Ποιος πληρώνει τελικά τον λογαριασμό;
Ποιος θα πληρώσει στο πρώτο ραντεβού;
Να το κάνουμε μισά – μισά ή να κεράσω εγώ ως άντρας;
Να κάνω κίνηση να πληρώσω ως ανεξάρτητη γυναίκα ή να περιμένω να δω αν είναι παραδοσιακός;
Εκείνος που πρότεινε το ραντεβού, δεν πρέπει να πληρώσει;
Να πληρώσω σήμερα εγώ κι αύριο ο άλλος; Ναι, αλλά την προηγούμενη φορά είχαμε πάει για καφέ ενώ τώρα θα πάμε για φαγητό.
Χμ…
Το ότι οι περισσότεροι ζούμε με μισθούς πείνας είναι γεγονός. Το ότι πια οι περισσότεροι εργάζονται -ανεξαρτήτως φύλου- είναι επίσης γεγονός. Το ότι δεν υπάρχει πιο ξενέρωτο πράγμα απ’ το να σκέφτεσαι ποιος θα βάλει το χέρι στην τσέπη, είναι… γεγονότερο! Γιατί φίλη/φίλε μου, αν γουστάρεις εκείνον που θα σε συνοδέψει σ’ εκείνο το καφέ, σ’ εκείνο το μπαρ, σ’ εκείνη την ταβέρνα, σ’ εκείνο το παρκάκι, μόνο αυτές οι σκέψεις δεν θα έπρεπε να περνάνε απ’ το μυαλό σου. Αν δεν τον γουστάρεις, ναι, ίσως τότε μπορείς να ασχοληθείς και με δευτερεύοντα θέματα, όπως ποιος θα πληρώσει τη ζεστή σοκολάτα και το καπουτσίνο μέτριο με κανέλα!
Κι ίσως είναι αυτός ο λόγος που γίνεται τόσο μεγάλο θέμα ποιος θα βγάλει την καρτούλα απ’ το πορτοφόλι, το ότι δεν επικεντρωνόμαστε στα ουσιαστικά, στα σημαντικά, στο να γνωρίσουμε τον απέναντι, στο να περάσουμε όμορφα. Αντίθετα, επικεντρωνόμαστε στο φαίνεσθαι και στο να “μη μας περάσουν για κορόιδα”.
Κι έχουμε απ’ τη μία τον τύπο που λέει “Σιγά μην κεράσω! Χορηγό ψάχνουν όλες!”, που sorry που στο χαλάω τσίπη μου, αλλά με τα λεφτά που μπαίνουν στον τραπεζικό σου λογαριασμό κάθε μήνα και να ήθελες, χορηγός δεν μπορείς να γίνεις! Μάλλον υπερεκτιμάς το βασικό μισθό που σου δίνει ο εργοδότης σου, έχεις δει την τιμή της κιλοβατώρας και πόσο πήγε η φέτα το κιλό;
Κι έχουμε κι απ’ την άλλη την τύπισσα που λέει “Εγώ είμαι παραδοσιακή γυναίκα! Όταν συνοδεύομαι δεν ακουμπάω αναπτήρα, πόμολο και πορτοφόλι!”. Ευτυχισμένο 1950! Χαλάρωσε μαντάμ και πρόσεξε μη σπάσεις κανένα ημιμόνιμο και τρέχεις στη νυχού σου βραδιάτικα! Αλλάξαμε χιλιετία αν δεν το θυμάσαι! Κι οι γυναίκες εργάζονται πια και πέραν τούτου έχουμε και δικαίωμα ψήφου, δεν σου τα ‘πανε; Επιπλέον, δεν έχουμε ΠΑΣΟΚ, κατάλαβες;
Κι ύστερα έχεις κι όλους τους από πάνω να αναρωτιούνται γιατί είναι μόνοι, πού χάθηκαν οι άντρες, πού χάθηκαν οι γυναίκες και πού πήγε τέτοια ώρα η αγάπη μου και λείπει όλη νύχτα απ’ το κρεβάτι μου! Όσο το πρωταρχικό σου πρόβλημα είναι ποιος θα δώσει 6,40€ αντί για 3,20€ στο σερβιτόρο, όσο το πρωταρχικό σου πρόβλημα είναι αν ο άλλος θα κάνει την “παραδοσιακή” κίνηση να πληρώσει, όσο το πρωταρχικό σου πρόβλημα είναι αν η άλλη θα κάνει κίνηση ν’ ανοίξει το πορτοφολάκι με τα γκλίτερ που έχει βαθιά χαντακωμένο στην τσάντα της, τόσο θα μένεις μόνος, επιφυλακτικός και στριμμένος.
Ο ένας μη και τον εκμεταλλευτούν, η άλλη μη και δε τη φροντίσουν σαν πριγκίπισσα και όλοι μαζί μην κάνουμε κανένα λάθος και νιώσουμε αληθινά!
Να σου πω ένα μυστικό; Κανείς δεν έγινε φτωχότερος κερνώντας έναν καφέ και κανείς δεν έγινε πλουσιότερος κερνώντας τον ένα κρασί. Τουναντίον, όλοι γινόμαστε “φτωχότεροι” βάζοντας προτεραιότητα λάθος πράγματα. Οι περισσότεροι δεν είμαστε Κροίσοι, αλλά όταν θες να έρθεις πιο κοντά με τον άλλον, μπορείς να το κάνεις με ισορροπία, ώστε κανείς να μη νιώθει “ριγμένος”. Ας πληρώσει ο ένας το σινεμά κι ο άλλος το ποπ κορν, ας πληρώσει ο ένας τα ποτά κι ο άλλος τα βρώμικα που θα φάτε μετά, ας βάλει ο ένας το αυτοκίνητο για την εκδρομή κι ας του κάνει ο άλλος δώρο εκείνα τα ακουστικά για το pc που είχατε δει ένα απόγευμα σε μια βιτρίνα…
Η ουσία είναι να προσπαθείς να κρατάς το πορτοφόλι σου όσο πιο μακριά απ’ την καρδιά μπορείς, γιατί μάλλον οι καρτούλες σου την απομαγνητίζουν!
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου