Ο Ken είχε εκτεθεί σε πολλές ευκαιρίες να μάθει για τον εαυτό του, συχνά μέσω της συντροφιάς του με μερικούς από τους μεγάλους στοχαστές της εποχής. Ο πατέρας του είχε ογκώδεις ποσότητες αλληλογραφίας με μερικά από τα πιο λαμπρά μυαλά στην Ευρώπη. Αντάλλαξαν ιδέες και θεωρίες και πολλοί από αυτούς ήρθαν για να μείνουν για μια μέρα, μια εβδομάδα ή περισσότερο, για να μιλήσουν και να θεωρητικοποιήσουν. Ο Κεν και η αδερφή του υποτίθεται ότι ήταν στο κρεβάτι το ηλιοβασίλεμα, έναν κανόνα που ο Κεν αρνήθηκε. Μόνο δύο περιστάσεις τους επέτρεπαν να μείνουν ξύπνιοι αργότερα – αν δεν βρίσκονταν στο σπίτι και δεν μπορούσαν να βρεθούν, ή αν ένας διακεκριμένος καλεσμένος επισκεπτόταν και γίνονταν ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Στη συνέχεια επετράπη στα παιδιά να μείνουν ξύπνια μέχρι αργά και ενθαρρύνθηκαν να λάβουν μέρος. Όσο ο Κεν λάτρευε αυτές τις συζητήσεις, δεν μπορούσαν να εξισώσουν τις καλύτερες στιγμές του με τον Φραγκίσκο, ειδικά όταν έφτασαν τα δελφίνια. Μια μέρα ήταν στην παραλία με τον ηλικιωμένο άντρα, όταν τον χτύπησε απαλά στον ώμο και του είπε: «Κοίτα εκεί έξω». Η παλίρροια ανέβαινε μια ήρεμη μέρα χωρίς νότα αερίου. Στην αρχή, το μόνο που είδε ο Κεν ήταν ένα υπέροχο κοπάδι κέφαλων που έμπαιναν από τα ανοίγματα στον ύφαλο για να τραφούν με το θαλάσσιο μαρούλι. Τότε είδε τα μεγάλα, γκρίζα σχήματα που βοσκούσαν τα μπαρμπούνια στα ρηχά. «Ορίστε», είπε ο Φρανσίσκο, πετώντας μια μπάλα στον Κεν, «Πέτα τόσο μακριά στο νερό». Ο Κεν έσπρωξε τη μπάλα όσο πιο μακριά μπορούσε. Μόλις και μετά βίας είχε αγγίξει την κορυφή ενός κύματος όταν ένα δελφίνι εμφανίστηκε κάτω από αυτό, το σήκωσε και το έσπρωξε με το ρύγχος του πίσω στην ακτή. Ο Κεν έφυγε, σήκωσε την μπάλα και την πέταξε ξανά. Το δελφίνι το χτύπησε πίσω, τσιρίζοντας. Στο αυτί του Κεν ακούστηκε σαν γέλιο. Ο Κεν πέταξε ξανά την μπάλα. Το δελφίνι τσίριξε, το έσπρωξε πίσω, έβαλε το κεφάλι του στον αέρα και ανατρίχιασε. Ο Κεν ήταν σίγουρος ότι γελούσε και αιφνιδιάστηκε αμέσως. Ερωτευόταν για πρώτη φορά στη ζωή του και δεν του φαινόταν καθόλου παράξενο που η πρώτη του αγάπη ήταν ένα ζώο. Το δελφίνι ήταν κομψό και απίστευτα όμορφο. Έρχονταν όλο και πιο κοντά, μέχρι που χτύπησε στα πόδια του Κεν. Ήταν η σειρά του να ανατριχιάσει, με μια αισθησιακή απόλαυση που έκανε ολόκληρο το σώμα του να τρέμει. Καθώς έπαιζαν μαζί, ο Ken άρχισε να αγγίζει το δελφίνι – στην αρχή δοκιμαστικά – μέχρι που τελικά, έβαλε το χέρι του στην πλάτη του και κολύμπησαν μαζί. Το κεφάλι του δελφινιού δίπλα στο κεφάλι του Κεν, το μάτι του κοιτάζει κατευθείαν στο δικό του. Ο Κεν ήταν γεμάτος χαρά και για εβδομάδες δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα άλλο. Ήθελε να είναι για πάντα με το δελφίνι – να ζήσει μαζί του στη θάλασσα ή να το έχει έλα να ζήσεις μαζί του. Κανένα από τα δύο δεν ήταν δυνατό. Αυτό το δελφίνι ήταν ο πρώτος αληθινός συμπαίκτης του – ίσος – και για τα επόμενα αρκετά χρόνια, μέχρι να σταματήσουν να έρχονται τα δελφίνια, η σχέση τους ήταν από τις πιο πολύτιμες στη ζωή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου