Κι όσο άθραυστη σου μοιάζει, ίσως τόσο σπασμένη είναι μέσα της…
Κι ίσως σου φαίνεται σκληρή, άκαμπτη σχεδόν. Ίσως σου φαίνεται ψυχρή κι απρόσιτη, αυστηρή κι άνιωθη. Ίσως τα τείχη που έχει υψώσει σε τρομάζουν ή ίσως να τη θεωρείς σνομπ και υπεροπτική, ακατάδεκτη και επαρμένη. Μα αλήθεια, αναρωτήθηκες ποτέ αν ήταν πάντα έτσι; Αναρωτήθηκες ποτέ αν γεννήθηκε αγρίμι; Γιατί ξέρεις… καμιά φορά οι άνθρωποι αναγκάζονται να μεταμορφωθούν σε αγρίμια. Είναι όλες αυτές οι πισώπλατες μαχαιριές, όλες αυτές οι πληγές, οι προδοσίες, που τους οδηγούν εκεί. Κι είναι κι αυτά τα “δεν σε φοβάμαι εσένα, είσαι δυνατή”, αυτά τα “αντέχεις, το ξέρω” κι αυτά τα δήθεν φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Είναι κι αυτά του Ιούδα φιλιά που άντροπα δίνονται. Και ξέρεις πόση μαζεμένη προδοσία χρειάζεται για να μεταμορφωθείς σ’ αγρίμι;
Όσο άθραυστη σου μοιάζει, ίσως τόσο σπασμένη είναι μέσα της… Ίσως η ίδια η ζωή την υποχρέωσε να υψώσει τείχη, να βάλει σταθερά κι αμετακίνητα όρια. Ίσως οι φορές που εκμεταλλεύτηκαν την καλοσύνη της, ίσως οι φορές που ξέσκισαν την ψυχή της. Ίσως όλα αυτά τα μαχαίρια που μόνη αναγκάστηκε να βγάλει απ’ την πλάτη της, όλα τα δάκρυα που αναγκάστηκε να σκουπίσει σε σκοτεινά δωμάτια, όλες oi πληγές που αναγκάστηκε να γιατρέψει μέσα στην απόλυτη σιωπή.
Ίσως πια δεν αντέχει να πληγώνεται, γι’ αυτό επιλέγει να κρατάει αποστάσεις.
Ίσως πια δεν αντέχει να την προδίδουν όποιοι εμπιστεύεται, γι’ αυτό επιλέγει να εμπιστεύεται δύσκολα.
Ίσως πια δεν αντέχει να εκμεταλλεύονται την ψυχή της, γι’ αυτό την κρύβει πίσω από ψηλά τείχη.
Ίσως πια της είναι πιο εύκολο να μοιάζει αγρίμι, για να κρατά μακριά όσους περισσότερους προδότες γίνεται…
Γιατί καμιά φορά, οι πιο πληγωμένες ψυχές, αναγκάζονται να βάλουν φορεσιές που δεν τους ταιριάζουν, ίσα για να παραπλανούν τον “εχθρό”.
Ίσως δεν είναι έτοιμη να δοθεί, ίσως δεν είναι έτοιμη να δεθεί. Κι ίσως κι εσύ δεν είσαι διατεθειμένος να περιμένεις, να υπομένεις, να προσπαθήσεις. Μα ίσως τελικά, αν ήσουν, να κατάφερνες με την αλήθεια σου να γκρεμίσεις τις άμυνές της και ίσως τότε καταλάβαινες γιατί προσπαθούσε με τόση μανία να καλύψει το φως της. Ίσως τότε καταλάβαινες γιατί έκρυβε εκείνη την σπάνια και μοναδική ομορφιά της καρδιάς της. Ίσως τότε, που θα στην έχει απλόχερα χαρίσει.
Κι ίσως σου φαίνεται σκληρή, άκαμπτη σχεδόν. Ίσως σου φαίνεται ψυχρή κι απρόσιτη, αυστηρή κι άνιωθη. Μα να θυμάσαι πως όσο άθραυστη σου μοιάζει, ίσως τόσο σπασμένη είναι μέσα της…
https://gynaikaeimai.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου