Τζουλιάννα Δαβάκη: ἀξημέρωτα

 Τζουλιάννα Δαβάκη: ἀξημέρωτα

Posted on 2 Ἰανουάριος 2025 by planodion

Τζουλιάννα Δαβάκη

ἀξη­μέ­ρω­το

 

ΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ. Γυ­ρί­ζει πλευ­ρό. Κου­νᾶ ρυθ­μι­κὰ τὸ πό­δι της. Να­νου­ρί­ζε­ται. Τί­πο­τα. Πα­ρά­ξε­νη ἡ ἐμ­πει­ρία τοῦ ἀξη­μέ­ρω­του. Τὸ κόλ­πο αὐ­τὸ συ­νή­θως πιά­νει. Κά­πο­τε, τὸν ἐνο­χλοῦ­σε. Ποὺ κου­νιέ­ται γιὰ νὰ τὴν πά­ρει ὁ ὕπνος. Προ­τι­μοῦ­σε νὰ κου­νιέ­ται ρυθ­μι­κὰ ἀλ­λοῦ. Μή­πως νὰ σκε­φτεῖ εὐ­χά­ρι­στα, νὰ θο­λώ­σει ὁ νοῦς της ἀπὸ ἡδο­νή, ἀπροσ­διο­ρί­στου χα­ρα­κτῆ­ρα. Νὰ μα­λα­κώ­σει ἡ σκέ­ψη, νὰ πα­ρα­δο­θεῖ ἐπί τέ­λους στὰ ὄνει­ρα. Τί­πο­τα. Ἀξη­μέ­ρω­τα καὶ ἀπό­ψε.

        Τὸν κοι­τᾶ μὲς στὰ σκο­τά­δια. Τὸν ὕπνο τοῦ δι­καί­ου. Χά­σκει τὸ στό­μα του ὀρ­θά­νοι­χτο. Τὰ χεί­λη του τρε­μο­παί­ζουν κά­θε ποὺ ξε­φυ­σᾶ τὸν ἀέ­ρα. Καρ­φώ­νει τὸ βλέμ­μα της νὰ δεῖ τὸν ἀέ­ρα ποὺ μπαι­νο­βγαί­νει στὸ στό­μα του. Κά­πο­τε αὐ­τὸ τὸ στό­μα, αὐ­τὰ τὰ χεί­λη. Ὡραῖ­ες σκέ­ψεις. Ση­κώ­νει τὸ κε­φά­λι ἀπὸ τὸ μα­ξι­λά­ρι. Τὸν καρ­φώ­νει. Μῆ­νες τώ­ρα τὸν καρ­φώ­νει μ΄ αὐ­τὸ τὸ βλέμ­μα κι ἐκεῖ­νος χα­μπά­ρι. Δὲν τὴν ἐνο­χλεῖ πιά. Τὸ δέ­χε­ται. Νὰ κοι­μᾶ­ται αὐ­τὸς κι ἐκεί­νη νὰ ξη­με­ρώ­νε­ται.

        Ση­κώ­νε­ται. Δὲν πε­τᾶ τὰ σεν­τό­νια. Τὰ στρώ­νει πλάϊ του. Μὴν κα­τα­λά­βει ὅτι ἔφυ­γε τὸ κορ­μὶ ποὺ και­ρὸ τώ­ρα ξε­γλι­στρᾶ μέ­σα ἀπὸ τὰ χέ­ρια του. Πά­ει πρὸς τὸ πα­ρά­θυ­ρο. Μαυ­ρί­λα. Κι ὅμως! Τὸν ξε­χω­ρί­ζει. Μαυ­ρον­τυ­μέ­νος, σκυ­φτὸς πά­νω ἀπὸ τὴν πόρ­τα τοῦ σπι­τιοῦ του. Τοῦ γεί­το­να. Μαρ­μα­ρώ­νει. Προ­σεύ­χε­ται μὲ τρό­μο νὰ μὴ γυ­ρί­σει τὸ κε­φά­λι του καὶ τὴ δεῖ. Τί ἀπε­ρι­σκε­ψία της νὰ τρα­βή­ξει τὴν κουρ­τί­να! Ὁ διαρ­ρή­κτης, μὲ ἐπι­δέ­ξιες κι­νή­σεις, ἀνοί­γει τὴν πόρ­τα κι ἐξα­φα­νί­ζε­ται μέ­σα.

        Τώ­ρα εἶ­ναι εὐ­και­ρία. Νὰ τὸν ξυ­πνή­σει; Νὰ κα­λέ­σει τὴν ἀστυ­νο­μία; Ἁπλώ­νει τὸ χέ­ρι της στὸ κο­μο­δί­νο καὶ πιά­νει τὸ κι­νη­τό της. Πλη­κτρο­λο­γεῖ. Μὰ τί κά­νει; Με­τα­νιώ­νει. Στὸ σα­λό­νι, τὸ κά­να­νε προ­χθές, πρὶν φύ­γει γιὰ Σά­μο. Τὰ ἀπο­τυ­πώ­μα­τά της εἶ­ναι πά­νω στὸ μπι­λιάρ­δο. Θυ­μή­θη­κε κι ἐκεί­νη τὴ νε­α­νι­κὴ ἱστο­ρία, τὴν πο­ρεία, τὰ δα­κρυ­γό­να, τὴ σύλ­λη­ψη. Ἡ Ἀσφά­λεια τὰ ἔχει.

        Στὴν τε­λι­κή, τί θὰ τοῦ κλέ­ψει αὐ­τὸς ὁ κα­κο­μοί­ρης; Τὸ μπι­λιάρ­δο δὲν μπο­ρεῖ νὰ τὸ ση­κώ­σει. Τὴ βγά­ζει ἀπὸ τὴ σκέ­ψη της τὸ δυ­να­τὸ ρο­χα­λη­τό.

Πηγή: Πρώτη δημοσίευση.

Τζου­λιάν­να Δα­βά­κη γεν­νή­θη­κε στὴν Ἀθή­να καὶ ζεῖ σ΄ ἕνα λι­μα­νά­κι στὸ Σού­νιο. Εἶ­ναι δι­κη­γό­ρος. Ἔχει τε­λειώ­σει τὸ με­τα­πτυ­χια­κὸ πρό­γραμ­μα Δημιουργικῆς Γρα­φῆς τοῦ Ε.Α.Π. καὶ τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου Δυ­τι­κῆς Μα­κε­δο­νί­ας. Γρά­φει μι­κρὲς ἱστο­ρί­ες, ἀλ­λὰ συ­χνό­τα­τα ἱκα­νο­ποιεῖ­ται ἐκ­φρα­στι­κὰ μό­νο ἀπὸ τὴν ἀνα­γνω­στι­κὴ δια­δι­κα­σία. Κεί­με­νά της ἔχουν δη­μο­σιευ­τεῖ σὲ ἠλε­κτρο­νι­κὰ λο­γο­τε­χνι­κὰ πε­ριο­δι­κά.

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/