Τίποτα χειρότερο απ’ το να πενθείς στη ζωή σου για κάποιον που είναι ζωντανός…

Τίποτα χειρότερο απ’ το να πενθείς στη ζωή σου για κάποιον που είναι ζωντανός…

– Αικατερίνη Χριστοδούλου 

GynaikaEimai

19 Μαρτίου 2025

Ο θάνατος είναι αμετάκλητος. Έχει κάτι το οριστικό μέσα του. Όσο οδυνηρός κι αν είναι, επιτρέπει στο χρόνο να κάνει τη δουλειά του, να επουλώσει «επιφανειακά» έστω τις ουλές.
Ο άνθρωπος που φεύγει δεν επιστρέφει, και αυτή η τελεσίδικη πραγματικότητα, όσο τραγική κι αν είναι, επιτρέπει στον χρόνο να λειτουργήσει θεραπευτικά. Η απώλεια σταδιακά γίνεται αποδεκτή, οι μνήμες βρίσκουν τη θέση τους και σιγά σιγά ο χρόνος μαλακώνει, γίνεται λιγάκι πιο διαχειρίσιμος.

Ωστόσο, υπάρχει ένα είδος χειρότερου πόνου. Ενός πόνου που δεν μπορείς να «θρηνήσεις» πραγματικά, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει νεκρός. Πενθούμε τους νεκρούς γιατί δεν μπορούμε να τους αγγίξουμε ξανά. Όμως, πενθούμε ακόμα πιο βαθιά εκείνους που είναι ζωντανοί αλλά έχουν φύγει από κοντά μας με άλλους τρόπους. Μια προδοσία, μια απομάκρυνση, μια άσχημη συμπεριφορά που δεν εξηγήθηκε ποτέ. Ο πόνος αυτός είναι βασανιστικός γιατί δεν έχει τελεία. Η ελπίδα έρχεται και φεύγει σαν κύμα, μας πνίγει με το «αν» και το «γιατί».

Στο πραγματικό πένθος υπάρχει τελετή, λόγια παρηγοριάς, ένα μέρος για να θρηνήσεις τον εκάστοτε αγαπημένο θανόντα. Σε αυτόν τον πόνο όμως, δεν υπάρχουν συλλυπητήρια, ούτε ιεροτελεστίες αποχαιρετισμού.
Μόνο μια εσωτερική μάχη, η οποία δίνει και παίρνει μέρα με τη μέρα ακέραια κομμάτια σου. Το σίγουρο είναι ότι μετά από μια τέτοια «απώλεια» δε θα είσαι ξανά ο ίδιος άνθρωπος.
Μα πώς μπορείς να είσαι;

Όλοι τους περπατούν στον ίδιο κόσμο με εσένα, ζουν και αναπνέουν και χαίρονται τον ίδιο ουρανό, την ίδια τη ζωή.
Είστε τόσο κοντά μα συνάμα τόσο αποκομμένοι.
Κι εσύ, συνεχίζεις να πενθείς μια παρουσία που μετατράπηκε σε απουσία.
Τραγελαφικό αλλά άκρως αληθινό.

Για πόσο καιρό θα μετράς αντοχές και φαντάσματα των περασμένων χρόνων;
Πόσο καιρό σκοπεύεις να χάσεις ακόμη «πενθώντας» αυτόν τον οποίο συνάντησες στο διάβα σου σήμερα και συνειδητοποίησες ότι είστε κόσμους μακριά ο ένας απ’ τον άλλον;

Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβεις πως η αληθινή ζωή ξεκινά την ώρα που σταματάς να «πενθείς» για κάτι που χάθηκε και αρχίζεις να προχωράς δίνοντας χώρο σε όσα νέα μπορούν να έρθουν…

https://gynaikaeimai.gr/
Αικατερίνη Χριστοδούλου
https://oneirwnpenes.blogspot.com/

Συντάκτης

• 
  Αικατερίνη Χριστοδούλου

  Η Χριστοδούλου Αικατερίνη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Eίναι Φιλόλογος, απόφοιτη της Φιλοσοφικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με ειδίκευση στην Μεσαιωνική και Νεοελληνική Φιλολογία. Τα ενδιαφέροντα της διευρύνονται και στον κλάδο ομορφιάς, με διακρίσεις σε διαγωνισμούς, μιας και είναι απόφοιτη σχολής Αισθητικής και Κομμωτικής τέχνης. Δηλώνει λάτρης της ποίησης και της λογοτεχνίας. Έλαβε το Β’ Βραβείο Ποίησης Ελεύθερου στίχου στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης το 2021. Aρθρογραφεί σε ιστολόγια ψυχαγωγίας, ηλεκτρονικά περιοδικά και αναρτά το έργο της στη συγγραφική πλατφόρμα του Wattpad. Eίναι συντάκτης στο λογοτεχνικό blog Ονείρων Πένες. Ποιήματα της έχουν αναρτηθεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά και σελίδες τέχνης . Όσοι την γνωρίζουν, την χαρακτηρίζουν ως μια αθεράπευτα ρομαντική προσωπικότητα που ονειρεύεται να ζήσει το δικό της παραμύθι…