Σου άξιζε κάτι καλύτερο, δεν έλεγες; Ε βρες το!
Ξεκινάς με μεγάλα λόγια κι υποσχέσεις. Ξεκινάς θαμπωμένος, ενθουσιασμένος. Ξεκινάς και κάνεις τα πάντα να κάνεις δικό σου έναν άνθρωπο, να τον κατακτήσεις. Μα πόσες… πόσες γαμημένες φορές όλο αυτό δεν γίνεται απλά για τόνωση του “εγώ” σου; Πόσες φορές δεν γίνεται για να αποδείξεις (σε σένα κυρίως) ότι μπορείς να πετύχεις όποιο στόχο βάλεις; Πόσες φορές, αδιαφορώντας για το τι θα προκαλέσει στον άλλον το challenge που μόνος βάζεις στον εαυτό σου; Πόσες φορές, χωρίς να νοιάζεσαι αν ο απέναντι όντως πιστέψει όσα λες και δείχνεις…
Κι αφού τα καταφέρεις, αφού πέσει όντως στην παγίδα των όμορφων (και ψεύτικων) λόγων σου, αφού παραδοθεί ολοσχερώς στα θελκτικά σου μάτια… την κάνεις. Την κάνεις γιατί πνίγεσαι, γιατί εκεί δεν καλύπτεσαι, εκεί δεν είναι αυτό που ζητάς, εκεί δεν είναι αυτό που αξίζεις. Ναι, μιλάμε για το ίδιο “εκεί” που πάσχισες να βρεθείς. Το ίδιο “εκεί” υποτιμάς κι εγκαταλείπεις -συνήθως νύχτα, με δυο βιαστικές και φυσικά ψεύτικες εξηγήσεις (αν έχεις το θάρρος να τις δώσεις κι αυτές δηλαδή).
Και πάμε τώρα fast forward, ξεπερνώντας το διάστημα που ακόμη το “εγώ” σου είναι τονωμένο κι η αυτοπεποίθησή σου στα ύψη. Ξεπερνώντας το διάστημα που είσαι ακόμη “γεμάτος” μ’ όσα κατάφερες να “κλέψεις” κι έχεις τα μάτια ανοιχτά (και επαρμένα) για τον επόμενο στόχο και τη μύτη ψηλά (γιατί ένιωσες πως κάποιος είσαι). Ξεπερνώντας αυτό το διάστημα, όπου πια έχεις φτάσει στο σημείο που “άδειασες” απ’ τα “κλοπιμαία”, που αντιλήφθηκες πως τελικά δεν ανέβηκε η αξία σου στην “αγορά” και που τελικά παραδέχεσαι πως το “εκεί” δεν ήταν τόσο άσχημο τελικά…
Χιλιοπαιγμένο το σενάριο, γιατί αυτό ακριβώς είναι το σημείο που επιστρέφεις. Ακριβώς αυτή είναι η στιγμή που αφού προσπαθείς απεγνωσμένα να αποδείξεις πως κατάλαβες το λάθος σου, πως μετάνιωσες, ρίχνεις στο τραπέζι και τον άσσο σου… νέους όρκους, νέες υποσχέσεις και δακρύβρεχτα “σ’ αγαπώ”.
Χιλιοπαιγμένο το σενάριο, μα έλα που καμιά φορά ο “σκηνοθέτης” τη βλέπει λίγο αλλιώς… έλα που καμιά φορά τ’ αλλάζει όλα τελευταία στιγμή… Κι εκεί που περιμένεις πως ο απέναντι θα (ξανα)πέσει, θα ορμήξει στην αγκαλιά σου με μεγαλοψυχία και θα σε γεμίσει με φιλιά ευγνωμοσύνης που επιτέλους κατάλαβες, χαμογελάει πικρά και σου λέει απλά πως άργησες…
Πνίγεσαι, έλεγες…
Κουράστηκες, έλεγες…
Θέλεις χρόνο, έλεγες…
Και δεν προσπάθησα να σου αλλάξω γνώμη. Δεν έτρεξα πίσω σου. Δεν παρακάλεσα.
Άφησα την πόρτα ανοιχτή και σου είπα απλά να προσέχεις.
Και επιστρέφεις τώρα; Λυπάμαι, μα τώρα είναι αργά.
Σου άξιζε κάτι καλύτερο, δεν έλεγες; Ε βρες το!
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου