Γιατί τώρα ήρθε η δική μου στιγμή! Μακριά σου!
Τώρα πια έρχονται στιγμές κι εκείνα τα χαρακτηριστικά δευτερόλεπτα, που δε μας αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία, να δώσουμε την απειροελάχιστη για τους άλλους ευκαιρία.
Είναι εκείνο το χρονικό διάστημα, που συνειδητά και απολύτως αποφασισμένοι, θέλουμε να δούμε το δικό μας καλό και με τίποτα να μη σκεφτούμε τη βοήθεια και τη στήριξη του άλλου μας, ολόκληρου, να σας το θέσω καλύτερα.
Μπορεί κατά το διάβα της ζωής μας, να θελήσαμε να δώσουμε ευκαιρίες, γιατί έτσι πιστεύαμε πως θα αλλάζαμε καταστάσεις και ψυχοσυνθέσεις, μα έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, που συνειδητοποιούμε απλά και σίγουρα πως έχει ξεπεραστεί και η παραμικρή ελευθερία της σκέψης, για επαναφορά και επαναπροσδιορισμό ταυτόχρονα.
Όχι, τώρα πια, καλό μου, χρυσό μου και απανθρακωμένο μου πρώην μου ταίρι.
Απ’ τις δικές μας στάχτες αναγεννήθηκα, αναπλάστηκε ο αυτοσεβασμός, η αυτοκριτική μου και πάνω απ’ όλα εξατμίσθηκε παντελώς η αυτολύπησή μου.
Τώρα πια διαπρέπει η αξιοκρατία και ένα παραπάνω, διατελεί σε επιβεβλημένη υπηρεσία για το ένα και μοναδικό συναίσθημα της ολότητας της ευπρέπειας του είναι μου.
Μακριά από τοξικότητα και πλησίον στην ωριμότητα.
Ποτέ πια αγόρι, των τότε ερωτευμένων μου κυττάρων και των νυν, απεγκλωβισμένων μου, απ’ τα δικά σου ψυχαναγκαστικά και ψυχοφθόρα κύτταρα του είναι σου.
Έχει έρθει πια η στιγμή και για μένα, μακριά σου μεν, αλλά σιμά στο δικό μου σωτήριο, καθοριστικό και λυτρωτικό όνειρο ζωής, να διαπρέπουν από κοινού, όλα τα αμοιβαία τωρινά μου συναισθήματα.
https://gynaikaeimai.gr/
Άννα Ζανιδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου