Και θύμισέ μου λίγο… γιατί βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε;
Μεγαλώσαμε και τι καταλάβαμε;
Από τα δέκα μας χρόνια ένα πράγμα ονειρευόμασταν, πότε θα μεγαλώσουμε για να είμαστε ελεύθεροι.
Τελικά γίναμε ελεύθεροι ή μήπως οι ευθύνες μεγαλώνοντας μας φυλάκισαν ακόμα περισσότερο;
Ακόμα θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει “άμα μεγαλώσω θα κάνω ό,τι θέλω!”, αλλά τελικά αυτό είναι μια ουτοπία, γιατί μεγαλώνοντας έρχεσαι αντιμέτωπος με άλλες καταστάσεις που κλέβουν μέρα με την μέρα αυτή την ελευθερία που ονειρευόμασταν.
Νομίζαμε τότε ότι το διάβασμα και το σχολείο είναι ό,τι χειρότερο μας έχει βρει, τώρα όμως μετά τα σαράντα χρόνια, αναρωτιέμαι τι είναι χειρότερο, το να ζω ανέμελα διαβάζοντας και να είναι μόνο αυτό το πρόβλημα ή το να δουλεύω και να τρέχω να προλάβω τις υποχρεώσεις;
Θυμάμαι την τότε εποχή ότι ακόμα και τον ύπνο απολάμβανα διαφορετικά, τώρα με όλα αυτά που έχουμε φορτώσει στις πλάτες μας, ούτε τον ύπνο δεν προλαβαίνουμε.
Είναι στιγμές που θέλω να γυρίσω σε εκείνη την στιγμή λίγο πριν τελειώσουν τα σχολεία, σε εκείνα τα καλοκαίρια που χαιρόμασταν με καθετί απλό.
Θα ήθελα να γυρίσω έστω για λίγο εκεί, τότε που το μόνο που με απασχολούσε ήταν το τι θα φορέσω και αν με κοίταξε αυτός που ερωτεύτηκα. Που ξάπλωνα στο κρεβάτι και η μόνη έννοια μου ήταν εκείνο το αγόρι της τάξης που μου έκλεψε την καρδιά.
Μεγάλωσα και νομίζω ότι ξέχασα τα παιδικά όνειρα μέσα σε ένα συρτάρι.
Η βιασύνη τελικά δεν βγαίνει ποτέ σε καλό. Όλα πρέπει να τα ζεις στο έπακρο την σωστή στιγμή. Πρέπει να ζεις την κάθε στιγμή, την κάθε ηλικία και την κάθε εποχή με όλο σου το είναι. Δεν πρέπει πάντα να περιμένουμε το μέλλον και το τι θα γίνει μετά, χάνοντας το τώρα και την στιγμή.
Τίποτα δυστυχώς δεν γυρίζει πίσω, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μην ζούμε και απλά να υπάρχουμε.
Η βιασύνη για μεγάλωμα ας μείνει στην άκρη.
Ας μάθουμε επιτέλους να απολαμβάνουμε ακόμα και τώρα μετά τα σαράντα, απλές όμορφες στιγμές.
https://thewomen.gr/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου