Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος – Ο δυϊσμός του φασισμού

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος – 

Ο δυϊσμός του φασισμού

 Ο φασισμός αποτελεί μια σύγχυση, μια αλληλοδιείσδυση επανάστασης και αντεπανάστασης: “της γης οι κολασμένοι” στρέφονται και μπήγουν το μαχαίρι στο σώμα του συντρόφου τους ή στο ίδιο τους το σώμα, πνίγουνε την απόγνωσή τους σ’ ένα όργιο θριάμβου που μεταμορφώνει την ιδεολογική κουρελαρία σε μυθώδη λαμπρότητα· “της γης οι κολασμένοι” σπάνε τον καθρέφτη που δείχνει την κόλαση τους, θρυμματίζοντας έτσι τη συνείδηση της κακομοιριάς τους, αλλά όχι και την ίδια την κακομοιριά τους.

Ο φασισμός της τέχνης ( δηλ. η αμφιθυμική εξέγερση της τέχνης κατά το βαθμό που προσεγγίζει την αντινομιακή εξέγερση του φασισμού) πραγματοποιείται σε άλλο επίπεδο, αν και πηγάζει από το ίδιο αποτυχημένο όραμα, την ημιτελή επανάσταση, το γελοιοποιημένο όραμα πάνω στο οποίο έρχεται να οικοδομήσει την εξουσία του ο πολιτικός φασισμός. Η απόγνωση του Πάουντ δεν έγινε και δεν θα γίνει ποτέ εξουσία, ενώ ο λαϊκισμός του Μουσολίνι θα βασιλεύει μεσ’ από τις μεταμορφώσεις των πάντα λαμπερών χρωμάτων του. Ο υπαρκτός φασισμός είναι η κυριαρχία του χυδαίου, του υγιούς και του θετικού, είναι ο θρίαμβος της “κοινής λογικής”, ο καθημερινός κατεστημένος παραλογισμός -είναι η ουσία της αστικής δημοκρατίας στις ακραίες συνέπειές της.

Ο δυϊσμός του φασισμού έγκειται στο ότι είναι και δεν είναι μια επανάσταση. Είναι η εκτρωματική επανάσταση που αναδύεται από την ενιαία αθλιότητα θύματος και θύτη, από την υπόγειά τους συνενοχή και συνεννόηση -είναι η επιθετικότητα που έχει διαστραφεί σε “πολιτική”. Γιατί ο φασισμός δεν είναι η τρέλα, αλλά η αποδοτικότερη χρησιμοποίηση της τρέλας από την πολιτική, δεν είναι η εξέγερση, αλλά ο μύθος και η επίκληση της εξέγερσης, δεν είναι ο ατομικιστικός εγωισμός, αλλά ο εθνικιστικός εγωισμός, επειδή ακριβώς η ατομικότητα δεν υπάρχει παρά σαν ιδεολογική έκφραση μιας οικονομικής πραγματικότητας που συντρίβει το ατομικό, ενώ συγχρόνως παράγει το τυποποιημένο πρότυπό του σε όλες τις δυνατές και καταναλώσιμες εκδοχές, από τον μυθολογικό ήρωα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στον οικονομικό τομέα, μέχρι τους ήρωες της λαϊκής λογοτεχνίας, του ποδοσφαίρου και της τηλεόρασης. Απ’ αυτή την άποψη ο φασισμός δεν είναι καθόλου η άρνηση του “πολιτισμού” μας, αλλά ίσα ίσα η ουσία του. Δεν είναι το παρελθόν αλλά το μέλλον.

Είναι η ποιότητα της ζωής που διαρκώς χαμηλώνει, η αθλιότητα που μετακομίζει στις πολυκατοικίες, ο επουράνιος θρίαμβος της τσιμινιέρας, η χυδαιότητα που τρέχει μ’ εκατό χιλιόμετρα, οι ανθρώπινες σχέσεις που σαπίζουν, οι κοινότητες που διαλύονται, η βλακώδης απάθεια που κρύβεται πίσω από πολιτικές και ποδοσφαιρικές εξάψεις και ο πνευματικός λήθαργος που περνάει για “πράξη”. Ο φασισμός δεν είναι αυτό που πεθαίνει μέσα στα κείμενα που αγαπήσαμε -είναι αυτό που γεννιέται κάθε μέρα μπροστά μας.

Απόσπασμα από το βιβλίο Η έσχατη στράτευση
Φωτογραφία: Encyclopaedia Britannica, Inc.

https://perithorio.com/