Εντάξει, καθάρισες;
Κρεβατοκάμαρες τσεκ! Μπάνια τσεκ! Σαλόνι τσεκ! Τραπεζαρία τσεκ! Κουζίνα τσεκ! Λύσσαξες, Παστρικοθοδώρα της συφοράς! Λύσσαξες να καθαρίσεις, να συγυρίσεις, να οργανώσεις (εδώ γελάνε όλες οι οργανώσεις και οι ΜΚΟ). Και τώρα; Τι; Τι; Άντε τα κατάφερες. Βλέπεις τη μούρη σου στα πλακάκια, στο δέρμα των παπουτσιών σου, και; Τώρα τι; Γιατί ο χαμός; Γιατί να τα προλάβεις όλα τώρα;
Την ενήλικη ζωή μου τη θυμάμαι σαν έναν ατέρμονο αγώνα δρόμου να προλάβω να μαζέψω το σπίτι. Τις περισσότερες φορές το χάος το στριμώχνω στο πιο πρόσφορο δωμάτιο κι έτσι όλα φαίνονται να είναι στη θέση τους, ενώ στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν είναι, αλλά δεν ξέρω καν πού είναι τι. Δύο φορές μέσα στα τελευταία δώδεκα χρόνια βγήκα από την κατάθλιψη (ή έτσι νόμιζα) συγυρίζοντας και καθαρίζοντας το σπίτι. Να το δω να γίνεται έτοιμο για φωτογράφηση! Τρέμετε διακοσμητές του Maison et decoration! Αλλά το ερώτημα παραμένει. Γιατί; Πέρα από την ανάγκη να ζούμε σε ένα τακτοποιημένο και καθαρό περιβάλλον, τι είναι αυτό που συγυρίζουμε στην πραγματικότητα και τι είναι αυτό που παραμένει χάος; Θα έλεγε κανείς ότι τώρα που συμμαζευτήκαμε θα φωνάξουμε και δυο φίλους να περάσουμε όμορφα. Μπα! Εγώ τουλάχιστον, ενώ θεωρητικά άνοιξα χώρο να περάσουν, δεν έκανα καν τον κόπο να ανοίξω την πόρτα (μεταφορικά ομιλώντας, δεν άφησα κανέναν να περιμένει απ’ έξω, είπαμε!).
Ο προβληματισμός μου μοιάζει λίγο με την συνήθεια των γυναικών να περιποιούνται τον εαυτό τους όταν έχουν σύντροφο ή όταν ψάχνουν. Σαν να μην περιποιούνται τον εαυτό τους για τις ίδιες, αλλά για τους άλλους. Το ίδιο νομίζω ότι γίνεται και με την μανία να συγυριστεί το σπίτι μου. Πάντα άλλωστε η μόνιμη ατάκα της μάνας μου ήταν “θα μπει κανένας άνθρωπος και θα γίνεις ρεζίλι!”. Ατάκα που πήγαινε ασορτί με την ανάγκη να είναι στρωμένο το κρεβάτι μου και να φοράω καθαρό βρακί (συγγνώμη, αφεντικό, για την αργκό) “θα σε πατήσει κανένα αυτοκίνητο και θα δει ο γιατρός άστρωτο το κρεβάτι;”, “θα σε πάνε στο νοσοκομείο και δεν θα φοράς καθαρό βρακί;”. Ναι, δεν κατάλαβα ποιος θα ασχολούνταν με όλα αυτά αν εμένα με πάταγε αυτοκίνητο, αλλά τη μαμά μου αυτό την απασχολούσε. Τι θα πει ο κόσμος.
Και επιστρέφω στο προκείμενο. Γιατί μέσα στο κατακαλόκαιρο να μου βγει η Παστρικοθοδώρα; Και άντε και βγήκε, τι κατάλαβα; Μόνο το ότι όλα θα είναι καθώς πρέπει αν με πατήσει αυτοκίνητο. Επί της ουσίας ο κόσμος που μπαίνει στο σπίτι, aka οι φίλοι των παιδιών και ο σκύλος, πεντάρα δεν δίνουν για το πώς είναι το σπίτι. Άρα το τι θα πει ο κόσμος δεν είναι το δυνατό επιχείρημά μας. Και πες ότι τον βολέψαμε τον κόσμο, θα τρομάξουν τα παιδιά μόλις μπούνε, θα νομίζουν ότι μπήκαν σε λάθος σπίτι. Τελικά, μήπως δεν είναι η ανάγκη του κόσμου, αλλά η δική μου; Μήπως έτσι επαναπροσδιορίστηκα σε σχέση με μένα και με τους άλλους; Μήπως περιμένω να μου πουν μπράβο (κάτι που δεν γίνεται προφανώς, γιατί έκανα τα αυτονόητα, καθάρισα το σπίτι). Μήπως έκανα χώρο τελικά σε μένα για να χωρέσω κι εγώ στο σπίτι;
Μου φαίνεται πως φλυαρώ ασύστολα κάνοντας κακή χρήση του χρόνου σας, αγαπητοί μου, ωστόσο μόλις μπήκε κάτι ακόμα στο παιχνίδι. Ο χρόνος. Ο κερδισμένος θεωρητικά χρόνος από το συγύρισμα. Διότι πλέον θα έχω χρόνο γιατί δεν θα καθαρίζω. Μα και πριν το ίδιο έκανα, απλά είχαμε σκονισμένο σπίτι. Ο χρόνος ήταν εκεί, ο χώρος δεν ήταν. Τώρα είναι και οι δύο, αλλά εγώ πού είμαι; Πού στέκομαι μέσα στον κερδισμένο χρόνο και στο τακτοποιημένο και πεντακάθαρο χώρο;
Και ξαναλέω. Αυτές οι κρίσεις άλλα θέλουν να μας πουν, αρκεί να έχουμε διαθέσιμα αυτιά και νου. Θα μπορούσαν να είναι το πρώτο βήμα από τα επόμενα που θα έρθουν (;;;;;). Η αρχή μια και ανοίγω τον χώρο (κάνω πέρασμα ανάμεσα στο χαμό) να αφήσω και κανέναν να περάσει. Ωπ! Τι είπα; Και το είπα και παραπάνω. Να αφήσω κάποιον να περάσει. Μάλιστα. Η άκρη που έβγαλα δεν ξέρω αν μου αρέσει ιδιαίτερα, γιατί μια θλίψη με πιάνει που για την ώρα δεν περνάει κανείς ούτε από την αυλόπορτα, αλλά σαν κάπου να οδηγήθηκα. Ακούω τη μικρή Παστρικοθοδώρα να ωρύεται “Βρε ζώον, μου βγήκε ο πάτος, για να καταλήξεις σε αυτά που ήξερες; Αντί να πεις θα απολαύσω εγώ το αποτέλεσμα;”. Κάνω πως δεν την ακούω, τα ένσημα θα της τα κολλήσω την επόμενη φορά. Τώρα, λοιπόν, που δεν θα γίνω ρεζίλι από το χάος (α, ρε μαμά…) και ο χρόνος αποκαθίσταται, μήπως να γίνει ο χώρος και ο χρόνος επιτέλους “προσωπικός”;
Σημείωση της γράφουσας: Αν αντέξατε ως εδώ δεν έχω λόγια για την υπομονή σας. Όταν βάλω σε τάξη και τον χρόνο θα επανέλθω. Εκτός και αν με πατήσει αυτοκίνητο…
https://thewomen.gr/
Despina Alice Paulson
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου