanno la storia
04 Mαρτίου 2025
Όταν ο πρώην δήμαρχος της Μαρντίν, Ahmet Türk, γνωστό στέλεχος του κόμματος Dem (πρώην HDP) διάβασε με έκδηλη συγκίνηση, πρώτα στα τουρκικά και μετά στα κουρδικά, το μήνυμα του ηγέτη του κουρδικού λαού, Abdullah Öcalan, τον οποίο είχε συναντήσει στη φυλακή την προηγούμενη μέρα, όλοι κατάλαβαν ότι εκείνη η συνέντευξη Τύπου στα τέλη φεβρουαρίου 2025 έμπαινε στην ιστορία. Ήδη στα λεπτά και τις ώρες που ακολούθησαν, ένα τεράστιο πλήθος συγκεντρώθηκε παντού: στις πόλεις με κουρδική πλειοψηφία της Τουρκίας, αλλά και σε πολλά μεγάλα και μικρά κέντρα στο Ιράκ, τη Συρία και τη Ροζάβα. Και όλοι και όλες, κούρδοι και διεθνείς παρατηρητές, γνωρίζουν ήδη ότι ίσως ανοίγει μια νέα φάση, πιο ανθρώπινη και λιγότερο αιματηρή, στις σχέσεις μεταξύ του κουρδικού λαού και του τουρκικού Κράτους.
Το «ίσως» είναι απαραίτητο: επειδή στο AKP, το κόμμα στην εξουσία του τούρκου προέδρου Ερντογάν, δεν είναι λίγοι (ξεκινώντας από τον ίδιο τον πρόεδρο του κόμματος Efkan Ala) αυτοί που σπρώχνουν να διαγράψουν τους κούρδους ως λαό και θα ήθελαν ειδικότερα να εισβάλουν στην ελεύθερη κοινότητα της Rojava, που κατοικείται από περίπου 6 εκατομμύρια ανθρώπους και βρίσκεται στη βορειοανατολική Συρία.
Ωστόσο, είναι πραγματικά πιθανό να ξεκινήσει τώρα μια δυναμική αποτελεσματικής ειρήνης. Όχι επειδή ο Ερντογάν και ο κυβερνητικός του σύμμαχος Devlet Bahceli, ο οποίος στέκεται ακόμη πιο δεξιά από αυτόν, έγιναν ξαφνικά ειρηνιστές και ίσως εύλογα ανοιχτοί στα δικαιώματα του κουρδικού λαού. αλλά μάλλον επειδή η κατάσταση στην Εγγύς Ανατολή έχει γίνει τόσο μπερδεμένη και επικίνδυνη που ούτε το τουρκικό καθεστώς, εθνικιστικό και μιλιταριστικό όσο λίγα άλλα, δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί ταυτόχρονα τις πολλές γραμμές σύγκρουσης που το σφίγγουν. Πράγματι, έχει γύρω του έναν αναξιόπιστο σύμμαχο τζιχαντιστή στην εξουσία στη Συρία και ένα σιιτικό και θεοκρατικό Ιράν, που πάντα ανταγωνιζόταν την Άγκυρα για την πολιτική-στρατιωτική ηγεσία του μουσουλμανικού κόσμου. όπως επίσης έχει να αντιμετωπίσει το Ισραήλ, το οποίο έχει ήδη αναδειχθεί ως η πιο κυνική, ισχυρή και επιθετική δύναμη σε ολόκληρη την περιοχή, και την φορτική γειτονική του Ρωσία, η οποία ουσιαστικά βγαίνει νικήτρια από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο-περιβάλλον, να συνεχίσει να έχει και τον «πόλεμο μέσα στο σπίτι» έχει ανησυχήσει προφανώς περισσότερους από έναν τούρκους κυβερνητικούς, σε σημείο που, από τους τελευταίους τρεις μήνες, συνέβη ακόμη και το αδιανόητο: ήταν ακόμη και ο σύμμαχος του Ερντογάν, αυτός το γεράκι ο Μπαχτσελί-Bahceli, ο οποίος προέρχεται από τους διαβόητους «γκρίζους λύκους», που άνοιξε έναν ειρηνευτικό διάλογο με τους κούρδους για να τερματίσει μια από τις πιο μακροχρόνιες συγκρούσεις στη σύγχρονη ιστορία.
Και το μόνο λογικό να πούμε είναι: επιτέλους! Μετά από πάνω από σαράντα χρόνια αιματηρής τουρκικής καταστολής και αδάμαστης κουρδικής αντίστασης –σύμφωνα με τις πιο αξιόπιστες εκτιμήσεις υπήρξαν περίπου 50 χιλιάδες θάνατοι-, ήταν ώρα.
Στην πραγματικότητα, ο κούρδος ηγέτης (το όνομα του οποίου είναι δύσκολο να γραφτεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επειδή πέφτει μπλοκάρισμα για εβδομάδες), που έχει υποβληθεί σε αυστηρό καθεστώς απομόνωσης εγκλεισμού για 27 χρόνια, μόνο κατά διαστήματα να χαλαρώνει, είχε ήδη προτείνει στην τουρκική κυβέρνηση σε αρκετές περιπτώσεις – για παράδειγμα το 2013 – «να φιμώσουν τα όπλα και να αφήσουν τις ιδέες να μιλήσουν». Και το πρότεινε ξανά σήμερα, απαραίτητα επίκαιρο, απαντώντας θετικά στα ασαφή ακόμη ανοίγματα της κυβέρνησης. Και επιπλέον, συνόδευσε την απάντησή του με μια πραγματικά συγκλονιστική κίνηση, δηλαδή με τη μονομερή εγκατάλειψη της «φωνής των όπλων» και ακόμη μάλιστα με την τυπική διάλυση του Κόμματος PKK (κουρδικό Κόμμα εργαζομένων), που ενσάρκωσε την αντίσταση αυτά τα χρόνια. Έθεσε λοιπόν, έτσι, τη λέξη «ειρήνη» στην πρώτη θέση. Και το κάνει από μια ξεκάθαρη θέση «ισχύος»: γιατί σε αυτά τα σαράντα χρόνια η Τουρκία δεν κατάφερε με τίποτα να εξοντώσει τους κούρδους. Και αντίθετα, η επαναστατική πρακτική του κουρδικού λαού έχει επεκταθεί σημαντικά στο εγχείρημα και την πραγματική πρακτική του δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού, δηλαδή τη συνύπαρξη πολλαπλών λαών, εθνοτικών ομάδων και υποκειμενικοτήτων μέσα σε έναν κοινό «δημοκρατικό χώρο», με μια ευρεία πολιτική, πολιτιστική και οικονομική αυτοδιαχείριση.
Και πιστεύω πως είναι πασίγνωστο ότι ακριβώς ο ηγέτης του κουρδικού λαού συνέβαλε αποφασιστικά σε αυτή την πρωτοφανή εξέλιξη, με τα ογκώδη πλέον γραπτά του από τη φυλακή, γραπτά εξαιρετικής θεωρητικής διαύγειας και πολιτικής δύναμης. Μπορεί ήδη να ειπωθεί για αυτόν ότι είναι, και ου δυο μαζί, ο Νέλσον Μαντέλα και ο Αντόνιο Γκράμσι του 21ου αιώνα.
https://aenaikinisi.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου