Μαζί σου ξεχρέωσα, με τον εαυτό μου ακόμα παλεύω…
Χρόνια τώρα σου μιλάω για συναισθήματα.
Για όλα εκείνα τα συναισθήματα που κάποτε ένιωσαν ότι βρήκαν ένα εύφορο έδαφος για να ανθίσουν.
Το σώμα σου ήταν το έδαφος, τα συναισθήματά μου ήταν ο σπόρος.
Προσπάθησα πολύ να τα καλλιεργήσω, όμως οι συνθήκες του εδάφους σου αποδείχθηκε ότι δεν ήταν οι κατάλληλες.
Βροχή και κρύο.
Ένας μόνιμος χειμώνας που στο πέρασμά του σάρωνε ό,τι έβρισκε.
Η καλλιέργεια χάλασε.
Ή μάλλον καλύτερα να πω ότι δεν ευδοκίμησε ποτέ.
Το σώμα σου βρήκε άλλους σπόρους.
Τα συναισθήματά μου έμειναν πίσω και μέρα με την μέρα στοίχειωναν την ψυχή μου.
Το φθινόπωρο ήρθε ξανά και ξανά όπως και όλες οι εποχές του χρόνου.
Εσύ;
Εσύ δεν εμφανίστηκες.
Έκοψες κάθε δεσμό.
Σαν τον Μέγα Αλέξανδρο με το μαχαίρι σου έκοψες τα συναισθήματά μου στα δύο.
Αγάπη και μίσος.
Μίσος και αγάπη.
Μισή χωρίς αγάπη.
Άδεια.
Άδειασε η καρδιά μου και τα συναισθήματά μου δεν σε αφορούν πια.
Καλύτερα να μην σε γνώριζα ποτέ.
Καλύτερα να μην σε είχα αγαπήσει.
Καλύτερα να μην σου έριχνα ούτε ένα βλέμμα.
Καλύτερα θα ήταν να μην σε θυμάμαι πλέον.
Δεν ωφελεί σε τίποτα.
Σκέψεις σκόρπιες γυρίζουν στο μυαλό μου.
Σκέψεις για σένα.
Όχι, δεν σε αγαπώ πια.
Μαζί σου ξεχρέωσα.
Με τον εαυτό μου παλεύω ακόμα…
https://thewomen.gr/
Χρυσάνθη Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου