Νόμιζα πως σε ήξερα, μα τελικά τους ανθρώπους τους μαθαίνουμε μέχρι εκεί που μας επιτρέπουν
GynaikaEimai
Κι όμως πολλές φορές νιώθουμε και συναισθανόμαστε, αν όχι το τέλος μιας σχέσης αλλά την παρακμή της και την ολίσθησή της, κατά τη διάρκεια που τυχαίνουν τα γεγονότα ανάμεσα σ’ ένα ζευγάρι.
Καμιά φορά πιστεύουμε πως τους ξέρουμε, μα τελικά μας αφήνουν να τους μάθουμε ως εκεί κι όπως οι ίδιοι οι άνθρωποι, θέλουν να τους αντιληφθούν οι απέναντί τους και ιδιαίτερα τα ταίρια τους.
Έτσι πίστεψα και εγώ, μα η ζωή ήρθε και επαλήθευσε τα δικά μου τα κριτήρια της ψυχής, του νου και της καρδιάς, ποτέ παρατημένα, παρά αφημένα στη δική μου ιδιοσυγκρασία και αν θέλετε και στην ολόσωστη πολλές φορές διαίσθησή μου.
Περίμενα να με νιώσεις θα πω και να αντιληφθείς πως κι εγώ θα ‘θελα να αποτελώ μέρος της δικής σου ζωής, όπως το επέτρεψα στη δική μου για σένα.
Μα δυστυχώς τα θέλω και τα όνειρα πολλές φορές δεν συμπίπτουν και ασκούν τη δική τους πίεση κι αποσυμπιέζοντας τα κριτήρια και τα όρια με τα περιθώριά τους, τείνουμε να απολαύσουμε επιτέλους τη δική μας κρίση, ενάντια στα θελημένα και αποπροσανατολισμένα πρέπει τους.
Νόμιζα πως σε ήξερα, μα το πέρας του χρόνου, έκανε ολοφάνερη τη δική μου κατάθεση ψυχής, χρόνια πριν, που άρχισε να γίνεται ορατή αυτή η μετάλλαξή σου, που έτεινε δυστυχώς, να συμπαρασύρει το κάλλος του κάποτε εαυτού σου και την αίγλη του τότε χαρακτήρα σου.
Άννα Ζανιδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου