Σκέψεις μιας μάνας
Τα γενέθλια του γιου μου… εννιά ολόκληρα χρόνια μαζί… Του πήρα μια σοκολάτα της γνωστής εταιρείας, το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μου. Είχαν πάει εκδρομή σήμερα, την τελική του σχολείου. Με το που τον πήρα ήταν με μούτρα, ούτε την σοκολάτα δεν ήθελε… ποιος, ο γιος μου, ο δεινός γλυκατζής! Δεν πέρασε καλά, αλλιώς τα περίμενε, αλλιώς του βγήκανε και απογοητεύτηκε.
Μου λέει «θα σου πω κάτι αλλά δεν θέλω να στεναχωρηθείς, δεν θέλω να το πάρεις μέσα σου, απλά στο λέω γιατί το νιώθω εγώ. Είμαι πολύ πληγωμένος με τη μετακόμιση, με την αλλαγή του σχολείου, δεν μου αρέσει που έγιναν όλα αυτά. Δεν περνάω καλά στο καινούργιο σχολείο, δεν έχω τους φίλους μου. Όλοι έχουν τους φίλους τους, τις παρέες τους από τον παιδικό και όταν παίζουμε συχνά με κατηγορούν για κάτι και μετά κάθομαι μόνος μου στο διάλλειμα σε ένα παγκάκι…».
Τα πόδια μου κοκαλώνουν, τα ρουφάει η δίνη του μπετό και δεν μπορώ να κάνω βήμα. Τον κάνω εικόνα… μόνος σε ένα παγκάκι… ραγίζει η καρδιά μου, θα ήθελα να μπουκάρω από τα κάγκελα, να τον πάρω αγκαλιά, να τον σφίξω πάνω μου, να τον βάλω κάτω από τις φτερούγες μου, να νιώσει την αγάπη, την θαλπωρή, την ασφάλεια… να του καλύψω την κραυγή για την αποδοχή που επιζητεί. Από την άλλη δεν μπορώ να του επιβεβαιώσω τη μιζέρια του και να συνεχίσει να ζει στη σκιά της, οφείλει να πασχίσει, να βρει τρόπους, λύσεις και τακτικές… η ζωή μόνο με ροδοπέταλα δεν είναι στρωμένη.
Από μέσα μου να καίγομαι να τσουρουφλίζομαι και από έξω να προσπαθώ να τον πείσω να αναλογιστεί τις ευθύνες του, μοιράζομαι στα δυο. Το μόνο που καταφέρνω να του πω είναι «Εγώ είμαι εδώ, μη φοβάσαι τίποτα, είμαι πάντα πίσω σου, ό,τι και αν συμβεί, οφείλεις όμως και εσύ να δεις αν έχεις κάνει κάπου λάθος. Είναι φυσιολογικό να νιώθεις έτσι, δες αν όλο αυτό είναι αποτέλεσμα της δικής σου συμπεριφοράς, αλλιώς αν δεις ότι δε σε καλύπτουν οι νέοι σου φίλοι, δεν πειράζει, ας κάτσεις και κάποιες φορές μόνος σου. Είναι προτιμότερο να είμαστε ήρεμοι μόνοι και να είμαστε ο εαυτός μας, παρά να πασχίζουμε να γίνουμε κάποιοι άλλοι για να αρέσουμε σε κάποιους».
Δε ξέρω αν κατάφερα κάτι, την άλλη ημέρα γύρισε λίγο πιο ήρεμος, ίσως εγώ να τα λαμβάνω τόσο βαριά… το σίγουρο είναι ότι με κατακλύζουν οι συναισθηματισμοί εκείνες τις στιγμές και δεν ξέρω αν δίνω τη σωστή απάντηση, αν τον βοηθάω να πάει παρακάτω, αν στην τελική κάνω καλή δουλειά, αν είμαι καλή μάνα.
Την επόμενη μέρα χαμένη στις σκέψεις μου, συναντάω στο δρόμο τη δασκάλα της Μελέτης «Όλο θέλω να σας μιλήσω και δεν τα καταφέρνω. Ήθελα να σας πω μπράβο, έχετε δύο πολύ καλά παιδιά, ευγενικά, δεκτικά, πρόσχαρα, συγχαρητήρια!». Ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή. Ψελλίζω «Σας ευχαριστώ πολύ, γνωρίζω τα παιδιά μου, δεν εθελοτυφλώ, είναι όμως ωραίο να το αναγνωρίζει και κάποιος άλλος, είναι μια ικανοποίηση γιατί πασχίζω πολύ…». Την ευχαρίστησα ξανά και έφυγα.
Για σήμερα ικανοποιήθηκε το μητρικό μου ένστικτο για το αν είμαι καλή μάνα, αύριο βλέπουμε…
https://thewomen.gr/
Stella
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου