Οι άμυνες είναι για να σπάνε!
Και πάθαμε… όλοι. Πάθαμε πολλά. Σοβαρά, λιγότερο σημαντικά, αφάνταστα σοβαρά. Μας βρήκαν πράγματα που δεν αξίζαμε, δε φανταζόμασταν και έγραψαν μέσα μας, βάζοντάς μας με σκούρα χρώματα. Μας έκαναν να δούμε με άλλο μάτι τη ζωή, να φιλοσοφήσουμε αλλιώς την πορεία μας και να υιοθετήσουμε άλλες οπτικές για ανθρώπους, σχέσεις κι αξίες. Όσα περάσαμε μας καθορίζουν, έστω κι ακούσια και ευθύνονται για απωθημένα, μα κι αλλαγές στην προσωπικότητά μας.
Κάποιοι από μας έβαλαν μυαλό, κάποιοι όχι και κάπως έτσι κυλά η ζωή μες την αμφιβολία, τη μιζέρια για άλλους, το παράπονο γενικά ή το μόνιμο εκνευρισμό. Για άλλους πάλι με νεύρα, θλίψη ή αυτολύπηση συνοδεύονται μέρες και νύχτες και ατενίζοντας το μέλλον, σίγουρα όχι με αισιοδοξία. Η λύση για αρκετούς αποτέλεσε μονόδρομο: να φτιάξουν πλέον άμυνες ώστε να διασφαλίσουν ότι δεν θα ξαναβρεθούν στην ίδια ή παρόμοια θέση. Για άλλους πάλι ήταν ok συνειδητά ή μη, να βγάλουν κάθε απωθημένο σε άλλον άνθρωπο που αφενός δεν φταίει κι αφετέρου μπορεί να είναι ο ιδανικός.
Αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, τοξικοί χαρακτήρες και τραυματισμένες ψυχές δεν αποτελούν επένδυση σε καμία περίπτωση. Αν τώρα κάποιος δείξει υπομονή, ανεκτικότητα κι αγάπη θέλοντας να πολεμήσει… ρισκάρει. Υπάρχει κι η πιθανότητα να σπάσει κάθε άμυνα του άλλου, γιατί οι άμυνες είναι για να σπάνε τελικά. Πάντα υπάρχει τρόπος. Το θέμα είναι τι θέλει κανείς και κυρίως πόσο το θέλει. Όλα περνάνε, γιατρεύονται, επουλώνονται… η ζωή συνεχίζεται, η χαρά δεν είναι άπιαστο όνειρο, όμως μάθε τουλάχιστον τι ζητάς. Μάθε να ξεχωρίζεις τι αξίζει και τι όχι.
Μάθε να λειτουργείς με το δίκαιο εσύ, πριν γκρινιάξεις για τους υπόλοιπους. Φτιάξε όσες άμυνες νομίζεις πως θα σε προστατέψουν, αλλά πρόσεξε μην μείνεις στο τέλος με αυτές μόνο. Κάνε βουτιά στα δικά σου εσώψυχα κι άσε των άλλων ήσυχα αν δεν προτίθεσαι να γίνεις έστω μια μικρή ηλιαχτίδα στη ζωή τους. Κι όταν αποφασίσεις ότι λαχταράς να είσαι εσύ αυτός που θα σπάσει τις όποιες άμυνες ενός ανθρώπου… πράξε το με σεβασμό αν μη τι άλλο.
Ποιο δικαίωμα έχουμε άραγε να κάνουμε όσα δεν μας αρέσει να μας κάνουν; Ποιο δικαίωμα δικαιολογεί άραγε παράπονο δίχως προσπάθεια και κυρίως πράξεις -γιατί από λόγια χορτάσαμε… Η ανωριμότητα είναι στοιχείο μόνο των παιδιών, επομένως όταν μιλάμε για ενήλικες γίνεται εμετικό.
Και κάτι για το τέλος… η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση… για να μην ξεχνιόμαστε!
https://thewomen.gr/
Θώμη Μπαλτσαβιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου