Πέ­τρος Ἰσα­α­κί­δης: Ὡς ὄφει­λαν

 Πέ­τρος Ἰσα­α­κί­δης: Ὡς ὄφει­λαν

Posted on 13 Δεκεμβρίου 2024 by planodion

Πέ­τρος Ἰσα­α­κί­δης

Ὡς ὄφει­λαν

Ο ΤΡΙΤΟ ΠΡΩΪ, βε­βαιώ­θη­κα πιὰ ὅτι δὲν ἦταν ἁπλῶς μιὰ φω­νὴ στὸ κε­φά­λι μου, ἀλ­λὰ μιὰ ἁπτὴ πα­ρου­σία. Ἦταν ἐκεῖ­νος. Ὁ φί­κος ἀπὸ τὴ γλά­στρα του στὸ τέ­λος τοῦ δια­δρό­μου ποὺ ἔβλε­πε στὸν πί­σω κῆ­πο. Ἡ φω­νὴ ἦταν ἑνὸς νε­α­ροῦ ἄν­τρα, μᾶλ­λον ἁπα­λὴ ἀλ­λὰ ἐπί­μο­νη. Ἐπα­να­λάμ­βα­νε διαρ­κῶς τὴ λέ­ξη «σι­γά», «σι­γά», «σι­γά». Πε­ρι­στα­σια­κά, νο­μί­ζω, τὸ δι­πλα­σί­α­ζε σὲ «σι­γὰ-σι­γά». Ἀκού­γον­ταν ὅμως πιὸ πο­λὺ σὰν «σι­γκά», «σι­γκὰ-σι­γκά». Μιὰ ἐλα­φρὰ προ­φο­ρὰ ἑνὸς Ἀλ­βα­νοῦ με­τα­νά­στη ἢ ἑνὸς πρό­σφυ­γα ἀπὸ τὴν Οὐ­κρα­νία.

       Σκέ­φτη­κα νὰ ζη­τή­σω μιὰ ἐπεί­γου­σα συ­νε­δρία μὲ τὴ Λί­να, ἀλ­λὰ ἀντ’ αὐ­τοῦ τῆς τη­λε­φώ­νη­σα καὶ ἀκύ­ρω­σα ὅλες τις προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νες συ­νε­δρί­ες μας γιὰ τὸ ὑπό­λοι­πο τοῦ ἔτους. Προ­σπά­θη­σε νὰ πεῖ κά­τι, ἀλ­λὰ δὲν εἶ­χα κα­μιὰ πρό­θε­ση ν’ ἀκού­σω. Μό­λις ἔκλει­σα τὸ τη­λέ­φω­νο, ἔσβη­σα τὸ ἱστο­ρι­κὸ τῶν ἀνα­ζη­τή­σε­ών μου στὸ Google καὶ ὅλες τὶς συ­νο­μι­λί­ες μου μὲ τὸ ChatGPT. Συ­νέ­χι­σα ὅμως τὴν κα­θη­με­ρι­νή μου ρου­τί­να —δου­λειά, γυ­μνα­στή­ριο, σπί­τι, δου­λειά— κά­θε μέ­ρα ἴδια κι ἀπα­ράλ­λα­χτη μὲ τὴν προ­η­γού­με­νη. Αὐ­τὸς συ­νέ­χι­σε νὰ μοῦ μι­λά­ει μὲ ἐπι­μο­νή.η

ς

       Τὴν ἕκτη μέ­ρα, ἡ φω­νὴ ἄλ­λα­ξε σὲ «povil’no» «povil’no» «povil’no». Πλη­κτρο­λό­γη­σα τὴ λέ­ξη στὸν με­τα­φρα­στὴ τοῦ τη­λε­φώ­νου μου. Ἀκρι­βῶς ὅπως τὸ ὑπο­πτεύ­τη­κα, ἦταν ἡ οὐ­κρα­νι­κὴ λέ­ξη γιὰ τὸ «σι­γά».

       Τὴν ἔνα­τη ἡμέ­ρα, πα­ραι­τή­θη­κα ἀπὸ τὴ δου­λειά, ἀκύ­ρω­σα τὴ συν­δρο­μή μου στὸ γυ­μνα­στή­ριο, τὸ ἴν­τερ­νετ, τὰ συν­δρο­μη­τι­κὰ κα­νά­λια, καὶ ἀπέ­συ­ρα τὶς κα­τα­θέ­σεις μου ἀπὸ τὴν τρά­πε­ζα. Ἀρ­γὰ τὸ ἀπό­γευ­μα τὸν ξε­ρί­ζω­σα ἀπὸ τὴ γλά­στρα του καὶ τὸν φύ­τε­ψα στὸν πί­σω κῆ­πο. Τὴν πρώ­τη μέ­ρα σιώ­πη­σε, προ­φα­νῶς σο­κα­ρι­σμέ­νος ἀπὸ τὴν ἀλ­λα­γή. Τὴν ἑπό­με­νη ὅμως ἄρ­χι­σε πά­λι, πρῶ­τα ψι­θυ­ρι­στὰ κι ἔπει­τα δυ­να­τό­τε­ρα. Αὐ­τὴ τὴ φο­ρὰ ἦταν «ngadale», «ngadale», «ngadale». Φυ­σι­κὰ ἦταν τὸ «σι­γὰ» στὰ ἀλ­βα­νι­κά.

       Τὴ δω­δέ­κα­τη ἡμέ­ρα, πῆ­ρα τὸ τσε­κού­ρι ἀπὸ τὸ ντου­λά­πι τοῦ κή­που καὶ τὸν πε­τσό­κο­ψα. Κα­θὼς πέ­θαι­νε, ἄρ­χι­σε πά­λι νὰ μι­λά­ει ἑλ­λη­νι­κά, «σι­γὰ-σι­γὰ σι­γά», ἡ φω­νή του ὅλο καὶ πιὸ ἀρ­γή, ὅλο καὶ πιὸ σι­γα­νή, ὥσπου στα­μά­τη­σε ἐν­τε­λῶς. Πε­ρι­πλα­νή­θη­κα μέ­σα στὰ δω­μά­τια τοῦ σπι­τιοῦ καὶ στὸν μπρο­στι­νὸ καὶ πί­σω κῆ­πο, πε­ρι­μέ­νον­τας νὰ δῶ ποιό φυ­τὸ ἀπὸ τὴ γλά­στρα του ἢ τὸ χῶ­μα θὰ ἔπαιρ­νε τὴ θέ­ση του φί­κου. Κα­νέ­να. Κοί­τα­ξα τὰ χέ­ρια μου καὶ πέ­τα­ξα τὸ τσε­κού­ρι. Σιω­πή. Ὅλα τὰ φυ­τὰ πα­ρέ­μει­ναν βου­βά. Ὡς ὄφει­λαν.

Πηγή: Πρώτη δημοσίευση.

Πέ­τρος Ἰσα­α­κί­δης. Γεν­νή­θη­κε στὴ Λά­ρι­σα. Σπού­δα­σε ἰα­τρι­κὴ καὶ δού­λε­ψε ὡς ἐπι­δη­μιο­λό­γος καὶ ἐρευ­νη­τὴς στὴν Κέ­νυα, τὴν Κα­μπό­τζη, τὴν Ταϊ­λάν­δη, τὴν Ἰν­δία καὶ τὴ Νό­τια Ἀφρι­κή. Ἔχει ὁλο­κλη­ρώ­σει τὸ Μaster of Arts στὴ Δη­μιουρ­γι­κὴ Γρα­φὴ τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου τοῦ Κέϊπ Τά­ουν, ὅπου καὶ ζεῖ ἀπὸ τὸ 2017. Ποι­ή­μα­τά του καὶ πε­ζά, στὰ ἀγ­γλι­κὰ καὶ ἑλ­λη­νι­κά, ἔχουν δη­μο­σιευ­τεῖ σὲ πε­ριο­δι­κὰ συμ­πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων τῶν Anti-Heroin Chic, Ariel Chart, Στά­χτες, Χάρτης, Θρά­κα καὶ ἄλ­­λα, ἐνῶ ἡ ἀ­νέκ­δο­τη ποι­­ητι­κή του συλλογὴ vol­ca­no­ed/ἡ­φαι­στει­ω­θείς ἔ­χει συ­μπε­ρι­λη­φθεῖ στὴ βρα­χεία λί­στα τοῦ βρα­βεί­ου «Θρά­κα 2024».

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/