Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2024

Φθινοπώριασε το μέσα της ψυχής μου…

 Φθινοπώριασε το μέσα της ψυχής μου…

Φθινόπωρο και οι σκέψεις πετάνε στον αέρα όπως τα φύλλα των δέντρων…
Πού πήγε αυτό το φθινόπωρο που η δροσιά χάιδευε το πρόσωπό μας, που το χώμα μύριζε από της βροχής τις ψιχάλες;
Τώρα πλέον μόνο μέσα σε σκέψεις αναπολώ το δικό μου φθινόπωρο, αυτό που έξω γέμιζαν τα πάρκα με φύλλα χρώματος κίτρινου και πορτοκαλί. Νοσταλγώ το γκρίζο του ουρανού και αυτή την αλλαγή της εποχής την μελαγχολική.
Μια εποχή που οι σκέψεις γινόταν λέξεις στον άνεμο και τα ποιήματα ερχόταν στο μυαλό να αποτυπώσουν αυτό το τοπίο όπου η φύση προετοιμάζεται για τον βαθύ ύπνο πριν τον χειμώνα.

Φθινόπωρο, κι εγώ αναπολώ τις στιγμές που καθόμουν πίσω από το παράθυρο και μετρούσα τις σταγόνες πάνω στο τζάμι.
Τύλιγα το κορμί μου με μια ζακέτα και καθόμουν στον καναπέ μου με την κουβέρτα μου και ένα φλιτζάνι αχνιστο τσάι που μοσχομύριζε φρούτα του δάσους. Με ένα βιβλίο στο χέρι απολαμβανα την θέα του γκρίζου ουρανού μαζί με μια ρομαντική ιστορία και κάθε που ερχόταν μια σκηνή φιλιού αναστεναζα και ξανά χανόμουν στο φθινωπορίνο σκηνικό.
Οι σκέψεις μου πάνε σε εποχές πιο ανέμελες, τότε που απολάμβανα κάθε στιγμή, δεν είχα τόσες έννοιες.

Φθινόπωρο, ένα είδος προετοιμασίας στόχων και ονείρων.
Πέφτουν τα φύλλα και εγώ τα παρακολουθώ, τα αφήνω να χαθούν για να έρθουν κάποια στιγμή τα νέα που θα δώσουν μια άλλη πνοή.
Το ελαφρύ αεράκι μου ανακατεύει τα μαλλιά και εγώ στέκω στην προβλήτα κοιτώντας την ελαφρώς φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Φθινόπωρο ήρθε στην ψυχή μου, θόλωσαν τα μάτια και οι πρώτες ψιχάλες έκαναν την εμφάνισή τους στο πρόσωπό μου, σαν δάκρυα από τις στιγμές που αναπολούσα.
Αγκάλιασα με το βλέμμα μου αυτό το τόσο μοναδικό γκρίζο τοπίο που μπερδεύτηκε με το πορτοκαλί και το κίτρινο χρώμα του ηλιοβασιλέματος.
Αξίζει άραγε να χαθεί αυτή η εποχή που τείνει να εξαφανιστεί;

“Φθινοπώριασε το μέσα της ψυχής μου,
γκρίζα όνειρα, γκρίζες εικόνες.
Φώλιασε η νοσταλγία στην καρδιά μου
σαν πεσμένα φύλλα στιγμές κενές.
Πορτοκαλί και κίτρινο χρώμα
άρωμα βροχής και ψιχάλες
Νότισε το μέσα μου από το βρεγμένο χώμα
Μελαγχολία στα μάτια,
προετοιμασία για μια αλλαγή ακόμα.”


https://thewomen.gr/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/

Συντάκτης

  • Άνδρεα Αρβανιτίδου

    Ερωτευμένη με την γραφή. Από μικρή έγραφα στίχους, η ζωή με πήγε σε άλλα μονοπάτια και έτσι άφησα το όνειρο. Η ασθένεια όπλισε την πένα μου και μου θύμισε την μεγάλη μου αγάπη την συγγραφή. Τώρα είμαι αρθρογράφος ψυχής και συγγραφέας , έχω εκδώσει το πρώτο μου βιβλίο και συνεχίζω. Γιατί ποτέ δεν είναι αργά για τα όνειρα . Όλα είναι δυνατά. Μεγαλωμένη Θεσσαλονίκη και τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα γράφω για να μεταφέρω τον κόσμο στο δικό μου όμορφο ταξίδι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Μούχλα στο τυρί: Το πετάμε ή σώζεται

  Μούχλα στο τυρί: Το πετάμε ή σώζεται Το αν πετάμε τα  τυριά  με  μούχλα  ή όχι εξαρτάται από τον τύπο του κάθε τυριού και το πόση υγρασία ...