Η καψούρα τελικά σε κάνει αλλοπρόσαλλο
GynaikaEimai
Θυμάμαι να με ταΐζεις στο στόμα εκείνο το βράδυ. Δεν ήταν ότι δεν μπορούσα να το πιάσω μόνη μου, αλλά πώς να στο πω… μου άρεσε που με φρόντιζες έστω και για λίγο. Θυμάμαι να μου δίνεις φιλιά στο μάγουλο και εκείνα μου άρεσαν πολύ, μου άρεσε να νιώθω τα χείλη σου πάνω μου, ας μην στο είπα ποτέ ξεκάθαρα.
Τι διπολική βραδιά εκείνη η τελευταία φορά που σε είδα! Θα τη ξαναζούσα όμως πάλι και πάλι. Μια να αρπαζόμαστε μια να αγαπιόμαστε… Μια να βγαίνουν τα μαχαίρια, μια να μου λες φίλα με. Ορισμός της ασυναρτησίας εκείνη η νύχτα. Και όμως ήταν από τις πιο ωραίες της ζωής μου γιατί ήμασταν μαζί. Δύο άνθρωποι να τσακώνονται συνέχεια για ώρες, αλλά να μην θέλουν να χωριστούν. Ίσως τελικά αυτό είναι ο έρωτας, εκεί που η λογική συναντά την τρέλα, εκεί που περνάς το όριο της παράνοιας. Ήμουν τόσο ερωτευμένη, που αντί να ζήσω τη στιγμή, το έφτασα στα άκρα.
Η καψούρα σε κάνει αλλοπρόσαλλο τελικά. Δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ είπες στο τέλος και σου είπα στο υπόσχομαι, ούτε τυχαία. Δυστυχώς την τυχαιότητα δεν μπορούμε να την προβλέψουμε, σου κάνω το χατίρι να μην σου μιλάω και να σε αποφεύγω όταν σε βλέπω, μάλλον το ίδιο κάνεις και εσύ, αλλά να ξέρεις αν θα άλλαζα κάτι εκείνο το βράδυ, θα ήταν οι τελευταίες κουβέντες, θέλω ξανά εκείνη τη νύχτα, αλλά να κλείσει με μένα και σένα αγκαλιά μέσα στο αυτοκίνητο και τη μουσική να παίζει!
https://gynaikaeimai.gr/
Mary R
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου