Να τι δείχνουν οι πυξίδες στο διάστημα

 Στη Γη μια πυξίδα είναι ένα άκρως σημαντικό εργαλείο. Αποτελούσαν πάντοτε ένα σταθερό σημείο αναφορά για τους ανθρώπους εδώ και πάνω από 800 χρόνια, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να πλοηγούμαστε σε κάθε σημείο του πλανήτη, Ωστόσο όμως όταν το είδος μας ταξιδεύει στην άβυσσο του διαστήματος έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι θα έδειχνε;

Μια πυξίδα στο διάστημα μετράει διαφορετικά ανάλογα με το που ακριβώς βρίσκεστε στο διάστημα αναφέρει ο Jared Espley, από το Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA. Μια πυξίδα θα εξακολουθούσε τεχνικά να λειτουργεί στο διάστημα, αλλά δεν θα σας έδειχνε απαραίτητα τον δρόμο προς τη Γη. Αντίθετα, θα έδειχνε προς τον βόρειο πόλο οποιουδήποτε μαγνητικού πεδίου είναι το ισχυρότερο, σε σχέση με το σημείο του διαστήματος όπου βρίσκεται η πυξίδα, αναφέρει.

Μια πυξίδα στη Γη ανταποκρίνεται στο μαγνητικό πεδίο του πλανήτη μας. Η ίδια η πυξίδα είναι ένας μαγνήτης και ο βόρειος πόλος της ευθυγραμμίζεται φυσικά με τον νότιο πόλο του μαγνητικού πεδίου του πλανήτη μας. Το μαγνητικό πεδίο δημιουργείται από τον μεταλλικό πυρήνα της Γης, με την ίδια να είναι μόνος βραχώδης πλανήτης στο ηλιακό σύστημα με τόσο ισχυρό μαγνητικό πεδίο.

Το μαγνητικό πεδίο φθάνει ως και 37.000 χιλιόμετρα στη πλευρά που βλέπει τον ήλιο και εκτείνεται ως και 370.000 χιλιόμετρα πίσω από τον πλανήτη μας σύμφωνα με τη NASA. Αυτή η περιοχή ονομάζεται μαγνητόσφαιρα. Ένας αστροναύτης που θα ήθελε να χρησιμοποιήσει την πυξίδα για να επιστρέψει στη Γη θα έπρεπε να βρίσκεται εντός της μαγνητόσφαιρας. Ωστόσο το μαγνητικό πεδίο δεν έχει ένα τόσο αυστηρό όριο επομένως και πέρα από αυτήν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί.

Στοιχεία από σεληνιακά πετρώματα υποδηλώνουν ότι η Σελήνη είχε κάποτε μαγνητικό πεδίο, αλλά ο εσωτερικός πυρήνας της έχει έκτοτε επιβραδυνθεί και ψυχθεί. Και όπως συμβαίνει με τη Σελήνη, έτσι και άλλα ουράνια σώματα του ηλιακού μας συστήματος στερούνται σήμερα ισχυρού μαγνητικού πεδίου. Αλλά ακόμη και χωρίς τα πλανητικά μαγνητικά πεδία αυτών των ουράνιων σωμάτων να είναι άθικτα, ένας αστροναύτης που στέκεται στη Σελήνη ή στον Άρη θα μπορούσε να λάβει κάποια μαγνητικά σήματα. Αυτό είναι το μαγνητικό πεδίο του φλοιού, ανέφερε χαρακτηριστικά ο Espley.

Από όλους τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος, μια πυξίδα είναι πιο πιθανό να δείχνει προς τον Δία. Αυτό συμβαίνει επειδή η μαγνητόσφαιρα του Δία είναι τεράστια με τη NASA να υπολογίζει ότι είναι η μεγαλύτερη δομή στο ηλιακό σύστημα, με πλάτος 21 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Αυτή η γιγαντιαία μαγνητόσφαιρα δημιουργείται από τον μεταλλικό πυρήνα υδρογόνου του πλανήτη και επί του παρόντος μελετάται από το διαστημικό σκάφος Juno για να κατανοηθεί καλύτερα πώς δημιουργούνται τα μαγνητικά πεδία της.

Τι θα συμβεί όμως αν ένας αστροναύτης δεν βρίσκεται εντός της μαγνητόσφαιρας ενός πλανήτη; Το μεγαλύτερο μέρος του διαστήματος είναι άδειο, αλλά μέσα στο ηλιακό μας σύστημα, μια μαγνητόσφαιρα επισκιάζει όλες τις άλλες, αυτή του ηλίου. Ο Espley συμπληρώνει: Αν βρίσκεται στο κενό του διαστήματος ανάμεσα στους πλανήτες μια πυξίδα θα μετράει το μαγνητικό πεδίο που προέρχεται από τον ηλιακό άνεμο.

Η μαγνητόσφαιρα του ήλιου γνωστή και ως ηλιόσφαιρα εκτείνεται ως και τρεις φορές πιο μακριά από τον Πλούτωνα. Και αυτό συμβαίνει γιατί ο ηλιακός άνεμος του ήλιου μεταφέρει το δικό του ασθενές μαγνητικό πεδίο καθώς εκτοξεύεται στο ηλιακό σύστημα.

Εν ολίγοις μια συνήθης πυξίδα θα ήταν μάλλον άχρηστη στο διάστημα ως εργαλείο πλοήγησης. Υπάρχουν μερικές εμπορικά διαθέσιμες «τρισδιάστατες» πυξίδες που θεωρητικά θα μπορούσαν να σας κατευθύνουν προς τον μαγνητικό βορρά στο διάστημα. Ωστόσο, και πάλι δεν θα σας έδειχναν απαραίτητα πίσω στη Γη μόνο σε όποιο μαγνητικό πεδίο είναι πιο κοντά. Ωστόσο, ένα άλλο είδος ισχυρών πυξίδων που ονομάζονται μαγνητόμετρα είναι χρήσιμα στο διάστημα, αλλά όχι για την πλοήγηση. Η NASA χρησιμοποιεί αυτά τα όργανα για να κατανοήσει περισσότερα για τις αλληλεπιδράσεις του πλάσματος στο διάστημα και να εντοπίσει σημάδια μαγνητικού πεδίου που πέθανε πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.

https://techmaniacs.gr/