Ἑλέ­νη Πα­πα­δά­κου: Ἡ ἐπίσκεψη

Ἑλέ­νη Πα­πα­δά­κου: Ἡ ἐπίσκεψη

Posted on 30 Δεκεμβρίου 2024 by planodion

Ἑλέ­νη Πα­πα­δά­κου

Ἡ ἐπί­σκε­ψη

ΘΕΛΕ ἀπὸ και­ρὸ νὰ πά­ει νὰ τὸν δεῖ. Δὲν τ’ ἀπο­φά­σι­ζε, δί­στα­ζε, ὅλο ἀνα­βο­λές, πό­τε ἔφται­γε ὁ και­ρός, πό­τε τὸ τί­πο­τα, πάν­τα κά­τι ἔβρι­σκε. Τέ­λος πάν­των, τ’ ἀπο­φά­σι­σε· εἶ­χε ὡραία μέ­ρα, πῆ­ρε τα­ξί.

       «Νὰ πά­ρω λου­λού­δια, νὰ πά­ρω γλυ­κά;» ἀνα­ρω­τή­θη­κε. Κα­τέ­λη­ξε στὴ δεύ­τε­ρη ἐπι­λο­γή, ἦταν κι οἱ δυό τους γλυ­κα­τζῆ­δες. Ἡ ἀγά­πη στὴ ζά­χα­ρη, λέ­νε, εἶ­ναι κά­λυ­ψη κε­νοῦ συ­ναι­σθη­μα­τι­κοῦ. Ποιός ξέ­ρει, ἴσως νὰ ὑπέ­φε­ραν κι οἱ δυὸ ἀπ’ αὐ­τό. Ἄλ­λω­στε στὸ ἴδιο σπί­τι ἔζη­σαν γιὰ χρό­νια.

       Ἔφτα­σε γρή­γο­ρα, προ­χώ­ρη­σε στὴν ἀνη­φό­ρα, βρῆ­κε τὴν κα­τοι­κία του. Κλει­στή, σιω­πη­ρή, ὀρ­θο­γώ­νια, τὴν ἔλου­ζε το φῶς τοῦ πρωϊ­νοῦ μὲς στὴ μαρ­μά­ρι­νη μο­να­ξιά της. Γύ­ρω ὁ κῆ­πος εἶ­χε ἀπό­το­μα θε­ριέ­ψει, γύ­ρευε ἕνα ἀν­θρώ­πι­νο χέ­ρι νὰ τὸν δα­μά­σει, νὰ τὸν νοι­κο­κυ­ρέ­ψει, ἀλ­λὰ ποιό;

       Οὔ­τε τὸ κα­τά­λα­βε πῶς βρέ­θη­κε γο­να­τι­στή. Πά­λι δὲν κα­τά­φε­ρε νὰ συγ­κρα­τή­σει τὰ δά­κρυα· χεί­μαρ­ρος ξε­πή­δη­σαν ἀπ’ τὸ στέρ­νο της, πού ’χε φου­σκώ­σει σὰν τὸ ζυ­μά­ρι ἀπ’ τὴ μα­γιά. Ἔκλαι­γε γιὰ ὥρα… οὔ­τε ἤξε­ρε πό­ση. Τοῦ τά ’πε πά­λι ὅλα… ὅπως τό­σον και­ρὸ τώ­ρα.

       «Δὲν μοῦ ’μει­νε τί­πο­τα, ὅλα μέ­σα μου μιὰ πλη­γὴ κλει­στή, ἕνα τραῦ­μα ποὺ φω­νά­ζει ψι­θυ­ρι­στά, ἕνας νε­κρὸς ποὺ μέ­νει ἄτα­φος…» Ἄκου­σε τὴν ἤρε­μη φω­νή του νὰ τὴν κα­θη­συ­χά­ζει στα­θε­ρὴ ὅτι ὅλα σύν­το­μα θὰ γιά­νουν. «Δὲν πρέ­πει νὰ βλέ­πεις τὴ ζωὴ μὲ ὑπερ­βο­λή, οὔ­τε νὰ με­γα­λο­ποιεῖς τὰ πράγ­μα­τα», τὸν ἄκου­σε νὰ λέ­ει. «Νά ’ρ­χε­σαι νὰ ξε­σπᾶς ἐδῶ…» «Δὲν ἔρ­χο­μαι συ­χνά, ἔχω τύ­ψεις, περ­νᾶς ὧρες μό­νος…», τοῦ ’πε σκου­πί­ζον­τας τὰ δά­κρυά της. «Νὰ ὁρί­σου­με μιὰ στα­θε­ρὴ συ­χνό­τη­τα ἐπί­σκε­ψης σή­με­ρα κιό­λας… Νὰ μοῦ θυ­μί­ζεις νά ’ρ­χο­μαι. Νά ’ρ­χε­σαι στ’ ὄνει­ρό μου νὰ μοῦ τὸ ζη­τᾶς.»

       Μέ­χρι νὰ ση­κω­θεῖ εἶ­χε σου­ρου­πώ­σει. Βιά­στη­κε νὰ φύ­γει, οἱ πόρ­τες τοῦ νε­κρο­τα­φεί­ου ἔκλει­ναν νω­ρίς. Τὰ γλυ­κὰ τά ’φη­σε ἐκεῖ.

Ἑλέ­νη Πα­πα­δά­κου (Ἀθή­να, 1966). Εἶ­ναι φι­λό­λο­γος, πτυ­χιοῦ­χος τῆς Φι­λο­σο­φι­κῆς Σχο­λῆς τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου Ἀθη­νῶν. Ἐρ­γά­ζε­ται στὴ δευ­τε­ρο­βάθ­μια ἐκ­παί­δευ­ση ὡς κα­θη­γή­τρια Γυ­μνα­σί­ου. Συν­το­νί­ζει σχο­λι­κὰ προ­γράμ­μα­τα ποὺ στο­χεύ­ουν στὴν καλ­λιέρ­γεια τῆς φι­λα­να­γνω­σί­ας καὶ τῆς συγ­γρα­φῆς καὶ εἶ­ναι ὑπεύ­θυ­νη τῆς σχο­λι­κῆς βι­βλιο­θή­κης. Πα­ρα­κο­λού­θη­σε τὸ σε­μι­νά­ριο «Συ­ναν­τή­σεις μὲ συγ­γρα­φεῖς (ΣμεΣ)», διάρ­κειας δύο ἐτῶν, ποὺ ὀρ­γά­νω­σε καὶ συν­τό­νι­σε ὁ ποι­η­τὴς Ἀλέ­ξιος Μάϊ­νας. Συμ­με­τέ­χει στὸ Ἐρ­γα­στή­ρι Δη­μιουρ­γι­κῆς Γρα­φῆς ποὺ διευ­θύ­νει ὁ ἴδιος, στὸν χῶ­ρο πο­λι­τι­σμοῦ «Νό­τιος – Χῶ­ρος Τέ­χνης & Δρά­σης».

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/