Υπόθεση τιμής
Πόσες φορές δεν το ‘χουμε πει ή δεν το ‘χουμε σκεφθεί, μα όλα ναυαγούν, λες και θέλουν να μας πάνε ενάντια;
Μήπως δεν είναι λίγες οι στιγμές που το σκεφτόμαστε, αλλά η ρημάδα η καρδιά αντιστέκεται και πάλι ατασθαλεί, μέσα απ’ την αναγκαιότητά της να αισθανθεί μια άλλη;
Ίσως και να πρέπει να στεκόμαστε απέναντι σ’ έναν καθρέφτη, να μας βλέπουμε και τι καλύτερο και σωτήριο, απ’ το να μας σεβόμαστε και να μην αφήνουμε τους άλλους, τους δήθεν τότε ανθρώπους μας, να μας ποδοπατούν.
Καλά τα λέει ο ένας, η άλλη, μα εμείς, μέσα μας, σφαδάζει η απόφαση πως πρέπει να απομακρυνθούμε διά παντός από εκείνον που αγαπήσαμε και μαζί του νιώσαμε τα επαναλαμβανόμενα τότε σκιρτήματα νιότης, στην τωρινή μας πια μεσήλικη κατάσταση.
Κι όμως όλα συνηγορούν, πως πρέπει να μας αγαπήσουμε επιτέλους, να σφίξουμε τα δόντια της ψυχής μας ιδίως και με δίχως ανάλαφρη την καρδιά, να οδηγηθούμε για τη δική μας ολοκληρωτική σωτηρία.
Το σίγουρο είναι πως θα πρέπει να βρούμε τρόπους και τέτοιες διεξόδους, ώστε να μη γίνει προτίμηση η φυγή απ’ το ζήτημα, παρά η ενασχόλησή μας με κάθε τι που θα το ελαχιστοποιήσει στα μάτια μας και θα το μειώσει στην αντίληψή μας.
Ναι, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου κι αυτό κάνω, μήνες τώρα.
Μα διάβασα και κάτι πετυχημένο κα θέλω να σας το μεταφέρω, για να νιώσουμε ίσως και πολύ καλύτερα απ’ ό,τι πριν.
Η άγνοια, είναι ο τρόπος να σκοτώσεις χωρίς να λερώσεις τα χέρια σου.
Παραγκωνίζουμε, παραμερίζουμε και στρώνουμε το δρόμο μας με ροδοπέταλα ευτυχίας, παρά να φωλιάζουν μέσα μας τα αγκάθια της δυστυχίας που άλλοι προκαλούν εν γνώση τους, ώστε να νιώθουν ευτυχισμένοι μέσα απ’ τον ναρκισσισμό και την υπέρεγωπάθειά τους.
https://gynaikaeimai.gr/
Άννα Ζανιδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου