Alfred Adler – Η αποτυχία της αγάπης του εαυτού μας

Mόνο οι άνθρωποι που δεν είναι ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους έχουν χώρο για μίσος προς στους άλλους. Η μη ικανοποίηση, η δική μας ανομολόγητη αποτυχία να είμαστε αυτό που θέλαμε, μας κάνει ειρωνικούς, επιθετικούς, κακούς, αυστηρούς, αναιδείς, αντικοινωνικούς, βίαιους και υβριστικούς προς τους άλλους.

Ο άνθρωπος που βιώνει το αίσθημα της αποτυχίας, ακόμη κι αν θεωρείται επιτυχημένος από τους άλλους, εύκολα προσομοιάζει με ζώο αφήνοντας τα ένστικτά του να τον οδηγούν. Κι αυτά τα αρχέγονα ακαλλιέργητα ένστικτα όταν υπερισχύουν, συνήθως σε δύσκολες τραυματικές εμπειρίες της εφηβείας, εποχές πειραματισμού της σεξουαλικής ταυτότητας και συμπεριφοράς, εποχές που βιώνει ο έφηβος μια πίεση να αρέσει, να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των γονέων και των μεγαλύτερων, αν δεν συνοδεύονται από ουσιαστική ενδοσκόπηση σε καθορίζουν.

Εκεί, η μόνη αναχαίτιση που μπορεί να υπάρξει, είναι μόνο μέσα από την μόρφωση και την καλλιέργεια του. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι να είσαι απλά καλός μαθητής αλλά έτοιμος άνθρωπος να ζήσεις ανάμεσα σε άλλους. Να είσαι μέλος μιας δομημένης κοινωνίας κι όχι μια σκοτεινή εξαίρεση της.

Συνήθως η εξυπνάδα σε βοηθά να επιτύχεις, μια σπατάλη ενέργειας για να γίνεις αποδεκτός κι επιτυχημένος, αλλά μοιραία έχεις αφήσει πίσω την καλλιέργειά σου ως άνθρωπος. Τότε αρχίζει το αέναο παιχνίδι της απόκρυψης των δαιμόνων σου. Και το ξέρεις μόνο εσύ. Ένας καθοριστικός διχασμός της προσωπικότητας που μπλοκάρει για πάντα την ωριμότητά του ατόμου, σε επικίνδυνα στάδια συμπεριφοράς ειδικά στο σεξ.

***********************

Το πιο σπουδαίο καθήκον που υπαγορεύει η θρησκεία υπήρξε πάντοτε το «αγάπα τον πλησίον σου». Και εδώ πάλι, με άλλη μορφή, βρίσκουμε την ίδια προσπάθεια για το δυνάμωμα του ενδιαφέροντος προς τους συνανθρώπους μας. Είναι ενδιαφέρον, επίσης, το γεγονός ότι τώρα μπορούμε να επιβεβαιώσουμε την αξία αυτής της προσπάθειας από την επιστημονική άποψη. Το παραχαϊδεμένο παιδί μας ρωτά: «γιατί να αγαπώ το συνάνθρωπό μου; με αγαπά εκείνος»; και έτσι αποκαλύπτει την έλλειψη εκπαίδευσής του στη συνεργασία και ότι ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του. Είναι ακριβώς το άτομο που δεν ενδιαφέρεται για τους συνανθρώπους του, που έχει τις πιο μεγάλες δυσκολίες στη ζωή και προκαλεί την πιο μεγάλη βλάβη στους άλλους. Από τέτοια ακριβώς άτομα προέρχονται όλες οι ανθρώπινες αποτυχίες.

Υπάρχουν πολλές θρησκείες και πίστεις, οι οποίες προσπαθούν με το δικό τους τρόπο να δυναμώσουν τη συνεργασία, και εγώ, θα συμφωνούσα με κάθε ανθρώπινη προσπάθεια που αναγνωρίζει τη συνεργασία σαν τον τελικό σκοπό. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μαχόμαστε, να κριτικάρουμε και να υποτιμούμε. Δεν έχουμε το χάρισμα να κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια και υπάρχουν πολλοί δρόμοι, που οδηγούν προς τον τελικό σκοπό της συνεργασίας.

Στην πολιτική γνωρίζουμε ότι και τα καλύτερα μέσα μπορούν να γίνουν αντικείμενο κατάχρησης, αλλά κανείς δεν θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τίποτε με την πολιτική, εάν δεν καταφέρει να πραγματοποιήσει τη συνεργασία. Κάθε πολιτικός πρέπει να έχει σαν τελικό σκοπό του τη βελτίωση της ανθρωπότητας και η βελτίωση της ανθρωπότητας σημαίνει πάντοτε μεγαλύτερο βαθμό συνεργασίας. Πολύ συχνά δεν έχουμε τα μέσα να κρίνουμε ποιος πολιτικός ή ποιο πολιτικό κόμμα μπορεί πραγματικά να οδηγήσει προς τη συνεργασία. Κάθε άτομο κρίνει σύμφωνα με το δικό του σχήμα ζωής. Αλλά εάν ένα πολιτικό κόμμα δημιουργεί συντρόφους με αλληλοσεβασμό μέσα στο δικό του κύκλο, δεν έχουμε κανένα λόγο να διαμαρτυρόμαστε για τη δραστηριότητά του.

Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τα εθνικά κινήματα: εάν ο σκοπός των ανθρώπων που μετέχουν σε τέτοια κινήματα, είναι να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σαν πραγματικούς συνανθρώπους και να δυναμώσουν το κοινωνικό συναίσθημα, να ενεργούν σύμφωνα με τις παραδόσεις τους, να λατρεύουν την εθνικότητά τους και να προσπαθήσουν να αλλάξουν και να επηρεάσουν τους νόμους, όπως νομίζουν καλύτερα, δεν θα έπρεπε να διαφωνούμε με την προσπάθειά τους. Το ταξικό κίνημα, επίσης, σημαίνει ομαδικό κίνημα και συνεργασία και εάν ο σκοπός τους είναι η βελτίωση της ανθρωπότητας, θα πρέπει να αποφύγουμε την προκατάληψη. Όλα λοιπόν τα κινήματα, θα έπρεπε να κρίνονται μόνο με βάση την ικανότητά τους να προάγουν το ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους μας και θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να βοηθήσουμε το δυνάμωμα της συνεργασίας. Ίσως υπάρχουν τρόποι χειρότεροι και τρόποι καλύτεροι, αλλά, εάν έχουν σαν βάση τους το σκοπό της συνεργασίας, είναι ανώφελο να συκοφαντούμε μια μέθοδο που μπορεί να μην είναι η καλύτερη.

Απόσπασμα από το βιβλίο Το γνωστό και το άγνωστο στην Αγάπη
Φωτογραφία: Hulton Archive

https://perithorio.com/