Το χωριό της Μαγνησίας με τον άγνωστο καταρράκτη
H Βυζίτσα είναι χτισμένη σε υψόμετρο 500 μέτρων στις πλαγιές του Πηλίου και έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός. Η Βυζίτσα κατοικήθηκε το 1650 μ.Χ. περίπου από Ηπειρώτες, Μοσχοπολίτες, Αρβανίτες, Σλάβους και Βλάχους. Οι πρώτοι κάτοικοι υπολογίζεται ότι ήταν περίπου 30 οικογένειες, οι οποίες και εγκαταστάθηκαν χτίζοντας τα σπίτια τους. Τα σπίτια ήταν κοντά το ένα στο άλλο και σε σημείο αθέατο από τη θάλασσα. Οι οικογένειες εγκαταστάθηκαν ανά ομάδες με συγγενικούς ή φιλικούς δεσμούς. Μέχρι να χτιστούν τα αρχοντικά, οι οικογένειες ζούσαν σε παράσπιτα. Ο οικισμός ολοκληρώθηκε έναν αιώνα μετά τον πρώτο εποικισμό του. Σε αυτή την περίοδο κατασκευάστηκαν δύο ναοί, δρόμοι, η πλατεία και ένα σχολείο. Οι αρχικές καλλιέργειες, σιτάρι και άλλα δημητριακά, βρίσκονταν βόρεια του χωριού, σε περιοχή η οποία σήμερα είναι ακαλλιέργητη. Στη συνέχεια φυτεύτηκαν οπωροφόρα δέντρα, αμπέλια και ελιές. Επίσης αναπτύχθηκε η κτηνοτροφία και η εκτροφή μεταξοσκώληκα. Η τοπική οικονομία συνέχισε να βασίζεται στον αγροτικό τομέα μέχρι τη δεκαετία του 1950. Τα κύρια προϊόντα της περιοχής ήταν μήλα, αχλάδια, ροδάκινα, λεμόνια, αμύγδαλα, κάστανα, καρύδια, ελιές, τσάι και θυμάρι, με κύρια πηγή εσόδων το ελαιόλαδο. Από τη δεκαετία του 1950 και έπειτα σημαντική πηγή εσόδων γίνεται και ο τουρισμός. Το 1967 η πλατεία του χωριού και η γύρω περιοχή ανακηρύχθηκαν μνημεία και το 1976 ολόκληρος ο οικισμός ανακηρύχθηκε παραδοσιακός.
Σημείο εκκίνησης είναι η κεντρική πλατεία του χωριού, η οποία μάλιστα το 1967 ανακηρύχθηκε ως μνημείο, ενώ ακολούθησε το 1976 την ίδια πορεία ολόκληρος ο οικισμός. Αντικειμενικά, η πλατεία της Βυζίτσας θεωρείται ως μια από τις ομορφότερες ολόκληρου του Πηλίου. Πλακόστρωτη και σκιερή λόγω των αιωνόβιων πλάτανων, κρατά τη ζωή του χωριού συγκεντρωμένη γύρω της, ενώ τα καφέ και οι ταβέρνες απλώνονται κατά μήκος της, δίνοντας το χρώμα και το άρωμά τους. Επιπλέον, από εδώ ξεκινούν όλα τα λιθόστρωτα καλντερίμια για μια πιο εξονυχιστική γνωριμία με το χωριό και ένα υπέροχο ταξίδι στον χρόνο.
Ένα δεύτερο ωστόσο σημείο που συγκεντρώνει πολλούς επισκέπτες, είναι η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, η οποία χτίστηκε το 1725, όμως καταστράφηκε το 1821 και χτίστηκε εκ νέου. Η ιστορία της δεν σταματά εδώ, αφού υπέστη σοβαρά πλήγματα από τρεις ισχυρούς σεισμούς του παρελθόντος και τελικά έκλεισε. Στις μέρες μας, έπειτα από την τελευταία αποκατάσταση του 2001 παραμένει ανοιχτή παρουσιάζοντας μας το περίτεχνο εσωτερικό της με το πανέμορφο ξυλόγλυπτο τέμπλο της και τον εντυπωσιακό περίβολό της.
Γυναικείο “άρωμα”
Σχεδόν στο κέντρο του χωριού είναι και το Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου που λειτουργούσε ως γυναικείο κοινόβιο. Αξίζει να επισκεφθείτε και τις “Εσπερίδες”, τον Γυναικείο Αγροτουριστικό Συνεταιρισμό του χωριού όπου θα βρείτε σπιτικές μαρμελάδες, ντόπια τσιτσίραβλα, τραχανά, τεράστια ποικιλία από γλυκά του κουταλιού με πρώτο και καλύτερο το ντόπιο φιρίκι, λικέρ φρούτων, χειροποίητες πίτες και πεντανόστιμα κουλουράκια-βουτήματα. Μπορείτε να κλείσετε και ραντεβού με τις γυναίκες του συνεταιρισμού για να σας διδάξουν την τέχνη της πηλιορείτικης πίτας ή να σας δείξουν πώς μαγειρεύουν τα παραδοσιακά εδέσματα.
Η Βυζίτσα απέχει από τον Βόλο 29 χιλιόμετρα και 2 χιλιόμετρα από τις Μηλιές Μαγνησίας και πολλά από τα αρχοντικά του χωριού έχουν μετατραπεί σε πανέμορφους ξενώνες, λειτουργώντας όλο τον χρόνο.
Από την Βυζίτσα ξεκινάει ένα μονοπάτι, το οποίο σε μικρή απόσταση (περίπου ένα χιλιόμετρο) οδηγεί στον καταρράκτη Καταφίδι. Φέτος από την έντονη ξηρασία και ζέστη του καλοκαιριού, ο καταρράκτης ήταν «στεγνός» και δεν είχε καθόλου νερό.
Περισσότερα: https://dboskovits.blogspot.com/2021/09/blog-post_20.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου