Είναι τόσο εύκολο να βάλεις κάποιον στο κρεβάτι σου, μα τόσο δύσκολο στην καρδιά σου…
Από μικρό κοριτσάκι, φανταζόμουν πώς είναι να ξυπνάς με ένα πρόσωπο δίπλα σου, στο πλάι σου, στην αγκαλιά σου. Ένα κρεβάτι κοινό και τίποτα να μην σας χωρίζει. Ούτε μυστικά, ούτε άγχη της δουλειάς, ούτε γκρίνιες, ούτε προβλήματα, ούτε στεναχώριες.
Θα μπορούσα να απαριθμήσω αμέτρητα εμπόδια του κρεβατιού. Μα ναι, ούτε καν ανασφάλειες, ψυχικές αλλά και σωματικές. Ω ναι, σοβαρά εμπόδια είναι κι οι ανασφάλειες, που μπορεί να σε κρατάνε χώρια από το σύντροφό σου, από την αγκαλιά του, που είναι πιο ζεστή κι από κάθε βαμβακερό σου εσώρουχο. Μια αγκαλιά τόσο θερμή και τόσο απελευθερωτική και να ξυπνάς αλλά και να κοιμάσαι μέσα σε αυτήν. Η πρώτη καλημέρα σου, να είναι από εκείνο το πρόσωπο, που τόσο πολύ θα πεθυμήσεις. Όμως στο υπόλοιπο της ημέρας, θα κάνεις υπομονή μέχρι να το ξαναδείς. Μα το πιο γλυκό και τέλειο κομμάτι είναι ότι θα είναι εκεί και για την τελευταία καληνύχτα που θα ακούσεις από τα χείλη του.
Από την μια πλευρά, μπορεί να σου ακούγονται ρομαντικά και γλυκανάλατα όλα αυτά, όλες αυτές οι σκέψεις που αποδιώχνεις από το μυαλουδάκι σου. Από την άλλη πλευρά, ο καθένας θα τις έβλεπε και τρομακτικές σκέψεις. Διότι σκέφτεσαι, πώς θα μπορέσεις να ανεχτείς κάποιον αν ροχαλίζει, αν παραμιλάει στον ύπνο του ή αν σε κλοτσάει; Σκέφτεσαι πιο λογικά και πρακτικά τα πράγματα και δεν έχεις κι άδικο. Θέλεις την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Είσαι πιο ανεξάρτητη κι έχεις μάθει στην μοναξιά σου. Θες όλο το χώρο του κρεβατιού για πάρτη σου. Θες την ησυχία σου. Θες να έχεις κάποιον όταν έχεις μια ανάγκη βιολογική. Αλλά μετά τι; Ξανά στο δρόμο του μοναχικού λύκου; Ξεχνάς ότι όλοι έχουμε ανάγκη και συναισθηματική. Αυτή, που μας μιλάει στην καρδιά και στη ψυχή.
Αυτή είναι και η καλημέρα για την οποία σου μιλάω. Αυτό είναι το ζητούμενο. Να έχεις έναν άνθρωπο να σου ζεσταίνει την καρδιά, τα κρύα βράδια της ψυχής σου. Να είναι εκεί το πρώτο πρόσωπο που θα σε ακούσει, που θα σου πει μια γλυκιά καλημέρα με το που θα ανοίξεις τα μάτια σου. Να είναι εκεί στα δύσκολα, όταν θα ξυπνάς άρρωστη μες στα μαύρα σου τα χάλια. Να είναι εκεί στην καλημέρα, αλλά και το τελευταίο πρόσωπο το βράδυ πριν κλείσεις τα μάτια σου στην αγκαλιά του.
Είναι δύσκολη η μοναξιά, αλλά κι από την άλλη, είναι δύσκολη και η συνήθεια. Είναι τόσο εύκολο να βάλεις κάποιον στο κρεβάτι σου. Πιο ακατόρθωτο στην καρδιά σου και στη ζωή σου. Γιατί οι καρδιές μας, πια έχουν σκληρύνει και βολευόμαστε με τις συνήθειες και τις ανέσεις μας. Προτιμάμε την βόλεψή μας και τα χρόνια περνούν και μαθαίνουμε στην μοναξιά μας.
Μια μέρα ξυπνάμε και έχουμε γίνει άπληστοι, κυνικοί. Περνάμε ωραία την ζωή μας με πολύ κόσμο και παρέες, αλλά μόνοι στην ουσία. Ώσπου ξαφνικά, μπορεί να έρθει το τέλος ένα πρωινό, χωρίς μια καλημέρα από ένα αγαπημένο άνθρωπο, αλλά και χωρίς γενικά κάποιον που να σε θυμάται, να σε αναζητήσει. Ξεχασμένος στην λήθη, γείτονες που δεν σου μιλούσαν καν, σε ανακαλύπτουν από την μυρωδιά… Πόσο μακάβριο αλλά και πόσο στενάχωρο ακούγεται, ενώ η γλυκιά καλημέρα από ένα αγαπημένο σου άνθρωπο έστω και μέσω τηλεφώνου είναι μια παρηγοριά, είναι μια ανάσα στην δύσκολη αναπνοή που έχεις να πάρεις από τα πνευμόνια σου, μια ελπίδα ότι κάποιος σε σκέφτεται, για κάποιον υπάρχεις στην ζωή του, σε αναζητά… Να μπορείς να ξεκινάς λοιπόν, την ημέρα σου με στην μοναχικότητά σου, ακόμα κι αν δεν την επέλεξες εσύ.
Πάντα η καλημέρα φαίνεται από το πρωί κι από τα πρόσωπα που θα είναι δίπλα σου για να την μοιραστείς. Γι’ αυτό κι εμείς πρέπει να λέμε καλημέρα στην ζωή, να έχουμε τα δικά μας πρόσωπα να την μοιραζόμαστε και έτσι θα καταφέρουμε να ξορκίζουμε το κακό.
https://gynaikaeimai.gr/
Joanna Sou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου