Ούτε λέξη!
Ούτε λέξη!
GynaikaEimai
Ούτε λέξη…
Ούτε λέξη δε θέλω ποτέ ξανά να σου πω.
Ούτε λέξη δε θα ήθελα να ακούσω από το δικό σου στόμα.
Όχι… δε στα έχω πει όλα, ούτε κι εσύ, μα αλήθεια στο λέω… ούτε λέξη!
Δεν υπάρχει λόγος κανένας να σου πω οτιδήποτε. Θα έπρεπε να ξέρεις. Δεν έχει νόημα να ακούσω κάτι, ακριβώς επειδή εγώ ξέρω. Καλύτερα ανάμεσα σε σένα και σε μένα να βασιλεύει σιγή… σιγή ιχθύος. Προτιμότερη η ησυχία… η σιωπή όταν καμία λέξη δε θα εξηγήσει, δε θα αλλάξει κάτι, δε θα προσφέρει το παραμικρό.
Ούτε λέξη… μ’ ακούς; Όταν έπρεπε, δεν έφτασαν στα αυτιά μου οι λέξεις που είχα ανάγκη. Όταν έπρεπε, είχες κλείσει τα αυτιά σου επιμελώς στις δικές μου λέξεις. Δώσε μου λοιπόν ένα λόγο να επιθυμώ τούτη τη στιγμή την όποια λέξη.
Όχι αγάπη μου… έχω αποφασίσει ότι θα χαρίζω τα λόγια μου πλέον και θα χαλαλίζω την ακοή μου, όπου αξίζει. Έχω μάθει πια πως καμία λέξη δεν ορίζει μήτε καθορίζει τίποτα απολύτως όταν δεν έχει ρίζες κι όταν δεν είναι επίκαιρη κυρίως.
Δεν κρέμομαι αγάπη μου από τις λέξεις. Δεν έχω ανάγκη να μου τις πούνε και οπωσδήποτε καμία πρεμούρα να τις βγάλω εγώ από τα χείλη μου. Προτιμώ με τα αυτιά μου να ακούω όμορφους ήχους. Προτιμώ τα χείλη μου κλειστά και βαμμένα με το κραγιόν μου.
Ούτε λέξη! Θα επιλέξω το πότε εγώ. Θα διαλέξω σε ποιον κι από ποιον εγώ. Εσύ δεν έχεις θέση σε όλο αυτό. Εσύ μίλα μόνος σου τώρα. Πες στον εαυτό σου όσα δεν τόλμησες, όσα δε μέτρησες και όσα δεν άντεξες… και βρες κουράγιο να σε ακούσεις.
Εσύ ζήσε με την πιο εκκωφαντική σιωπή. Εγώ ούτε λέξη! Ούτε μικρή ούτε μεγάλη. Ούτε γλυκιά ούτε πικρή. Ούτε σπουδαία κι ούτε μηδαμινής αξίας. Οι δικές μου λέξεις ήταν άλλωστε πάντα και πράξεις. Ήταν όμορφες, σαφείς, μα αληθινές κυρίως.
Ξέρεις τι κατάλαβα όμως αγαπημένε; Δεν έχει σημασία αυτό δυστυχώς. Θα θυμάσαι τα λόγια μου, μα μείνε σε αυτά γιατί τίποτα άλλο δεν θα ακούσεις. Θα τα θυμάσαι… δεν θα στα ξαναπούν, μα το συγκλονιστικό είναι πως εγώ τα είπα όλα… κι όσα δεν είπα… τα έκανα. Έχω ξοφλήσει λοιπόν και δικαιούμαι να είμαι βουβή. Εγώ πάλι κρατώ ως θύμηση τη δική σου βουβαμάρα όταν δεν έπρεπε, συνεπώς ό,τι κι αν τώρα είχες να πεις, δε με αφορά. Αληθινή κι η δική σου σιωπή όταν είχα ανάγκη λέξεις. Λέξεις που κάποιες ήταν ανάγκη να γίνουν και πράξεις. Στο παρόν και στο μέλλον λοιπόν το δικό μου, είναι αργά. Ούτε λέξη!
https://gynaikaeimai.gr/
Θώμη Μπαλτσαβιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου