Δε θέλω ούτε το ρόλο του νικητή… την ησυχία μου θέλω!
Ξέρω… ο έρωτας είναι ολόκληρος ένα παιχνίδι ανάμεσα στους δύο. Ένα παιχνίδι που είναι γεμάτο άλλα παιχνίδια σε μόνιμη βάση. Και τρέχεις… κι εξηγείς… και σκας από το κακό σου… και κυνηγάς… και θέτεις όρια, προσδοκίες και τελικά κάνεις παζάρι… πονάς, χάνεις τον εαυτό σου… αλλάζεις πλεύση… θυσιάσεις πολλά… και δεν έχει τέλος, γιατί στην πραγματικότητα το παιχνίδι αφορά την εξουσία και εντέλει δεν είναι παιχνίδι, αλλά απολύτως σοβαρή αλήθεια. Όλη αυτή η ανάλωση κι η κατανάλωση ωστόσο στοιχίζει πανάκριβα. Στοιχίζει χρόνο, ψυχή, όνειρα. Στοιχίζει πράγματα που κατέκτησες με αίμα και το μόνο κέρδος είναι στιγμές.
Ναι… όμορφες στιγμές, απαραίτητες, δε λέω… πολύτιμες, γιατί έπειτα θα αποτελέσουν τη ζωή σου ως εμπειρίες, ως αναμνήσεις… Τούτη την ώρα που αυτά περιγράφω, ήδη κουράστηκα… Μπα… δε νομίζω ότι με νοιάζει πλέον ούτε ο ρόλος του νικητή, γιατί κι όταν τον κατέκτησα, ήμουν πάλι ανικανοποίητη και άδεια. Ήταν πρόσκαιρος ρόλος και προφανώς ουτοπικός. Ναι φίλη… την ησυχία μου θέλω ή τέλος πάντων να μην χρειαστεί ξανά να γίνω επενδυτής σε τέτοιο χρηματιστήριο. Να μην πρέπει να γίνω πρωταθλητής σε αγώνες… να ζήσω μόνο θέλω αυτά που αξίζει να ζεις σ’ αυτή τη ρημάδα τη ζωή.
Ωχ Θεέ μου… ποτέ δε θα συμβιβαστώ με την ιδέα ότι πρέπει να παλεύεις σκληρά για αυτονόητα. Η κούραση είναι μεγάλη, τόσο η σωματική, όσο κι η ψυχική και δε νομίζω ότι ήρθαμε γι’ αυτό το λόγο στον κόσμο. Κάτι τόσο όμορφο ιδίως όπως η αγάπη, γιατί να γίνεται αγώνας δρόμου; Υπάρχει αλήθεια τώρα νικητής και χαμένος σε τούτα τα παιχνίδια;
Την ησυχία μου θέλω. Ακούγεται τόσο ωραίο και θα είναι ωραιότερο στην πράξη. Όποιος θελήσει να είναι συνοδοιπόρος… ευπρόσδεκτος αν μου διασφαλίσει αυτήν την ησυχία, αλλιώς μπορώ και με μένα μόνο… αρκεί να με έχω όπως θέλω πια. Αφήνω σε άλλους και για άλλους παντός είδους παιχνίδια! Κάπου και κάποτε είναι λογικό να γίνουν όλα πιο απλά, πιο ήρεμα γιατί κουβαλάμε πολλά… γιατί μεγαλώνουμε… γιατί το δικαιούμαστε. Κάπως θέση έχει η αξιοπρέπεια, η γλύκα, η ωριμότητα πια για να ξεκουραστούν τα μέσα μας. Δε θέλω να ακούω καν τις λέξεις ανοχή, αντοχή κι υπομονή άλλο. Αξία έχει να ξέρεις τα όρια και τις δυνάμεις σου, μα να μην αναγκάζεσαι να τα εφαρμόζεις συνέχεια και κυρίως να τα υπερβαίνεις.
https://thewomen.gr/
Θώμη Μπαλτσαβιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου