Σε έχω ανάγκη… πάντα σε είχα και ας μην ήθελα ποτέ ουσιαστικά να το παραδεχτώ
Ήρθες ξανά. Αναπάντεχα, όπως έφυγες τότε ξαφνικά.
Πάει καιρός. Με βρήκες απροετοίμαστη, δεν το περίμενα.
Δυσκολεύτηκα να σε αναγνωρίσω. Ένα δευτερόλεπτο, αιώνας, το απόλυτο κενό.
Ένα δευτερόλεπτο που ο ανεμοστρόβιλος τα ανασύρει όλα και τα εναποθέτει στα πόδια σου μπροστά και υποχρεώνεσαι να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες της καταστροφής.
Ένα δευτερόλεπτο που το κουτάκι της θύμησής σου, θαμμένο στην πιο σκοτεινή γωνιά της ψυχής ανοίγει βίαια και ανεξέλεγκτα.
Δεν έχω έλεγχο, ούτε λόγο, η λογική προσπαθεί να κρατήσει τα δεσμά, αλλά η καρδιά θυμάται και σε αναζητά.
Όσα πάλευα να κρατήσω κλειστά, όσα είχα επιλέξει να θανατώσω για να μην με πληγώνουν πια, όλα αυτά είναι απέναντί μου και με διεκδικούν, με κυριεύουν, με κατακρεουργούν.
Ο μεγαλύτερος σταθμός μου εσύ, μπήκες πάλι μπρος στις ράγες μου και σταμάτησε η ροή. Είχα επιλέξει άλλη διαδρομή και όμως πάλι εσύ εδώ, να ξεφύγω δεν μπορώ.
Οι αναμνήσεις με κατακλύζουν, με ρουφάει η δίνη τους, να αντισταθώ αδυνατώ. Αυτή η γ@μημένh αόρατη κλωστή…
Κατακρεουργημένες καρδιές, πληγωμένες ψυχές.
Πώς μπορώ να ξεχάσω εκείνη την αγκαλιά, τα φιλιά μας, εκείνη την αίσθηση τη μοναδική, εκείνο τον έρωτα που μας πληροί τη ζωή; Τις ατελείωτες συζητήσεις μέσα στη σιωπή, πώς μπορώ να αποχωριστώ ξανά τη μήτρα της ζεστασιάς και της θαλπωρής; Πώς μπορώ να λησμονήσω τη μετάβαση από το σκοτάδι στο φως;
Σε έχω ανάγκη… πάντα σε είχα και ας μην ήθελα ποτέ ουσιαστικά να το παραδεχτώ.
Αυτή η αγάπη δεν περνάει, δεν ξεθυμαίνει, δεν φθείρεται, δεν σπάει. Ο χρόνος δεν βοηθά. Δυναμώνει στης απουσίας τη μορφή και πάντα σε αναζητεί…
Πώς να σωπάσω την κραυγή που ουρλιάζει στο κενό και τη σιωπή;
Πώς μπορώ να πάψω να σε αγαπώ;;;
https://thewomen.gr/
Stella
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου