Νάνσυ Αγγελῆ: Τὸ νερὸ τῆς λησμονιᾶς

Νάνσυ Αγγελῆ: Τὸ νερὸ τῆς λησμονιᾶς

Posted on 11 Φεβρουάριος 2025 by planodion

Νάνσυ Αγγελῆ

Τὸ νε­ρὸ τῆς λη­σμο­νιᾶς

 ΜΝΗΜΗ εἶ­ναι κομ­μά­τια πά­γου ποὺ ἔλιω­σαν καὶ τώ­ρα λι­κνί­ζον­ται ἁπα­λὰ ἐπά­νω στὰ νε­ρὰ μιᾶς λί­μνης. Κομ­μά­τια πά­γου ποὺ πά­νω τους ξα­πο­σταί­νουν πά­πιες. Σὲ κά­ποια ση­μεῖα ὁ πά­γος εἶ­ναι λε­πτό­τε­ρος, ἀλ­λοῦ πιὸ χον­τρός. Κά­ποια κομ­μά­τια εἶ­ναι τό­σο με­γά­λα ὥστε μπο­ρεῖς νὰ στα­θεῖς πά­νω τους ὄρ­θιος καὶ νὰ ἀτε­νί­σεις τὸ το­πίο, ὅμως ὑπάρ­χουν καὶ αὐ­τὰ τὰ κομ­μά­τια πά­γου ποὺ θρυμ­μα­τί­ζον­ται ἀμέ­σως μό­λις τὰ ἀγ­γί­ξεις. Καὶ τό­τε βου­λιά­ζεις.

       Δὲν ἤθε­λε νὰ σκέ­φτε­ται αὐ­τὰ ποὺ εἶ­χαν γί­νει, μὰ δὲν ὑπῆρ­χε τρό­πος νὰ στα­μα­τή­σει νὰ τὰ σκέ­φτε­ται. Ἡ καρ­διά της πο­νοῦ­σε. Δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ δε­χτεῖ πό­σο εἶ­χε ἀλ­λά­ξει ἐκεῖ­νο τὸ ἀγα­πη­μέ­νο πρό­σω­πο, οὔ­τε πῶς εἴ­χα­νε φτά­σει νὰ ζοῦ­νε χω­ρι­στά. Γι’ αὐ­τὸ ἀπο­φά­σι­σε νὰ ξε­φορ­τω­θεῖ αὐ­τὸ τὸ κομ­μά­τι μνή­μης ποὺ τὴ βα­σά­νι­ζε τό­σο. Πω­λεῖ­ται μνή­μη, ἔγρα­ψε στὴν ἀγ­γε­λία καὶ οἱ ἐν­δια­φε­ρό­με­νοι ἦταν πολ­λοί. Τὴν ἔπαιρ­ναν τη­λέ­φω­νο ἀμνή­μο­νες ἢ μο­να­χι­κοὶ ἄν­θρω­ποι ἀπ’ ὅλα τὰ μέ­ρη τῆς χώ­ρας ζη­τῶν­τας νὰ μά­θουν λε­πτο­μέ­ρειες. Πρό­κει­ται γιὰ ἕνα κομ­μά­τι φρέ­σκιας μνή­μης, τοὺς ἔλε­γε αὐ­τή. Ζη­τοῦ­σαν ἀκρι­βεῖς δια­στά­σεις. Ἀρ­κε­τὸ γιὰ νὰ χτί­σεις πά­νω του ἕνα κα­λό, γε­ρὸ πα­ρελ­θόν, ἀπαν­τοῦ­σε. Ἔχει ἀπ’ ὅλα, συ­νέ­χι­ζε. Γό­νι­μο χῶ­μα γύ­ρω ἀπὸ μιὰ ὡραία καρ­διὰ ποὺ αἱ­μορ­ρα­γεῖ. Ἀγά­πη καὶ προ­δο­σία σὲ ἴσες δό­σεις, λί­γη φι­λαρ­γυ­ρία, ἐγωϊ­σμὸ καὶ βέ­βαια ψέ­μα­τα, ὡραῖα πει­στι­κὰ ψέ­μα­τα καὶ τέ­λος, ἀδυ­να­μία χα­ρα­κτῆ­ρα. Ἦταν ζω­τι­κῆς ση­μα­σί­ας γι’ αὐ­τὴ νὰ με­τα­τρέ­ψει ἐκεῖ­νο τὸν ἀπο­τυ­χη­μέ­νο δε­σμὸ ἀγά­πης σὲ κά­τι νέο. Που­λῶν­τας τον, σχε­δί­α­ζε νὰ πιά­σει τὴν ὑψη­λό­τε­ρη δυ­να­τὴ τι­μὴ για­τί μὲ τὰ λε­φτὰ αὐ­τὰ καὶ μὲ τὶς λί­γες ἀκό­μη οἰ­κο­νο­μί­ες ποὺ εἶ­χε σχε­δί­α­ζε νὰ ἀγο­ρά­σει ἕνα πο­λὺ κα­λύ­τε­ρο κομ­μά­τι μνή­μης. Τὰ κα­λύ­τε­ρα κομ­μά­τια μνή­μης ἔχουν συ­νή­θως πα­νο­ρα­μι­κὴ θέα. Βλέ­πεις ἀπὸ μα­κριὰ τὰ ὡραῖα ὑψη­λὰ δη­μιουρ­γή­μα­τα, τὰ λά­θη (μι­κρὲς μαῦ­ρες κουκ­κί­δες) με­τὰ βί­ας δια­κρί­νον­ται. Τέ­τοια κομ­μά­τια εἶ­ναι αὐ­τὰ γε­ρόν­των ποὺ πέ­θα­ναν πλή­ρεις ἡμε­ρῶν ὡς εἴ­θι­σται νὰ λέ­γε­ται, ἀν­θρώ­πων ποὺ φεύ­γουν σὲ βα­θιὰ γε­ρά­μα­τα. Κά­τι τέ­τοιο που­λιέ­ται ἀκρι­βὰ ἀκό­μα κι ἂν ἔχει ζή­σει κα­νεὶς μιὰ ἔστω μέ­τρια ζωή, για­τί στὸ τέ­λος τεί­νει νὰ θυ­μᾶ­ται κα­νεὶς μό­νο τὰ κα­λά. Οἱ γέ­ρον­τες, ὅσοι δὲν ἔχουν χτυ­πη­θεῖ ἀπὸ συμ­φο­ρές, εἶ­ναι ἐπι­ζή­σαν­τες καὶ συ­νή­θως θυ­μοῦν­ται μὲ πε­ρη­φά­νια ἀκό­μη καὶ τὰ πιὸ φτω­χὰ παι­δι­κά τους χρό­νια. Κά­ποιος πλού­σιος γέ­ρον­τας ἢ γε­ρόν­τισ­σα ἔχει συ­χνὰ πα­ρά­πο­να ἀπ’ τὰ παι­διά του τὰ ὁποῖα δὲν τὸν ἀγά­πη­σαν πραγ­μα­τι­κὰ για­τὶ ὁ ἴδιος ἦταν συ­χνὰ αὐ­ταρ­χι­κὸς ἢ κυ­νι­κός. Ἐκεῖ­να εἶ­ναι συ­νή­θως ἀδύ­να­μα, ἀπο­τυ­χη­μέ­να τέ­κνα, που­λιὰ ποὺ δὲν πέ­τα­ξαν πο­τέ. Συ­χνά, τὰ τε­λευ­ταῖα χρό­νια ζω­ῆς ἑνὸς τέ­τοιου ἀν­θρώ­που σφρα­γί­ζον­ται ἀπ’ τὴ θλί­ψη. Προ­τι­μό­τε­ρη εἶ­ναι ἴσως ἡ μνή­μη κά­ποιου ἁπλοῦ, τα­πει­νοῦ ἐρ­γά­τη ἢ χω­ρι­κοῦ. Οἱ μνῆ­μες παι­διῶν, ἀπὸ τὴν ἄλ­λη, εἶ­ναι οἱ φθη­νό­τε­ρες. Λό­γῳ χα­μη­λῆς πε­ριε­κτι­κό­τη­τας σὲ ἀνα­μνή­σεις. Ἀνά­με­σα στὶς παν­τὸς τύ­που μνῆ­μες ἐνη­λί­κων, με­γά­λη ζή­τη­ση ἔχουν οἱ μνῆ­μες αὐ­το­δη­μιούρ­γη­των γυ­ναι­κῶν ποὺ ἔφυ­γαν ἀπρό­σμε­να στὸ ἄν­θος τῆς ζω­ῆς τους. Πρὶν φύ­γουν, εἶ­χαν νὰ θυ­μοῦν­ται μὲ πε­ρη­φά­νια τὴ μά­χη ποὺ ἔδω­σαν γιὰ νὰ τὰ κα­τα­φέ­ρουν, μά­χη ἀπ’ τὴν ὁποία βγῆ­καν νι­κή­τριες. Ἔχον­τας πιὰ μιὰ θέ­ση στὸ πάν­θε­ον τῶν νι­κη­τῶν, ὅλοι τὶς θυ­μοῦν­ται μὲ θαυ­μα­σμό. Ἐπι­πλέ­ον, δὲν γέ­ρα­σαν πο­τέ. Τέ­τοιες γυ­ναῖ­κες —νι­κή­τριες, ἀρυ­τί­δια­στες— εἶ­ναι δυ­σεύ­ρε­τες. Μιὰ τέ­τοια μνή­μη χρεια­ζό­ταν γιὰ νὰ ξε­χά­σει, γιὰ νὰ μὴν σκέ­φτε­ται αὐ­τὰ ποὺ εἶ­χαν γί­νει, τὸ πό­σο εἶ­χε ἀλ­λά­ξει ἐκεῖ­νο τὸ ἀγα­πη­μέ­νο πρό­σω­πο, τὸ πό­σο ἡ καρ­διά της πο­νοῦ­σε. Ἂν ἔσβη­νε αὐ­τὰ ποὺ εἶ­χαν γί­νει, ἄλ­λα, νέα πράγ­μα­τα, θὰ μπο­ροῦ­σαν νὰ συμ­βοῦν. Ξε­χνῶν­τας, θ’ ἀνα­δυό­ταν, νό­μι­ζε, ἀπ’ τὸν Ἅδη.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση. Ἀ­πὸ τὴν ἀνέκδοτη συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Δυ­στο­πι­κὲς ἀ­φη­γή­σεις.

Νάν­συ Ἀγ­γε­λῆ (Εὔ­βοι­α, 1982). Σπού­δα­σε δη­μο­σι­ο­γρα­φί­α καὶ ἀ­πὸ τὸ 2008 ζεῖ στὴν Ἱ­σπα­νί­α ὅ­που ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὴν λο­γο­τε­χνι­κὴ με­τά­φρα­ση καὶ τὴν δι­δα­σκα­λί­α ξέ­νων γλωσ­σῶν. Εἶ­ναι τα­κτι­κὴ συ­νερ­γά­τις τοῦ ἱ­στό­το­που γιὰ τὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα Πλα­νό­διον- Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι. Δι­η­γή­μα­τα καὶ με­τα­φρά­σεις της συμ­πε­ρι­λαμ­βά­νον­ται σὲ δι­ά­φο­ρα πε­ρι­ο­δι­κὰ τοῦ δι­α­δι­κτύ­ου κα­θὼς καὶ στὰ συλ­λο­γι­κὰ ἔρ­γα «Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι» (2014- 2016), ἐκδ. Γα­βρι­η­λί­δης. Ἔ­χει ἐκ­δό­σει δυ­ὸ συλ­λο­γὲς δι­η­γη­μά­των. Ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Σμί­λη κυ­κλο­φο­ρεῖ ἡ συλ­λο­γὴ μι­κρῶν πε­ζῶν Ἡ νο­η­τὴ εὐ­θεί­α ποὺ ἑ­νώ­νει ἕ­να σῶ­μα μ’ ἕ­να ἄλ­λο. Τε­λευταῖο της βι­βλίο ἡ συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Ἡ προ­σμο­νὴ ἢ Τὰ βου­νά (ἐκδ. Πε­ρι­κείμε­νο, 2023).Ἔ­χει δη­μι­ουρ­γή­σει τὸ μπλὸγκ με­τα­φρα­στι­κῶν δειγ­μά­των ἱ­σπα­νό­φω­νης λο­γο­τε­χνί­ας στὰ ἑλ­λη­νι­κά:

http://nancyangeli.blogspot.com.es/ 

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/