GynaikaEimai
Καιρός ήταν και έπρεπε να ‘ρθει για να με λυτρώσει και να μου δείξει πως ο άνθρωπός σου τελικά, όσο και να τον ψάχνεις, ίσως να ‘ναι και δίπλα σου.
Δε χρειάζεται να διανύουμε χιλιομετρικές αποστάσεις, όταν οι αποστάσεις του νου και της καρδιάς, πάγια και ανεπιστρεπτί δηλώνουν τη δική τους πια απάθεια και αδιαφορία.
Τι πιο καλό, απ’ το να ξέρεις κάποια στιγμή τι σου γίνεται και να αποφασίζεις συνειδητότατα να αγαπήσεις εσένα και να μην επιτρέψεις άλλο πια να παίζουν με την ψυχούλα σου…
Εύκολα τώρα το λέω, ίσως και να το ‘νιωθα και ακατόρθωτο.
Μα όταν ήρθε η στιγμή και ένιωσα δίπλα μου, έναν ξένο κι άγνωστο, ανασκουμπώθηκα και πήρα την κατάσταση όλη στα χέρια μου.
Είναι δύσκολο και δύσπεπτο το ξεβόλεμα σε μερικούς ανθρώπους, άντρες και γυναίκες.
Μα θα πρέπει, σεβόμενοι εμάς, να χαράξουμε τις δικές μας πορείες και ρότες κατ’ εξακολούθησιν, υπέρ του δικού μας καλού και να μας αναγνωρίσουμε το δικαίωμα της ανθρωπιάς και όχι της υπανθρωπιάς τους και το χειρότερο της ακυβερνησίας του τάχα γοήτρου του εαυτού τους.
Ήρθε έτσι το πλήρωμα του χρόνου, που έχοντας μαζί μου πληρωμένα τα πάντα, εξαργύρωσα όλα τα γραμμάτια με τα υγρά στοιχεία του εαυτού μου εις την έκδοσιν τη μέγιστην και την πιο τάχιστην.
Πρέπει να δούμε μέσα μας και να νιώσουμε το πόσο, όχι αφελείς, αλλά ευαίσθητοι ήμασταν και σταθήκαμε σε ψυχές που είχαν αλλοιωθεί απ’ τον εγωισμό και την κακεντρέχειά τους.
Τώρα πια δηλώνουμε ελεύθεροι απ’ τα δεσμά του εγκλωβισμού και δη, ανεξάρτητοι από πάσας κυριαρχίας το καύχημα και τον εγκλεισμόν.
Άννα Ζανιδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου