Το ξύλινο σπίτι στο βουνό
Σαν χθες θυμάμαι την πρώτη μας εκδρομή.
Σε είχα ρωτήσει ποιος είναι ο προορισμός και μου δες πει… “Κλείσε τα μάτια και απόλαυσε την διαδρομή”.
Έφτιαξα ένα σακίδιο με τα απολύτως απαραίτητα και ζεστά πανωφόρια.
Ήταν χειμώνας.
Ήρθες με πήρες και ξεκινήσαμε.
Το πρόσωπό σου έλαμπε από ευτυχία.
Το ταξίδι ξεκίνησε…
Καφές ζεστός που μύριζε το καβούρδισμα, μουσική, καλή διάθεση και πολύ συζήτηση.
Δεν έχανες ευκαιρία να με αγγίζεις τρυφερά πότε στο χέρι και πότε στο πόδι και να μου χαμογελάς.
Η ώρα περνούσε και εμείς βιώναμε την διαδρομή όπως οι ερωτευμένοι.
Όταν έπιασε το απόγευμα, εμείς είχαμε φτάσει.
Μπροστά μου αντίκρισα ένα ξύλινο σπίτι που θύμιζε ελβετικό σαλέ.
Βγήκα από το αυτοκίνητο και ήρθα και σε αγκάλιασα.
Μου είπες ότι… είναι δικό σου.
Ότι το έφτιαξες για να με βλέπεις εκεί.
Μακριά απ’ όλα τα βλέμματα του κόσμου.
Ήταν ο δικός σου παράδεισος και με φίλησες.
Πήραμε λοιπόν τα πράγματά μας και πήγαμε μέσα.
Αμέσως πήγες να ανάψεις το τζάκι για να ζεσταθεί το σπίτι.
Υπήρχαν λευκές φλοκάτες παντού…
Ένιωθα τόσο ευτυχισμένη! Το ξύλινο σπίτι ήταν ό,τι είχα ονειρευτεί! Είχε μέσα ό,τι χρειάζεται.
Μέχρι να τελειώσει η βόλτα μου μέσα σε αυτό, η φωτιά ζέστανε τον χώρο.
Μαγειρέψαμε μαζί και όταν ήταν όλα έτοιμα καθίσαμε κοντά στο τζάκι.
Έξω είχε πια νυχτώσει για τα καλά.
Τρώγοντας και πίνοντας η ατμόσφαιρα έγινε πιο ελκυστική.
Λίγο η ζέστη, λίγο το ξύλινο σπίτι, λίγο ότι ήμουν μαζί σου, με ώθησε στο να σε φιλήσω ξανά.
“Μου έλειψες πολύ!” μου είπες. “Σ’ αγαπώ. Πάντα σ’ αγαπούσα!”.
Η βραδιά εξελίχθηκε ηδονικά καθώς τα σώματά μας έγιναν ένα.
“Κι εγώ σ’ αγαπώ!” σου φώναξα το ξημέρωμα…
Όταν άνοιξα τα μάτια μου, δεν ήμουν εκεί.
Όνειρο ήταν!
Όνειρο!
Ποτέ δεν συνέβη τίποτα απ’ όλα αυτά!
Ποτέ!
https://thewomen.gr/
Χρυσάνθη Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου