Όχι, δεν θέλω να ξαναγυρίσεις…
Πάει καιρός απ’ το δικό μας τέλος, απ’ το τέλος του “μαζί” μας, ενός “μαζί” στο οποίο πίστεψα, επένδυσα, πόνταρα τα πάντα μου. Ενός “μαζί” που εγκατέλειψες χωρίς λόγο, χωρίς αιτία, χωρίς εξηγήσεις. Πάει καιρός και ομολογώ πως δεν ήταν εύκολο να μαζέψω τα κομμάτια μου, να επουλώσω τις πληγές μου, να σταθώ στα πόδια μου, να βρω ξανά τον εαυτό μου. Δεν ήταν εύκολο, μα ήρθε η στιγμή που τα κατάφερα, που το μπόρεσα να κοιτάξω το είδωλό μου στον καθρέφτη και να χαμογελάσω.
Και τώρα… τώρα που όλα πια μοιάζουν να έχουν πάρει τη θέση τους, έρχεσαι και ξαναχτυπάς την πόρτα μου. Τώρα που όλα πια φαίνονται να έχουν μπει στη σωστή σειρά, επιστρέφεις με παραδοχές, όρκους και υποσχέσεις.
Μετάνιωσες, λες…
Κατάλαβες το λάθος σου, λες…
Μ’ αγαπάς ακόμη, λες…
Λες… λες… λες… μα, αλήθεια τώρα;
Κανένας δεν ξαναγυρνάει από έρωτα μάτια μου. Όποιος είναι ερωτευμένος δεν φεύγει έτσι, όποιος είναι ερωτευμένος δεν μπορεί να φύγει έτσι. Όποιος είναι ερωτευμένος μένει και προσπαθεί, δεν το σκάει νύχτα σαν τον κλέφτη…
Δύσκολη η μοναξιά κι απ’ ό,τι φαίνεται δεν κατάφερες να γεμίσεις τα κενά σου όπως πίστευες κι είπες να γυρίσεις στα γνώριμα. Βαρύ φορτίο η ανασφάλεια κι απ’ ό,τι φαίνεται σε λύγισε κι είπες να επιστρέψεις στα σίγουρα. Μα λάθος σου τα έμαθαν καρδιά μου, δεν υπάρχουν δεδομένοι άνευ όρων στη ζωή. Δεν υπάρχουν δεδομένοι κι αυτό είναι το μόνο αμετάκλητο δεδομένο.
Δεν υπάρχει πια ο άνθρωπος που άφησες πίσω. Γιατί πια άλλαξα, με προσέχω, με φροντίζω και μ’ αγαπάω. Γιατί πια έμαθα να με μετράω σωστά, να με εκτιμώ δίκαια και να μην ανέχομαι ό,τι δεν με γεμίζει. Γιατί πια ξέρω τι αξίζω και ξέρω πως δεν μου αξίζει το να γίνω πρόσκαιρο καταφύγιο στη μίζερη μοναξιά σου. Τζάμπα προσπαθείς, τζάμπα παλεύεις, τζάμπα χτυπάς. Όχι, δεν θέλω να ξαναγυρίσεις…
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου