Ἰωάννα Φλεριανοῦ: Ἔξοδος

Ἰωάννα Φλεριανοῦ: Ἔξοδος

Posted on 9 Ἰανουάριος 2025 by planodion

Ἰω­άν­να Φλε­ρια­νοῦ

Ἔξο­δος

ΧΩ ΜΙΑ ΚΑ­ΛΗ ΔΙΑ­ΘΕ­ΣΗ ἀπό­ψε. Μὲ τὸ ποὺ βγαί­νω ἀπὸ τὸ μπά­νιο ξυ­ρι­σμέ­νος καὶ μπα­νια­ρι­σμέ­νος βά­ζω ἕνα cd τοῦ Ζαμ­πέ­τα στὴν δια­πα­σὼν καὶ χτε­νί­ζο­μαι προ­σε­κτι­κά.

        Ὕστε­ρα ξα­να­γυ­ρί­ζω στὸ μπά­νιο καὶ βά­ζω καὶ aftershave ποὺ ξέ­χα­σα. Σή­με­ρα ξυ­ρί­στη­κα κόν­τρα εἰ­δι­κὰ γιὰ τὸ πρό­σω­πο, ποὺ μὲ πε­ρι­μέ­νει καὶ κα­θὼς ντύ­νο­μαι σι­γο­τρα­γου­δάω μα­ζὶ μὲ τὸν Ζαμ­πέ­τα τὸν «Πε­νην­τά­ρη». Ἄ! ρὲ Γιωρ­γά­ρα ὅπως τὰ λὲς εἶ­ναι. Ἔτσι ἀκρι­βῶς.

        «Κύ­ριε Μί­μη, ἐνο­χλεῖ­τε καὶ τοὺς ἄλ­λους ἐνοί­κους, πιὸ σι­γὰ πα­ρα­κα­λῶ τὴν μου­σι­κή». Φω­νά­ζει ἡ Ἐβε­λί­να πί­σω ἀπὸ τὴν πόρ­τα καὶ δια­κό­πτει τὸ ντουέ­το μας.

        «Ὅ,τι πεῖς ἐσὺ κο­ρί­τσι μου» τῆς ἀπαν­τῶ καὶ τὸ χα­μη­λώ­νω λί­γο. Τί­πο­τα δὲν θὰ μοῦ χα­λά­σει ἀπό­ψε τὸ κέ­φι σκέ­φτο­μαι καὶ συ­νε­χί­ζω μὲ τὸ ἑπό­με­νο τρα­γού­δι. «Κον­τὰ στὰ ξη­με­ρώ­μα­τα, κον­τὰ στὰ ξη­με­ρώ­μα­τα καὶ πρὶν βγεῖ ὁ ἥλιος…»

        Βά­ζω ἕνα ἄσπρο που­κά­μι­σο, δια­λέ­γω μιὰ ὡραία, σα­τὲν γρα­βά­τα, τὸ γκρὶ με­ρι­νὸς κου­στού­μι, τὰ κα­λο­γυα­λι­σμέ­να πα­πού­τσια μου κι ἕτοι­μος γιὰ τσάρ­κα μὲ τὸ κο­ρί­τσι μου. Φεύ­γω ἀπὸ τὸ δω­μά­τιο καί … Ἄ! τί ξε­χα­σιά­ρης πού ‘μαι. Τε­λευ­ταία στιγ­μὴ ξα­να­γυ­ρί­ζω καὶ παίρ­νω τὰ κλει­διὰ τῆς Ford ἀπὸ τὸ συρ­τά­ρι.

Κα­τε­βαί­νω κά­τω. Ἡ Λί­λιαν κά­θε­ται ἤδη στὸ σα­λό­νι, ἕτοι­μη, πα­νέ­μορ­φη, μ’ ἕνα ὡραῖο πρά­σι­νο φό­ρε­μα, ποὺ ται­ριά­ζει μὲ τὰ μά­τια της.

        Τὴν πλη­σιά­ζω. «Εἶ­στε ἕτοι­μη κυ­ρία μου;» τὴν ρω­τάω χα­μο­γε­λῶν­τας.

        «Πα­νέ­τοι­μη» μοῦ ἀπαν­τᾶ».

        «Φύ­γα­με γιὰ Ζαμ­πέ­τα. Θὰ τὸ κά­ψου­με ἀπό­ψε μέ­χρι τὰ ξη­με­ρώ­μα­τα».

        Ἔρ­χε­ται ὅμως ἡ Ἐβε­λί­να καὶ στέ­κε­ται μὲ ἀγέ­νεια ἀνά­με­σα σὲ μέ­να καὶ στὴν Λί­λιαν. Αὐ­τὸ τὸ κο­ρί­τσι πιὰ μὲ ἀκο­λου­θεῖ παν­τοῦ.

        «Ποῦ πᾶ­τε κύ­ριε Μί­μη;»

        «Στὸν Ζαμ­πέ­τα μὲ τὴν Λί­λιαν, ἔχω κλεί­σει τρα­πέ­ζι στά ‘Δει­λι­νά’, τρα­γου­δά­ει μὲ τὴν Μο­σχο­λιοῦ».

        «Μὰ ξε­χά­σα­τε κύ­ριε Μί­μη, εἶ­ναι Δευ­τέ­ρα σή­με­ρα, ὅλα τὰ νυ­χτε­ρι­νὰ κέν­τρα εἶ­ναι κλει­στά, αὔ­ριο νὰ πᾶ­τε, ἂν θέ­λε­τε. Κα­θί­στε ἐδῶ τώ­ρα μιὰ στιγ­μὴ νὰ φέ­ρω τὰ φάρ­μα­κα σας».

        «Μὰ ἐκεῖ» τῆς λέω ἀπο­ρη­μέ­νος «κά­θε­ται ἡ Λί­λιαν».

        Ἔ, κα­θί­στε στὴν κα­ρέ­κλα τό­τε», καὶ μοῦ δεί­χνει μιὰ κα­ρέ­κλα στὴν ἄλ­λη ἄκρη τοῦ σα­λο­νιοῦ.

        Ἡ κο­πέ­λα δὲν ἔχει ἰδέα ἀπὸ κα­λοὺς τρό­πους, σκέ­φτο­μαι καὶ κά­θο­μαι φυ­σι­κὰ δί­πλα στὴν Λί­λιαν.

        «Θὰ βγοῦ­με αὔ­ριο λοι­πὸν Λί­λιαν, ἂν δὲν ἔχεις ἀν­τίρ­ρη­ση».

        «Αὔ­ριο Μί­μη μου».

Πηγή: Πρώτη δημσίευση.

Ἰω­άν­να Φλε­ρια­νοῦ  (Ἀθή­να). Σπού­δα­σε γερ­μα­νι­κὴ φι­λο­λο­γία στὴ Γερ­μα­νία καὶ στὴν Ἀθή­να καὶ στὴν συ­νέ­χεια ἔκα­νε με­τα­πτυ­χια­κὲς σπου­δὲς στὴν δι­δα­κτι­κὴ τῆς γερ­μα­νι­κῆς γλώσ­σας στὴν Ἀθή­να. Ἐρ­γά­ζε­ται ὡς κα­θη­γή­τρια γερ­μα­νι­κῆς φι­λο­λο­γί­ας στὴν δη­μό­σια ἐκ­παί­δευ­ση.

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/