Νάν­συ Ἀγ­γε­λῆ: Χτί­σα­με ἕναν τοῖ­χο

 Νάν­συ Ἀγ­γε­λῆ: Χτί­σα­με ἕναν τοῖ­χο

Ἀπὸ τὸν/τὴν planodion στὶς 5 Νοέμβριος 2024 Νάν­συ Ἀγ­γε­λῆ Χτί­σα­με ἕναν τοῖ­χο ΤΑΝ ΗΡΘΕ τὸ πλή­ρω­μα τοῦ χρό­νου, χτί­σα­με ἕναν τοῖ­χο. Στὴ συ­νέ­χεια ἀκό­μη ἕναν κι οὕ­τω κα­θε­ξῆς. Βά­λα­με πόρ­τες καὶ πα­ρά­θυ­ρα, στέ­γη κι ἕνα κου­δού­νι. Οἱ ἐρ­γα­σί­ες ἔγι­ναν γορ­γὰ μέ­σα σ’ ἕνα κλί­μα γε­νι­κῆς εὐ­φο­ρί­ας, ἂν καὶ ὑπῆρ­ξαν στιγ­μὲς δυ­σπι­στί­ας για­τὶ ὑπῆρ­ξαν στιγ­μὲς ποὺ δὲν πι­στεύ­α­με πὼς χτί­ζα­με πραγ­μα­τι­κὰ ἕνα σπί­τι.        Ἀπέ­ναν­τι ἀπὸ τὸ σπί­τι ὑπῆρ­χε μία συ­κιὰ καὶ δί­πλα ἀκρι­βῶς μιὰ λε­μο­νιά. Ἀπ’ τὰ πα­ρά­θυ­ρα τοῦ σα­λο­νιοῦ ἔβλε­πες τὰ σύν­νε­φα νὰ κα­τε­βαί­νουν καὶ νὰ σκε­πά­ζουν τὴν πρά­σι­νη ὀρο­σει­ρὰ ποὺ ἦταν ὁ ὁρί­ζον­τας. Αὐ­τὸ γι­νό­ταν συ­νή­θως νω­ρὶς τὸ πρωΐ, για­τὶ ὅσο ὁ ἥλιος ἀνέ­βαι­νε στὸν οὐ­ρα­νὸ τὰ σύν­νε­φα δια­λύ­ον­ταν καὶ ἡ ὀρο­σει­ρὰ ποὺ ἦταν ὁ ὁρί­ζον­τας φαι­νό­ταν ὁλο­κά­θα­ρα, μα­ζὶ μὲ τὰ ἥσυ­χα μι­κρὰ κο­πά­δια της καὶ τὰ διά­σπαρ­τα ὑπο­στα­τι­κά. Ἀτε­νί­ζον­τας ἐκεῖ­νο τὸ το­πίο σκε­φτό­μα­σταν τὶς μέ­ρες ποὺ θὰ ἔρ­χον­ταν μπρὸς σ’ ἐκεῖ­νο τὸ κα­τώ­φλι ἢ τὶς νύ­χτες ποὺ θὰ μᾶς ἔβρι­σκαν δί­πλα στὴ σό­μπα ποὺ εἴ­χα­με σκο­πὸ νὰ βά­λου­με. Σκε­φτό­μα­σταν σο­δειὲς καὶ ἀπο­γό­νους. Σκε­φτό­μα­σταν, κι ὅσο αὐ­τὸ συ­νέ­βαι­νε, μιὰ ψυ­χι­κὴ ἀνά­τα­ση λάμ­βα­νε χώ­ρα, μιὰ ἀνά­πτυ­ξη προ­σω­πι­κή, πλη­ρό­τη­τα, μιὰ γνώ­ση ἀπρό­σμε­νη ἢ ἡ συ­νει­δη­το­ποί­η­ση πὼς κλεί­να­με ἕναν κύ­κλο.        Ὅταν οἱ ἐρ­γα­σί­ες ὁλο­κλη­ρώ­θη­καν σφά­ξα­με κα­τὰ τὸ συ­νή­θειο ἕνα ἀρ­νί. Σπά­σα­με κι ἕνα ρό­δι. Δὲν ἤμα­σταν προ­λη­πτι­κοὶ ὣς τό­τε, οὔ­τε πα­λιᾶς κο­πῆς γιὰ νὰ πι­στεύ­ου­με σὲ σύμ­βο­λα καὶ τε­λε­τουρ­γι­κά, μό­νο ποὺ τὸ νὰ χτί­ζεις ἕνα σπί­τι προσ­δί­δει βά­θος: Βά­θος χρό­νου. Φω­νά­ξα­με λοι­πὸν τοὺς φί­λους μας νὰ φᾶ­νε καὶ νὰ πιοῦ­νε κι ἤμα­σταν οἱ γο­νεῖς, ἀκό­μα κι οἱ παπ­ποῦ­δες μας σ’ ἐκεῖ­νες τὶς φω­το­γρα­φί­ες ἀπὸ πα­λιὰ τρα­πέ­ζια. Δὲν ἤμα­σταν τ’ ἀγέν­νη­τα τό­τε παι­διά τους, οὔ­τε οἱ πρώ­ην αἰ­ώ­νιοι ἔφη­βοι ποὺ ὑπήρ­ξα­με με­τέ­πει­τα, μὰ κά­ποιοι ἄλ­λοι ὥρι­μοι κι ὑπο­μο­νε­τι­κοὶ καὶ ὡραῖ­οι. Ἐπά­νω στὶς πλά­τες κά­ποιων σὰν κι ἐμᾶς ὅπως ἐμεῖς ἤμα­σταν τώ­ρα, χτι­ζό­ταν ἡ ἀν­θρω­πό­τη­τα ἢ τε­λο­σπάν­των αὐ­τὸ ποὺ βλέ­πει ὅταν κοι­τά­ζει κα­νεὶς τὴ γῆ ἀπὸ ψη­λά.        Τὴν ὄγδοη μέ­ρα, με­τὰ τὴ ξε­κού­ρα­ση καὶ τὸ πλού­σιο φα­γο­πό­τι, ἕνα που­λὶ ἔκα­τσε πά­νω στὸ γεῖ­σο τοῦ πα­ρα­θύ­ρου. Τοῦ πε­τά­ξα­με ψί­χου­λα. Ἀφοῦ στυ­λώ­θη­κε ἀπὸ τὸ μα­κρι­νὸ τα­ξί­δι, μᾶς κοί­τα­ξε στὰ μά­τια καὶ μᾶς εἶ­πε πὼς εἴ­χα­με κά­νει κά­ποιο λά­θος. Κά­ποιο λά­θος εἶ­χε, λέ­ει, δια­πρα­χθεῖ κι εἴ­χα­με χτί­σει σὲ ἀλ­λου­νοῦ χω­ρά­φι. Δὲν ἤτα­νε δι­κή μας ἐκεί­νη ἡ γῆ. Ἐκεῖ­νος ὁ ὁρί­ζον­τας, ὁ ἀέ­ρας καὶ τὸ φῶς σὲ κά­ποιον ἄλ­λο ἀνῆ­καν. Ἔβγα­λε ἀπὸ τὴν τσέ­πη του καὶ μᾶς πα­ρέ­δω­σε τὸ χαρ­τὶ τῆς ἁρ­μό­διας πο­λε­ο­δο­μι­κῆς ἐπι­τρο­πῆς. Δί­χως ἄλ­λη προ­ει­δο­ποί­η­ση, ἕνας τυ­φῶ­νας φύ­ση­ξε καὶ φύ­γα­με ἆρον-ἆρον. Ἂν κά­πο­τε ἡ πλά­ση εἶ­χε φω­νή, τώ­ρα εἶ­χε σω­πά­σει. Ἴσως νὰ ὑπῆρ­ξαν ση­μά­δια ποὺ δὲν δια­βά­σα­με, μπο­ρεῖ νὰ μὴν ἀφουγ­κρα­στή­κα­με τοὺς ψί­θυ­ρους τῶν λου­λου­διῶν καὶ τῶν που­λιῶν ὅταν αὐ­τὰ μᾶς προ­ει­δο­ποιοῦ­σαν. Πλέ­ον πε­ρι­φε­ρό­μα­στε ἄστε­γοι, ἄλ­λοι τυ­φῶ­νες, κά­νου­με αἰ­τή­σεις γιὰ ἄσυ­λο, ὑπο­μέ­νου­με σὲ οὐ­ρές, στρε­φό­μα­στε πα­ρα­κλη­τι­κὰ πρὸς τὰ Σε­βά­σμια Δέν­τρα, μὰ ἔχουν κι αὐ­τὰ γε­μᾶ­τα τὰ κλα­διά τους. Ὁ ἔνα­στρος οὐ­ρα­νός, ὁ ἐπί­γειος πα­ρά­δει­σος, ἡ ἄλ­λη ζωή, ὅλα βρί­σκον­ται τό­σο, μὰ τό­σο μα­κριά. Ποῦ νὰ προ­στρέ­ξου­με; Τὸ σπί­τι ποὺ κά­πο­τε χτί­σα­με χά­θη­κε ἀπὸ προ­σώ­που γῆς.   Πη­γή: Ἀ­πὸ τὴ συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Ἡ προ­σμο­νὴ ἢ Τὰ βου­νά (ἐκδ. Πε­ρι­κείμε­νο, 2023).   Νάν­συ Ἀγ­γε­λῆ (Εὔ­βοι­α, 1982). Σπού­δα­σε δη­μο­σι­ο­γρα­φί­α καὶ ἀ­πὸ τὸ 2008 ζεῖ στὴν Ἱ­σπα­νί­α ὅ­που ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὴν λο­γο­τε­χνι­κὴ με­τά­φρα­ση καὶ τὴν δι­δα­σκα­λί­α ξέ­νων γλωσ­σῶν. Εἶ­ναι τα­κτι­κὴ συ­νερ­γά­τις τοῦ ἱ­στό­το­που γιὰ τὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα Πλα­νό­διον- Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι. Δι­η­γή­μα­τα καὶ με­τα­φρά­σεις της συμ­πε­ρι­λαμ­βά­νον­ται σὲ δι­ά­φο­ρα πε­ρι­ο­δι­κὰ τοῦ δι­α­δι­κτύ­ου κα­θὼς καὶ στὰ συλ­λο­γι­κὰ ἔρ­γα «Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι» (2014- 2016), ἐκδ. Γα­βρι­η­λί­δης. Ἔ­χει ἐκ­δό­σει δυ­ὸ συλ­λο­γὲς δι­η­γη­μά­των. Ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Σμί­λη κυ­κλο­φο­ρεῖ ἡ συλ­λο­γὴ μι­κρῶν πε­ζῶν Ἡ νο­η­τὴ εὐ­θεί­α ποὺ ἑ­νώ­νει ἕ­να σῶ­μα μ’ ἕ­να ἄλ­λο. Τε­λευταῖο της βι­βλίο ἡ συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Ἡ προ­σμο­νὴ ἢ Τὰ βου­νά (ἐκδ. Πε­ρι­κείμε­νο, 2023).Ἔ­χει δη­μι­ουρ­γή­σει τὸ μπλὸγκ με­τα­φρα­στι­κῶν δειγ­μά­των ἱ­σπα­νό­φω­νης λο­γο­τε­χνί­ας στὰ ἑλ­λη­νι­κά: http://nancyangeli.blogspot.com.es/  https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/