Όσο κοιτάμε πίσω, σκουντουφλάμε μπροστά
Εύκολα ξεχνάμε. Στις χαρούμενες στιγμές, τα δύσκολα τα ξεχνάμε. Τα όσα περάσαμε για να φτάσουμε μέχρι εδώ, τα παρακάμπτουμε στην ευτυχία. Μόνο όταν μετέπειτα αναλογιστείς την πορεία σου τα ανακαλείς όλα στην μνήμη. Και τα θυμάσαι ένα ένα: τις προκλήσεις, τις δυσκολίες, το καρδιοχτύπι, τον πόνο, την αποτυχία, το πόσο πάλευες με τους δαίμονές σου να ξανασηκωθείς και να σταθείς στα πόδια σου. Αυτή την επικίνδυνα συχνή εσωτερική διαμάχη που σε έφερνε αντιμέτωπη με τον ίδιο σου τον εαυτό, προσπαθώντας να σε πείσεις πόσο αξίζεις και εσύ και η όλη σου προσπάθεια να κατακτήσεις τα όνειρά σου.
Εύκολα τα ξεχνάμε όλα στις στιγμές γαλήνης, χαράς και ηρεμίας. Γιατί θέλουμε να μην τα θυμόμαστε.
Ο πόνος μας σκληραίνει. Μας κάνει αυτό που είμαστε. Μας αποδεικνύει πως στην τελική αντέχουμε παραπάνω από ό,τι νομίζουμε. Μα δεν θέλουμε να το θυμόμαστε για πολύ. Προτιμάμε να το αφήνουμε πίσω μας. Γιατί όσο γυρνάμε το κεφάλι πίσω, σκουντουφλάμε στο μπροστά που θέλουμε να πάμε.
Υπάρχει κάτι εκεί που μας περιμένει. Για αυτό παλεύουμε εξάλλου. Για το καλύτερο. Θέλουμε να πιστεύουμε πως ό,τι έχουμε περάσει οδηγεί σε αυτό. Για αυτό επιδιώκουμε να αλλάζουμε οπτική στις δυσκολίες. Συνειδητοποιούμε πόσο μικροί είμαστε σε ένα κόσμο τόσο τεράστιο. Πως δεν περιστρέφονται όλα γύρω από εμάς, πως δεν ασχολούνται όλοι με εμάς, πως μόνο εμείς κατά βάθος γνωρίζουμε καλύτερα τι αισθανόμαστε και τι θέλουμε. Και πως για να το αποκτήσουμε, θέλει προσπάθεια. Θέλει στήριξη. Μα πάνω από όλα θέλει να θυμόμαστε όλα τα βήματα που μας διαμόρφωσαν και μας έφεραν σε αυτό ακριβώς το σημείο.
Στο εφαλτήριό μας για το επόμενο βήμα.
Έτσι ανεβαίνουμε ένα βουνό: ένα βήμα τη φορά. Έτσι κατορθώνουμε τους στόχους. Έτσι γεμίζουμε ουσιαστικά τις μέρες.
https://thewomen.gr/
Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη
*https://mcswhispers.wordpress.com/
*Instagram: @words_or_whispers
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου