Εύχομαι ν’ αγαπήσεις εκεί που αληθινά θ’ αγαπηθείς…
Προσπάθησα με κάθε τρόπο να σε κρατήσω μακριά. Έβγαλα μπροστά σου την πιο άσχημη πλευρά του εαυτού μου. Πάλευα να σε διώξω, πάσχιζα να σε απομακρύνω, μα εσύ εκεί, με υπομονή, με επιμονή, με θράσος σχεδόν, ένα θράσος που με θύμωνε, με εξόργιζε και ύψωνε ακόμη πιο ψηλά τις άμυνές μου.
Εγώ να βρίσκομαι κρυμμένη καλά στο μικρόκοσμό μου, να κουλουριάζομαι στη σιωπή και να χαντακώνομαι όλο και πιο βαθιά στις σκιές μου κι εσύ να προσπαθείς να εισβάλεις στο φρούριο που είχα κάνει πια σχεδόν απόρθητο. Γιατί εσύ ήθελες να με λούσεις με το φως σου, μα ένιωθα τόσο άσχημη μ’ όλες αυτές τις πληγές στην ψυχή μου, που δεν άντεχα ούτε τον καθρέφτη μου, πόσο μάλλον τη δική σου ματιά πάνω μου.
Έπρεπε να με σώσω, να με αγκαλιάσω, να με δικάσω και να με καταδικάσω. Έπρεπε να με τιμωρήσω, να με εξιλεώσω, να με μηδενίσω και να με αναστήσω. Όση αγάπη κι αν κρατούσες στα χέρια σου, δεν την ήθελα, μόνος του σώζεται ο καθένας κι εγώ άμαθη να στηρίζομαι σε δεκανίκια. Και θα ήταν τόσο άδικο να σε χρησιμοποιήσω για δεκανίκι…
Ίσως σε πλήγωσα, ίσως σε στεναχώρησα, μα δεν σε χρησιμοποίησα. Ποτέ δεν θα μπορούσα!
Ίσως πόνεσες, ίσως διαλύθηκες, μα δεν χρησιμοποιήθηκες. Αυτό να το θυμάσαι. Και να θυμάσαι και κάτι άλλο ακόμη… δεν κερδίζονται όλες οι μάχες. Όσο σκληρά κι αν παλεύεις, όσο σκληρά κι αν προσπαθείς, δεν είναι πάντα η επιμονή το κλειδί. Καμιά φορά πρέπει να ξέρεις ποιες μάχες είναι απ’ εξαρχής χαμένες και να μην χτυπάς ασταμάτητα σε τοίχο, θα σε διαλύσει.
Λυπάμαι που ήμουν εγώ αυτός ο τοίχος. Λυπάμαι που δεν μπορούσα να γίνω όσα ήλπιζες κι ονειρευόσουν. Λυπάμαι που ρήμαξες την ψυχή σου να προσπαθείς να με βοηθήσεις, μα δεν στο ζήτησα ποτέ, ούτε καν το υπονόησα. Κι αν σε παρηγορεί, με πόνεσε κι εμένα που δεν άντεχα να δεχτώ την ανιδιοτελή αγάπη σου, μα είχα μια ψυχή να σώσω και θα ήταν άδικη “συναλλαγή” να παίρνω χωρίς να έχω τίποτα να δώσω.
Εγώ φοβήθηκα ν’ αφεθώ κι εσύ αφέθηκες άνευ όρων.
Εγώ κλειδαμπάρωνα τις πόρτες της ψυχής μου κι εσύ πάλευες να βρεις αντικλείδια για να εισβάλεις απρόσκλητος.
Εγώ θύμωνα με την επιμονή σου κι εσύ επέμενες παρά το θυμό μου.
Λάθος κι οι δυο. Σωστοί κι οι δυο.
Ποιος να κατηγορηθεί τελικά;
Κι ίσως το ιδανικό φινάλε θα ήταν δυο καρδιές που τελικά ενώθηκαν και κούμπωσαν, γιάτρεψαν και γιατρεύτηκαν. Ίσως το ιδανικό φινάλε θα ήταν πως η αγάπη και το φως θριάμβευσαν στο τέλος κι άγγιξαν την ευτυχία, μα στη ζωή ψυχή μου, δεν γράφεται κάθε “τέλος” με φωτεινά γράμματα. Γιατί παρέμεινα μέχρι τέλους δειλή κι εγωίστρια και δεν σου έδειξα ποτέ τις πληγές μου. Κι εσύ παρέμεινες υπέρμετρα κι αδικαιολόγητα επίμονος να ξεσκεπάσεις τα σκοτάδια μου. Και το δικό μας φινάλε γράφτηκε με διαφωνίες, θυμούς κι αλληλοκατηγορίες. Γράφτηκε με απομακρύνσεις, νεύρα κι ατέλειωτες σιωπές.
Εύχομαι να βρεις ν’ αγαπήσεις εκεί που αληθινά θ’ αγαπηθείς.
Εύχομαι να καταφέρω να σκοτώσω τους δαίμονές μου και να βγω στο φως.
Εύχομαι να το μπορέσουμε κάποια στιγμή να βρούμε στο “χώρια” την ευτυχία, γιατί στο “μαζί” δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Όχι τώρα… Ίσως όχι και ποτέ…
https://gynaikaeimai.gr/
Λένα Χρυσάφη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου