Χρύσα Βλάχου: Τὸ γα­λά­ζιο πό­δι

Ἀπὸ τὸν/τὴν planodion στὶς 25 Ὀκτώβριος 2024 Χρύσα Βλάχου Τὸ γα­λά­ζιο πό­δι Ἂν εἶ­ν’ τὸ σκό­τος φω­τει­νό, δρο­σιὰ δί­νει ἡ πύ­ρα. ΙΑ σα­ραν­τα­πο­δα­ροῦ­σα ἔχα­σε τὸ ἕνα της πό­δι, ἡ ἀκρί­δα ἐπί­σης, ἡ σαύ­ρα τὴν οὐ­ρά της. Ἂν αὐ­τὸ λέ­γε­ται αὐ­το­το­μία, ἡ ἐπὶ τού­του ἀπο­κο­πὴ λέ­γε­ται φι­λαυ­τία. Κι αὐ­τό, για­τὶ κά­νεις τοὺς ἄλ­λους νὰ σὲ λυ­ποῦν­ται. Ἑπο­μέ­νως ἀγα­πᾶς τὸν ἑαυ­τό σου μὲ λά­θος τρό­πο.        Μιὰ ἀρ­γὴ κί­νη­ση τοῦ ρο­λο­γιοῦ ταυ­τί­ζε­ται μὲ τὴν ἀνα­βο­λή. Ἡ Ριὸλ ἀρ­γεῖ νὰ ἀπο­φα­σί­σει. Ἀγα­πᾶ τὶς βιο­λέ­τες καὶ τὰ κά­στα­να. Τὸ λου­λού­δι ἔχει βε­λου­δέ­νια ὄψη. Οἱ κα­στα­νιές, ἀγ­κά­θια. Στὸ ἐν­διά­με­σο κι­νεῖ­ται ἡ ζωή της. Κά­θε τό­σο ἀκρο­βο­λί­ζε­ται στὰ πιὸ ψη­λὰ ση­μεῖα τῶν ὀρο­σει­ρῶν καὶ τῶν ὑψω­μά­των.        Φο­ρᾶ κί­τρι­νο φό­ρε­μα μὲ μαῦ­ρα στίγ­μα­τα, ὅπως φεγ­γά­ρι σὲ σύν­νε­φα, πε­τᾶ στὶς ἄκρες τῶν πο­διῶν, λι­κνί­ζε­ται, κοι­τᾶ στὸν κα­θρέ­φτη τῶν διά­φα­νων φύλ­λων, εἶ­ναι Ἄνοι­ξη, μὲ δυ­να­τὴ ὁρ­μὴ ἀνε­βαί­νει στὰ δέν­τρα, γυ­ρί­ζει τὸ πό­δι, σπά­ει τὸ τα­κού­νι, στρα­βώ­νει τὸ δά­σος, τὸ ὕψω­μα, ἡ λί­μνη. Κι ὅμως συ­νε­χί­ζει νὰ πε­τᾶ, νὰ περ­πα­τᾶ, γλεί­φον­τας τὸ πό­δι ποὺ δὲν ἔχει σχῆ­μα, ὕφος καὶ γη­τειά. Οἱ τέτ­τιγ­γες εἶ­ναι σὲ πο­λὺ χει­ρό­τε­ρη μοῖ­ρα. Τρα­γου­δοῦν, ὑφαρ­πά­ζουν τὴ ζέ­στη, ζοῦν πα­ράλ­λη­λα μ’ αὐ­τήν, κι­νη­το­ποιοῦν τὴν ἀν­τί­στα­ση μέ­σῳ μιᾶς ὁμοιο­πα­θη­τι­κῆς αὐ­το­βου­λί­ας, ὧρες-ὧρες στα­μα­τοῦν, ἑτοι­μά­ζουν τὸ τέ­λος τους, κι ἐκεῖ ποὺ περ­πα­τᾶς, ψό­φια τζι­τζί­κια μιᾶς ἡμέ­ρας ζω­ῆς στὸ χῶ­μα, ἀνά­λα­φρα, μὲ τρυ­πη­μέ­να φτε­ρὰ καὶ μά­τια ἀνύ­παρ­κτα. Μό­νο δυὸ τρῦ­πες σὲ κοι­τοῦν ἀνά­με­σα ἀπὸ τὸ ἄρω­μα βιο­λέ­τας καὶ τὸ πυ­ρό­ξαν­θο ἀγ­κά­θι τοῦ κά­στα­νου.        Ἡ Ριόλ, ἔκλε­ψε τὸ κί­τρι­νο φό­ρε­μα τῆς νύ­φης —τὸ ἔρα­βε ἕξι μῆ­νες, δύο μέ­ρες καὶ εἴ­κο­σι ὧρες— χά­θη­κε στὸ δά­σος, γλί­στρη­σε, ἔσπα­σε τὸ τα­κού­νι, στρά­βω­σε ἡ ζωή της, ὁ κό­σμος, ὁ ἀνεκ­πλή­ρω­τος ἔρω­τας. Ἀπὸ τό­τε πε­τᾶ, κρύ­βον­τας μέ­σα της τὸ πιὸ ὠμὸ δη­λη­τή­ριο. Εἶ­ναι μέ­λισ­σα, φο­ρὰ κί­τρι­νες γό­βες, ἔχει πυ­κνὲς βλε­φα­ρῖ­δες καὶ πρὶν λί­γο τὴν βρή­κα­με ἀνά­σκε­λα στὸ χῶ­μα ἀνά­με­σα σὲ ψό­φια τζι­τζί­κια.   Χρύ­σα Βλά­χου. Γεν­νή­θη­κε στὴ Λα­κω­νία καὶ ζεῖ στὴ Θεσ­σα­λο­νί­κη. Σπού­δα­σε στὴ σχο­λὴ Ν.Ο.Ε.τοῦ ΑΠΘ καὶ στὸ Φι­λο­λο­γι­κὸ τμῆ­μα τῆς Φι­λο­σο­φι­κῆς τοῦ ΑΠΘ. Ἐρ­γά­ζε­ται ὡς φι­λό­λο­γος στὴ δευ­τε­ρο­βάθ­μια ἐκ­παί­δευ­ση. Εἶ­ναι μέ­λος τοῦ Δ. Σ. τῆς Ἐται­ρί­ας Λο­γο­τε­χνῶν Θεσ­σα­λο­νί­κης. Ποι­ή­μα­τά της καὶ κρι­τι­κὰ ση­μειώ­μα­τα γιὰ τὴν ποί­η­ση ἔχουν δη­μο­σιευ­τεῖ σὲ διά­φο­ρα πε­ριο­δι­κά, ἔν­τυ­πα καὶ ἠλε­κτρο­νι­κὰ καὶ συλ­λο­γι­κοὺς τό­μους. Ἔχει ἐκ­δώ­σει ἑπτὰ ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γές, ἕνα βι­βλίο μὲ δο­κί­μια γιὰ τὴν ποί­η­ση, ἕνα μὲ θε­α­τρι­κὰ κεί­με­να καὶ πρό­σφα­τα ἕνα βι­βλίο μὲ φι­λο­σο­φι­κὰ δο­κί­μια. https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/